Voorstanders van de Green New Deal lanceren donderdag een landelijke tournee om steun op te bouwen voor de resolutie van het Congres om de Amerikaanse economie te transformeren door hernieuwbare energie te financieren en tegelijkertijd de Amerikaanse CO2030-uitstoot tegen XNUMX te beëindigen. Democratie nu! sprak vorige week in Boston met Noam Chomsky over de Green New Deal en de lessen van de oude New Deal.
AMY GOEDE MAN: Dit is Democracy Now! Ik ben Amy Goodman, met Nermeen Shaikh. We eindigen de show van vandaag met de wereldberoemde taalkundige en politieke dissident Noam Chomsky. Ik sprak hem vorige week in de Old South Church in Boston. Straks zullen we Noam Chomsky horen praten over Russische inmenging in de verkiezingen van 2016 en wat het Mueller-rapport wel en niet vond, dat vandaag wordt vrijgegeven. Maar eerst vroeg ik Noam Chomsky om te praten over de Green New Deal en de lessen van de oude New Deal.
NOAM CHOMSKY: Allereerst denk ik dat de Green New Deal precies het juiste idee is. Je kunt vragen stellen over de specifieke vorm waarin Ocasio-Cortez en Markey het introduceerden: misschien zou het niet precies zo moeten zijn; het zou een beetje anders moeten zijn. Maar het algemene idee klopt volkomen. En er is zeer solide werk dat tot in detail uitlegt en ontwikkelt hoe het precies zou kunnen werken. Een zeer goede econoom bij UMass Amherst, Robert Pollin, heeft dus uitgebreid en gedetailleerd geschreven, met nauwkeurige analyses, van hoe je dit soort beleid op een zeer effectieve manier kunt implementeren, wat feitelijk een betere samenleving zou opleveren. Het zou niet zo zijn dat u hierdoor zou verliezen; je zou er profijt van hebben. De kosten van duurzame energie dalen zeer sterk. Als je de enorme subsidies die aan fossiele brandstoffen worden gegeven elimineert, overtreffen ze deze waarschijnlijk al. Er zijn veel middelen die kunnen worden geïmplementeerd en uitgevoerd om deze ernstige crisis te boven te komen, en zeker te verzachten, of misschien wel te boven te komen. Het basisidee is dus, denk ik, volkomen verdedigbaar – sterker nog, essentieel. Veel van het commentaar in de media dat dit en dat aspect ervan belachelijk maakt, is in wezen naast de kwestie. Je kunt de data veranderen van 2030 naar 2040, je kunt nog een paar andere manipulaties uitvoeren, maar het basisidee is correct.
Wat is het verschil met de jaren dertig? Verschillende dingen. Eén ding dat anders is, is grootschalige arbeidsactie. De jaren dertig waren de periode van de organisatie van de CIO. In de jaren twintig was de Amerikaanse arbeidersbeweging vrijwel vernietigd. Vergeet niet dat dit een door bedrijven geleide samenleving is. De Amerikaanse arbeidsgeschiedenis is zeer gewelddadig, heel anders dan vergelijkbare landen. En tegen de jaren twintig was de tamelijk effectieve, militante arbeidersbeweging vrijwel verpletterd. Een van de grote werken uit de arbeidsgeschiedenis, van David Montgomery, een van de grote arbeidshistorici, wordt genoemd De opkomst en ondergang van de Amerikaanse arbeidersbeweging [De val van het Huis van de Arbeid: de werkplek, de staat en het Amerikaanse arbeidsactivisme, 1865-1925]. Hij had het over de jaren twintig, toen het grotendeels verwoest was. In de jaren dertig kwam het weer tot leven. Het herleefde met grootschalige organiserende activiteiten. De CIO het organiseren begon. De stakingsacties waren behoorlijk militant. Ze leidden tot sitdown-stakingen. Een sitdown-staking is een echt teken van waarschuwing voor de zakenklasse, omdat er een stap verder gaat dan een sitdown-staking. De volgende stap na een sitdown-staking is: “Laten we de fabriek starten door deze zelf te runnen. We hebben de bazen niet nodig. Wij kunnen het zelf uitvoeren. Dus, doe ze weg.” OK? Dat is een echte revolutie, het soort dat zou moeten plaatsvinden. De deelnemers aan een onderneming zouden deze zelf bezitten en runnen, in plaats van de slaven te zijn van de particuliere eigenaren die hun leven beheersen. En een sitdown-staking is daar slechts een kleine stap van verwijderd. Dat wekte echte angst onder de eigendomsklassen.
Het tweede element was dat er een sympathiek bestuur was, en dat is zeer kritisch. Je kijkt naar de geschiedenis van arbeidsacties door de eeuwen heen – er is overigens een heel goed boek hierover van Erik Loomis, die studeert – heeft een boek genaamd Amerikaanse geschiedenis in tien stakingen, of een soortgelijke naam [Een geschiedenis van Amerika in tien stakingen], waar hij de militante arbeidersacties sinds het begin van de 19e eeuw doorneemt. En hij maakt een interessant punt. Hij zegt dat elke succesvolle arbeidersactie op zijn minst stilzwijgende steun van de regering heeft gehad. Als de regering en de eigendomsklassen verenigd zijn in het verpletteren van de arbeidersactie, zijn ze daar altijd in geslaagd. OK? Zeer belangrijke observatie. En in de jaren dertig was er om vele redenen een sympathiek bestuur. Maar die combinatie van militante arbeidersactie – het was in veel opzichten een zeer levendige politieke periode – en een sympathiek bestuur leidde wel tot de New Deal, die de levens van mensen enorm veranderde.
AMY GOEDE MAN: Kunt u uw analyse van president Trump delen? Je hebt zoveel presidenten meegemaakt. Leg president Trump aan ons uit en beoordeel de massale reactie op hem.
NOAM CHOMSKY: Nou, Trump is – weet je, ik denk dat er een aantal illusies over Trump bestaan. Als je naar het fenomeen Trump kijkt, is dat niet erg verrassend. Denk eens terug aan de voorverkiezingen van de Republikeinse Partij van de afgelopen tien tot vijftien jaar, en onthoud wat er tijdens de voorverkiezingen gebeurde. Wanneer bij elke voorverkiezing een kandidaat uit de basis opstond, waren ze zo bizar dat het Republikeinse establishment hen probeerde te verpletteren en daarin slaagde: Michele Bachmann, Herman Cain, Rick Santorum. Iedereen die de basis verliet, was volkomen onaanvaardbaar voor het establishment. De verandering in 10 is dat ze hem niet konden verpletteren.
Maar de interessante vraag is: waarom gebeurde dit? Waarom leverde de stembasis verkiezing na verkiezing een kandidaat op die volkomen ondraaglijk was voor het establishment? En het antwoord daarop is: als je daarover nadenkt, is het antwoord niet zo moeilijk te ontdekken. Gedurende de jaren zeventig, tijdens deze neoliberale periode, zijn beide politieke partijen naar rechts opgeschoven. De Democraten hadden in de jaren zeventig de arbeidersklasse vrijwel verlaten. Ik bedoel, de laatste zucht van min of meer progressieve wetgevingsvoorstellen van de Democratische Partij was de Humphrey-Hawkins Full Employment Act uit 1970, die Carter verwaterde zodat deze geen tanden meer had en gewoon vrijwillig werd. Maar de Democraten hadden de arbeidersklasse vrijwel in de steek gelaten. Ze werden vrijwel wat vroeger gematigde Republikeinen werden genoemd. Ondertussen zijn de Republikeinen zo ver naar rechts opgeschoven dat ze volledig buiten het spectrum zijn geraakt. Twee van de leidende politieke analisten van het American Enterprise Institute, Thomas Mann en Norman Ornstein, beschreven de Republikeinse Partij ongeveer vijf of tien jaar geleden als wat zij een ‘radicale opstand’ noemden die de parlementaire politiek heeft verlaten.
Waarom gebeurde dat? Het gebeurde omdat de Republikeinen met een moeilijk probleem worden geconfronteerd. Ze hebben een primair kiesdistrict, een echt kiesdistrict: extreme rijkdom en macht van het bedrijfsleven. Dat is wie ze moeten dienen. Dat is hun kiesdistrict. Op die manier kun je geen stemmen krijgen, dus je moet iets anders doen om stemmen te krijgen. Wat doe jij om stemmen te krijgen? Dit begon door Richard Nixon met de Zuidelijke strategie: probeer racisten in het Zuiden op te pikken. Halverwege de jaren zeventig kwam Paul Weyrich, een van de Republikeinse strategen, op een briljant idee. Noordelijke katholieken stemden Democratisch, hadden de neiging Democratisch te stemmen, en velen van hen behoorden tot de arbeidersklasse. De Republikeinen zouden die stem kunnen overnemen door te doen alsof ze – cruciaal, ‘doen alsof’ – tegen abortus zijn. Onder hetzelfde voorwendsel konden zij de evangelische stem overnemen. Dat zijn grote stemmen – evangelicals, noordelijke katholieken. Let op het woord ‘pretentie’. Het is cruciaal. Als je teruggaat naar de jaren zestig, was elke leidende Republikeinse figuur sterk, wat we nu noemen, vóór keuzevrijheid. Het standpunt van de Republikeinse Partij was – dat zijn Ronald Reagan, George HW Bush, alle leiders – hun standpunt was: Abortus is niet de zaak van de regering; het is een particuliere zaak; de overheid heeft er niets over te zeggen. Ze draaiden bijna een dubbeltje om te proberen een stembasis te verwerven over wat culturele kwesties worden genoemd. Hetzelfde met wapenrechten. Wapenrechten worden een heilige Schrift omdat je op die manier een deel van de bevolking kunt oppakken. Wat ze in feite hebben gedaan, is een coalitie van kiezers samenstellen op basis van kwesties die in principe aanvaardbaar zijn voor het establishment, maar waar ze niet van houden. OK? En dat moeten ze samen vasthouden, deze twee kiesdistricten. Het echte kiesdistrict van de rijkdom en de macht van het bedrijfsleven wordt geregeld door de feitelijke wetgeving.
Dus als je naar de wetgeving onder Trump kijkt, zijn het slechts overdadige geschenken aan de rijkdom en de bedrijfssector – het belastingwetsvoorstel, de deregulering, weet je, in elk geval. Dat is een beetje de taak van Mitch McConnell en Paul Ryan, die jongens. Zij dienen het echte kiesdistrict. Ondertussen moet Trump zijn kiesdistrict behouden, met het ene schandalige standpunt na het andere dat een deel van de stemgerechtigde bevolking aanspreekt. En hij doet het zeer vakkundig. Het is net zo goed een politieke manipulatie als een vaardigheid. Werk voor de rijken en machtigen, val iedereen aan, maar zorg dat je hun stem krijgt – dat is geen gemakkelijke truc. En hij neemt het mee.
En ik moet zeggen dat de Democraten hem helpen. Zij zijn. Neem de focus op Russiagate. Waar gaat dat allemaal over? Ik bedoel, het was in het begin vrij duidelijk dat je niets ernstigs zou vinden aan de Russische inmenging in de verkiezingen. Ik bedoel, om te beginnen is het niet detecteerbaar. Ik bedoel, bij de verkiezingen van 2016 gingen de Senaat en het Huis van Afgevaardigden dezelfde kant op als de uitvoerende macht, maar niemand beweert dat er sprake was van Russische inmenging. Weet u, de Russische inmenging in de verkiezingen, als die al bestond, was zeer gering, veel minder bijvoorbeeld dan de inmenging van bijvoorbeeld Israël. Israël, de premier, Netanyahu, gaat naar het Congres en spreekt voor een gezamenlijke zitting van het Congres, zonder het Witte Huis zelfs maar te informeren, om het beleid van Obama aan te vallen. Ik bedoel, dat is dramatische inmenging in verkiezingen. Wat de Russen ook probeerden, zoiets zal het niet worden. En in feite is er geen sprake van inmenging in verkiezingen die te vergelijken is met de financiering van campagnes. Bedenk dat campagnefinanciering alleen al een zeer hoge voorspelling van de verkiezingsuitslag oplevert. Het is wederom het belangrijkste werk van Tom Ferguson dat dit op zeer overtuigende wijze heeft aangetoond. Dat is enorme inmenging in verkiezingen. Alles wat de Russen hebben gedaan zal in vergelijking peanuts zijn. Wat betreft de samenzwering van Trump met de Russen: dat zou nooit meer dan kleine corruptie opleveren, misschien het bouwen van een Trump-hotel op het Rode Plein of iets dergelijks, maar niets van enige betekenis.
De Democraten hebben alles in deze kwestie geïnvesteerd. Nou, het bleek dat er niet veel was. Ze gaven Trump een enorm geschenk. Sterker nog, ze hadden hem misschien de volgende verkiezingen kunnen overhandigen. Dat is gewoon een kwestie van zo onwillig zijn om fundamentele kwesties aan te pakken, dat ze op zoek zijn naar iets dat op de een of andere manier politiek succes zal opleveren. De echte problemen zijn verschillende dingen. Het zijn zaken als klimaatverandering, zoals de opwarming van de aarde, zoals de Nuclear Posture Review, deregulering. Dit zijn echte problemen. Maar de Democraten gaan daar niet achteraan. Ze zijn op zoek naar iets anders: het democratische establishment. Ik heb het niet over de jonge cohort die binnenkomt, dat is heel anders. Dat moet allemaal aanzienlijk worden verschoven, als er een legitieme politieke oppositie wil ontstaan tegen de rechtse drift die plaatsvindt. En het kan gebeuren, het kan zeker gebeuren, maar het zal werk vergen.
AMY GOEDE MAN: De wereldberoemde taalkundige en politieke dissident Noam Chomsky sprak afgelopen donderdagavond in de Old South Church in Boston. Ga naar democratienow.org om meer van het interview en zijn toespraak te zien. Je kunt naar democratienow.org gaan voor onze video- en audiopodcasts, evenals transcripties van al onze shows.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren