Vraag: We willen het hebben over de twee dominante machtsstructuren van de moderne tijd: de nationale staat en de transnationale bedrijven. De eerste vraag is: kunt u alstublieft iets vertellen over de opkomst van dit concept van de nationale staat: waarom werd het gecreëerd en wat waren de gevolgen ervan?
Welnu, de natiestaat is vrijwel een Europese uitvinding. Ik bedoel, er waren soortgelijke dingen, maar de natiestaat in de moderne vorm is grotendeels in de loop van vele eeuwen in Europa gecreëerd. Het is zo onnatuurlijk en kunstmatig dat het met extreem geweld moest worden opgelegd. In feite is dat de belangrijkste reden waarom Europa eeuwenlang het meest woeste deel van de wereld was. Het was het gevolg van pogingen om een natiestatensysteem op te leggen aan culturen en samenlevingen die gevarieerd zijn en, als je ernaar kijkt, geen relatie had met deze kunstmatige structuur.
In feite waren de afgeleide effecten ook de belangrijkste reden dat het concept zich elders verspreidde. In de loop van de creatie van moderne natiestaten ontwikkelde Europa een cultuur van wreedheid en een technologie van geweld die het in staat stelden de wereld te veroveren, en terwijl het de wereld veroverde probeerde het overal waar het kwam nationale systemen op te leggen, ook kunstmatig en gewelddadig. Als je naar de huidige grote conflicten over de hele wereld kijkt, zijn de meeste daarvan het resultaat van Europese pogingen om nationale systemen op te leggen waar dat geen enkele zin heeft, en dat is bijna overal het geval. De weinige uitzonderingen hierop zijn plaatsen van Europese kolonisatie waar ze eenvoudigweg de inheemse bevolking hebben uitgeroeid, zoals de Verenigde Staten en Australië. Dus daar krijg je meer homogene samenlevingen. Aan de andere kant was de belangrijkste reden waarom de woeste conflicten in Europa in 1945 eindigden dat men erkende dat als ze dit spel nog langer zouden voortzetten, ze zichzelf alleen maar zouden wegvagen. Er is dus sinds 1945 sprake van een interne vrede in Europa. Duitsers en Fransen beschouwen het niet meer als hun hoogste doel in het leven om elkaar af te slachten.
In de loop van de ontwikkeling van het natiestatensysteem ontwikkelden zich daarnaast ook verschillende economische arrangementen die ongeveer een eeuw geleden uitgroeiden tot wat het hedendaagse bedrijfskapitalisme zou worden, grotendeels opgelegd door rechterlijke regelingen, niet door wetgeving, en zeer nauw geïntegreerd en met elkaar verbonden. aan de machtige staten. Dus vandaag de dag kun je de machtige staten, de G8, degenen die in Edinburgh bijeenkomen, wat eigenlijk de G1 of G3 is of iets dergelijks met weinig deelname van anderen, niet loskoppelen van deze geschiedenis. Het is onmogelijk om de moderne dominante staten te onderscheiden van het multinationale bedrijfssysteem, de conglomeraten die ervan afhankelijk zijn, die een relatie van zowel afhankelijkheid als overheersing met hen hebben.
Twee eeuwen geleden beschreef James Madison in een zeer vroege periode van het moderne kapitalisme de relatie tussen het bedrijfsleven en de overheid als die van ‘instrumenten en tirannen’. Hij zei dat bedrijven de ‘instrumenten en tirannen’ van de overheid zijn. Dat is inmiddels vrijwel de definitie van de wereld geworden. Multinationale ondernemingen zijn de instrumenten en de tirannen van de machtige staten, dus het is buitengewoon moeilijk om daartussen een onderscheid te maken.
Vraag: Wat waren volgens jou de sociale krachten die erachter zaten in het begin van de natiestaat en waarom deden ze dat?
Welnu, het begon in de feodale periode met heren en strijd om de macht tussen feodale heren, koningen, de paus en andere machtscentra, die zich geleidelijk ontwikkelden tot systemen van natiestaten waarin een combinatie van politieke macht en economische belangen voldoende samenkwam om te proberen uniforme systemen opleggen aan zeer gevarieerde samenlevingen. Ik bedoel, in Europa is het tenslotte pas sinds kort, ik bedoel sinds mensenheugenis, dat het staatssysteem daadwerkelijk is geconsolideerd.
Er zijn genoeg mensen in Europa die niet met hun grootmoeder kunnen praten omdat ze een andere taal spreekt. Dit is slechts een recente samensmelting van politieke, culturele en economische macht, die nu behoorlijk begint uiteen te vallen. Een van de gezondste ontwikkelingen in Europa is naar mijn mening dus het proces van een soort decentralisatie, dat zich in verschillende snelheden in verschillende delen van Europa voltrekt. In Spanje bijvoorbeeld ontwikkelen Catalonië, Baskenland en in beperktere mate ook andere landen een substantiële mate van autonomie.
Ik was net in Engeland voordat ik hier kwam, het is eigenlijk niet Engeland, ik was in Schotland, en inmiddels heeft Schotland een zekere mate van autonomie, Wales heeft een zekere mate van autonomie en ik denk dat dit natuurlijke ontwikkelingen zijn terug in de richting van vormen van sociale organisatie die meer verwant zijn voor werkelijke menselijke belangen en behoeften. Er loopt momenteel een onderzoek naar mij, en misschien loopt dat nog steeds, door de Turkse staatsveiligheidsrechtbanken vanwege wat zij het prediken van separatisme noemen. In een lezing die ik hield in Dyarbakir in het zuidoosten van Turkije, zei ik namelijk enkele positieve dingen over het Ottomaanse rijk. Niet dat iemand het Ottomaanse rijk terug wil, maar ze hadden over veel dingen het juiste idee. Eén daarvan was dat ze mensen met rust lieten, deels vanwege corruptie en zwakte, maar deels om leerstellige redenen. Het hele gebied onder het Ottomaanse rijk had niets te maken met een staatssysteem. Dus in een bepaalde stad zouden de Grieken hun zaken regelen, en de Armeniërs zouden hun zaken regelen, en anderen zouden hun deel van de stad besturen. En het was een beetje geïntegreerd. Je zou van Caïro naar Bagdad of Istanbul kunnen gaan zonder enige grens, post of iets dergelijks te overschrijden. Dat is waarschijnlijk de juiste organisatievorm voor dat deel van de wereld en waarschijnlijk voor elk deel van de wereld. En dat zijn tendensen die in Europa vrij duidelijk zichtbaar zijn, vooral op cultureel niveau, maar tot op zekere hoogte ook op politiek niveau. Ik veronderstel dat het een reactie is op de centraliserende tendensen van de Europese Unie, die vaak tamelijk autocratisch zijn, en vooral op de enorme macht van de Centrale Bank. Maar het hangt allemaal samen met de hoge concentratie van economische, politieke en sociale macht die in handen is van de onverklaarbare private tirannieën die nauw verbonden zijn met de staatsmacht en daarop vertrouwen.
Vraag: Kunt u ons in detail vertellen hoe het bedrijf zo machtig werd?
Hoe het zo krachtig werd? Welnu, wij weten het heel goed. Aan het einde van de 19e eeuw waren er enorme marktfalen en marktrampen. Er was een kort experiment, een heel kort experiment, met iets dat min of meer op het kapitalisme leek, niet echt, maar gedeeltelijk, echt vrije markten, en het was zo'n totale catastrofe dat het bedrijfsleven het afbrak omdat het niet kon overleven, en er waren Aan het einde van de 19e eeuw zijn er stappen ondernomen om dit radicale marktfalen te boven te komen en deze hebben geleid tot verschillende vormen van kapitaalconcentratie: trusts, kartels en andere, en degene die naar voren kwam was de onderneming in haar moderne vorm.
En de bedrijven kregen rechten van de rechtbanken. Ik bedoel, ik ken de Anglo-Amerikaanse geschiedenis redelijk goed – maar ik denk dat het elders vrijwel hetzelfde is, dus ik zal me daarbij houden – in het Anglo-Amerikaanse systeem gaven de rechtbanken, en niet de wetgevers, de bedrijfsentiteiten buitengewone rechten. Ze gaven hen de rechten van personen, wat betekent dat ze het recht op vrijheid van meningsuiting hebben, dat ze vrijelijk kunnen propageren, adverteren, verkiezingen organiseren enzovoort, en dat ze bescherming genieten tegen inspectie door de staatsautoriteiten, wat betekent dat ze net als de politie technisch gezien niet naar uw appartement kan gaan om uw papieren te lezen, kan het publiek er niet achter komen wat er binnen deze totalitaire entiteiten gebeurt. Ze zijn meestal niet verantwoording verschuldigd aan het publiek. Natuurlijk zijn het geen echte personen, ze zijn onsterfelijk, het zijn collectivistische rechtspersonen. In feite lijken ze sterk op andere organisatievormen die we kennen en vormen ze een van de vormen van totalitarisme die zich in de 20e eeuw ontwikkelden. De anderen werden vernietigd, deze bestaan nog steeds, en later werd door de wet vereist dat ze pathologisch waren in het geval van echte mensen.
Ze zijn dus wettelijk verplicht om hun macht en winst te maximaliseren, ongeacht welk effect dat op iemand anders heeft. Ze zijn verplicht de kosten te externaliseren, dus als ze het publiek of toekomstige generaties zover kunnen krijgen dat ze hun kosten betalen, zijn ze verplicht dat te doen. Het zou voor bedrijfsleiders illegaal zijn om iets anders te doen.
Tegenwoordig krijgen bedrijven in zogenaamde handelsovereenkomsten, die niet veel met handel te maken hebben, rechten toegekend die veel verder gaan dan de rechten van personen. Ze krijgen het recht op wat ‘nationale behandeling’ wordt genoemd. Mensen hebben dat recht niet. Als een Mexicaan naar New York komt, kan hij bijvoorbeeld geen aanspraak maken op nationale behandeling, maar als General Motors naar Mexico gaat, kan het wel aanspraak maken op nationale behandeling. In feite kunnen bedrijven zelfs staten aanklagen, wat jij en ik niet kunnen doen.
Ze krijgen dus rechten die veel verder gaan dan alleen personen. Ze zijn onsterfelijk, ze zijn buitengewoon krachtig, ze zijn pathologisch volgens wettelijke vereisten, en dat is de hedendaagse vorm van totalitarisme. Ze zijn niet echt competitief, ze zijn met elkaar verbonden. Dus Siemens, IBM en Toshiba voeren gezamenlijke projecten uit. Ze zijn sterk afhankelijk van de staatsmacht; De dynamiek van de moderne economie komt grotendeels voort uit de staatssector, en niet uit de particuliere sector. Bijna elk aspect van wat de “Nieuwe Economie” wordt genoemd, wordt ontwikkeld en ontworpen op kosten van de overheid en voor publiek risico: computers, elektronica in het algemeen, telecommunicatie, internet, lasers, wat dan ook...
Neem radio. Radio is ontworpen door de Amerikaanse marine. Massaproductie, moderne massaproductie werd ontwikkeld in wapenkamers. Als je teruggaat naar een eeuw geleden, hadden de grootste problemen van de elektrische en mechanische techniek te maken met het plaatsen van een enorm kanon op een bewegend platform, namelijk een schip, en het ontwerpen ervan om een bewegend object, een ander schip, te kunnen raken. dus marinegeschut. Dat was het meest geavanceerde probleem in de metallurgie, de elektrische en mechanische techniek, enzovoort. Engeland en Duitsland hebben er enorme inspanningen in gestoken, de Verenigde Staten minder. Uit de bijbehorende innovaties komt de auto-industrie voort, enzovoort, enzovoort. In feite is het heel moeilijk om iets in de economie te vinden dat niet kritisch afhankelijk is van de staatssector.
Na de Tweede Wereldoorlog maakte dit een kwalitatieve sprong voorwaarts, vooral in de Verenigde Staten, en terwijl Alan Greenspan en anderen toespraken houden over ‘ondernemersinitiatief’ en ‘consumentenkeuze’, en over dingen die je leert op de universiteit, enzovoort, dit lijkt vrijwel niet op de werkelijke werkende economie. Een treffend voorbeeld van dit alles, dat we heel duidelijk zien bij MIT, een belangrijke technologisch wetenschappelijke universiteit, is een recente verschuiving in de financiering. Toen ik vijftig jaar geleden bij MIT aankwam, werd het voor bijna honderd procent door het Pentagon gefinancierd. Dat bleef zo tot ongeveer 50. Sindsdien is de financiering van het Pentagon echter afgenomen en is de financiering van het National Institute of Health en de andere zogenaamde gezondheidsgerelateerde nationale instituten gestegen.
De reden is voor iedereen duidelijk, behalve misschien voor enkele zeer theoretische economen. De reden hiervoor is dat het speerpunt van de economie in de jaren vijftig en zestig gebaseerd was op elektronica, en daarom was het logisch dat het publiek ervoor betaalde onder het voorwendsel van defensie. Inmiddels wordt het snijvlak van de economie steeds meer gebaseerd op biologie. Biotechnologie, genetische manipulatie enzovoort, en farmaceutische producten, dus is het logisch dat het publiek daarvoor betaalt en de risico's ervoor neemt onder het voorwendsel van, weet je, het vinden van een geneesmiddel tegen kanker of zoiets. Wat er feitelijk gebeurt, is het ontwikkelen van de infrastructuur en inzichten voor de biologisch gebaseerde particuliere industrieën van de toekomst. Ze laten het publiek graag de kosten betalen en de risico's nemen, en dragen de resultaten vervolgens over aan particuliere bedrijven om de winsten te maken. Vanuit het standpunt van de bedrijfselites is deze interactie tussen staats- en particuliere macht een perfect systeem. Er zijn ook tal van andere interacties. Het Pentagon is er bijvoorbeeld niet alleen voor bedoeld om de economie te ontwikkelen, maar ook om ervoor te zorgen dat de wereld bedrijfsvriendelijke regels volgt. De verbanden zijn dus behoorlijk complex.
Vraag: Ik zou graag willen terugkomen op de aard van de bedrijven. Mijn vraag is of er een verschil kan zijn tussen een in Duitsland gevestigde multinational en een Anglo-Amerikaanse onderneming. Waarom ik dit vraag is omdat de Deutsche Bank hun voornemen aankondigde om volgend jaar 6.000 mensen te ontslaan, zeer kort nadat ze een jaarlijkse winst van meer dan 2.5 miljard dollar hadden aangekondigd, en ze werden door het hele politieke spectrum in Duitsland bitter veroordeeld. Er werd gezegd dat ze zichzelf niet meer 'Duits' konden noemen. Ze werden ook beschuldigd van een gebrek aan sociale verantwoordelijkheid. Mijn vraag is of er zoiets mogelijk is als maatschappelijk verantwoord ondernemen?
Het lijkt een beetje op het idee van een welwillende dictatuur. Ik bedoel, het is mogelijk en het is beter om een welwillende dictatuur te hebben dan een meedogenloze dictatuur. Als je een dictator nodig hebt, is het beter om een aardig persoon te hebben die snoepjes geeft aan arme kinderen, maar toch is het een dictatuur. Dus ja, je kunt een maatschappelijk verantwoorde onderneming hebben in de zin dat het publiek hen zal dwingen bepaalde humane activiteiten uit te voeren.
Eigenlijk is dit ook ingebouwd in de Anglo-Amerikaanse wetgeving, dus we zien dat bedrijven door rechterlijke beslissingen en de wet verplicht zijn om hun macht en winst te maximaliseren, maar dat ze op zijn minst ook humanitaire acties mogen uitvoeren, vooral als de televisie Er zijn camera's in de buurt, tenminste, en als het puur hypocriet is. Dus als een farmaceutisch bedrijf medicijnen wil uitdelen in arme buurten, is dat prima, zolang het maar voor PR-doeleinden is waarvan kan worden beweerd dat het de winst vergroot. Dat is om hun winst te maximaliseren, ze kunnen ook een beetje goed doen.
Bovendien zijn de rechtbanken zo ver gegaan dat ze er bij bedrijven op aandringen humanitaire activiteiten uit te voeren, anders, en nu citeer ik, “een opgewonden publiek” zou kunnen ontdekken wat hun werkelijke aard is en actie ondernemen om hun rechten en privileges te ondermijnen. Om te voorkomen dat er een 'geprikkeld publiek' ontstaat, is het dus een goed idee om een goedaardig en welwillend imago uit te stralen. Ik denk dat hetzelfde geldt voor politieke dictaturen en koningen, enzovoort. Je kunt dus sociaal verantwoordelijke bedrijven hebben, en die zijn beter dan meedogenloze en moorddadige bedrijven, precies zoals in het geval van andere vormen van totalitarisme, en het publiek kan daar invloed op hebben, maar het echte probleem is niet dat, het is de onverklaarbare concentratie van particuliere bedrijven. stroom. Ja, het zou onder publieke druk min of meer welwillend kunnen zijn.
Vraag: Transnationale bedrijven worden soms de ‘de facto overheid’ of de ‘virtuele senaat’ genoemd. Zij controleren tegenwoordig in belangrijke mate de staat, die geacht werd de belangen van het volk te verdedigen en niet de belangen van de ‘elites’. Beschouwt u de staat als werkelijk dood?
Nou, dat is aan het publiek. Ik bedoel, traditioneel zijn staten verdedigers van de particuliere macht geweest. Ofwel zijn zij de macht, ofwel verdedigen zij de particuliere macht. Er is voortdurend strijd hierover en daarom hebben we meer vrijheid dan mensen vroeger hadden, door voortdurende volksstrijd. Tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog heerste er in bijna de hele wereld een sfeer van een soort radicale democratie, praktisch revolutionair. De oorlog had een enorm effect, en feitelijk was het eerste naoorlogse beleid van Groot-Brittannië en de Verenigde Staten – de overwinnaars – erop gericht het antifascistische verzet te vernietigen; dat was het eerste hoofdstuk van de naoorlogse geschiedenis in Europa en in Japan. Vernietig het antifascistische verzet en herstel de traditionele samenlevingen, die nu ondergeschikt zijn aan de overwinnaars. Het gebeurde op veel plaatsen met aanzienlijke wreedheid, zoals in Griekenland, waar Groot-Brittannië en vooral de Verenigde Staten waarschijnlijk ongeveer 150.000 mensen hebben vermoord en een residu achterlieten dat in wezen fascistisch was, en feitelijk een fascistische staatsgreep omvatte, en dat tot halverwege de jaren zeventig duurde.
In Italië kwamen de Verenigde Staten onmiddellijk tussenbeide om te proberen de volksdemocratie te voorkomen, de Italiaanse verkiezingen te ondermijnen, enzovoort; in feite was Italië tenminste tot in de jaren zeventig het belangrijkste aandachtspunt van de subversieve activiteiten van de CIA, waaronder steun voor militaire staatsgrepen, terreur, enzovoort. En vrijwel hetzelfde gold in Duitsland, Frankrijk, Japan en elders.
Het eerste doel was dus het herstellen van de basisstructuur van de traditionele samenleving, het ondermijnen van het antifascistische verzet, het verpletteren van de populaire arbeidersbewegingen enzovoort, maar dat kon niet volledig worden gerealiseerd. En de kracht van de radicale democratische impuls moest gedeeltelijk worden geaccommodeerd, ook in de Verenigde Staten. Je krijgt dus een periode van “welvaartsstaat”-systemen, sociaal-democratische systemen waarin het waar is dat de staat gedwongen werd te handelen op een manier die tegemoetkwam aan de publieke eisen, en dat leidde tot de sociale markt in Europa, de verzorgingsstaat in de Verenigde Staten. en Engeland, enzovoort...
Vraag: …maar het waren de mensen…
Ja, ze dwongen het af, en in feite weerspiegelden de financiële regelingen dat. Het Bretton Wood-systeem, ontworpen door Groot-Brittannië en de Verenigde Staten na de Tweede Wereldoorlog, was dus gebaseerd op controle over kapitaal en relatief vaste valuta, en dat werd heel bewust gedaan in de wetenschap dat, tenzij staten het recht hebben om kapitaalbewegingen te controleren, je de kapitaalbewegingen kunt controleren. We hebben geen democratie, omdat de ‘virtuele senaat’ van investeerders en kredietverstrekkers het staatsbeleid zou kunnen controleren door simpelweg…
Vraag: Dat is eigenlijk waar we het met deze vraag over hebben. Er was een enorm debat over de vraag of de staat op bepaalde momenten in zekere zin versterkt moet worden, want wat we voortdurend horen van de politici over de hele linie: oké, we zouden graag iets voor je willen doen, maar we kunnen Niet omdat de bedrijven ons dat niet zouden toestaan.
Vraag: Maar dat is zo bedoeld. Het naoorlogse systeem was zo ontworpen dat de staat kapitaalcontroles kon gebruiken om te voorkomen dat investeerders en kredietverstrekkers, banken en bedrijven de binnenlandse economieën zouden besturen, en valuta’s werden ten opzichte van elkaar vastgezet om speculatie te voorkomen, wat een andere manier is om de binnenlandse economieën te besturen. het aanvallen van overheidsbesluiten. En men begreep, heel bewust, dat het geen geheim was, dat dit regeringen in staat zou stellen beleid te voeren relatief vrij van controle door het bedrijfsleven, en dat leidde op zijn beurt tot de grootste economische groei in de geschiedenis.
De eerste 25 jaar na de Tweede Wereldoorlog, vaak ‘de gouden eeuw van het kapitalisme’ genoemd, was er sprake van een zeer snelle groei; er was nooit eerder iets vergelijkbaars ervoor of daarna geweest, en tot op zekere hoogte egalitaire groei. Dus in de Verenigde Staten, het minst egalitaire land van de grote landen, won de onderste twintig procent in die periode feitelijk meer dan de bovenste twintig procent. Dat duurde tot begin jaren zeventig. In die tijd begon er een grote reactie om de democratie te vernietigen, die als een grote bedreiging voor de elites wordt beschouwd, en om het systeem te ondermijnen dat regeringen in staat stelde op het publiek te reageren en verzorgingsstaatsystemen te creëren. De eerste stap was in feite het afschaffen van de controles op het kapitaal, waarvan wordt aangenomen dat deze de kern vormen van het toestaan van de overheid elke vorm van ruimte voor onafhankelijke besluitvorming. Elimineer de controles, laat valuta vrij stromen, zodat je een enorme explosie van speculatie tegen valuta krijgt, en op veel andere manieren.
Als je naar de neoliberale programma's kijkt, is elk afzonderlijk element ervan hoofdzakelijk bedoeld om de democratie te vernietigen. Dat geldt voor de eliminatie van het fixeren van valuta en het vrijmaken van kapitaalvlucht. Privatisering ondermijnt per definitie de democratie. Het haalt zaken uit de publieke arena. Het omzetten van diensten in particuliere controle neemt alles weg wat de overheid zou willen doen. Dus als de Duitsers dat zeggen, dan is dat waar, want zij hebben het zo ontworpen. Ze hebben het systeem zo ontworpen dat de staat het vermogen zou verliezen om op zijn burgers te reageren en gedwongen zou worden te reageren op concentraties van particuliere macht.
Vraag: Ik bedoel, het punt is dat je het nog steeds kunt terugdraaien.
Natuurlijk kun je het omkeren! In 1945 werd dit teruggedraaid. Het is geen bijzonder radicaal standpunt om te zeggen: laten we het Bretton Woods-systeem herstellen. Ik bedoel, niemand wil precies dat doen, dat is volkomen duidelijk, maar ja, natuurlijk kan het worden teruggedraaid. Sterker nog, bedrijven hoeven niet te bestaan, net zomin als welke andere vorm van tirannie dan ook hoeft te bestaan.
Vraag: Is dit misschien ook de reden waarom de beweging van de “Arbeiders Zonder Bazen” in Argentinië hier minder bekend is? Ik bedoel dat niemand hier iets van weet. Er wordt niet over gesproken in de reguliere media.
Elke vorm van democratische participatie moet worden onderdrukt. Dus als je een verwijzing leest naar wat de 'anti-globalisering'-beweging wordt genoemd, wordt die beschreven als mensen die stenen naar ramen gooien of iets dergelijks, uitschot dat, weet je, rellen organiseert. Als je beschrijvingen van het World Social Forum leest, is het behoorlijk interessant. Het World Social Forum en het World Economic Forum vinden tegelijkertijd plaats. Het World Economic Forum bestaat voornamelijk uit rijke mensen die naar chique restaurants gaan en dat soort dingen. Het World Social Forum biedt gedetailleerde, uitgebreide discussies over echte problemen in de wereld, de Afrikaans-Braziliaanse betrekkingen, het internationale economische beleid, enzovoort. Als je naar de beschrijvingen kijkt: ik heb het ook daadwerkelijk gedaan, ik heb ze vergeleken. Het World Economic Forum wordt beschreven als iets diepzinnigs waarbij de diepe geesten van de wereld zich bezighouden met grote problemen, en het World Social Forum is mensen die kermissen en spelletjes houden. Eigenlijk wordt het letterlijk omschreven als een centrum van antisemitisme. Ik weet niet of u in 2003 op het World Social Forum bent geweest, maar de manier waarop het wordt beschreven in Amerikaanse tijdschriften over het buitenlands beleid is dat het vol zat met neonazi's die met swastika's zwaaiden, enzovoort.
Of om een recent voorbeeld te nemen: neem de verkiezingen in Irak. In feite waren ze een grote triomf van geweldloos verzet. Het geweldloze publieke verzet dwong Groot-Brittannië en de Verenigde Staten simpelweg om verkiezingen te aanvaarden. Probeer iemand te vinden die dat schrijft. Eigenlijk wijst de zakenpers erop, maar bijna niemand anders.
Vraag: …wat de Christian Science Monitor “de Sistani-factor” noemde in een artikel met de titel “The Sistani-factor.”
De Sistani-factor, ja, zo nu en dan weten de verslaggevers – elke verslaggever met een vastgeschroefd hoofd weet dat.
Vraag: Ik vermeld het omdat u het vermeldde in uw blog op ZNet.
Ja. Daar vermeld ik alles wat ik kan vinden. Ik bedoel, er zijn er die erop hebben gewezen en iedereen weet het, maar het belangrijkste verhaal dat wordt verteld is dat Groot-Brittannië en de Verenigde Staten in hun grootsheid prachtige verkiezingen hebben gehouden terwijl ze democratie naar Irak brachten. Dat is pure onzin, zoals een blik op de onmiddellijk voorafgaande gebeurtenissen aantoont. Om enigszins vergelijkbare redenen denk ik echter niet dat het gepast is om ze “demonstratieverkiezingen” te noemen, zoals veel van mijn vrienden doen.
Vraag: …je bedoelt dat ze gedwongen waren verkiezingen te houden.
Ze waren gedwongen min of meer authentieke verkiezingen te aanvaarden…
Vraag: Maar hoe zit het met die andere beschrijving, als “demonstratieverkiezingen”?
Alleen door links wordt het zo beschreven. De mainstream beschrijft ze als prachtige verkiezingen die tot stand zijn gekomen door de Messiaanse visie van Bush om democratie in Irak te brengen. Dat was het niet, noch waren het “demonstratieverkiezingen.” Het was een volksverzet dat de bezetter dwong een bepaald niveau van verkiezingen toe te staan, wat ze nu proberen te ondermijnen. Dat is heel anders dan wat er gebeurde in El Salvador of Vietnam, waar er werkelijk 'demonstratieverkiezingen' waren, in het leven geroepen door de bezettingsautoriteiten om te proberen de bezetting een aura van legitimiteit te geven. Het is niet wat er in Irak is gebeurd. Dat blijkt ook duidelijk uit de directe verslagen van de meest deskundige en ervaren correspondenten, zoals Robert Fisk. In Irak was het het massale, niet-gewelddadige volksverzet dat de bezettingsautoriteiten dwong verkiezingen te aanvaarden waartegen zij zich verzetten en die zij nu proberen te ondermijnen. Dit betekent niet dat het prachtige verkiezingen waren. Dat was niet het geval, maar niet om de redenen van El Salvador en Vietnam.
Ik bedoel, het maakt deel uit van deze ongelooflijke mislukking van de bezetting. Ik bedoel, als je aan de nazi's in bezet Europa denkt, hadden ze veel minder problemen dan de Amerikanen in Irak, veel minder.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren