Maar aandacht voor de misdaden van Pol Pot, ook al was het een waardige onderneming (als het eerlijk werd gedaan, dat was het ook).
zelden het geval), had weinig of geen morele betekenis omdat er geen spoor van een
voorstel over wat we eraan moesten doen – en toen ze werden beëindigd, was dat in de VS ook het geval
maakte de criminelen (de Vietnamezen) die de moord uitvoerden woedend en zwaar gestraft
duidelijkste geval van ‘humanitaire interventie’ sinds de Tweede Wereldoorlog.
We begrijpen deze waarheden heel goed als we aan anderen denken. Dus niemand binnen
de VS waren onder de indruk toen Sovjetcommissarissen tekeer gingen over Amerikaanse misdaden; wij waren veel
was echter onder de indruk toen dissidenten in de USSR Sovjetmisdaden veroordeelden. De redenen waren
de twee zojuist genoemde morele waarheden (die, zoals gewoonlijk het geval is, samenvielen in hun uitspraken).
implicaties).
Op dit punt is het nuttig om een psychologische waarheid in herinnering te brengen. Een van de moeilijkste dingen
doen is in de spiegel kijken. Het is ook vaak het belangrijkste om te doen, omdat
van de morele waarheden. En er zijn zeer krachtige instellingen (de hele leerstellige
systeem, in al zijn aspecten) die mensen proberen te beschermen tegen deze moeilijke situatie
en cruciaal belangrijke taak. Elke samenleving heeft zijn dissidenten en zijn commissarissen
het ligt dicht bij een historische wet dat de commissarissen zeer worden geprezen, evenals de dissidenten
bitter veroordeeld – binnen de samenleving dus; o de andere kant voor officiële vijanden
de situatie is omgekeerd.
Het is ook de moeite waard om andere psychologische waarheden in herinnering te brengen. De aandacht vestigen op de
misdaden van anderen geven ons vaak een prettig, warm gevoel dat we 'goede mensen' zijn, dus
anders dan die ‘slechte mensen’. Dat geldt vooral als dat zo is
We kunnen niet veel doen aan de misdaden van anderen, behalve ze helpen nog veel erger te maken
een afstand. Dan kunnen we eenvoudigweg jammeren, zonder dat het onszelf iets kost. Kijkend naar onze eigen misdaden
is veel moeilijker, en voor degenen die het willen doen, brengt het vaak kosten met zich mee, soms zeer ernstig
kosten. Dat geldt doorgaans voor dissidenten in Amerikaanse vazalstaten, zoals de vermoorde mensen
Jezuïetenintellectuelen in El Salvador. Een nuttig experiment is om je vrienden te vragen het te vertellen
je hun namen, of om hen te vragen hoeveel ze hebben gelezen van wat ze hebben geschreven, en
om vervolgens de resultaten te vergelijken met dezelfde vragen over Sovjet-dissidenten
in de post-Stalin-periode lang niet zo hard behandeld. Dat is een manier van naar binnen kijken
de spiegel die veel kan leren, over onszelf en over onze instellingen.
Het zijn zaken waar eindeloos over gesproken is (zie bijvoorbeeld de inleiding tot
Herman's en mijn "Politieke economie van de mensenrechten"). Ze zijn zo triviaal dat
het is een beetje gênant om ze te blijven herhalen. Maar misschien is dat ook wel handig.
De toepassing van deze waarheden is buitengewoon breed. Ik denk dat je het gemakkelijk zult vinden
voorbeelden.
-
Dat de bombardementen een grove schending zijn van
het internationaal recht en de oprichtingsdocumenten van de NAVO zelf (die de NAVO ondergeschikt maken aan de NAVO).
VN-Handvest) wordt niet serieus ontkend. Over een juridische uitdaging die men de wereld heeft gebracht
Hof door Joegoslavië. Op dezelfde manier heeft de Indiase commissie van juristen aan de wereld gebracht
Rechtbank een juridische uitdaging voor de Amerikaanse en Britse bombardementen op Irak, ook in grove schending van de internationale wetgeving
wet. Soedan heeft een onderzoek van de Veiligheidsraad geëist naar de Amerikaanse vernietiging van de helft van zijn land
leveringen van geneesmiddelen en kunstmest door terroristische bombardementen (ook transparant illegaal),
maar de Amerikaanse druk is erin geslaagd de kwestie van de agenda te houden.
Wat de reacties hier betreft, die zijn interessant. De VS zijn daar radicaal tegen
internationaal recht sinds de moderne fundamenten ervan werden opgericht op initiatief van de VS
1945. In het begin bleef dat beperkt tot interne (nu vrijgegeven) documenten, zoals
het eerste memorandum van de nieuw gevormde Nationale Veiligheidsraad (NSC 1/3), waarin wordt opgeroepen tot
militaire actie in Italië als links de verkiezingen wint (ik heb hierover geschreven in Z,
herdrukt en uitgebreid in "Deterring Democracy"). Met de Kennedy
Bij de regering werd de minachting voor het internationaal recht vooral in de Verenigde Staten behoorlijk publiek
toespraken van senior Kennedy-adviseur Dean Acheson. De belangrijkste innovatie van Clinton/Reagan
jaar is dat het geheel open is geworden. In feite zijn de VS het enige land dat dit heeft
veto uitgesproken over een resolutie van de Veiligheidsraad waarin alle staten worden opgeroepen het internationaal recht te respecteren –
niemand genoemd, maar iedereen begreep wie er bedoeld werd. Er is een korte recensie hiervan
zaken in een artikel van mij in Z in mei.
Het is volkomen duidelijk waarom de machtigen minachting zouden moeten hebben voor het internationaal recht
waarom de zwakken (vooral de voormalige koloniën) er over het algemeen de voorkeur aan zouden moeten geven. De machtigen doen dat
wat ze toch willen; verdragen en systemen van wereldorde bieden hen niets
bescherming. Ze bieden echter op zijn minst een beperkte bescherming voor de zwakken. Dat is
waarom de echte ‘internationale gemeenschap’ doorgaans tegen het resort is
tot geweld door de VS/VK (en nu hun NAVO-partners). In de VS de term
‘internationale gemeenschap’ wordt gebruikt om naar de NAVO te verwijzen, maar daar kunnen we zeker van afzien
met dat racistisch/imperialistische jargon zelf.
Een intrigerend aspect van de scène na de Koude Oorlog is dat de Amerikaanse aanval op de VN (die...
is aan de gang sinds Washington in de jaren zestig de controle verloor door de dekolonisatie).
Het Wereldgerechtshof, de verdragsverplichtingen, enz. zijn veel uitgebreider geworden. De reden is
eenvoudig: de oude voorwendsels ("de Russen komen") hadden hun waarde verloren
en bij gebrek aan afschrikmiddel konden de VS veel vrijer hun toevlucht nemen
geweld dan voorheen. Dat was meteen duidelijk. En het is nu volkomen duidelijk – zelfs
een wonderbaarlijk ‘nieuw paradigma’ genoemd.
Het is belangrijk om iets in gedachten te houden dat zelfs een groot deel van links liever negeert.
Er is slechts één ‘reëel bestaand alternatief’ voor de zwakken, fragielen en zwakkeren
in veel opzichten een zeer gebrekkig systeem van wereldorde: de machtigen zullen doen wat ze willen.
Alexander Solzjenitsyn is niet bepaald mijn favoriete commentator op het gebied van wereldaangelegenheden, maar hij wel
heeft het deze keer in principe bij het juiste eind: ‘De NAVO legt de hele wereld en de hele wereld op
volgende eeuw een eeuwenoude wet... wie het sterkste is, heeft gelijk.' Geen wonder,
vervolgens dat de sterksten de meest enthousiaste cheerleaders zijn voor het ‘nieuwe’
paradigma."
We hoeven er alleen maar nog een virtuele waarheid aan toe te voegen: de taak van de respectabele intellectuelen
altijd is om wat er gebeurt af te schilderen als engelachtig, of misschien begrijpelijk
‘fout’ als de gevolgen te moeilijk te onderdrukken zijn. Dat is zo oud als
geschiedenis geschreven.