Bron: TomDispatch.com
King dringt er bij de natie op aan om “een radicale waardenrevolutie te ondergaan” die de Verenigde Staten zou transformeren “van een dinggerichte samenleving naar een persoongerichte samenleving.”
Foto door Erik Cox Photography/Shutterstock.com
In de nasleep van de politiemoord op George Floyd zijn de Amerikanen eindelijk – of is het weer eens? – de confrontatie aangaan met het racisme dat dit land teistert en zich uitstrekt tot vrijwel elke hoek van ons nationale leven. Er zou iets fundamenteels kunnen gebeuren.
Maar om het voor de hand liggende te zeggen: dat hebben we gedaan hier geweest voor. Massale protesten als reactie op raciale ongelijkheid en discriminatie, waaronder politiegeweld, zijn allesbehalve onbekend in de Verenigde Staten. Hetzelfde kan gezegd worden van rellen gericht tegen zwarte Amerikanen, aangewakkerd en uitgebuit door blanke racisten, vaak actief of passief gesteund door lokale wetshandhavingsfunctionarissen. Als Jamil Abdullah Al-Amin, voorheen bekend als H. Rap Brown, gelijk had bellen geweld ‘zo Amerikaans als kersentaart’, dan is rasgerelateerde stedelijke onrust het met appels gevulde equivalent.
De optimisten onder ons geloofd wie en wat je bent dat “deze keer anders is.” Ik hoop dat de gebeurtenissen zullen bewijzen dat ze gelijk hebben. Maar herinnerend aan de verwachtingen dat de verkiezing van Barack Obama in 2008 het begin betekende van een “post-raciaal Amerika”, Ik zie geen reden om te verwachten dat dit zo is. Ik ben bang dat er een gapende kloof is die de hoop van de werkelijkheid scheidt.
Ik wil echter opperen dat de huidige preoccupatie van het land met ras, hoe eervol en noodzakelijk die ook mag zijn, bij lange na niet adequaat kan reageren op de situatie waarmee de Amerikanen worden geconfronteerd nu ze het derde decennium van de XNUMXe eeuw ingaan. Racisme is een enorm probleem, maar zeker niet ons enige. Zoals Martin Luther King ons vele jaren geleden probeerde te herinneren, zijn er nog minstens twee andere van vergelijkbare omvang.
MLK definieert het probleem
In april 1967 hield Dr. King in de Riverside Church in New York City een toespraak preek dat een diepgaande diagnose bood van de ziekten waarmee de natie te kampen had. Zijn analyse is vandaag de dag nog net zo actueel als toen, misschien nog wel actueler.
Amerikanen herinneren zich King vooral als een groot leider op het gebied van de burgerrechten, en dat was hij inderdaad. In zijn toespraak in de Riverside Church richtte hij zich echter op zaken die veel verder gingen dan ras. In directe zin lag zijn focus op de aanhoudende oorlog in Vietnam, die hij aan de kaak stelde als ‘waanzin’ die ‘moet stoppen’. Toch maakte King ook van de gelegenheid gebruik om de natie op te roepen ‘een radicale waardenrevolutie te ondergaan’ die de Verenigde Staten zou transformeren ‘van een op dingen gerichte samenleving in een persoonsgerichte samenleving.’ Alleen door zo’n revolutie, zo verklaarde hij, zouden we ‘de gigantische drieling van racisme, extreem materialisme en militarisme’ kunnen overwinnen.
De uitdaging waarmee de Amerikanen werden geconfronteerd, was het ontmantelen van wat King het ‘gebouw’ noemde dat elk van deze gigantische drielingen voortbracht en in stand hield. De huidige demonstranten, kruistochtjournalisten en geëngageerde intellectuelen maken zich geen zorgen over hun vastberadenheid om de eerste van die gigantische drieling te elimineren. Toch behandelen ze de andere twee over het algemeen als, op zijn best, slechts bijzaak, terwijl het gebouw zelf, gebaseerd op een pervers begrip van vrijheid, vrijwel geheel genegeerd wordt.
Ik suggereer niet dat leden van de grote coalitie van Amerikanen die vandaag vurig campagne voeren tegen racisme, voorstander zijn van extreem materialisme. Velen van hen accepteren alleen maar de realiteit ervan en gaan verder. Ik suggereer ook niet dat zij bewust het militarisme onderschrijven, hoewel sommigen van hen dit impliciet doen door “steun” voor de troepen te verwarren met oprecht patriottisme. Wat ik suggereer is dat degenen die oproepen tot fundamentele verandering ernstig op een dwaalspoor zullen raken als ze de nadruk van Dr. King negeren dat elk van de gigantische drielingen nauw verbonden is met de andere twee.
Het Pentagon ontkrachten?
De protesten die zijn veroorzaakt door de recente moorden op George Floyd en andere zwarte Amerikanen hebben geleid tot wijdverbreide eisen om ‘de politie te ontmantelen’. Die eisen komen niet uit het niets. Terwijl ‘hervormingsprogramma’s die in de loop van vele jaren in talloze Amerikaanse steden zijn ondernomen, dit aantoonbaar hebben gedaan verbeterde vuurkracht van de politiehebben ze weinig of niets gedaan om de relaties tussen politiediensten en gekleurde gemeenschappen te herstellen.
Als oudere blanke man uit de middenklasse ben ik niet bang voor de politie. Ik respecteer het feit dat het een zware taak is, wat ik niet zou willen. Toch besef ik dat mijn houding de zoveelste uiting is van blanke privileges, waaraan zwarte mannen, ongeacht hun leeftijd en economische status, zich moeilijk kunnen veroorloven. Ik aanvaard dus volledig de noodzaak van radicale veranderingen in het politiewerk – dat is wat ‘defund’ lijkt te impliceren – als Amerikaanse steden ooit wetshandhavingsinstanties willen hebben die effectief, menselijk en zelf gezagsgetrouw zijn.
Wat ik niet kan doorgronden is waarom een soortgelijke logica niet van toepassing is op de strijdkrachten die we inzetten om grote delen van de wereld buiten onze grenzen te controleren. Als Amerikanen reden hebben om die van de natie in twijfel te trekken steeds meer gemilitariseerd zouden zij dan niet evenveel redenen moeten hebben om de grondig gemilitariseerde benadering van staatsmanschap in twijfel te trekken?
Denk hier eens over na: op jaarbasis doden politieagenten in de Verenigde Staten ongeveer 1,000 Amerikanen, met zwarten twee en een half keer waarschijnlijker dan blanken om slachtoffer te worden. Dat zijn ontstellende cijfers, die erop wijzen dat het basisbeleid fundamenteel mis is gegaan. De stroom van protest tegen de politie en de roep om verandering zijn dus begrijpelijk en gerechtvaardigd.
Toch moet de vraag worden gesteld: waarom hebben de oorlogen van na 9 september niet tot soortgelijke uitingen van verontwaardiging geleid? De ongerechtvaardigde moord op zwarte Amerikanen zorgt er terecht voor dat duizenden en duizenden demonstranten de straten van grote steden overspoelen. Toch de uit van duizenden Amerikaanse soldaten en de fysieke en psychologische wonden die tienduizenden anderen oplopen in roekeloze oorlogen lokt op zijn best schouderophalen uit. Gooi de honderdduizenden van niet-Amerikaanse levens die zijn genomen tijdens die militaire campagnes en de triljoenen aan belastinggeld dat ze hebben verbruikt en je hebt een catastrofe die in omvang gemakkelijk groter is dan de talloze rassengerelateerde protesten en rellen die Amerikaanse steden in het recente verleden in beroering hebben gebracht.
Met hun blik gericht op de verkiezingen die nu nog maar enkele maanden van ons verwijderd zijn, sparen politici van alle pluimage alles in het werk om te laten zien dat zij het “snappen” op het gebied van ras en politieoptreden. Ras zou wel eens een grote rol kunnen spelen bij het bepalen wie in november het Witte Huis wint en welke partij het Congres controleert. Het zou moeten. Maar ook al is de uiteindelijke uitkomst van de verkiezingen misschien onzeker, zoveel is dat niet: de Amerikanen ook niet neiging voor oorlog, noch de opgeblazen maat van de begroting van het Pentagon, noch de twijfelachtige gewoonte om een uitgestrekt netwerk van militaire bases over een groot deel van de planeet zullen tijdens het politieke seizoen dat nu aan de gang is, serieus onder de loep worden genomen. Het militarisme zal ongedeerd ontsnappen.
In de Riverside Church beschreef King de Amerikaanse regering als ‘de grootste leverancier van geweld in de wereld van vandaag’. Dat blijft zo, zonder enige twijfel, en pleegt onmetelijk meer geweld dan welke andere grote macht dan ook, en met opmerkelijk weinig in ruil daarvoor. Waarom zijn er dan, behalve aan de gemakkelijk te negeren randen van de Amerikaanse politiek, geen eisen om het Pentagon te “defunden”?
King beschouwde de oorlog in Vietnam als een gruwel. Destijds waren meer dan een paar Amerikanen het met hem eens en protesteerden krachtig tegen de voortzetting van het conflict. Dat de demonstranten van vandaag er schijnbaar voor hebben gekozen onze militaire tegenslagen na 9 september op te bergen onder de noemer van betreurenswaardig maar vergeetbaar, is op zichzelf al een gruwel. Hoewel hun gevoeligheid voor racisme bewonderenswaardig is, is hun onverschilligheid voor oorlog niets minder dan ontmoedigend.
In 1967 waarschuwde Dr. King dat “een natie die jaar na jaar meer geld blijft uitgeven aan militaire defensie dan aan programma’s voor sociale vooruitgang, de geestelijke dood nadert.” In de tussenliggende decennia heeft zijn opdracht niets van zijn kracht of geschiktheid verloren.
De nationale signatuur van Amerika
Gezien hun omvang en duur zijn de protesten naar aanleiding van de moord op George Floyd opmerkelijk vreedzaam verlopen. Dat gezegd hebbende, waren er onder hen al vroeg relschoppers die hun toevlucht namen tot plunderingen. Ze sloegen ruiten in en plunderden winkels en gingen er niet vandoor met melk en brood voor de hongerigen, maar met boodschappentassen gevuld met high-end swag – designerschoenen en sneakers, portemonnees, kleding en sieraden eruit gehaald winkels zoals Prada en Alexander McQueen. Ook werden smartphones gestolen, pistolenZelfs auto's. Bewakingssystemen in de winkel opgenomen Scenes doet denken aan de doorbuster-verkopen op Black Friday, maar zonder dat iemand de moeite neemt om langs een kassa te gaan. Sommige plunderaars probeerden snel geld te verdienen met hun buit het aanbieden van om gestolen artikelen online te verkopen.
Bepaalde rechtse commentatoren verspilden geen tijd door de plunderingen te gebruiken om de protestbeweging te bestempelen als niet meer dan een uiting van nihilisme. Tucker Carlson van Fox News was dat wel bijzonder nadrukkelijk op dit punt. Amerikanen die de straat op gingen als reactie op de moord op George Floyd, zeiden hij, “verwerpen de samenleving zelf.”
“Rede, proces en precedent betekenen niets voor hen. Ze gebruiken geweld om onmiddellijk te krijgen wat ze willen. Dit soort mensen hebben geen moeite om te werken. Ze doen geen vrijwilligerswerk en betalen geen belasting om andere mensen te helpen. Ze leven voor zichzelf. Ze doen precies waar ze zin in hebben… Op televisie zien we uur na uur hoe deze mensen – criminele bendes – vernietigen wat de rest van ons heeft opgebouwd…’
Om dergelijk egoïstisch en destructief wangedrag te verklaren, had Carlson een antwoord klaarliggen:
“De ideologen zullen je vertellen dat het probleem rassenverhoudingen zijn, of kapitalisme, of politiegeweld, of de opwarming van de aarde. Maar alleen aan de oppervlakte. De echte oorzaak ligt dieper en is veel donkerder. Wat je ziet is de eeuwenoude strijd tussen degenen die een belang hebben in de samenleving, en dat graag willen behouden, en degenen die dat niet hebben, en die proberen te vernietigen.”
Dit is verachtelijke, hatelijke dingen en volkomen verkeerd – behalve misschien op één punt. Door de plunderingen aan een diepere oorzaak toe te schrijven, had Carlson iets op het spoor, ook al was zijn poging om die oorzaak aan te wijzen volkomen misplaatst.
Ik zal niet proberen de specifieke motieven te ontrafelen van degenen die in de protesten tegen racisme een kans zagen om zichzelf te helpen aan goederen die niet van hen waren. In hoeverre is terechte woede omgeslagen in woede en hoeveel cynisch opportunisme is buiten mijn vermogen om te weten.
Zoveel kan echter met zekerheid worden gezegd: de impuls om alles te pakken wat zo levendig te zien was, was net zo typisch Amerikaans als vuurwerk op XNUMX juli. Die plunderaars wilden tenslotte alleen maar meer spullen. Wat is er meer Amerikaans dan dat? In dit land brengen dingen immers de mogelijkheid met zich mee van persoonlijke vervulling, van het bereiken van een bepaalde versie van geluk of status.
De plunderaars op wie Tucker Carlson zich met zijn woede richtte, deden alles behalve ‘de samenleving zelf afwijzen’. Ze hielpen zichzelf alleen maar met wat deze maatschappij vandaag de dag te bieden heeft aan mensen met voldoende contant geld en creditcards in hun portemonnee. In zekere zin trakteerden ze zichzelf op een klein slokje van wat tegenwoordig doorgaat voor de American Dream.
Met uitzondering van nonnen in kloosters, hippies en andere verdwijnende rassen zijn vrijwel alle Amerikanen geconditioneerd om de stelling te aanvaarden dat dingen verband houden met het goede leven. Niet overtuigd? Bekijk de video's van de Black Friday van vorig jaar en overweeg dan de intense, zij het niet verrassende, belangstelling van economen en journalisten voor het volgen van de nieuwste trends op het gebied van consumentenbestedingen. In ieder geval tot Covid-19 dienden de consumentenuitgaven als de gezaghebbende maatstaf voor de algehele gezondheid van het land.
De belangrijkste burgerplicht van Amerikaanse burgers vandaag de dag is niet te stemmen of belasting te betalen. En het is zeker niet de verdediging van het land, een taak die is toevertrouwd aan degenen die verleid kunnen worden om dienst te nemen (waarbij minderheden enorm oververtegenwoordigd) in het zogenaamde All-Volunteer Military. Nee, de voornaamste verplichting van het staatsburgerschap is het uitgeven van geld.
Onze natie is geen natie van mystici, filosofen, dichters, ambachtslieden of de boeren van Thomas Jefferson. We zijn nu een natie van burger-consumenten, in de ban van het extreme materialisme dat Dr. King afkeurde. Dit, en niet een toewijding aan vrijheid of democratie, is onze ware nationale signatuur geworden en onze belangrijkste bijdrage aan de late moderniteit.
Het gebouw afbreken
In de Riverside Church herinnerde King zijn luisteraars eraan dat de Southern Christian Leadership Conference, die hij tien jaar eerder had helpen opzetten, dit als motto had gekozen: ‘De ziel van Amerika redden.’ De ziel van een natie die gecorrumpeerd was door racisme, militarisme en extreem materialisme vertegenwoordigde King's ultieme zorg. Vietnam, zei hij, was “slechts een symptoom van een veel diepere ziekte in de Amerikaanse geest.”
In een toondove redactie uit kritiek op zijn preek in de Riverside Church, de New York Times berispte King voor ‘het samensmelten van twee publieke problemen’ – racisme en de oorlog in Vietnam – ‘die verschillend en gescheiden zijn’. Toch lag een deel van Kings genialiteit in zijn vermogen om de onderlinge verbondenheid van zaken te onderkennen Times redacteuren, die zich net zo onbewust zijn van diepere kwalen als nu, willen gescheiden blijven. King probeerde het gebouw af te breken dat alle drie de gigantische drielingen ondersteunde. Het is zelfs zo goed als zeker dat hij, als hij nu nog leefde, dezelfde aandacht zou vestigen op een vierde factor die hiermee verband houdt: de ontkenning van de klimaatverandering. De weigering om de dreiging die uitgaat van de klimaatverandering serieus te nemen, onderstreept het voortbestaan van racisme, militarisme en extreem materialisme.
In de loop van zijn preek citeerde King deze zin uit de verklaring van een groep die zichzelf de Clergy and Laymen Concerned About Vietnam noemde: ‘Er komt een tijd waarin stilte verraad is.’ Wat ras betreft, lijkt het erop dat de grote meerderheid van de Amerikanen heeft dit stilzwijgen nu afgewezen. Dit is goed. Het blijft echter een open vraag wanneer hun stille acceptatie van militarisme, materialisme en het misbruik van de planeet Aarde zal eindigen.
Andreas Bacevich, op TomDispatch regelmatig, is voorzitter van de Quincy Instituut voor Verantwoord Staatsmanschap. Zijn nieuwe boek is The Age of Illusions: hoe Amerika zijn overwinning in de Koude Oorlog verkwistte.
Dit artikel verscheen voor het eerst op TomDispatch.com, een weblog van het Nation Institute, dat een gestage stroom alternatieve bronnen, nieuws en meningen biedt van Tom Engelhardt, jarenlang redacteur bij uitgeverijen, medeoprichter van het American Empire Project, auteur van Het einde van de overwinningscultuur, als van een roman, The Last Days of Publishing. Zijn nieuwste boek is A Nation Unmade By War (Haymarket Books).
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren