TTwee woorden beschrijven de erfenis van Donald Trump met betrekking tot de rol van Amerika in de wereld: discontinuïteit en wanorde. Als het presidentschap van Trump een handtekening had, was het deze: niemand wist precies wat hij vervolgens ging doen.
Toen Joe Biden aantrad als opvolger van Trump, had hij daarom twee keuzes: herstellen of innoveren. Hij zou kunnen proberen de status quo ante Trump nieuw leven in te blazen. Of hij zou de kans die Trumps afwijzing van het precedent biedt, kunnen aangrijpen om een werkelijk nieuwe benadering van het Amerikaanse staatsmanschap te ontwikkelen.
De recente reis van de president naar het Midden-Oosten maakt zijn besluit onmiskenbaar duidelijk: While Biden beschrijft dit vaak Omdat het huidige moment in de mondiale geschiedenis een “keerpunt” is dat alomvattende verandering vereist, is het werkelijke doel van zijn regering als het op diplomatie aankomt, op de terugspoelknop te drukken.
Voor PR-doeleinden hebben Amerikaanse beleidsmakers – met uitzondering van Trump – er gewoonlijk op aangedrongen dat het bevorderen van democratie en mensenrechten een centrale rol speelt bij het formuleren van Amerikaans beleid. Dergelijke beweringen moeten met een korreltje zout worden genomen – en misschien nergens meer dan in het Midden-Oosten. Het Amerikaanse beleid in die regio is al tientallen jaren gericht op het handhaven van de orde onder de wanorden, een taak die niet zelden dwang met zich meebrengt, waarbij de Verenigde Staten de noodzakelijke middelen verschaffen.
Als de politieke partij waar u voorstander van bent toevallig de baas is in Washington, wordt dit realisme genoemd. Als de andere partij aan de macht is, heet dat hypocrisie. In beide gevallen wordt het bewapenen van Amerikaanse ‘vrienden’ in de regio – ongeacht of zij de heersende Amerikaanse opvattingen over democratie en mensenrechten steunen – van essentieel belang geacht om de krachten van chaos en anarchie op afstand te houden. Dit beschrijft de essentie van het Amerikaanse beleid in het Midden-Oosten van de afgelopen decennia.
Na 9 september experimenteerden de regeringen van George W. Bush en Barack Obama met een alternatieve aanpak: misschien zouden Amerikaanse wapens in de handen van onze eigen troepen voor eens en voor altijd het Grotere Midden-Oosten kunnen pacificeren. Het daaropvolgende conflict, dat een tijdlang bekend stond als de Global War on Terrorism, duurde twintig jaar, eiste enorme kosten op en eindigde op een mislukking.
Door dat falen bleef echter de overtuiging intact dat wapens de sleutel vormen tot het bevorderen van Amerikaanse belangen (zo niet waarden) in de regio. Bidens reis bevestigde die overtuiging. Haal het theater weg en dit beschrijft het doel ervan. De stroom van in de VS vervaardigde wapens naar de regio zal daarom onverminderd doorgaan.
Biden heeft Israël lang genoeg bezocht om de strategische relatie tussen de VS en Israël bekend te maken ‘buitengewoon’, ‘ongeëvenaard’, ‘onmisbaar’, ‘onwrikbaar’ en geworteld in ‘een onwankelbare toewijding aan de democratie, de rechtsstaat en de roeping van ‘Tikkun Olam’, het herstellen van de wereld.’ Maar wat de relatie tussen de VS en Israël in de praktijk buitengewoon maakt, is niet een gedeelde inzet om de wereld te herstellen, maar de $3.8 miljard aan wapens die de Amerikaanse belastingbetalers jaarlijks vrijwel vrijblijvend aan Israël verstrekken.
In tegenstelling tot de wapens en munitie die de Verenigde Staten op noodbasis naar het belegerde Oekraïne sturen, is de Amerikaanse ‘veiligheidshulp’ aan Israël in wezen eeuwigdurend – ondanks het feit dat Israël militair gezien de sterkste macht in het Midden-Oosten is, met een BBP per hoofd van de bevolking vergelijkbaar met die van Duitsland.
Bidens reis naar het Midden-Oosten omvatte ook een één-op-één gesprek met de Egyptische president Abdel Fattah Al Sisi. Egypte is geen democratie en de rechtsstaat wordt daar sporadisch of helemaal niet gehandhaafd. Wat het herstel van de wereld betreft, lijkt het eerlijk om te zeggen dat dit niet tot de prioriteiten van generaal Al Sisi behoort.
Toch hebben de Verenigde Staten het Egyptische leger al tientallen jaren trouw voorzien van miljarden dollars aan straaljagers, helikopters, gepantserde voertuigen en oorlogsschepen. Af en toe leden van het Congres zal ophef maken over de erbarmelijke staat van dienst van de Egyptische regering op het gebied van de mensenrechten. Doof voor zulke klachten, Biden gebruikte zijn ontmoeting met Al Sisi om dit te bevestigen dat “het defensiepartnerschap tussen de VS en Egypte een belangrijke pijler van regionale stabiliteit blijft.” Egypte zal zijn jaarlijkse aanvulling van Amerikaanse wapens blijven ontvangen.
Het middelpunt van Bidens reis was uiteraard zijn stop in Saoedi-Arabië en zijn ontmoeting met de Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman, de facto heerser van het koninkrijk. Voor leden van de Amerikaanse media begon de ontmoeting met de vuiststoot die over de hele wereld te horen was. Als kandidaat voor het presidentschap had Biden gezworen om van Saoedi-Arabië een paria te maken, niet in de laatste plaats vanwege de wrede moord op een Washington Post columnist van Saoedische moordenaars. Nu was Biden aardig bezig met de persoon die naar verluidt het bevel had gegeven om Jamal Khashoggi te vermoorden.
De shockberoepen uit de hele media hadden meer dan een beetje gemeen met de ontdekking van gokken bij Rick's Café Americain in Casablanca. Al tientallen jaren is Saoedi-Arabië verreweg de grootste afnemer van Amerikaanse wapens. Geen enkel land ter wereld heeft een grotere rol gespeeld bij het in stand houden van de gezondheid van het Amerikaanse militair-industrieel-congrescomplex. Bidens de facto verzoening met MBS biedt de garantie dat de stroom van Amerikaans hightechwapentuig naar Saoedi-Arabië zal voortduren – en dat Saoedische oliedollars de Amerikaanse wapenfabrikanten en hun aanhangers in het Congres zullen blijven verrijken.
Think analyse in The Washington Postwas het overkoepelende doel van Biden’s reis naar het Midden-Oosten “op subtiele wijze het Amerikaanse leiderschap in het Midden-Oosten te herbevestigen.” Een dergelijke bewering is gewoonweg fantasievol. Het niet zo subtiele doel was eigenlijk om aan te geven dat Biden niet van plan is te knoeien met de fundamenten die feitelijk het Amerikaanse beleid in de regio bepalen. De eerste van deze fundamentele zaken is het dienen als wapenleverancier.
De tijden kunnen veranderen. Maar de onderliggende essenties van het Amerikaanse beleid in het Midden-Oosten zijn dat niet. De prioriteit die aan wapentransacties wordt toegekend, vertelt ons dat.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren