De plundering van artistieke en religieuze voorwerpen uit Afrika en Azië door Britse indringers in de 19e eeuw veroorzaakt veel rancune debatten over of de artefacten moeten worden geretourneerd naar de landen waaruit ze oorspronkelijk zijn gestolen. Maar de discussie over de even acquisitieve expedities die Groot-Brittannië vandaag de dag heeft gelanceerd en die uiteindelijk meer lijden kunnen veroorzaken dan de imperialistische ondernemingen van lang geleden, is veel gematigder.
Het gaat om het beleid om opzettelijk hoognodige en duur opgeleide artsen en verpleegsters uit arme Afrikaanse en Aziatische landen naar Groot-Brittannië te lokken. Dit gebeurt omdat we veel te weinig artsen en verpleegsters opleiden, terwijl we slechts 7,500 medische opleidingsplaatsen aanbieden tweemaal zoveel is nodig. Het tekort wordt gecompenseerd door het aanpakken van de desintegrerende gezondheidszorgsystemen van arme en middeninkomenslanden, vooral in Afrika en Azië.
De uittocht van medische professionals is groot en wordt steeds groter. Vanaf het begin heeft de National Health Service (NHS) mensen uit het buitenland gerekruteerd. Maar de afgelopen tien jaar is de instroom enorm toegenomen, waarbij het aandeel artsen dat door de NHS van buiten Groot-Brittannië en de EU is gerekruteerd, tussen 18 en 34 is gestegen van 34 naar 2015 procent en het aandeel verpleegkundigen van zeven naar 2021 procent, volgens verzamelde statistieken. door de Shared Data Unit van de BBC. Het aandeel van de in Groot-Brittannië opgeleide artsen in de gezondheidszorg is in dezelfde periode gedaald van 69 naar 58 procent en het aandeel verpleegkundigen van 74 naar 61 procent.
Af en toe heeft de omvang van het verlies aan bekwaam medisch personeel in eigen land een schandaal veroorzaakt. In juli 2020 heeft de Nigeriaanse immigratiedienst bijvoorbeeld 58 Nigeriaanse artsen ervan weerhouden om met één vliegtuig naar Groot-Brittannië vanaf de internationale luchthaven van Lagos te vliegen. De Nigeriaanse pers protesteerde dat er al 4,000 Nigeriaanse artsen in Groot-Brittannië werken, ondanks het feit dat Nigeria minder dan 15 procent van de artsen heeft die de 182 miljoen inwoners nodig hebben.
Het weghalen van geschoolde medische hulpverleners van degenen die het zich het minst kunnen veroorloven om ze te verliezen is niet nieuw, maar het aantal betrokkenen is sterk gestegen. De NHS heeft altijd geweten dat zij te weinig artsen opleidt, maar het ministerie van Financiën heeft geweigerd voor meer te betalen. Groot-Brittannië heeft geprobeerd om goedkoop een eersteklas gezondheidszorg te krijgen, maar dit heeft al eerder tot terugkerende crises geleid Covid-19 samen met een toenemende afhankelijkheid van medische expertise, betaald door anderen.
Sinds Brexit het aandeel artsen en verpleegkundigen uit EU-lidstaten is gedaald en het aantal uit armere niet-EU-landen is toegenomen. Dr. Alexia Tsigka, een histopatholoog aan het Norfolk and Norwich University Hospital, wordt door de BBC Data Unit geciteerd en zegt dat in haar specialiteit slechts drie procent van de Britse afdelingen volledig bemand is.
“En ik heb na de Brexit nog geen Europeaan zien aankomen, althans op ons departement”, zegt dr. Tsigka. “Artsen die zich bij onze afdeling hebben aangemeld, komen vooral uit India, Egypte en sommigen uit Sri Lanka.”
In het verleden heeft de NHS haar afhankelijkheid van stropers in het buitenland ontkend of gebagatelliseerd. In augustus werd gemeld dat de toenmalige minister van Volksgezondheid Steve Barclay NHS-managers naar landen als India en de Filippijnen wilde sturen om duizenden verpleegsters te rekruteren. Een woordvoerder van het ministerie van Volksgezondheid en Sociale Zorg zei dat de afdeling “met rekruteringsexperts zou samenwerken om te onderzoeken hoe personeel effectiever uit het buitenland kan worden gerekruteerd”.
“Het is een afschuwelijke ontwikkeling, aangezien de meeste rekruten afkomstig zullen zijn uit lage- en middeninkomenslanden, waar het aandeel artsen [ten opzichte van patiënten] laag is en de kinder- en moedersterfte hoog is”, zegt Rachel Jenkins, emeritus hoogleraar epidemiologie en internationale geestelijke gezondheidszorg. gezondheidsbeleid van King's College London, dat eerder de nadruk heeft gelegd op de schade die aan arme landen wordt toegebracht door het verminderen van hun toch al beperkte medische middelen, die ze niet kunnen vervangen.
Ze heeft minachting voor de bewering van de Britse gezondheidsautoriteiten dat ze alleen toegang hebben tot een mondiale pool van artsen en verpleegsters, en zegt: “Er is geen andere poel dan een woestijn daarbuiten”.
Ondanks dat ze weet dat het grootste probleem waarmee de gezondheidszorg wordt geconfronteerd het gebrek aan artsen en verpleegsters is, maakt de regering duidelijk dat zij niet meer van hen in Groot-Brittannië zal opleiden. In een brief aan het parlementslid Jesse Norman van het ministerie van Volksgezondheid en Sociale Zorg staat dat het het aantal plaatsen in medische scholen dat het jaarlijks financiert, heeft verhoogd van 6,000 naar 7,500. “De regering heeft momenteel geen plannen om het aantal plaatsen verder uit te breiden”, aldus de brief.
De parasitaire afhankelijkheid van de Britse gezondheidsdienst van het werven van personeel dat uiteraard liever in een rijk land zou werken en wonen dan in een arm land, zal eerder toenemen dan afnemen. Het is omgekeerde buitenlandse hulp, die van de armen naar de rijken vloeit en te veel in het voordeel van laatstgenoemden werkt om deze op te geven. Valse beweringen ter rechtvaardiging hiervan zijn onder meer de bewering dat artsen teruggaan naar hun land van herkomst en nieuwe expertise meebrengen, maar in werkelijkheid zijn er maar weinigen die terugkeren.
De echte reden om vast te houden aan het huidige giftige systeem is eenvoudigweg dat de NHS zou ophouden te functioneren zonder grote aantallen buitenlands opgeleid medisch personeel. Persoonlijke ervaring ondersteunt de statistieken volledig, aangezien in elke medische instelling waar ik de afgelopen jaren ben geweest, het in het buitenland geboren personeel in de meerderheid was.
Toen ik in 2009 mijn been brak, kwamen de drie artsen die de operatie uitvoerden allemaal uit het Midden-Oosten. Onder de indruk van hun deskundigheid vroeg ik mij af welke leemte hun vertrek in Caïro of Beiroet moet hebben achtergelaten.
De impact op de NHS van haar afhankelijkheid van buitenlands personeel van buiten de EU wordt steeds groter, maar hetzelfde is gebeurd in andere lagen van de bevolking. Dit is vreemd omdat de Brexit gedeeltelijk werd voortgestuwd door de overtuiging dat Groot-Brittannië werd overspoeld door immigranten over wier instroom de Britse regering geen controle had.
Een Leave-kiezer had natuurlijk kunnen aannemen dat, zodra Groot-Brittannië de EU had verlaten, de stroom immigranten zou worden verminderd. Maar in plaats daarvan is het aantal enorm gestegen. Het ministerie van Binnenlandse Zaken zegt dat er het afgelopen jaar 1.1 miljoen visa zijn afgegeven aan mensen die in Groot-Brittannië kwamen werken of studeren, wat een stijging is van 80 procent ten opzichte van het jaar daarvoor.
Dit is allemaal legale immigratie en het doet de 23,000 migranten die dit jaar tot nu toe illegaal het Kanaal zijn overgestoken volledig in het niet vallen. Maar het zijn de beelden van migranten die op zee worden opgepikt of landen op de stranden van Zuidoost-Kent die de nieuwsuitzendingen over immigratie domineren.
Tot nu toe heeft de komst van grote aantallen legale immigranten verrassend weinig politiek effect gehad. De regering wijst graag op haar niet-functionele plan om migranten naar Rwanda te deporteren als reactie op de bootvluchtelingen. Labour wil zich van dit onderwerp afzijdig houden. Het feit dat veel migranten gekwalificeerd zijn en worden opgenomen in grote diverse steden, maakt hen minder een rivaal voor banen in de ogen van laagopgeleide werknemers.
In tegenstelling tot 2016 heeft geen enkele politieke partij of mediakanaal anti-immigrantengevoelens opgeroepen. Niettemin zou het mij verbazen als zo’n grote demografische verandering niet voor enige vorm van verzet zou zorgen.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren