Bron: The Independent
Foto door thongyhod/Shutterstock
Het Trumpisme was nooit helemaal wat het voor de rest van de wereld leek als het erop aankwam California's daden in tegenstelling tot zijn woorden. De toon was altijd strijdlustig, maar Trump deed zijn uiterste best om geen oorlogen te beginnen. Wat de slogan ‘America First’ betreft, dit ging niet zozeer over een isolationistische VS, maar meer over het feit dat de VS eenzijdig handelde in wat Trump als zijn eigen belang zag.
Het bidenisme blijkt niet zoveel te verschillen van het Trumpisme. Joe Biden naar de letter uitgevoerd Donald TrumpHet meedogenloze akkoord met de Taliban, overeengekomen in februari 2020, om de Afghaanse regering, die was uitgesloten van de onderhandelingen over haar lot, in de steek te laten. De Europese bondgenoten van de VS leerden weinig over het Amerikaanse terugtrekkingsplan vanaf de luchthaven van Kaboel, ook al was dat nog aan de gang.
Nu heeft Biden zijn unilateralisme in Afghanistan opgevolgd met zijn verrassende aankondiging van een overeenkomst voor de VS, samen met Groot-Brittannië, om Australië te helpen bij het bouwen van nucleair aangedreven onderzeeërs de komende jaren tegen China in te zetten. Door de Fransen willekeurig te onttrekken aan hun contract ter waarde van 66 miljard dollar voor de levering van dieselonderzeeërs, gedroeg Biden zich in de ware Trump-traditie: hij veroorzaakte meer verontwaardiging bij een bondgenoot dan ontsteltenis bij een potentiële vijand.
De reactie van China op een bondgenootschap dat duidelijk tegen China gericht was, was boos, maar in vergelijking daarmee nog steeds mild de beroerte onder hoge Franse leiders bij hun publieke vernedering. “Dit brutale, eenzijdige en onvoorspelbare besluit doet mij sterk denken aan wat Trump vroeger deed”, zei de Franse minister van Buitenlandse Zaken Jean-Yves Le Drian. “Ik ben boos en verbitterd. Dit gebeurt niet tussen bondgenoten. Het is echt een steek in de rug.”
Het mag dan verraad zijn geweest, maar de Fransen toonden een zekere naïviteit en een gebrek aan intelligentie, door niet in te zien dat zoiets op de agenda zou kunnen staan. Als het gaat om het in de rug steken van een bondgenoot, was er het recente precedent in Afghanistan en, een paar jaar geleden, nog een onheilspellende aanwijzing toen Trump de Saoedi’s schokte, met wie hij zo close was, toen hij er niet in slaagde wraak te nemen op een verwoestende raketaanval op Saoedische oliefaciliteiten in september 2019 dat was duidelijk georkestreerd door Iran.
Golfmonarchieën ontdekten tot hun grote schrik dat de Amerikaanse beschermende paraplu, waarop ze voorheen hadden vertrouwd, niet helemaal was wat het leek te zijn. Het bleek dat het voeren van oorlog namens hen niet inhield, een besef dat nog versterkt zal zijn door de Afghaanse schok en dat de regionale politiek radicaal hervormt.
Klachten van degenen die door de VS in de steek zijn gelaten – of dat nu in Parijs of Riyad is, of waar de verspreide Afghaanse regering ook maar hun toevlucht heeft gezocht – zijn in de geschiedenis van de diplomatie gebruikelijk genoeg. Het was tenslotte president Charles de Gaulle die zei: “Verdragen zijn als jonge meisjes en rozen: ze duren zo lang als ze duren.”
Dit stukje realpolitik over de vergankelijkheid van de betrekkingen tussen natiestaten mag dan waar zijn, maar de onderzeeërovereenkomst tussen Australië, Groot-Brittannië en de VS (Aukus) – die volgt op de nederlaag in Kabul en de niet-verdediging van Saoedi-Arabië – geeft het gevoel dat er tektonische veranderingen plaatsvinden. schudt de manier waarop de wereld werkt. Biden, die aan het begin van zijn presidentschap vol was van ‘Amerika is terug’-retoriek, behandelt sommige van zijn bondgenoten nu net zo arrogant als Trump ooit heeft gedaan.
De Aukus-alliantie is precies het soort Angelsaksische opstelling dat de Fransen waarschijnlijk woedend zal maken en de EU ongerust zal maken. Het zal de Europese staten energie geven om te proberen een duidelijk en minder confronterend beleid jegens China te voeren dan voorheen. Als ze dat niet doen, en de voortekenen zijn niet goed gezien hun onmacht bij de opeenvolgende crises in het Midden-Oosten en de Balkan, raken ze nog meer gemarginaliseerd.
Maar de vreugde onder Brexiteers dat Groot-Brittannië gelijk had door een zinkend EU-schip te verlaten is voorbarig, omdat de Britse afhankelijkheid van de VS groter is dan ooit. Dit brengt onvoorspelbare risico's en twijfelachtige voordelen met zich mee, zoals Groot-Brittannië ontdekte tijdens de oorlog in Irak, waar Groot-Brittannië zich in 2003 bij aansloot als de belangrijkste buitenlandse militaire bondgenoot van Amerika en de daaropvolgende zes jaar probeerde te ontsnappen zonder de Amerikanen te beledigen. De rampzalige methode die werd gekozen, was het sturen van Britse strijdkrachten naar de provincie Helmand in Afghanistan, die een nog dodelijkere plaats bleek te zijn dan Irak.
Het samen met de VS en Australië opvoeren van de confrontatie met China brengt soortgelijke risico's met zich mee. Het is geen ‘diepgaande strategische verandering’, zoals Boris Johnson beweert, aangezien er de komende tien jaar niet veel zal gebeuren. De dreigingsinflatie uit de Koude Oorlog dat China de grootste marine ter wereld heeft, is absurd, aangezien schepen die niet veel meer zijn dan minnows tot de Chinese vloot zijn gerekend.
Maar wat zou Groot-Brittannië doen als de nieuwe koude krijgers gelijk hadden in hun waarschuwingen en China inderdaad Taiwan zou binnenvallen? Dit is een belangrijke vraag voor het ‘mondiale’ Groot-Brittannië, omdat het betekent dat je pal moet staan tegenover nog grotere tegenstanders als China en Rusland, in de hoop dat zij zich terughoudend zullen opstellen of dat de VS onafgebroken steun zal verlenen.
Deze afhankelijkheid is riskant omdat het Amerikaanse buitenlandse beleid wordt bepaald door de binnenlandse politieke agenda, en nooit meer dan nu het geval is. Een motief voor Biden om zijn nieuwe bondgenootschap tegen China te verkondigen, is dat het kracht uitstraalt en de aandacht afleidt van de zwakte die werd getoond tijdens de chaotische Amerikaanse exit uit Kaboel. De nederlaag, die de afgelopen maand de Amerikaanse tv-schermen domineerde, zorgde ervoor dat de goedkeuringsscore van Biden in de opiniepeilingen daalde naar 42 procent en zijn afkeuringsscore naar 50 procent – de eerste keer dat zijn beoordelingen negatief zijn sinds hij aan de macht kwam.
Groot-Brittannië wil zich voordoen als een grote macht, maar heeft steeds minder middelen om dat te doen, behalve als nederige speerdrager voor de VS. Dit alles kan niet aan Johnson en zijn jingoïstische vlagzwaaien in de regering worden toegeschreven, omdat zij alleen maar profiteren van de publieke veronderstelling dat Groot-Brittannië over machtsinstrumenten beschikt die niet langer functioneren.
Dominic Raab is mogelijk zijn baan als minister van Buitenlandse Zaken kwijtgeraakt omdat hij te lang aan het zwembad van zijn luxe hotel op Kreta rondhing terwijl de Taliban Kabul veroverden. Maar als Raab haastig was teruggekeerd naar Londen – of was verdronken in het zwembad van het hotel – zou dat geen enkel verschil hebben gemaakt voor de gebeurtenissen in Afghanistan.
De misvatting van het publiek en de media over de werkelijke macht van de Britse regering geeft een sfeer van onwerkelijkheid aan een groot deel van het Britse politieke leven in binnen- en buitenland. Zes jaar geleden woedde er een debat over de vraag of Groot-Brittannië wel of niet bombardementen op Isis in Syrië zou moeten lanceren, waarbij alle partijen het feit negeerden dat Groot-Brittannië niet over de vliegtuigen of de inlichtingen beschikte om iets belangrijks te doen – iets wat later werd toegegeven door de verantwoordelijke RAF-officier. .
Het voorwendsel dat Groot-Brittannië opnieuw een macht is in de Zuid-Chinese Zee en de Stille Oceaan kan alleen worden bereikt door volledig te vertrouwen op de VS, waarbij de lessen van de oorlogen in Irak en Afghanistan worden genegeerd.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren