Połączenia Instytut Polityki Gospodarczej (EPI), bezpartyjnej organizacji mającej na celu poszerzaniedebaty gospodarczej, opublikowano niedawno sprawozdanie pokazujące, że generowanie dochodów znacznie bardziej przyczyni się do zmniejszenia deficytów, wspierania ożywienia gospodarczego i ograniczenia skrajnych poziomów nierówności niż cięcia mające na celu wypatroszenie usług publicznych, takich jak edukacja (1). Finansowanie edukacji nie powinno oczywiście zostać przekreślone, ale równie ważne jest uznanie nieodłącznej społecznej wartości użytkowej takich wspólnych części wspólnego majątku publicznego, niezależnie od tego, jaka rynkowa wartość wymienna zostanie im arbitralnie przypisana.
W raporcie EPI zasugerowano podjęcie pewnych konkretnych środków ekonomicznych. Środki obejmują opodatkowanie zysków kapitałowych jako zwykłego dochodu, wyeliminowanie luki podatkowej w zakresie odziedziczonych akcji i obligacji, opodatkowanie przenoszonych odsetek jak zwykłego dochodu, tak aby efektywne stawki podatkowe milionerów i miliarderów nie były już niższe od stawek stosowanych przez osoby pracujące o średnich dochodach, zniesienie odroczenia zysków zagranicznych na rzecz Międzynarodowe korporacje z siedzibą w USA, które zarabiają pieniądze za granicą, czerpiąc korzyści z amerykańskiego społeczeństwa, do których nie wnoszą żadnego wkładu, i wprowadzając niewielki podatek od transakcji w handlu finansowym w celu pobrania handlu na Wall Street. To ostatnie pomogłoby ograniczyć rodzaj spekulacji wysokiego ryzyka, które przyczyniły się do powstania przedłużającego się kryzysu, który rozpoczął się od bliskiego załamania światowej gospodarki kapitalistycznej w latach 2007-2008.
EPI estimates project several trillions in revenue over ten years with the aforementioned reforms alone. But reforms are not enough. The previous system of incremental reforms no longer functions. “That system is dying before your eyes,” Lionel R. Bauman Professor of Political Economy at the University of Maryland Gar Alperovitz said in a recently recorded lecture (2). When so-called “liberal” and purportedly “progressive” policies look a lot like the same pro-corporate, big bank beholden bull-poop that created the current situation in which the richest one percent in the US owns 42 percent of non-housing wealth (3), and the wealthiest 400 osób posiada majątek większy niż 185 milionów najuboższych ogółem (4), jak najszybciej potrzebne są alternatywy.
Kiedy byczy bankierzy z Wall Street robią swoje brudne interesy (z pewnością zamierzone podwójne znaczenie), nie grzecznie idą na nocnik, nie wpływając na innych. Zrzucają poważne bomby i zaśmiecają cały system. Potem oczekują, że społeczeństwo to posprząta (czytaj: wybawi ich za kaucją).
Bloomberg poinformował, że nasze hojne dotacje publiczne w ramach zasady „zbyt duże, aby upaść” dla prywatnych kapitalistów kartelowych kontrolujących główne instytucje finansowe (i, jeśli chodzi o nich, świat) wyniosły 83 miliardy dolarów rocznie (5). Powinniśmy spokojnie akceptować zastraszający banksteryzm, świętować nieustanną akumulację kapitału i wychwalać hojne premie, jakie otrzymują dyrektorzy Goldman Sachs i inni kumple z Wall Street.
Wall Street douchegemony is not just confined to some expensive gold-encrusted vacuum. Real people living near the base of the trickle down pyramid amass endless debt and/or get homes and futures foreclosed upon as consolidated wealth yields consolidated political power and all of the inequalities that inevitably follow.
Statystyki są niezmienne, ale nie kłamią. Ponad 46 milionów Amerykanów żyje w biedzie (6). Stopa bezrobocia wśród osób poniżej 2013. roku życia w marcu 25 r. była nieco ponad dwukrotnie wyższa od średniej krajowej (7). Z niedawnego raportu UNICEF wynika, że pomimo najwyższego na świecie PKB, Stany Zjednoczone zajmują czwarte miejsce od końca pod względem dobrostanu dzieci na liście 29 krajów (8). Zajmujemy wyższą pozycję niż tylko jeden kraj na liście pod względem wskaźników ubóstwa dzieci. Około jedno na siedmioro dzieci w USA żyje w biedzie.
Jednak na tym nie kończy się biegunka nierówności charakteryzująca społeczeństwo na Wall Street. Ma to wpływ na każdy poziom zarządzania, ponieważ hierarchiczna organizacja i odgórne podejmowanie decyzji przynosi zyski nielicznym kosztem wielu.
Szczególnie wyraźny jest wpływ na edukację. Jego wypatroszenie jako dobra publicznego stało się jedynie rynkowym efektem zewnętrznym dla „wolnego rynku” popierającego „Władców Wszechświata” – tych samych dyrektorów generalnych i zarządzających funduszami hedgingowymi, którzy obłudnie zwracają się do niani o pomoc, ilekroć ich wybryki wstrząsają samymi fundamentami ich ideologicznego gmachu.
It seems the “Great Moving Right Show,”(9) marches on unimpeded. Commodification of education, marketization of the university and commercialization of all collegiate life continues to turn what should be a shared social commitment for the greater good into a business model mill. Maximization of individual and collective creative capacities takes a backseat to maximization of allied corporate profits. Educational commodification solidifies social stratification. A select few students atop the social strata come out primed to fill their societal roles. Most emerge as institutionally complacent and indifferent quasi-intellectuals, for-profit professors comfortable in academe and divorced from social suffering, and in other spheres as peoples of relative privilege functioning as a moderately affluent consumer class. “Of course, there are brave intellectuals all over the world such as Ai Weiwei, Angela Davis, Noam Chomsky, Stuart Hall, Olivia Ward, and others who do not tie their intellectual capital to the possibility of a summer cruise, the rewards provided to those who either shut up or sell their souls to the intelligence agencies who offer research funds,” (10) but such socially engaged scholars are the exception, not the rule.
Bezpieczne metody nauczania oparte na przywilejach pozostają normą, nawet gdy coraz większa liczba studentów popada w coraz większe długi – średnia kwota zadłużenia studenta po ukończeniu studiów wynosi około 25,000 11 dolarów (2007) – a perspektywy na satysfakcjonującą pracę po uzyskaniu dyplomu są ponure. Wskaźnik bezrobocia i niepełnego zatrudnienia absolwentów szkół wyższych jest obecnie znacznie wyższy niż przed 12 r. (18.3). To nie wszystko. Jak już wiemy, jest coraz gorzej. Dane EPI pokazują, że wskaźnik niepełnego zatrudnienia wśród młodych absolwentów szkół wyższych wynosi 9.9% w porównaniu z 2007% przed kryzysem (w 8.5 r.), wynagrodzenia młodych absolwentów szkół wyższych skorygowane o inflację spadły o 2000% od 13 r., a „koszty szkolnictwa wyższego znacznie wzrosły szybciej niż średni dochód rodziny, pozostawiając studentom niewielki wybór poza zaciąganiem pożyczek, których po wejściu na rynek pracy o ograniczonych możliwościach zatrudnienia mogą nie mieć środków do spłaty” (XNUMX).
Studenci, którzy mają trudności ze spłatą pożyczek, są w efekcie zamknięci w neofeudalnym systemie płacenia długów. Funkcjonującym celem społecznym dominującej pedagogiki instytucjonalnej, w przeciwieństwie do mitu wolnego rynku i zawsze nieuchwytnej ideologii iluzorycznych osiągnięć, jest transfer bogactwa społeczeństwa do maleńkich kieszeni w sektorze prywatnym (korporacyjnym), przy jednoczesnym przeniesieniu ciężaru społecznego na jednostki.
It can be a heavy burden to bear — too heavy for some. The psychological toll became too much for Jason Yoder, a graduate student in organic chemistry at Illinois State University. Yoder accrued $100,000 in debt, was unable to find a job in his field, found himself unable to pay off his loans, and proceeded to take his own life because of it in 2007 (14).
Samobójstwa – prawdziwi ludzie odbierający sobie życie – nie są uwzględniane w równaniach rynkowych. Takie zdarzenia są efektami zewnętrznymi, które nie są uwzględniane w neoliberalnych równaniach ekonomicznych.
Obecnie wydaje się, że nieuchronne będą jeszcze większe cięcia w edukacji i podwyżki. Programy reform rynkowych dominują w polityce edukacyjnej w całym kraju i na całym świecie.
Jednak nie wszyscy popierają środki oszczędnościowe i reformy edukacji zorientowane na rynek. Może tak być dlatego, że reformy te „przyniosły niewiele korzyści, a w niektórych przypadkach zaszkodziły uczniom, którym rzekomo pomagali” (15).
Studenci, aktywiści i pracownicy aktywnie sprzeciwiają się dominującej logice i bronią swojego zbiorowego prawa do edukacji publicznej, a także do godnego życia i realnego ustroju demokratycznego. A mianowicie dwumiesięczny student pracy na Uniwersytecie Sussex in the UK to inveigh against neoliberalization (privatization) and outsourcing of campus services came to an end as April began (16). Likewise, 50-plus students, faculty and staff at Cooper Union in New York occupied the office of the school’s president to protest the administration’s decision to end the school’s storied practice of free tuition (17). Moreover, more than 150,000 Chileans participated in the first official national student march of the new school year the second week of April to call for free, quality public education (18); more than 150,000 filled the streets of Santiago a little less than three weeks later when students, workers and activists turned out for Chile’s May Day demonstration (19). Students at Indiana University went on strike in April against tuition hikes with hopes of reigniting a higher education movement (20).
Not to be outdone, K-12 public education activists are also shunning both apathy and austerity in favor of organized antipathy, like the students and parents holding a sit-in demonstration at Williams Elementary and Williams Middle School in Chicago to protest the proposed school closing (21). And a three-day, 30-mile, city-wide march to protest plans to close 54 Chicago Public Schools concluded May 21, 2013, nearly two dozen people were arrested demonstrating at City Hall over the proposed school closures and a sit-in at the Chicago Board of Education began May 22 in response to the neoliberal initiative to shutter the city's public school system.
Moreover, members of the Workers Organizing Committee of Chicago showed solidarity with striking fast food and service workers in St. Louis, Mo., on May 9, following the April 24 strikes in Chicago at McDonald’s, Macy’s, Dunkin’ Donuts, Niketown and other locations, which were the largest strikes involving fast food and retail workers in the city’s history (22).
Gra w obronę, przygotowując alternatywy za pomocą akcji bezpośredniej i demokracji bezpośredniej
Z pewnością demonstracje w obronie edukacji i działań propracowniczych mają ogromne znaczenie. Naciski na obecny system służą celowi, ale zaangażowanie polityczne nie może się na tym zatrzymać. Oczywiście sensowne jest takie zorganizowanie, aby ofiary poniesione przez poprzednie pokolenia nie poszły na marne. Wszelkie znaczące zmiany, jakie można wprowadzić w istniejącym systemie, należy wprowadzić, aby już teraz zapewnić ludziom godne życie. Nacisk ten może zmienić kontury obecnego paradygmatu, czyniąc go bardziej sprzyjającym procesowi fundamentalnej transformacji. Rzeczywiście, poprawa obecnej sytuacji ludzi może i powinna odbywać się w sposób, który zacznie budować zupełnie inną przyszłość.
Aby rozwiązać szeroko zakrojone problemy systemowe, potrzebne są niezliczone formy działań bezpośrednich. Akcja bezpośrednia i demokracja bezpośrednia to w zasadzie dwie strony tego samego medalu: „idea, że forma naszego działania powinna sama w sobie oferować model lub przynajmniej pogląd na to, jak wolni ludzie mogliby się organizować, a co za tym idzie, jakie będzie wolne społeczeństwo mogłoby być” (23). Nazwij to „budowaniem nowego społeczeństwa w skorupie starego”, zamierzoną „polityką prefiguratywną” lub, zapożyczając grecką deklarację anarchistyczną, po prostu powiedz „jesteśmy przesłaniem z przyszłości” – wszystkie te przypadki odnoszą się do „tej sfery” w którym samo działanie staje się proroctwem” (24). The Zajmują Wall Street (OWS) movement displayed — and saliently still displays — that kind of prefigurative praxis, putting ideas about a future free and caring society into practice on some small level in the present. Operating on horizontal principles, OWS embodies a “dual power” approach, attempting “to create liberated territories outside of the existing political legal and economic order, on the principle that that order is irredeemably corrupt” (25). Serendipitously, various social movements are still stepping up and meeting the call, creating autonomous communities while defending real human rights that extend far beyond the largely rhetorical or circumscribed definitional confines of those rights espoused by establishment Non-Governmental Organizations (NGOs).
There are occupations of homes to keep hard-working people from being evicted as a result of predatory lending practices and poor economic conditions they did not cause. Just as the Spanish 15-M — a.k.a. Indigandos — movement in Spain helped inspire the initial occupation of Zuccotti Park in September 2011, the ongoing fight against evictions in Spain (26) has inspired Occupy offshoots in the US, like Occupy Our Homes, with efforts exemplified by the "Bring Justice to Justice Rally" and week of demonstrations at the Justice Department against unjust home foreclosures. Occupy Our Homes has also helped galvanize a Michigan family’s recent campaign to keep their house (27). Bank of America sold the family’s home last year without bothering to notify them. A couple of years prior, in 2009, Bank of America also did not bother to pay any taxes (28).
Skandal OWS „Bank of America, Bad for America!” wydaje się trafny jak zawsze.
Bezpośrednia demokratyzacja miejsca pracy i gospodarki
Istnieją inne formy demokracji w miejscu pracy, a w całych Stanach Zjednoczonych istnieją wyróżniające się modele, z których niektóre, jak New Era Windows z siedzibą w Chicago, powstały w bezpośredniej odpowiedzi na logikę kapitału finansowego monopolu i wbrew głównym instytucjom finansowym, takim jak Bank Ameryki.
When Bank of America refused to extend a line of credit to the Republic Windows and Doors company — after receiving $25 billion in the federal bail out — Republic told the workers the company would be forced to close up shop. Factory workers who had been denied the pay owed to them saw it differently. “Bank of America, bad for America,” became another apt rallying cry appropriately recited by Chicago workers and (later by) anarcho-socialist Occupiers alike.
„Nie, nie wyjeżdżamy” – powiedział ówczesny pracownik Republiki Rocio Perez. „Tutaj mieszkamy” (29).
Okupacja miejsca pracy zakończyła się ugodą, a po kolejnej długiej walce pracownicy niedawno świętowali „wielkie otwarcie swojego nowego, uzwiązkowionego, należącego do pracowników i prowadzonego przez nich przedsiębiorstwa”, „zakładając własny biznes okienny bez szefów”, kupując „ fabrykę wspólnie” z zamiarem „kierowania nią w sposób demokratyczny” (30).
W rzeczywistości na Środkowym Zachodzie powstało wiele rozwijających się spółdzielni. Art Theatre Co-op z siedzibą w Champaign w stanie Illinois ilustruje, jak można demokratycznie utrzymać produkcję artystyczną (31). Być może najbardziej znaczącym projektem demokracji gospodarczej w regionie jest Evergreen Cooperatives w Cleveland w stanie Ohio (32). Evergreen ożywia zubożałe obszary poprzez innowacyjną, zrównoważoną i lokalną inicjatywę budowania bogactwa. Stawia pracowników i społeczności odpowiedzialnymi za decyzje, które bezpośrednio wpływają na ich życie. Alperovitz od dawna jest zwolennikiem Evergreen i podobnych projektów. Opowiada się za zdecentralizowanym planowaniem i demokratycznie zarządzaną współpracą pracowniczą z instytucjami zakorzenionymi w społeczności, które są mocno zakorzenione w lokalnych gminach (i w przeciwieństwie do korporacji transnarodowych nie mogą po prostu wstać i wyjść w poszukiwaniu najniższych zarobków na świecie). Szpitale mogą być potężnymi instytucjami głównymi (33), ale mogą to zrobić również uniwersytety. Sojusze mogą stanowić podstawę nowych ruchów i projektów na rzecz znacznie swobodniejszego stowarzyszania się niż dominujący odgórny porządek podejmowania decyzji „rób, co ci każą”.
A slew of these promising alternative alliances prefigure alternative economic paradigms. New School University visiting professor Richard Wolff writes and speaks often about worker self-directed enterprises, like the worker-owned Arizmendi Bakery co-operative in San Francisco (34). Workers at that bakery decide for themselves how they go about producing delicious artisan breads and pizzas. (I’m told the gourmet pizza with tomatoes, gorgonzola cheese, rosemary oil and fresh basil is simply exquisite (35)). Arizmendi’s is actually named after José María Arizmendiarrieta Madariaga, who founded the Mondragon corporation of federated worker co-operatives in the Basque region of Spain. Despite external economic turmoil it has persevered since 1956 and continues to thrive (36).
Przedsiębiorstwo spółdzielcze pokazuje, jak demokratyzować bogactwo i miejsce pracy, ale także ukazuje model demokratyzacji edukacji. Warto zauważyć, że Mondragon ma własny system uniwersytecki. Zasady partycypacyjnego podejmowania decyzji będące własnością pracowników, praktykowane w Mondragon i w wielu miejscach na świecie pokazują, w jaki sposób instytucje mogą reifikować bardziej egalitarne ideały, pozbywając się miejsc biurokratycznych administratorów, niepoprawnych zarządów korporacji i antydemokratycznych rad powierniczych kontrolujących uniwersytety .
Clearly, interconnected emergent movements hold promise, and these alternative ways of being and doing evince old forms of socioeconomic organization as outmoded. Neoclassical, neoliberal, neoconservative and even moderately progressive Keynesian economics are not the key. Vertically oriented centralized state socialism and contemporary capitalism with its concentrated coordinator classes no longer cut the mustard for most people — and growing numbers of people realize it. Moreover, we have entered “the mother of all critical junctures,” (37) a serious “systemic crisis,” (38) a “Convergence of Crises,” (39) occurring in a “period we may call the structural crisis of the system” (40) whereupon the world system has neared its asymptote and will begin to “fluctuate wildly and repeatedly, leading to bifurcation,” (41) an “Age of Transition” (42) and a new historical system of to-be-determined dimensions. While oppressive structures still delimit human potentials, at this pivotal epochal moment opportunities and desires for a more just society abound.
These alternatives illustrate just how wrong the late Maggie Thatcher was when she announced that there is no alternative (TINA). People have figured out TINA lies. Indeed, not only is there an alternative, but there are many interconnected networks of different ways of doing things. Veritable, realistic ideas about how to transform society suggest possibilities aplenty. Because market valuations do not value human life essentials, and because the market economy cannot account for community, social justice-minded folks created a sophisticated — but not overly-complicated — system called Parecon, or participatory economics, which is an evolving model based on principles of equity, solidarity, diversity and self-management. Parecon puts decision-making power in the hands of nested worker and consumer councils (43). The dominant system of inbuilt scarcity predicated on money created as interest-bearing debt that promotes inefficient competition and unsustainable growth is itself unsustainable (44). It too shall pass, following a collective consciousness shift away from endless commodification. The “ceaseless accumulation by dispossession” (45) drive that characterizes the really existing capitalist world economy searches for more and more markets as it transforms all goods, services and social relations into commodities. It alienates us from each other. It puts a price on once reciprocal interpersonal exchanges. But the aforementioned consciousness raising occurs concurrently, bringing about new lifeworlds. Philosopher and educator Paulo Freire called that kind of critical consciousness elevation "conscientização" (46), and various forms of public pedagogy (e.g., collective direct actions, critical artistic creations, radical alternative media) embody the prefigurative praxis of a large scale social movement — or that of interdependent solidarious networks of autonomous movements.
Ewolucyjny świadomość wymaga transformacji całego systemu światowego, ale ta fundamentalna zmiana nastąpi od dołu do góry, zaczynając od poziomu lokalnego. Jest to odwieczna, ale także początkowa „forma relacji społecznych ustanawianych i podtrzymywanych poprzez niehierarchiczne formy komunikacji”, zwana poziomy, a “living word reflecting an ever-changing experience” (47) that “implies the use of direct democracy” (48). As a concrete conceptual articulation, horizontalism encompasses “the ideas upon which many of the social relationships in the new global movements are grounded,” emphasizing inclusivity and a “break with the logic of representation and vertical ways of organizing” (49). Through a dialogic, prefigurative process, all the aforestated interwoven efforts actively reconfigure the dominant system — or more accurately, are actively transforming the current system of domination. Significant social movements and emergent alternatives to the prevailing socioeconomic order point the way. Still, no rigid formula exists, nor should it. As hip-hop artist and activist Lonnie Atkinson is fond of saying, “An economy ain’t nothing but a recipe,” (50) and social organization (or prefigurative free association), by extension, could be considered much the same. Adding little — but potent — ingredients at the right time(s) and appropriate places can catalyze reactions and cook up something radically different. Thankfully, young folks and plenty of older kindred spirits have a taste for something different these days. We have refined palates and none of us are afraid of experimenting in the collective kitchen. So a luta continua! And bon appétit!
1 Rebecce Thiess, „Istnieje wiele możliwości zwiększania przychodów w sposób inteligentny i progresywny,Instytut Polityki Gospodarczej (18 kwietnia 2013).
2 Gara Alperovitza, „Następna rewolucja amerykańska: poza kapitalizmem korporacyjnym i socjalizmem państwowym” [Dokument wideo], Fundacja Edukacji Medialnej.
3 Edwarda Wolffa, „Najnowsze trendy w zamożności gospodarstw domowych w Stanach Zjednoczonych: rosnące zadłużenie i ucisk klasy średniej – aktualizacja do 2007 r.,” Levy Economics Institute (marzec 2010).
4 Alperovitz, ibid.
5 "Dlaczego podatnicy powinni dawać dużym bankom 83 miliardy dolarów rocznie?,„Bloomberg (20 lutego 2013). Zobacz też: "Pamiętacie tę dotację bankową o wartości 83 miliardów dolarów? Nie żartowaliśmy,„Bloomberg (24 lutego 2013).
6 W 2011 roku 46.2 miliona Amerykanów – 15 procent populacji – żyło w biedzie. Zobacz Carmen DeNavas Walt, Bernadette D. Proctor i Jessica C. Smith, „Ubezpieczenie dochodu, ubóstwa i ubezpieczenia zdrowotnego w Stanach Zjednoczonych: 2011 r.”, US Census Bureau, Current Population Reports, s. 60-243 (wrzesień 2012).
7 Heidi Shierholz, Natalie Sabadish i Nicholas Finio, „Klasa 2013: Młodzi absolwenci nadal mają nikłe perspektywy na zatrudnienie,Instytut Polityki Gospodarczej (10 kwietnia 2013).
8 "Dobrobyt dzieci w bogatych krajach,Biuro Badań UNICEF, karta raportu 11 (kwiecień 2013).
9 Stuarta Halla”,Wielki pokaz ruchomej prawicy,„Marksizm dzisiaj” (styczeń 1979).
10 Henry’ego A. Giroux, „Lockdown, USA: wnioski z maratonu bostońskiego,„Prawda” (6 maja 2013).
11 Centrum Ekonomii Ludowej, „Ekonomia na 99%”(czerwiec 2012).
12 Shierholz, Sabadish i Finio, ibid.
13 ibid.
14 C. Cryn Johanssen, „Ci, których straciliśmy: samobójstwa związane z pożyczką studencką,„Projekt raportowania o trudnościach gospodarczych” (2 lipca 2012 r.).
15 Elaine Weiss i Don Long, „Retoryka reform rynkowych przebija rzeczywistość: wpływ ocen nauczycieli opartych na testach, zamykania szkół i zwiększonego dostępu do szkół społecznych na wyniki uczniów w Chicago, Nowym Jorku i Waszyngtonie„Szersze, ŚMIAŁE podejście do edukacji” (22).
16 Bree Allegretti, „Akcja Occupy Sussex dobiega końca wraz z wkroczeniem policji,„The Independent” (2 kwietnia 2013).
17 "Ekskluzywny film dotyczący zawodu studenta Cooper Union w ramach protestu przeciwko zakończeniu bezpłatnych czesnego,„Demokracja teraz! (8 maja 2013).
18 Weiru Kieł”,Ponad 150,000 XNUMX osób bierze udział w chilijskim marszu edukacyjnym„The Santiago Times” (11 kwietnia 2013).
19 Lila Cantor, „Ponad 150,000 XNUMX ludzi wypełnia ulice Santiago w majowy dzień marca,„The Santiago Times” (2 maja 2013 r.); Zobacz także Daniela León Lira, „Przełamywanie barykad: wyzywający dzień majowy w Chile na zdjęciach,„W tych czasach” (2 maja 2013 r.).
20 Rebecca Burns, „Uniwersytet Indiana strajkuje przeciwko podwyżkom czesnego,„W tych czasach” (12 kwietnia 2013).
21 Zajmij CPS, „Uczniowie gimnazjów w Chicago i ich rodzice organizują demonstrację okupacyjną w ramach protestu przeciwko zamknięciu szkół”, Chicago Indymedia (3 maja 2013).
22 Wstań! Chicago, „Pracownicy fast foodów i handlu detalicznego w Chicago wsiadają do autobusu, aby dołączyć do strajkujących pracowników z St. Louis„Chicago Indymedia (9 maja 2013).
23 Dawid Graeber, Projekt Demokracja: historia, kryzys, ruch (Nowy Jork: Spiegel i Grau, 2013), s. 233.
24 ibid.
25 tamże, 259.
26 Amy Goodman, „Rosnący globalny ruch przeciwko oszczędnościom„Truthdig” (15 listopada 2012 r.).
27 Shaba Bashiriego, „Rodzina ze stanu Michigan walczy o uratowanie domu przed Bank of America” Occupy OurHomes.org (25 kwietnia 2013).
28 Według Davida Graebera, jednego z pierwszych aktywistów-organizatorów Occupy i profesora antropologii w Goldsmiths na Uniwersytecie Londyńskim: „W 2009 roku Bank of America zarobił 4.4 miliarda dolarów, nie płacił żadnych podatków federalnych, ale mimo to otrzymał ulgę podatkową w wysokości 1.9 miliarda dolarów . Wydał jednak około 4 miliony dolarów na lobbing, a pieniądze trafiły bezpośrednio do polityków, którzy napisali kodeksy podatkowe, które to umożliwiły” – cytowany w: David Graeber, Projekt Demokracja: historia, kryzys, ruch (Nowy Jork: Spiegel i Grau, 2013), s. 16.
29 "Pracownicy Chicago otwierają nową, należącą do spółdzielni fabrykę pięć lat po okupacji Republic Windows,„Demokracja teraz! (9 maja 2013).
30 ibid.
31 Więcej o Teatrze Artystycznym tutaj; Aby uzyskać informacje na temat rozwijającej się struktury kooperacji, zobacz tutaj.
32 Film wprowadzający objaśniający model spółdzielni Evergreen można znaleźć w artykule tutaj.
33 Aby wysłuchać dyskusji na temat roli głównych instytucji we wspieraniu bogactwa społeczności i sprawiedliwego dobrobytu na poziomie lokalnym, zobacz „Wykorzystanie siły instytucji zakotwiczących do budowania bogactwa społeczności: forum społeczności” [Strumień wideo], Massachusetts Institute of Technology.
34 Eda Rampella, „Wywiad z Richardem Wolffem,” Kontrapunkt (16 kwietnia 2013).
35 W razie zamówieenia projektu Menu dla smakoszy pizzy Arizmendi.
36 Zobacz Strona internetowa korporacji MONDRAGON więcej.
37 Robert W. McChesney, Digital Disconnect: Jak kapitalizm zmienia Internet przeciwko demokracji (Nowy Jork: The New Press, 2013), s. 93.
38 Alperovitz, ibid.
39 Karol Eisenstein, Wznoszenie się ludzkości: cywilizacja i ludzkie poczucie jaźni (Berkeley, Kalifornia: wydania Evolver, 2007/2013).
40 Immanuela Wallersteina, „Kryzys Strukturalny w Systemie Światowym,„Przegląd miesięczny” (marzec 2011).
41 Wallerstein, ibid.
42 Karol Eisenstein, Pieniądze, dary i społeczeństwo w epoce transformacji (Berkeley, Kalifornia: wydania Evolver)
43 Michał Albert, „Podsumowując Ekonomię Partycypacyjną,” ZNet (1 grudnia 2012); zobacz także Michael Albert, „Dokumentacje alternatywnych kultur ekonomicznych”, [Plik wideo], ZSpace (9 kwietnia 2009).
44 Eisenstein, ibid.
45 Wyrażenie to jest połączeniem zarysowanych przez innych poglądów na temat dominujących cech kapitału. Dalsze omówienie cech definiujących hegemonię kapitalizmu można znaleźć w: David Harvey, Zagadka kapitału i kryzysy kapitalizmu (Oxford: Oxford University Press, 2011); zobacz także Immanuela Wallersteina, Analiza systemów światowych: wprowadzenie. (Durham: Duke University Press, 2004).
46 Paulo Freire, Pedagogika uciskanych (Nowy Jork: Continuum, 1970/2000).
47 Marina Sitrin i Dario Azzellini, Okupujący język: sekretne spotkanie z historią i teraźniejszością (Brooklyn, Nowy Jork: Zuccotti Park Press, 2012), s. 40.
48 tamże, 36.
49 tamże, 38.
50 Aby posłuchać rapowego albumu Lonniego Atkinsona inspirowanego Pareconem, sprawdź jego album strona Zspace zawiera bezpłatne pobieranie muzyki.
ZNetwork jest finansowany wyłącznie dzięki hojności swoich czytelników.
Darowizna