Het zijn verbazingwekkende liberalen, zoals George Stephanopoulos en Kevin Trommel, kan deze vraag met een strak gezicht stellen.
Ze geloven het echt.
Na twee jaar geloven ze nog steeds dat president Obama niet alleen aan de kant staat van de kleine man, de arbeidersklasse, of op zijn minst de kleine bedrijven, maar ze denken ook dat hij daadwerkelijk actief probeert hen te verdedigen of beleid in hun voordeel te bevorderen.
En wanneer ze worden geconfronteerd met de lijst met zijn ‘compromisjes’ die langer is dan de kerstlijst van mijn dochters (het is zo gewoon geworden dat sommigen zelfs grappen maken dat hij een compromis heeft gesloten door toe te geven dat hij moslim is), stellen ze die vraag: wat had hij nog meer kunnen doen? ?
Dat is de verkeerde vraag, liberaal. De juiste vraag is: wat heeft hij gedaan?
Heeft hij zijn uiterste best gedaan om zijn toegang tot de preekstoel en de media te misbruiken om ons te informeren over de problemen waarmee we worden geconfronteerd en de complexiteit ervan? Heeft hij beleid ontwikkeld om deze problemen op te lossen? Heeft hij opgeroepen tot mobilisatie van het volk om dit beleid te verdedigen en de reactionaire krachten terug te slaan?
Laten we een paar voorbeelden bekijken:
- Fiscale rechtvaardigheid
- Hervorming van de gezondheidszorg
- Economische stimulans
Ik heb deze voorbeelden gekozen omdat, in tegenstelling tot het Cubaanse embargo of de escalatie van de illegale en ongerechtvaardigde oorlog in Afghanistan en enkele andere kwesties, deze kwesties zouden moeten vertegenwoordigen die de Republikeinen hun inspanningen hebben “belemmerd”.
Toen Obama werd gekozen en voordat hij aantrad het Pentagon adviseerde hem om op de militaire uitgaven te bezuinigen. Hij reageerde door meer Het. De VS vertegenwoordigen 5% van de bevolking, maar toch zijn wij verantwoordelijk voor 50% van de mondiale militaire uitgaven. Dit geld gebruiken wij om te financieren meer dan 1,000 buitenlandse bases en om een marine- en luchtmacht te vergaren die een mondiaal en onmiddellijk bereik heeft. Het is geen wonder het Pentagon is de grootste vervuiler als hele landen worden uitgesloten. Zelfs als we onze militaire uitgaven met een factor tien zouden verminderen $ 1 biljoen per jaar tot 100 miljard dollar zouden we nog steeds de hoogste uitgaven (per hoofd van de bevolking) hebben dan enig ander land ter wereld. Nogmaals, we zouden 900 miljard dollar per jaar kunnen besparen en toch nummer één kunnen zijn wat betreft uitgaven.
Sommige mensen beweren graag dat onze belastingen te hoog zijn. Dit is vreemd als je bedenkt dat "het Government Accountability Office zei dat 72 procent van alle buitenlandse bedrijven en ongeveer 57 procent van de Amerikaanse bedrijven die zaken doen in de Verenigde Staten tussen 1998 en 2005 gedurende ten minste één jaar geen federale inkomstenbelasting hebben betaald" (Reuters) en dat het tarief van de inkomstenbelasting voor de topverdieners historisch laag is. Ze beweren ook dat als we de belastingen verlagen of de belastingverlagingen van Bush permanent maken, dit de economie zal helpen. Maar dit houdt geen stand. Als lage belastingen helpen dan zouden we niet in de puinhoop terecht moeten komen. Gezien de inkomensongelijkheid zo uit de hand is gelopen de rijkste 1% is verantwoordelijk voor bijna 35% van de rijkdom van het land, terwijl de onderste 50% 2.5% voor zijn rekening neemt, dan moet de bewering dat “belastingverlagingen voor de rijken bedrijven een stimulans zullen bieden om banen te creëren” serieus in twijfel worden getrokken: hoeveel extra rijkdom hebben ze daarvoor nodig? En in feite was het tijdens de zogenaamde Gouden Eeuw van het kapitalisme toen onze economie op zijn best was. De winstgevendheid van bedrijven steeg en de werkloosheid was laag (circa 3%). De middenklasse werd gecreëerd en breidde zich uit en het inkomenspercentage voor de rijken bedroeg meer dan negentig procent. Ook de staatsschuld was op het laagste niveau. Pas toen de belastingen voor de rijken werden verlaagd en de financiële sector werd gedereguleerd en onze productiebasis begon te worden uitbesteed (dit is ook een grote factor in ons handelstekort; hebt u Wal-Mart bedankt voor de lage lonen en het vergroten van het handelstekort? ?) dat de economie een slechtere wending nam.
Sommigen vallen ook de sociale zekerheid aan alsof deze een bedreiging voor onze economie is. Nu meer dan de helft van de ontvangers afhankelijk is van het programma als belangrijkste bron van inkomsten, kun je je afvragen wat het economische effect zou zijn als het programma niet meer bestond. Bovendien zal het programma, ervan uitgaande dat er geen wijzigingen worden aangebracht, zijn middelen nog niet hebben uitgeput 2037. Maar de voordelen zijn te laag en er moet iets gebeuren. Een voor de hand liggende oplossing zou zijn om de pet. Op dit moment wordt minder dan 110,000 dollar aan verdiende inkomsten belast voor het programma. Dit betekent dat iemand als Lloyd Blankfein, de CEO van Goldman Sachs, minder dan 1% van zijn inkomen belast ziet voor de sociale zekerheid, terwijl een alleenstaande moeder die dubbele diensten werkt bij IHOP 100% van haar inkomen daarvoor belast zal zien. Bovendien worden beleggingsinkomsten helemaal niet belast. Dus iemand als Warren Buffett, die het grootste deel van zijn inkomen verdient met investeringen, ziet dat nog minder van zijn vermogen wordt belast voor het programma. Het afschaffen van de limiet en het wegnemen van het onderscheid tussen investeringen en verdiende inkomsten zou er niet alleen voor zorgen dat het programma ook in de nabije toekomst solvabel blijft, maar zou ons ook in staat stellen de uitkeringen te verhogen, zodat de ontvangers het zich daadwerkelijk kunnen veroorloven om te leven.
En hoe zit het met de hervorming van de gezondheidszorg? Het probleem is we geven twee keer zoveel uit (per hoofd van de bevolking) dan de rest van de ontwikkelde wereld toch zijn we minder gezond en leven we niet zo lang. Elk jaar is 62% van onze faillissementen te wijten aan medische rekeningen en bijna 80% daarvan was voor de verzekerden. En elke dag ruim honderd Amerikanen sterven door gebrek aan zorg. De menselijke en economische tol hebben een crisis veroorzaakt. We hebben een programma voor één betaler nodig. Dit zou niet alleen faillissementen voorkomen, levens redden en minder kosten, maar het zou de overheid ook een stimulans geven om over eerlijke receptprijzen te onderhandelen.
Ten slotte: in deze tijden van economische tegenspoed, waarin de inkomensongelijkheid en de werkloosheid toenemen (evenals de winst), maar de particuliere sector niet bereid is te investeren in het creëren van banen, is het de plicht van de overheid om in te grijpen en onze weg naar buiten te besteden. Zonder Keynesiaans beleid zouden we de Grote Depressie waarschijnlijk nooit hebben overleefd. Toen we uit de Grote Depressie kwamen en we de belastingen voor de rijken verhoogden, investeerden we in het Militair Industrieel Complex; het Pentagon-systeem. Hoewel het mensen aan het werk kreeg, investeerde het in voortdurende oorlog, imperialisme en militarisme. Wij hebben de mogelijkheid om te investeren in de samenleving. MIT boekt vooruitgang op het gebied van zonnetechnologie met minder financiering dan wat oliemaatschappijen elk jaar aan belastingvoordelen krijgen. We kunnen met hetzelfde enthousiasme investeren in het creëren van hernieuwbare energie als we deden met de oorlogswapens. We kunnen investeren in verbeterde sociale infrastructuur, openbaar vervoer, onderwijs, milieuvriendelijke landbouwprogramma's en meer. We zouden dit moeten doen, geen giftige bankbiljetten kopen terwijl we de roofzuchtige structuren op hun plaats laten. Om dit te doen zijn uitgaven nodig, maar we kunnen dat compenseren met bezuinigingen op de welzijnszorg van het bedrijfsleven en de militaire uitgaven, gekoppeld aan belastingrechtvaardigheid (dat wil zeggen verhogingen voor de hoogste inkomens).
Het bovenstaande is iets meer dan duizend woorden. Hoeveel daarvan is door president Obama uitgesproken? Hoe vaak heeft hij het land met een soortgelijke boodschap toegesproken? Als liberalen vragen wat hij nog meer kan doen, moeten we hen in ruil daarvoor vragen: is eerlijk zijn tegen ons en het presenteren van goede resoluties te veel gevraagd? Wanneer hebben we hem naar zijn preekstoel zien stappen of een persoonlijk interview met Matt Lauer doen, waar hij ons de waarheid oplegt en namen noemt van degenen die reactionaire krachten zijn, in de camera kijken en zeggen:
Voor de mensen van dit land: dit is wat we kunnen doen en op de website van het Witte Huis staan bestaande groepen die deze visie delen. Jij kunt samen met hen strijden voor deze prestaties. Je hoeft het niet te doen ter ondersteuning van mij, mijn beleid of mijn politieke partij. Wat ik wil is niet uw trouw aan mij, maar aan de waarden en de programma's die u nodig hebt om die waarden hoog te houden, en ik zal doen wat ik kan met al mijn vermogen om dat aan u over te brengen, ook al moet u zich misschien bij de straten om deze waarden te beschermen tegen reactionaire, achterlijke krachten. Ik kan dit niet alleen.
Is het te veel gevraagd of verwacht dat hij iets in deze zin zegt?
Als we bedenken hoe ons politieke systeem werkelijk werkt en voor wie het werkt (dwz de Heren van het Kapitaal), dan is het antwoord ondubbelzinnig ja. Maar het punt is dat hij meer zou kunnen doen. Waarom hij dat niet is, is een andere vraag en het antwoord is dat het bijten in de hand die hem voedt geen deel uitmaakt van zijn agenda. Dit verklaart waarom hij vanaf zijn aantreden geheime bijeenkomsten begon te houden met de gezondheidszorgsector, en niet met voorstanders van individuele betalers, of waarom hij consequent de kant van de heersende klasse heeft gekozen boven de arbeidersklasse. We moeten niet van hem verwachten dat hij de Republikeinen aanspreekt op hun standpunt in de klassenoorlog – omdat hij die deelt. We moeten niet verwachten dat hij zich bij ons aansluit. We moeten niet van hem verwachten dat hij ons mobiliseert. We moeten niet van hem verwachten dat hij ons werk voor onszelf doet.
Ons politieke en economische systeem – om nog maar te zwijgen van onze gender- en culturele relaties – wordt geregeerd door uitbuiting en overheersing. Onze leiders spreken één taal: macht. Er zijn twee dialecten: de macht van geld en de macht in cijfers. Gezien de inkomensongelijkheid zou het duidelijk moeten zijn dat de arbeidersklasse niet over het kapitaal beschikt om met onze politici te praten. Dit geeft ons macht in cijfers. Wij kunnen op politici stemmen. Er is niets mis met het kiezen van het minste van twee kwaden, of de weg van de minste weerstand, zolang het maar gepaard gaat met organiseren, agitatie, ontwrichting – in één woord: actie. Als we onze stemmen ontwapenen, als we onze wapens van burgerlijke ongehoorzaamheid en directe actie neerleggen, als ze zelfs maar voelen dat onze dreiging om ze te gebruiken van tafel is, dan hebben we onszelf gecastreerd. Ik heb het niet over gewelddadige bendes, ook al moeten we bereid zijn onszelf te verdedigen. Ik heb het over georganiseerd zijn en bereid zijn om indien nodig in actie te komen om onze belangen te bevorderen en te beschermen. Ze zullen er geen problemen mee hebben ons te negeren en ons te bespotten met hun Commissie kattenvoer waarin wordt opgeroepen tot het terugschroeven van de linkerhand van de staat, terwijl de rechterhand vrijwel ongeschonden blijft. Ze kijken ons aan, lachen en zeggen: “Laat ze kattenvoer eten.”
Het is al lang geleden dat we de politieke en economische leiders op hun juiste plaats zetten: de vuilnisbak van de geschiedenis. We moeten ons organiseren en beginnen met het opbouwen van een nieuwe wereld, gebaseerd op democratische deelname aan het beheer van onze zaken.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren