In een gloeiend profiel, The New York Times karakteriseerde onlangs de Israëlische deeltjesfysicus Dr. Shikma Bressler als “het gezicht van de Israëlische protesten.”
De beschrijving kon niet toepasselijker zijn. Al bijna dertig weken leidt Bressler – samen met een paar anderen – honderdduizenden demonstranten in een poging om de door de rechtse regering van premier Benjamin Netanyahu geplande rechterlijke herziening een halt toe te roepen.
Het niveau en de omvang van de mobilisatie zijn ongekend, en volgens Bressler wordt de inspanning gemotiveerd door een diepe bezorgdheid over de toekomst van Israël. “We kunnen ofwel in een zeer donkere, extreme, racistische situatie terechtkomen waar het Israël dat we kennen, in al zijn sociale en economische aspecten, zal worden vernietigd”, legde ze uit aan de Times verslaggever: “of we kunnen een nieuwe, sterkere, betere democratie opbouwen voor het welzijn van het hele volk.”
Zelfs nu de demonstranten geloven dat hun ‘thuis’ wordt vernietigd, zit het racisme van het liberale zionisme zo diep dat Bressler haar wens voor een ‘democratie voor het welzijn van het hele volk’ kan omschrijven en toch de Palestijnen volledig van deze visie kan weglaten.
Zoals de meeste reguliere mediakanalen, wordt in dit recente artikel de Times presenteert Bressler en de beweging die zij leidt als het toppunt van liberale waarden. Maar helaas, zoals vaak het geval is bij berichtgeving in de media over de ontwikkelingen in Israël, schuilt er meer achter dit verhaal dan op het eerste gezicht lijkt.
Op 3 juli bijvoorbeeld, slechts een paar uur nadat Israëlische soldaten het vluchtelingenkamp Jenin binnen marcheerden, waarbij minstens twaalf Palestijnen om het leven kwamen en ruim honderd gewond raakten, plaatste dezelfde Bressler een bericht. tweet een verband leggen tussen de militaire inval en de protesten in Tel Aviv.
“Om met opgeheven hoofd en met heel ons hart te kunnen blijven staan tegen de bedreigingen die van buitenaf opdoemen; Om ervoor te zorgen dat onze heldhaftige kinderen, broeders en partners die nu in Jenin vechten niet zullen worden blootgesteld aan vervolging in Den Haag, moeten we garanderen dat Israël een democratie blijft. Het welzijn van onze soldaten, hun toekomst en de toekomst van ons land zijn nu (ook) in de handen van de strijd.”
In veel opzichten heeft Bressler het bij het rechte eind: het Israëlische Hooggerechtshof heeft altijd als schild gediend voor soldaten die Palestijnse steden binnenvielen, van Jenin in het noorden tot Rafah in het zuiden, en de aanval van de regering op het hof zou soldaten mogelijk kwetsbaar kunnen maken voor internationale vervolging. de toekomst. Maar deze woorden ontkrachten uiteraard ook de bewering van Bressler dat zij strijdt voor ‘democratie voor het welzijn van het hele volk’. Nou ja, tenminste in de ogen van degenen die de Palestijnen ook als mensen beschouwen.
Bescherming tegen aanklachten wegens oorlogsmisdaden
Bescherming tegen aanklachten wegens oorlogsmisdaden werd een belangrijk thema in de weken voorafgaand aan de stemming over de controversiële kwestie op 24 juli “redelijke standaard” factuur– een centraal stuk wetgeving gericht op het verzwakken van de rechterlijke macht. Op een gegeven moment dreigden 1,142 reservisten van de luchtmacht, waaronder 235 gevechtspiloten, 173 drone-operators en 85 soldaten van de speciale strijdkrachten, hun vrijwillige militaire dienst stop te zetten als het wetsvoorstel zou worden aangenomen.
De Israëlische media waren in rep en roer en besteedden enorme hoeveelheden tijd aan het analyseren van de potentiële impact van de wijdverbreide weigering op de militaire paraatheid van Israël, en presenteerden een lange rij generaals om de acute gevaren van grootschalige insubordinatie te onderstrepen. Een paar van de weigeringen werden ook op televisie geïnterviewd, waarin ze uitlegden dat ze weliswaar trots waren op hun militaire dienst, maar niet bereid waren een niet-democratisch regime te beschermen.
De subtekst was duidelijk. Israëlische piloten zijn bereid dodelijke bommen te blijven gooien op de drukke steden en vluchtelingenkampen van Gaza, maar in navolging van Bressler vinden ook zij het moeilijk om de regering te vertrouwen en zijn ze bang dat ze met de rechterlijke herziening uiteindelijk van oorlog zullen worden beschuldigd. misdaad in Den Haag. Met andere woorden, zij geloven dat de regering met deze herziening van het rechtssysteem afstand doet van haar verantwoordelijkheid om Joodse burgers en de hun verleende privileges te beschermen.
Verdieping van de apartheid
De weigerachtige dreigementen slaagden er niet onmiddellijk in de wetgeving tegen te houden, en op 25 juli keurde de regering het wetsvoorstel “redelijke standaard” goed. De volgende dag keurde de Knesset een uitbreiding van de Wet toelatingscommissies maar omdat dit wetsvoorstel veel minder controversieel was, kreeg het in het Westen vrijwel geen media-aandacht.
De oorspronkelijke wet op de toelatingscommissies werd in 2010 uitgevaardigd om een uitspraak van het Hooggerechtshof te omzeilen die coöperatieve gemeenschappen verbood land uitsluitend aan joden te verhuren. Terwijl de wet uit 2010 alleen gemeenschappen van maximaal 400 gezinnen die in de Negev of Galilea woonden, toestond te weigeren Palestijnse burgers van Israël in hun nederzetting toe te laten, legt het nieuwe wetsvoorstel de lat hoger, zodat gemeenschappen van maximaal 700 gezinnen in welk deel van Israël dan ook kunnen verbieden Palestijnse burgers een perceel te kopen.
En hier is de kern van de kwestie: deze wet kreeg de steun van parlementariërs aan beide kanten van het gangpad, namelijk degenen die in de ogen van Bressler en de Israëlische piloten de Israëlische democratie aanvallen en degenen die haar verdedigen. Uit inderdaad 110 Joodse Knesset leden (de overige 10 zijn Palestijnen), slechts twee stemden tegen deze wet.
Onmiddellijk nadat het wetsvoorstel was aangenomen, plaatsten twintig lokale leiders uit het hele politieke spectrum – variërend van de directeuren van de Kibbutzim- en Moshavim-bewegingen tot hoofden van regionale en lokale raden – een infographic waarin ze Orit Strook bedankten, een van de leiders van de Joodse nederzetting in Israël. Hebron en de huidige minister van Nederzettingen en Nationale Missies, voor het aannemen van de wet. Zij richtten zich tot Strook en een aantal andere Knesset-leden en stuurden het volgende bericht:
Tijdens een periode van verdeeldheid en geschillen waren we getuige van een zeldzaam moment van eenheid rond een van de basiswaarden van het zionisme: nederzetting. Ministers en leden van de Knesset van rechts en links hebben de handen ineen geslagen om het amendement op de wet op de toelatingscommissies aan te nemen, die de uitbreiding van nederzettingen in de periferie, de opname van jonge mensen en de versterking van gemeenschappen mogelijk zal maken.
Er bestaat, met andere woorden, een brede consensus onder zowel degenen die voor als degenen die tegen de rechterlijke herziening zijn over het belang van verdieping van de apartheid. En dat is wat de Joodse Israëliërs verenigt, ondanks de huidige politieke impasse.
Het doorbreken van de consensus
Zelfs nu de demonstranten geloven dat hun ‘thuis’ wordt vernietigd, zit het racisme van het liberale zionisme zo diep dat Bressler haar wens voor een ‘democratie voor het welzijn van het hele volk’ kan omschrijven en toch de Palestijnen volledig van deze visie kan weglaten. Het is ook dit racisme dat de mogelijkheid vernietigt dat er een werkelijk democratische entiteit ontstaat.
Momenteel is ongeveer de helft van de Joodse burgers van Israël vóór de gerechtelijke herziening en de andere helft is er tegen. Dit suggereert dat de enige manier waarop degenen die zich tegen de huidige regering verzetten een kans hebben om te winnen, is door een alliantie te sluiten met de Palestijnen, die immers omvatten 20% van de bevolking van het land. Maar aangezien een dergelijke alliantie het opgeven van het wereldbeeld van de zionisten en de daarmee gepaard gaande privileges zou inhouden, is de meerderheid van de demonstranten, waaronder Shikma Bressler, niet bereid om er zelfs maar over na te denken. Dus hoewel er theoretisch gezien een pad is dat leidt naar de vestiging van een democratisch staatsbestel in Israël/Palestina, is de huidige protestbeweging nog lang niet in staat dit werkelijkheid te maken.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren