Πηγή: Truthout
Ένα ψήφισμα με ευρεία δικομματική υποστήριξη προωθείται από το Κογκρέσο που θα κωδικοποιούσε μια από τις αμφιλεγόμενες πρωτοβουλίες εξωτερικής πολιτικής του Ντόναλντ Τραμπ - τις λεγόμενες Συμφωνίες του Αβραάμ που ενίσχυσαν την υποστήριξη των ΗΠΑ στις αραβικές δικτατορίες με αντάλλαγμα την επίσημη αναγνώριση του Ισραήλ.
Η Νόμος εξομάλυνσης των σχέσεων του Ισραήλ έχει 329 χορηγούς του Οίκου και 72 χορηγοί στη Γερουσία, σχεδόν ομοιόμορφα μοιρασμένη μεταξύ των δύο μερών.
Το νομοσχέδιο γιορτάζει και επιδιώκει να ενισχύσει τη συμφωνία του Τραμπ που οδήγησε το Μπαχρέιν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ), το Σουδάν και το Μαρόκο να ομαλοποιήσουν τις σχέσεις με το Ισραήλ. Καμία από αυτές τις χώρες δεν θα είχε αναγνωρίσει το Ισραήλ αν δεν υπήρχε μια σειρά ενεργειών από τις Ηνωμένες Πολιτείες που ουσιαστικά ισοδυναμούσαν με δωροδοκία και εκβιασμό.
Το νομοσχέδιο βεβαιώνει ότι οι συμφωνίες που μεσολάβησαν ο Τραμπ και ο γαμπρός και σύμβουλός του, Τζάρεντ Κούσνερ, ήταν «ειρηνευτικές συμφωνίες». Ωστόσο, εκτός από ένα μικρό απόσπασμα που εστάλη από το Μαρόκο κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης του Οκτωβρίου 1973 μεταξύ του Ισραήλ και ενός συνασπισμού αραβικών κρατών με επικεφαλής την Αίγυπτο και τη Συρία, καμία από τις υπογράφοντες χώρες δεν είχε ποτέ πόλεμο με το Ισραήλ. Καμία από αυτές τις χώρες δεν απειλούσε το Ισραήλ, καμία από αυτές δεν είχε την ικανότητα να απειλήσει το Ισραήλ και η απόσταση του Ισραήλ από αυτές τις χώρες κυμαίνεται από 750 έως 3,200 μίλια.
Εάν ψηφιστεί, το νομοσχέδιο θα απαιτούσε από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ να «αναπτύξει και να υποβάλει στις κατάλληλες επιτροπές του Κογκρέσου μια στρατηγική για την επέκταση και την ενίσχυση των Συμφωνιών του Αβραάμ», συμπεριλαμβανομένων τρόπων με τους οποίους η κυβέρνηση των ΗΠΑ σκοπεύει να «αξιοποιήσει διπλωματικές γραμμές προσπάθειας και πόρων για να ενθαρρύνει ομαλοποίηση."
Η «ομαλοποίηση» των διπλωματικών σχέσεων στις συμφωνίες του 2020 που το Κογκρέσο επιδιώκει να επεκτείνει και να ενισχύσει ήταν μέρος ενός quid pro quo: Το 2020, τα μικροσκοπικά σεΐχη του Κόλπου του Μπαχρέιν και του ΗΑΕ συμφώνησε να αναγνωρίσει το Ισραήλ σε αντάλλαγμα για μια προσοδοφόρα συμφωνία όπλων με τις Ηνωμένες Πολιτείες, την οποία ο Τραμπ απείλησε να παρακρατήσει διαφορετικά. Η κυβέρνηση του Σουδάν συμφώνησε να εξομαλύνει τις σχέσεις με το Ισραήλ με αντάλλαγμα την άρση των Ηνωμένων Πολιτειών καταστροφικές κυρώσεις σε αυτή τη χώρα. Το πιο αμφιλεγόμενο είναι ότι το Μαρόκο συμφώνησε να αναγνωρίσει το Ισραήλ με αντάλλαγμα οι Ηνωμένες Πολιτείες να γίνουν ουσιαστικά η μόνη χώρα που αναγνωρίζει επίσημα το Μαρόκο παράνομη προσάρτηση της Δυτικής Σαχάρας, το οποίο βρισκόταν υπό ωμή μαροκινή στρατιωτική κατοχή από την κατάκτηση της πρώην ισπανικής αποικίας το 1975.
Οι επικρίσεις στις Συμφωνίες του Αβραάμ απαγορεύονται ουσιαστικά σε αυτά τα αραβικά κράτη, καθένα από τα οποία έχει διαβόητα κακά αρχεία ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το Μπαχρέιν, με την υποστήριξη της Σαουδικής Αραβίας και των ΗΑΕ, συμμετείχε σε α βάναυση και θανατηφόρα καταστολή ενάντια σε μη βίαιους ακτιβιστές υπέρ της δημοκρατίας το 2011 και η ειρηνική διαφωνία συνεχίζει να καταστέλλεται σε αυτό το νησιωτικό βασίλειο. Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είναι επίσης ένα κατασταλτικό καθεστώς το οποίο είναι ιδιαίτερα καταχρηστικό για τους αλλοδαπούς εργάτες που αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού και έχει εμπλακεί σε εγκλήματα πολέμου στην Υεμένη. Το Σουδάν κυβερνάται από μια κατασταλτική στρατιωτική χούντα που έχει κατεστάλη βίαια σε ακτιβιστές υπέρ της δημοκρατίας μετά το πραξικόπημα το περασμένο φθινόπωρο, ανατρέποντας την κυβέρνηση συνασπισμού της χώρας υπό την ηγεσία των πολιτών. Η μοναρχία του Μαρόκου συνεχίζει τη φρικτή επί δεκαετίες κατοχή της Δυτικής Σαχάρας, η οποία Freedom House κατατάσσεται ως δεύτερη μόνο μετά τη Συρία όσον αφορά την καταστολή των πολιτικών δικαιωμάτων.
Αυτό το νομοσχέδιο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μέρος της παράδοσης δεκαετιών των ΗΠΑ να υποστηρίζουν τις αραβικές δικτατορίες καταστέλλοντας τους αγώνες υπέρ της δημοκρατίας ενώ στη συνέχεια δικαιολογούν την υποστήριξή τους στην ισραηλινή κατοχή με το σκεπτικό ότι το Ισραήλ είναι «η μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή».
Αυτή η νομοθετική πρωτοβουλία διαιωνίζει τον μύθο ότι το κλειδί για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή είναι να αναγνωρίσουν τα αυταρχικά αραβικά κράτη το Ισραήλ και όχι να τερματίσει το Ισραήλ την κατοχή του. Δεν γίνεται αναφορά στην ισραηλινή κατοχή στο νομοσχέδιο, πολύ περισσότερο δε μια έκκληση για τον τερματισμό της. Πράγματι, αποδυναμώνοντας την αραβική μόχλευση στο Ισραήλ αναγνωρίζοντας αυτή την κυβέρνηση προτού το Ισραήλ αναγνωρίσει την Παλαιστίνη, αμβλύνει την πίεση στο Ισραήλ να κάνει τους απαραίτητους συμβιβασμούς για την ειρήνη. Για σχεδόν 20 χρόνια, κάθε αραβική χώρα υποστηρίζει ρεκόρ εξομάλυνση των σχέσεων με το Ισραήλ σε αντάλλαγμα για την αποχώρηση του Ισραήλ από τα κατεχόμενα και την ίδρυση ενός παλαιστινιακού κράτους δίπλα στο Ισραήλ. Αυτή η δικομματική πλειοψηφία στο Κογκρέσο που υποστηρίζει αυτό το νομοσχέδιο, ωστόσο, επιμένει ότι η αραβική αναγνώριση είναι μονομερής. Αυτή η νομοθεσία, επομένως, φαίνεται να έχει σχεδιαστεί για να αφαιρέσει αυτή τη μόχλευση από την παλαιστινιακή πλευρά, έναν από τους λίγους δρόμους που απομένουν για τα εκατομμύρια Παλαιστινίων που υποφέρουν από την ισραηλινή κατοχή και τον αποικισμό της Δυτικής Όχθης.
Αποτελούσε εδώ και καιρό προτεραιότητα των διαδοχικών κυβερνήσεων των ΗΠΑ και των ηγετών του Κογκρέσου και των δύο κομμάτων να πιέσουν τις αραβικές χώρες να αναγνωρίσουν το Ισραήλ ενώ αποθαρρύνουν ενεργά άλλες χώρες να αναγνωρίσουν την Παλαιστίνη. (Πράγματι, η νομοθεσία των ΗΠΑ απαιτεί τη διακοπή κάθε βοήθειας των Ηνωμένων Πολιτειών σε οποιαδήποτε υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών που περιλαμβάνει την Παλαιστίνη ως μέλος, γεγονός που οδήγησε τον Πρόεδρο Ομπάμα να αναστείλει τις συνεισφορές των ΗΠΑ στην UNESCO το 2011 και τον Πρόεδρο Τραμπ να αποσυρθεί εντελώς το 2017, με αποτέλεσμα μεγάλες περικοπές στις προσπάθειες για την προώθηση της ειρήνης μέσω της διεθνούς συνεργασίας στην εκπαίδευση, τις τέχνες, τις επιστήμες και τον πολιτισμό.)
Ως αποτέλεσμα, παρά τη ρητορική υπέρ της ειρήνης στο νομοσχέδιο, ο νόμος για την εξομάλυνση των σχέσεων του Ισραήλ φαίνεται να έχει σχεδιαστεί για να κάνει την ειρήνη ακόμη πιο άπιαστη ενισχύοντας την ισραηλινή κατοχή και αποδυναμώνοντας τα μη βίαια μέσα αμφισβήτησής της.
Μια πρόσφατη δημοσκόπηση των Αμερικανών μελετητών της Μέσης Ανατολής αποκάλυψε ότι σχεδόν τα τρία τέταρτα των ερωτηθέντων αναγνώρισαν ότι οι Συμφωνίες του Αβραάμ είχαν πράγματι αρνητικό αντίκτυπο στις προοπτικές ειρήνης, με μόνο το 6% να λέει ότι είχε θετικό αντίκτυπο. Η πλειονότητα των Δημοκρατικών του Κογκρέσου, ωστόσο, έχει ενωθεί με τους Ρεπουμπλικάνους συναδέλφους τους επιμένοντας ότι αυτή η ευρεία συναίνεση των μελετητών της Μέσης Ανατολής είναι λάθος και ότι ο Τραμπ είχε δίκιο.
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά