Bron: The Intercept
In september 2015, de toenmalige Republikeinse presidentskandidaat Donald J. Trump verscheen op de gesyndiceerde radioshow van de conservatieve mediaster Hugh Hewitt om over het buitenlands beleid te praten. 'Bent u bekend met generaal Suleimani?' vroeg Hewitt aan de vastgoedmagnaat uit Queens.
“Ja”, zei Trump, voordat hij aarzelde. ‘Ga je gang, geef me een beetje… vertel het me.’
Toen Hewitt Trump vertelde dat Suleimani ‘de Quds-troepen leidt’, antwoordde Trump: ‘Ik denk trouwens dat de Koerden door ons vreselijk zijn mishandeld.’
‘Nee, niet de Koerden, maar de Quds-strijdkrachten,’ kwam Hewitt tussenbeide. “De Iraanse Revolutionaire Garde, Quds-strijdkrachten. De slechteriken.”
‘Ik dacht dat je Koerden zei,’ antwoordde een schaapachtige Trump.
Heb het? Kandidaat Trump verward de Quds Force, een Iraanse militaire elite-eenheid die destijds werd geleid door de spraakmakende generaal-majoor Qassim Suleimani, met de Koerden, een spraakmakende etnische groep in het Midden-Oosten.
Spoel nu vier jaar en vier maanden vooruit naar gisteren, toen president Trump bestelde de moord op Suleimani van zijn golfbaan. Dat staat in een officiële verklaring de naam verkeerd vermeld van de organisatie waar Suleimani de leiding over had, het Pentagon zei de aanval was “gericht op het afschrikken van toekomstige Iraanse vergeldingsplannen.”
Dit is echter geen column over de gevolgen van de moord door de Amerikaanse regering op de op één na machtigste man van Iran (spoiler: dat zal wel zo zijn). dire!). Het is ook geen column over de wettigheid van zo’n dodelijke aanval op een buitenlandse functionaris op buitenlands grondgebied (spoiler: het is moeilijk om rechtvaardigen!).
Dit is eerder een column waarmee ik mijn voortdurende verbazing over Donald Trump kan uiten president van de Verenigde Staten; mijn voortdurende verbijstering over een wereld waarin een losgeslagen, niets wetende voormalige reality-tv-ster en projectontwikkelaar, zonder enige achtergrond in buitenlandse zaken of nationale veiligheid, misschien net de Derde Wereldoorlog heeft afgetrapt. (Van zijn golfbaan, niet minder.)
Het is ook een column die mij in staat stelt om opnieuw te kijken naar wat ik lange tijd heb beschouwd als de meest onvergeeflijke versie van de presidentiële race van 2016: “Donald de Duif, Hillary de Havik.” Dat was de belachelijke kop van de column in de New York Times van Maureen Dowd in april 2016, waarin ze ten onrechte beweerde dat Trump zich ‘net als Obama’ tegen de oorlog in Irak had verzet, en vervolgens op lichtgelovige wijze suggereerde dat hij, in tegenstelling tot Clinton, ‘liever doe de kunst van het dealen dan shock en ontzag.
Veel mensen uit het hele politieke spectrum gingen dwaas akkoord met het belachelijke uitgangspunt dat Trump een soort duif zou zijn.
Een herinnering: Trump uitgetrokken van de historische nucleaire deal met Iran, minder dan 18 maanden na zijn aantreden. Hij verving de nucleaire diplomatie van zijn voorganger door een “maximale druk'-campagne tegen Teheran, die de Verenigde Staten en de Islamitische Republiek onder druk had gezet aan de rand van oorlog zelfs vóór deze laatste gevaarlijke escalatie.
Dowd had volkomen, volkomen en beschamend ongelijk – zoals sommigen van ons probeerde het destijds uit te leggen. Maar het was niet alleen zij. Tal van andere mensen in het hele politieke spectrum geloofden dwaas in het belachelijke uitgangspunt dat Trump een soort van zou zijn duif, een niet-interventionistisch, een ouderwetse isolationistische.
En veel van mijn collega's in de media voortzetten om dit misleidende beeld door te drukken. Onthoud: Trump heeft dat gedaan tweemaal gebombardeerd het Assad-regime in Syrië; verminderd Mosoel en Raqqa tot puin maken; veto een poging van het Congres om een einde te maken aan de Amerikaanse betrokkenheid bij het Saoedische bombardement op Jemen; en hield toezicht op A vijfvoudige toename bij drone-aanvallen in de hele regio en daarbuiten. Maar op oudejaarsavond bleef de New York Times volhouden bizar verwijzend aan “de onwil van de president om geweld te gebruiken in het Midden-Oosten.”
Die lijn is natuurlijk niet zo goed verouderd. Minder dan 72 uur later kwamen de commandant van de Iraanse Quds-strijdmacht en de plaatsvervangend hoofd van de door Iran gesteunde milities in Irak zijn dood. Gedood via drones.
De Verenigde Staten heeft nu effectief de oorlog verklaard over Iran. Dit is niet langer een “koud‘oorlog of een’schaduw" oorlog. Het is een oorlog-oorlog. En dit is wat er zo angstaanjagend aan is: de huidige opperbevelhebber van het Amerikaanse leger, dat zich voorbereidt op een openlijk conflict met Teheran, is de man die vorige week verdachte De Canadese premier heeft hem uitgesloten van een Canadese tv-versie van 'Home Alone 2'; die regelmatig retweet QAnon, Pizzagate, en blanke nationalist accounts op Twitter; WHO gelooft dat Oekraïne in het bezit is van een niet-bestaande server van het Democratisch Nationaal Comité; WHO denkt klimaatverandering is een Chinese hoax; WHO wil gebruiken kernwapens om orkanen te stoppen; en wie daartoe bereid is neem een Sharpie naar een officiële overheidskaart om te bewijzen dat hij gelijk had over het weer (terwijl hij in feite 100 procent fout).
Hier is echter de wending: er waren twee recente wijzigingen in de National Defense Authorization Act (NDAA) van 2020 in het Huis van Afgevaardigden die de escalatie van deze week met Iran hadden kunnen voorkomen: vertegenwoordiger Ro Khanna's wijziging om de financiering te blokkeren voor elke militaire actie tegen Iran waarvoor de goedkeuring van het Congres ontbreekt, en die van vertegenwoordiger Barbara Lee wijziging om de toestemming voor het gebruik van militair geweld uit 2001 in te trekken. Beide amendementen waren dat echter wel gestript van de laatste NDAA die door het Huis en de Senaat werd aangenomen – met de goedkeuring van de gekozen Democraten in beide kamers.
Schaam je voor die Democraten.
En God helpt de rest van ons.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren