Welke verkiezingsberekeningen Mitt Romney er ook toe brachten Paul Ryan te kiezen als zijn vice-presidentiële running mate, de keuze heeft ook een diepere betekenis. Ryans aankomst aan de top van de Republikeinse Partij vertegenwoordigt de opkomst van de meest uitgesproken en zichtbare partijen voorstander van Strengheid in de Amerikaanse politiek van vandaag. Ryan vertegenwoordigt de VS parallel aan de regimes die nu bijvoorbeeld Griekenland, Spanje en het Verenigd Koninkrijk controleren. Hun gedeelde strategie is eenvoudig. Ten eerste: zorg voor een bezuinigingsbeleid voor de grootste bedrijven en de rijkste 5 procent van de burgers. Ten tweede zal het geld van deze twee groepen in ruil daarvoor de politieke oppositie tegen de bezuinigingsgezinden verminderen en hen herverkiezing bezorgen met overweldigende legale en illegale financiering.
Het Ryan-budget dat eerder dit jaar werd voorgesteld, was zijn ticket voor de publiciteit die hem de VP-nominatie opleverde. Kijk eens wie de dupe wordt van de 5.3 biljoen dollar aan Ryans voorgestelde bezuinigingen op de niet-defensiebegroting over een periode van tien jaar (dit zijn de bezuinigingen die zijn plan voorstelt versus de uitgaven die zouden voortvloeien uit het handhaven van het huidige beleid, volgens de eenvoudige berekeningen van Washington's Centre on Budget and Policy Priorities).
Net als de Europese bezuinigingsregimes is het doel van Ryan en de Republikeinen om bedrijven en de rijken te beschermen tegen het dragen van de kosten van de economische crisis en van de enorme reddingsoperaties van de overheid waar vooral zij van profiteerden. Ryan en de Republikeinen proberen ervoor te zorgen dat de staatsschulden niet worden betaald door de belastingen op bedrijven en de rijken te verhogen.
Laten we niet vergeten waarom de staatsschuld sinds 2007 enorm is gestegen. Dat was ook het geval gedeeltelijk omdat regeringen het geld leenden om vervolgens de grootste banken, failliete grote bedrijven (zoals General Motors, AIG Insurance, etc.) en de krediet- en aandelenmarkten te redden. In plaats van de banken, bedrijven en de rijken op de aandelenmarkten te belasten om deze reddingsoperaties te betalen, leenden overheden van hen.
Nu willen die banken, bedrijven en de rijkste 5 procent ervoor zorgen dat (1) regeringen WEL de kosten van hun enorme staatsschulden betalen, en (2) regeringen hen NIET belasten om dat te doen. Ze vrezen nu dat de groeiende staatsschulden hen uiteindelijk de kop zullen kosten. Om dat te voorkomen willen ze bezuinigingspolitiek.
Het bezuinigingsplan van de Ryans van de wereld is eenvoudig. Snijd de overheidsuitgaven aan sociale programma's die miljoenen helpen, en gebruik het bespaarde geld om in plaats daarvan de terugbetaling van schulden door de overheid te garanderen en de groei van die schulden te vertragen.
Als dat betekent dat er nog meer ontslagen bij de overheid moeten worden toegevoegd aan de toch al hoge werkloosheid, dan zij dat zo. Als dat een daling van de levensstandaard op lange termijn betekent (stagnatie van de reële lonen plus afnemende overheidsdiensten), dan zij dat zo. Als het de samenleving polariseert in extreme ongelijkheid, oké. Al die realiteit gaat schuil onder een lawine van ideologische tirades (ontleend aan diepzinnige denkers als Ayn Rand) over de individuele vrijheid van inmenging van de overheid. Republikeinen willen dit in de plaats stellen als “de belangrijkste politieke kwestie” en zichzelf positioneren als voorvechters van een dergelijke vrijheid. Vandaar de herhaalde pogingen tot massale afleiding: de overheid ervan weerhouden wapencontrole in te voeren, het homohuwelijk te legaliseren, een ziektekostenverzekering verplicht te stellen, enz.
De nominatie van Ryan is een nieuwe mijlpaal in het oplossen van wat er overblijft van de ‘American Dream’: het idee van de VS als een plaats waar werknemers stijgende reële lonen verdienen voor hun stijgende productiviteit en steeds uitputtendere arbeidsomstandigheden. Het stelt de echte politieke kwesties scherp aan de orde. Zal Ryans overwicht Obama en de Democraten bang maken? Zal de angst dat ze de financiële steun van de grootste bedrijven en de top 5 procent zullen verliezen hen motiveren om verder naar rechts te bewegen, tot meer aanpassing en compromissen te sluiten met de bezuinigingsdrukkers? Zullen de Democraten zichzelf blijven positioneren als Republikeinen Lite, als het minste kwaad voor de massa van de Amerikaanse werkende bevolking vergeleken met de Republikeinen?
Of zal die massa werkende mensen hier – zoals hun tegenhangers bijvoorbeeld in Griekenland, Spanje en Groot-Brittannië – de politieke partijen en leiders uit het verleden beginnen te verlaten? Zal de gretige omarming of slinkse afglijden van deze laatsten in de bezuinigingspolitiek die massa uiteindelijk de behoefte laten zien aan nieuwe, onafhankelijke politieke instrumenten – electoraal en anderszins? Zullen we nu voortbouwen op de doorbraken die door de Occupy-bewegingen zijn bereikt om organisaties op te bouwen die de belangen dienen van mensen die de bezuinigingen weigeren die hun heden en de toekomst van hun kinderen vernietigen?
Richard D Wolff is emeritus hoogleraar aan de Universiteit van Massachusetts in Amherst en tevens gastprofessor aan het Graduate Program in International Affairs van de New School University in New York. Hij is de auteur van Nieuwe afwijkingen in de marxistische theorie (Routledge, 2006) naast vele andere publicaties. Bekijk de documentairefilm van Richard D. Wolff over de huidige economische crisis, Kapitalisme raakt de fan, bij www.capitalismhitsthefan.com. Bezoek de website van Wolff op www.rdwolff.comen bestel een exemplaar van zijn nieuwe boek Het kapitalisme treft de ventilator: de mondiale economische crisis en wat eraan te doen. Zijn wekelijkse radioprogramma 'Economic Update' wordt elke zaterdag om 99.5 uur gedurende een uur uitgezonden op WBAI, XNUMX FM in New York City; het is ook live te horen en in het podcastarchief op wbai.org.