Edward Herman
Seth
Verk Mydans 31. október um brottför Indónesíu frá Austur-Tímor, „A
Calamitous Era spilar rólega fyrir Austur-Tímor,“ með inntöku þess
að 200,000 hefðu látist í 24 ára misheppnuðu friðarátaki Indónesíu,
þar á meðal endanlegur „eyðingarhríð,“ gæti hrifið suma
fólk sem dæmi um hlutlæga blaðamennsku. En þær yrðu illa farnar
afvegaleiddur. Jafnvel á þessari ljúfu kveðjustund rekur Times hlutdrægni upp ljótan haus. Það upprunalega
Innrás Indónesíu 1975 er rökstudd sem „hernema tómarúm til vinstri
þegar Portúgal yfirgaf þetta land," í stað þess að "nýttu sér
tækifæri til að fremja ofbeldi gegn nýfrjálsu fólki, vitandi það
Bandamenn þeirra stórveldis myndu ekki grípa inn í." Mydans tekst líka að finna
Austur-Tímorbúi sem stælir hernám Indónesíu: „þeir reyndu að
gera það að sýningarstað og nú hafa þeir rústað því…“
En
lykillinn að því að lesa Mydans and the Times (og flest af hinum meginstraumnum
fjölmiðla) er að einbeita sér að því hvernig þeir setja inn mál og að stefnumótandi þögn þeirra. The
Times var með 29 greinar og eina ritstjórnargrein um Austur-Tímor og 17 greinar og eina
ritstjórnargrein um Indónesíu sjálfa í októbermánuði. Í þessum skrifum er
Times rammar málið, ekki um umfang og eðli hryðjuverkanna, sem
vanda fórnarlambanna, eða auðkenningu ábyrgra glæpamanna og
hvernig megi draga þá fyrir rétt, heldur þá staðreynd að Austur-Tímor
hafa fengið sjálfstæði sitt, að Indónesar hafi farið hljóðlega og
að Indónesía sjálf er í miðri að kasta af sér ræktunarstöðinni
einræði.
Þó
Aðalfréttamaður þeirra, Mydans, viðurkenndi það ítrekað í þessum greinum
nokkur hundruð þúsund Austur-Tímorbúar höfðu verið hraktir inn í Vestur-Tímor
vígasveitir og indónesískan her sem hafði sýnt sannarlega morð
tilhneigingar, ekki ein einasta grein í Times greindi frá eða vakti spurningar um
hvað var að gerast hjá þessu fólki. Var verið að svelta þá eða drepa þá? Hvað ef
allt var gert til að hjálpa þeim eða til að þrýsta á Indónesa að hætta að misnota
þeim? Ekki orð í Times. Þetta má skýra, tel ég, af þeirri staðreynd
að öfugt við Kosovo-Albana eru Austur-Tímorar óverðugir
fórnarlömb; það er, þeir eru fórnarlömb Bandaríkjanna eða eins af skjólstæðingum þess,
og í slíkum tilfellum - getum við líka nefnt líbansk fórnarlömb ísraelskra járnhnefa,
eða írösk börn sem deyja undir refsiaðgerðum – blaðið sýnir nr
rannsóknarkappi við að skoða smáatriði mannlegrar þjáningar.
A
Annar þáttur í afsökunarbeiðni Times er að forðast umræður um indónesíska
ábyrgð, glæpastarfsemi og hugsanlegar skaðabætur eða stríðsglæparéttarhöld. Með
mikla færni blaðamenn blaðsins viðurkenna að Austur-Tímor hafi verið það
vísvitandi eyðilagt og fólk drepið, þó það sýni engan áhuga á
ákvarða hversu margir voru drepnir. Þeir viðurkenna hreinskilnislega að Indónesíu
herinn stóð á bak við vígasveitirnar og framkvæmdi margar eyðileggingaraðgerðirnar
beinlínis, þó að þeir kæmu seint að því að uppgötva og sýna slík mál. En
öfugt við meðferð þeirra á misgjörðum í óvinaríkjum, enn og aftur
getur ekki fundið ábyrgð efst í ríki viðskiptavinar sem ríkisstjórn þeirra
hefur stutt og styður áfram. Það eru "rogue" þættir sem
eru ábyrgir; yfirmaður hersins Wiranto er enn "hófsamur" af þessu
regla um hlutdræga greiningu og skýrslugerð.
Skemmtilegt,
Seint í september birti Times grein um áform Bandaríkjanna um að koma með Saddam Hussein
til réttarhalda fyrir þjóðarmorð (24. sept.), og í október var greint frá bandarísku
tilraun til að opna réttarhöld Rauðu khmeranna (20. okt.), en það er ekki minnsti
gefið í skyn í 29 fréttagreininni og einni ritstjórnargreininni að það sé tölublað um
glæpastarfsemi í morðárás Indónesíu á Austur-Tímor. Það er líka nr
tillaga um að Indónesía bæri að greiða skaðabætur fyrir það sem að vísu var a
voðalegt safn af glæpum hreinnar hefnd.
A
Þriðji eiginleiki Times afsökunarbeiðninnar er auðvitað brottnám Bandaríkjanna
frá öllum fordómum um ábyrgð á hörmungunum á Austur-Tímor. Það var ekki a
eitt orð af fréttum, greiningu eða gagnrýni á að Bandaríkin hafi ekki gripið inn í
við leiðtoga skjólstæðingsríkis þess að stöðva vígasveitirnar í foratkvæðagreiðslunni
mánuði, eða að grípa til alvarlegra aðgerða jafnvel eftir eyðilegginguna eftir 30. ágúst
og var slátrun vel á veg komin. Það er engin andstæða ofbeldis
íhlutun í Júgóslavíu og hræsni þeirrar sem sýndar voru áhyggjur af
þjóðernishreinsanir þar og að bregðast við á eigin áhrifasviði í
Andlit annarrar skelfingar í Indónesíu á Austur-Tímor. Það er engin
tillaga um að Bandaríkin eigi einhverjar skuldir til að greiða Austur-Tímor fyrir það
samráð við Indónesíu núna og ábyrgð þeirra á innrásinni og 24 ár
hernám og slátrun með diplómatískum, efnahagslegum og vopnastuðningi sínum. Þessar
mál eru algjörlega utan dagskrár.
A
Síðasti þáttur Times apologetics er meðhöndlun þess á atburðum í Indónesíu
almennilegur. Það voru kosningar í Indónesíu í október og rétt eins og blaðið
leyfði "sýningarkosningunum" í El Salvador á níunda áratugnum að
draga athyglina frá raunveruleika dauðasveita sem starfa og
samfella herstjórnar, þannig að hér leyfir Times að koma inn í nafnreglu
óbreyttra borgara til að beina athyglinni frá morðóðum aðgerðum Indónesíu í Austurríki
Timor, að ekki hafi tekist að draga nokkurn mann fyrir alvarlega glæpi þar líka
sem misbrestur kosninganna til að veikja valdagrunninn verulega
her. Þannig að lesendur blaðsins munu fá á tilfinninguna að þrátt fyrir það sorglegt
lítið frávik á Austur-Tímor, þar sem ábyrgð er óljós,
Indónesía hefur snúið við og er enn ein „unglingurinn
lýðræði" – þægilega enn undir eftirliti Alþjóðagjaldeyrissjóðsins og hersins og
stjórnun – sem við getum stolt samstillt okkur þegar við förum í hið nýja
Heimsskipan.