Sú skoðun að bandarísk skotmörk hafi engan rétt til að verjast bandarískri ógn eða raunverulegri árás nær langt aftur í tímann. Á fyrstu þremur áratugum tuttugustu aldar, þegar Bandaríkin gripu reglulega inn í bakgarðinn til að aga óstýriláta innfædda, voru þeir sem mótmæltu og börðust gegn landgönguliðunum alltaf útnefndir „ræningjar,“ jafnvel þegar andspyrnin „var“. skipulagt og notast við fána og einkennisbúninga“ (MM Knight, The Americans in Santo Domingo).
Víetnamar, á fimmta og sjötta áratug síðustu aldar, sem stóðu gegn bandarískum brúðuhöfðingja og síðan beinni innrás Bandaríkjanna, voru alltaf hryðjuverkamenn eða árásarmenn í sínu eigin landi samkvæmt opinberri skoðun Bandaríkjanna (og þar með fjölmiðla), og eins og Leslie Gelb útskýrði í vörninni. flokkun Víetnam sem „útlaga“, þeir ,,skaða Bandaríkjamenn“ sem voru komnir til að leggja þá undir sig (NYT, 1950. apríl, 1960).
Gelb, sem þá var utanríkisritstjóri New York Times (og fyrrverandi embættismaður í utanríkisráðuneytinu og Pentagon), hafði innrætt heimsvaldaforsendur réttar Bandaríkjanna til að ráðast á og drottna hvar sem er og af hvaða ástæðu sem er, og þá hugmynd að mótspyrna gegn slíkum aðgerðum væri glæpsamlegt. .
Ein af gróteskjunum í heimsvaldasögu Bandaríkjanna hefur verið regluleg iðja Bandaríkjanna að hóta einhverju örlitlu skotmarki í bakgarðinum, koma í veg fyrir aðgang þeirra að vopnum frá Bandaríkjunum eða bandamönnum Bandaríkjanna og benda síðan á vopnaöflun skotmarksins frá Sovétríkjunum. sem sönnun fyrir (1) árásargjarnum ásetningi þeirra og (2) tengsl þeirra við stærri ógn Sovétríkjanna.
Þetta var áberandi eiginleiki bandarískra beinna árása og staðgengils árása á Gvatemala í upphafi 1950, Kúbu frá 1959 og áfram og Níkaragva á 1980. Í tilviki Níkaragva ollu fullyrðingar bandarískra opinberra aðila um sovéska MIG bardagamenn á leið til Níkaragva í nóvember 1984 – sem loksins var viðurkennt að hefðu verið beinlínis óupplýsingaleysi stjórnvalda Reagan – skelfingu í fjölmiðlum og meðal leiðandi demókrata, rétt eins og sending af handvopnum frá Tékkóslóvakía til Gvatemala hafði gert árið 1954. Þessi lönd höfðu engan rétt til að reyna að verja sig gegn áframhaldandi tilraunum Bandaríkjanna til að steypa ríkisstjórnum sínum af stóli með ofbeldi.
Forsenda réttar til árása að geðþótta keisaraveldisins felur í sér að alþjóðalög gildi ekki um keisaramiðstöðina heldur aðeins aðra og auðvitað hafa Bandaríkin litið á þetta sem sjálfsagðan hlut í marga áratugi. Fyrir New York Times, ,,Providence skipaði“ að við ættum að taka yfir Púertó Ríkó (1898); fyrir Teddy Roosevelt, fylgni Bandaríkjanna við Monroe-kenninguna „getur neytt Bandaríkin, þó treglega sé, til að beita alþjóðlegu lögregluvaldi†(1904); og fyrir William Howard Taft, mun allt himinhvelið „vera okkar … í krafti yfirburða okkar kynþáttar“ (1912). Hógværð hefur aldrei verið einkennandi fyrir bandaríska leiðtoga.
Forsendan um rétt til að beita valdi hvar sem er og einhliða var áberandi í innrásinni í Írak árið 2003, en jafnvel fyrir aðgerðir Bush-2 tímabilsins sem tóku þátt í Írak leyfðu bandarískir embættismenn aldrei alþjóðalög að trufla stefnuna.
Til dæmis, á Reagan-árunum, sem Alþjóðadómstóllinn komst að þeirri niðurstöðu að Bandaríkin hefðu tekið þátt í „ólöglegum athöfnum“ og skuldaði Níkaragva skaðabætur, var einfaldlega hunsuð og stjórnin beitti neitunarvaldi gegn ályktun Öryggisráðsins þar sem skorað var á öll lönd að hlíta alþjóðalögum! Á valdatíma Bush-1 beittu Bandaríkin ekki aðeins neitunarvaldi gegn öryggisráðinu sem fordæmdi innrás Bandaríkjanna í Panama, þau stjórnuðu SÞ til að refsa stríði gegn Írak með því að verjast öllum samningaviðleitni, og stunduðu það stríð í bága við fjölmarga. Alþjóðleg bönn (td klasasprengjur, eldsneytissprengiefni í lofti, tæmt úran, grafa fjölda íröskra hermanna í jarðýtu sandi og vísvitandi eyðileggja vatnsveitur Íraks).
Clinton hélt þessari miklu hefð áfram, þegar Írakar innleiða refsiaðgerðir með harðfylgi, vísvitandi sviptingu lyfja og leiða til að gera við vatnskerfið sem eyðilagðist 1991, með gríðarlegu mannfalli óbreyttra borgara, í skýlausu broti á alþjóðalögum að því er varðar meðferð óbreyttra borgara. íbúa. „Flugbannssvæðin“ í Írak voru ekki leyfð með neinni ályktun SÞ og eyðilegging og fjölda dauðsfalla óbreyttra borgara af völdum loftárása Bandaríkjamanna og Breta á Írak á tugum ára fyrir innrásina 2003 voru því glæpsamlegt athæfi.
Eins og Víetnamar þora að skjóta á bandaríska hermenn sem ráðast inn í land þeirra, þannig að íraskar eldflaugar sem beint var á bandarískar og breskar flugvélar fyrir innrásina 18.-19. mars 2003 tákna óréttmætar âárásirâ sem „sýni fyrirlitningu Íraka á SÞ. ályktanir“ samkvæmt Donald Rumsfeld (BBC, „Írak eflir „árásir,“ segir BNA,“ 30. sept. 2002). Írak, eins og öll önnur bandarísk skotmörk, hefur aldrei haft neinn rétt til sjálfsvarnar.
Bandaríkin taka líka á sig réttinn til að nefna fanga, eins og þau hafa lengi gert hryðjuverkasamtök og hryðjuverkaríki. NáttÃorulega, Ã27⁄9að sem ofurfantur, nefnir hann sig ekki, Ã2003⁄XNUMXrátt fyrir að bÃoðaður viðbÃXNUMXtskráður (sjá uppfræða lista Richard DuBoff yfir XNUMX nÃXNUMX⁄XNUMXlegar BandarÃskar fantursgerðir, sem innihalda ekki einu sinni árásir á önnur lönd, à "Mirror Mirror on the Wall, Who is the Biggest Rogue of All,†ZNet Commentary, XNUMX. ágúst XNUMX; einnig lengri og víðtækari frásagnir í William Blum, Rogue State og Noam Chomsky, Rogue States).
Það útilokar einnig bandamenn sína og skjólstæðinga, rétt eins og það neitar þeim um stöðu hryðjuverkaríkis, sama hversu framúrskarandi hæfni þeir hafa. Það er auðvelt að sjá hvers vegna ofurfantur hefur ákveðið að hann muni andmæla, hugsanlega með valdi, hverju öðru landi sem þróar getu til að ögra hernaðarforræði sínu: þetta gerir ofurfanturnum kleift að haga sér eins og fantur sjálfur á meðan hann nefnir sjálfsréttlátt nafn. (og ráðast á) skotmörk (þ.e. meint „rogues“) að eigin vali.
Ofur-fantur hegðun hefur verið verulega áberandi í Írak refsiaðgerðir, innrás og hernám. Ofur-fantur gátu beitt refsiaðgerðum gegn Írak sem fólu í sér að meðhöndla 23 milljónir óbreyttra borgara sem gísla vegna kröfunnar um stjórnarskipti í tólf ár, í því ferli að drepa yfir milljón þessara óbreyttu borgara.
Ã3⁄4etta var gert með samvinnu Kofi Annan og SÃ3ð, og án eða upphrópa eða mótmæli âalÃ3⁄4jÃ3ðasamfélagsins,â fjölmiðlum eða “skemmtiflugsflaugar. skýlaust brot á stofnsáttmála Sameinuðu þjóðanna, eftir að hafa gert eftirlitsmenn og SÞ að fífli, og hann gerði þetta án minnstu refsingar frá sama „alþjóðasamfélagi“ og hafði refsað Víetnam harðlega fyrir að ráðast inn í Kambódíu og steypa Pol Pot af stóli, innrás sem tók sér aðeins eftir endurteknar árásir hersveita Pol Pots á Víetnam. Írak hafði auðvitað ekki ráðist á Bandaríkin eða Bretland og hafði enga burði til þess. Í stuttu máli hafa refsiaðgerðir SÞ ekkert með meginreglur að gera; þeir fylgja eingöngu kröfum og/eða samþykki skólastjóra (ofur-rogue).
Það er nú almennt viðurkennt, jafnvel af sumum bandarískum embættismönnum, að árásin á Írak hafi verið byggð á raðlygum um gereyðingarvopn Íraka og þá ógn sem þeim stafaði við þjóðaröryggi Bandaríkjanna og Bretlands. Það er líka augljóst að árás Bandaríkjanna á Írak fól í sér enn og aftur notkun vopna gegn borgaralegum hætti (klasasprengjur, tæmt úran), vísvitandi árásir á marga staði þar sem líklegt var að óbreyttir borgarar yrðu drepnir og yfir 5,000 óbreyttir borgarar létust.
Það er líka augljóst að bandarísk stjórnvöld hafa brotið skyldu hernámshers til að veita öryggi og tryggja grunnþjónustu við almenna borgara á hernumdu svæðinu; að það kom aðeins tilbúið til að vernda olíuráðuneytið og olíuauðlindir; og að það hafi lagt mesta áherslu á að veiða Saddam Hussein frekar en að tryggja jafnvel lágmarksþjónustu við fórnarlambið.
En þrátt fyrir ólögmæti-plús-lygagrundvöll landvinninganna, og grófa misnotkun og ólögmæti hernámsins, og augljósan ásetning um að stjórna Írak beint eða í gegnum umboðsmenn, hefur alþjóðasamfélagið ekki kallað eftir því að refsa morðingjum yfir 5,000 óbreyttra borgara ( auk óteljandi annarra glæpa) og neyða árásarmenn-morðingja út. Þrjú þúsund látnir bandarískir ríkisborgarar 9. september voru óþolandi í Bandaríkjunum og vöktu dýpstu samúð og skilning af hálfu „alþjóðasamfélagsins“, sem réttlætti hefndarárás á Afganistan og yfirlýsingu um alþjóðlegt – œstríð gegn hryðjuverkum.â
En 5,000+ óbreyttir íraskir borgarar drepnir á grundvelli lyga er alveg þolanlegt, og Nýi Hitler verður ekki einu sinni sviptur ávöxtum landvinninga sinna, hvað þá að sæta refsiaðgerðum. Hann er einungis hvattur til að taka út hluta af stjórnunarábyrgðinni við SÞ og flytja hraðar til þess lýðræðisríkis sem hann hélt seint fram að væri markmið sitt við stjórnarskipti í Írak. En það eru engar hótanir eða viðurlög við illa hegðun, þess vegna finnst ofur-fantur það svo ánægjulegt að vera ofur-fantur og lofar að beita valdi til að tryggja varðveislu á ofur-fantur stöðu sinni.
Og ofur-fantur getur haldið áfram að setja stefnuna á „ógnir“ fyrir SÞ og alþjóðasamfélagið. Íbúar heimsins geta, þrátt fyrir yfirráð yfir alheimsfjölmiðlum af vinum ofurfans, trúað því að ofurfantur sjálfur, með innrásum sínum í Afganistan og Írak, áframhaldandi hernaðaruppbyggingu hans og trumbuslátt af hótunum um að beita valdi einhliða, hans Opinn „stráð gegn hryðjuverkum“ sem framkvæmt er à samvinnu við yngri félaga eins og Sharon, er langmesta ógn heimsins gegn friði, öryggi og jafnvel lifun.
En ofur-fantur segir að leit N-Kóreu og Írans að kjarnorkuvopnum sé mjög mjög alvarlegt vandamál sem jafngildir „kreppum“ og fréttaskýrslur segja frá vel þróuðum áætlunum Bandaríkjanna um að ráðast á þessa fantar og stöðva ósæmilega hegðun þeirra. Vestrænir fjölmiðlar og jafnvel frjálslyndir kyngja þessu, eru sammála um að þetta séu kreppur og stórar ógnir, með umræðunni um hvort við getum leyst þennan vanda með samningaviðræðum (frjálshyggjumennirnir) eða verðum að fara inn og „taka út“ ógnandi vopnin og/ eða stjórnarfar.
Einn aumkunarverður frjálshyggja hefur verið að gagnrýna áherslur Bush-kabalans á Írak, sem er ekki með sprengju, en vanrækja þá skelfilegu ógn sem N-Kórea gæti í millitíðinni verið að eignast kjarnorkuvopn. Það eykur þvà hægni um mögulega eign NÃur-Kóreu á kjarnorkuvopnum, sem það gæti ekki beitt án þess að fremja sjálfsmör. Hún lítur fram hjá þeirri staðreynd að Norður-Kórea og Íran eru knúin til að leita að slíkum vopnum vegna þess að Bandaríkin hóta opinberlega að beita slíkum vopnum gegn þeim.
Ãað hunsar Ã3⁄4eirri staðreynd að Ãsrael hefur verið leyft– jafnvel hálpâð– til að eignast kjarnorkuvopnabirgði án refsingar, og er leyft af ofurskrárum og aljÃ3ðasamfélaginu að gera Ã3⁄4að, en lönd sem eru à hættun af vopnum Ãsraels geta ekki gert Ã3⁄4að. Ã3⁄4að sama án Ã3⁄4ess að fela Ã3⁄4và „Ã3ðhÃ3tun.“ Ã3⁄4að hunsar Ã3⁄4að að ofurfanður er eina rÃkið sem hefur beitt kjarnorkuvopnum og hÃ3tar nÃo frekari notkun Ã3⁄4eirra enn opnara.
Í stuttu máli má segja að raunverulegu ógnirnar í dag séu ekki að finna í aðgerðum Norður-Kóreu eða Írans, heldur miklu fremur í höfnun Bandaríkjamanna á loforði um bann við útbreiðslu kjarnorkuvopna um að forðast notkun kjarnorkuvopna gegn ríkjum sem ekki eru kjarnorkuvopn; hótun hennar um að nota þessi og önnur vopn sín í „fyrirbyggjandi“ (í raun og veru fyrirbyggjandi) aðgerðir gegn valmörkum; sjálfsundanþágu þess frá alþjóðalögum; og tvöföld staða þess við frelsi Ísraels til að eignast kjarnorkuvopn á meðan slík viðleitni andstæðinga Ísraels er óþolandi.
Viðbrögð SÞ og alþjóðasamfélagsins við þessum raunverulegu ógnum hafa verið á sama hátt og meðferð þeirra á áætlun Bandaríkjanna um árás á Írak. Það er að segja, í stað þess að vera á móti hótunum og árásaráformum Bandaríkjanna gegn skotmörkum þeirra, þá samþykkja SÞ og alþjóðasamfélagið þær forsendur Bandaríkjanna að ógn stafi af skotmörkum þeirra. Og rétt eins og þeir flýttu sér til að koma til móts við ofur-fans með auknu eftirliti til að takast á við þá voðalegu ógn af gereyðingarvopnum Íraks, flýta þeir sér nú að sannfæra Norður-Kóreu og Íran um að vera sanngjarnir, samþykkja alþjóðlegar skoðanir og gefa upp hverja löngun sem þeir vilja. gæti þurft að eignast kjarnorkuvopn.
Enn og aftur er þeim sem ofurfantur hefur hótað ekki réttinn til að verja sig, ekki aðeins af ofurfantur heldur af SÞ og ,,alþjóðasamfélaginu.“ En þessi misbrestur á að mótmæla gjörðum og stefnu ofurfanturs. hvetur hann til að halda áfram á sinni banvænu braut og það mun varla fæla tilvonandi fórnarlömb hans frá því að leitast við að vernda sig.