Një intervistë me Dr. Hajo Meyer
nga David Zlutnick
Nga 24 janari deri më 19 shkurt Dr. Hajo Meyer udhëtoi nëpër dymbëdhjetë qytete në SHBA si dhe në Toronto në një turne fjalimi të titulluar "Kurrë më për askënd", duke diskutuar përvojat e tij si i mbijetuar i Holokaustit dhe perceptimet e tij për Sionizmin dhe Pushtimi izraelit i tokës palestineze. Për më shumë informacion rreth turneut mund të vizitoni www.NeverAgainforAnyone.com.
Dr. Meyer u ul me mua për një intervistë video përpara ndalesës së fundit të turneut në Los Anxhelos. Ju mund të shikoni një përzgjedhje të modifikuar 8 minuta të videos këtu. Ajo që vijon është një transkriptim i redaktuar i një pjese të intervistës.
Los Anxhelos, 19 shkurt 2011 –
DZ: A mund të filloni duke prezantuar veten, duke thënë emrin tuaj dhe duke dhënë pak histori për veten tuaj?
HM: Unë quhem Hajo Meyer, kam lindur në gusht 1924 në Beilefeld, Gjermania perëndimore. Dhe kështu unë jam 86 vjeç. Dhe m'u desh të largohesha nga Gjermania në janar 1939, sepse nga nëntori i vitit 1938 nuk më lejuan të shkoja më në shkollë. Kur në Holandë bëra provimin pranues në universitet ende nën pushtimin gjerman. Ata e lejuan këtë për hebrenjtë. Edhe pushtimi gjerman e lejoi atë, nën një mjedis të veçantë të provimit të shtetit hebre. Ndodhi në prill të '43. Pastaj shkova në ilegalitet dhe rreth një vit më vonë më kapën dhe më sollën në Aushvic dhe mbijetova 10 muaj në Aushvic.
A mund ta përmbledhni këtë ide për të cilën keni folur dhe shkruar shpesh, "tradita etike e judaizmit?"
Pra, tani kemi ardhur në një pikë shumë të rëndësishme. Sipas mendimit tim - unë u edukova në traditën e Judaizmit reformator të ndritur, pa asnjë lidhje me urdhëresat e Halaça [Ligji fetar hebre] por vetëm për trashëgiminë socio-kulturore dhe pjesët e shkolluara të judaizmit…
Kjo traditë etike është absolutisht në kundërshtim me gjithçka që është në bazën e Sionizmit. Sepse sionizmi u krijua nga zoti [Theodor] Herzel dhe të tjerët në fund të shekullit të 19-të, dhe në atë epokë ishte e zakonshme të jesh kolonialist, të jesh racist, të jesh super-nacionalist, të adhurosh shtetin-komb – kështu që ideja e Francës për francezët, Gjermanisë për gjermanikët dhe më pas një shteti për hebrenjtë. E gjithë kjo formoi bazën për Sionizmin.
Sionizmi dhe Judaizmi janë në kundërshtim me njëri-tjetrin. Sepse Judaizmi është universal dhe njerëzor, dhe Sionizmi është pikërisht e kundërta. Është shumë i ngushtë, shumë nacionalist, racist, kolonialist dhe e gjithë kjo. Nuk ka "Judaizëm Kombëtar". Ka Sionizëm dhe ka Judaizëm, dhe ato janë krejtësisht të ndryshme.
[Sionizmi] nuk ka asnjë lidhje me Judaizmin. Sepse Judaizmi, siç e mësova - Lëvizja Reformuese - është shumë, shumë etik. Dhe kështu, ju nuk mund ta lidhni sionizmin me "shumë etikë". Ju mund t'i lidhni vetëm fjalët "agresiv", "shtypës", "vjedhje", "grabitës" me sionizmin. Por jo "shumë etike".
Etika ndërnjerëzore është produkt i evolucionit. Pra, ne kemi një qendër në trurin tonë që na jep ndjenjën e ndjeshmërisë, kështu që nëse shohim dikë që vuan, marrim impulsin: "A mund t'ju ndihmoj?" Ky është një pasqyrë shumë e rëndësishme që pashë në Aushvic – se nëse një grup dominues dëshiron të çnjerëzojë të tjerët, ashtu siç donin nazistët të më çnjerëzojnë mua, ky grup dominues së pari duhet të çhumanizohet në një farë mënyre vetë duke zvogëluar ndjeshmërinë e tyre për shkak të propagandës dhe indoktrinim për t'i mundësuar ata të jenë aq mizorë sa disa ishin. Por e njëjta gjë vlen në ditët e sotme për [propagandën dhe dehumanizimin e Izraelit].
Ju, sigurisht, e keni parë vetë se si një popullsi mund të manipulohet për të çnjerëzorizuar një popullatë tjetër përmes përvojave tuaja të persekutimit. Dhe siç sapo aluduat, ju e keni krahasuar mënyrën se si ideologjia sioniste dhe mentaliteti i saj "ne kundër atyre" është ushqyer në Izrael me atë që keni parë në Evropën fashiste të viteve 1930 dhe '40. Mund të shpjegoni?
Ky fakt është dokumentuar nga të paktën – unë njoh dy dokumente mbresëlënëse. Njëra është nga Shulamit Aloni, i cili dikur ishte Ministër i Arsimit në Izrael [duke shpjeguar] sa të urryer, sa raciste, sa të amortizuara librat shkollorë në Izrael flasin për palestinezët. Dhe Nurit Peled-Elhanan, e cila është pedagoge në Universitetin e Tel Avivit, ka bërë një studim të madh të librave shkollorë dhe ajo është e tmerruar nga racizmi që u mësohet fëmijëve në Izrael.
Dhe atëherë ju bëheni, në ditët e sotme, rabinët – veçanërisht rabinët e ushtrisë – bëhen gjithnjë e më agresivë dhe u thonë ushtarëve se është një mitzvah, kështu që është detyra juaj të vrisni çdo palestinez që shihni… Ata janë kaq agresivë. Ata janë kaq racistë. Dhe shikoni, është kështu – jam i tmerruar, jam thellësisht i tmerruar se sa të urryer, sa çnjerëzor [janë] që nuk shohin më asnjë aspekt njerëzor te asnjë palestinez. Është e tmerrshme.
Ju keni folur dhe shkruar se identifikoheni me të rinjtë palestinezë që jetojnë nën pushtimin izraelit. Në çfarë mënyrash e shihni veten të ngjashëm?
Epo, në atë që ata mbahen shumë shpesh në postblloqe, ose nuk lejohen të lëvizin nga një vend në tjetrin, ose mësuesit e tyre nuk lejohen ta bëjnë këtë… Dhe kështu shumë shpesh ata nuk mund të marrin arsimin që duan, dhe kjo është e tmerrshme.
Dhe mendoj se fakti i jetës sime [mohimi fillestar i të drejtës për arsimim] ka qenë një fakt shumë i rëndësishëm, sepse më bëri shumë – nëse nuk të lejohet të arsimohesh, bëj çmos për të dalë kundër forcave. gjë që ju bëri të ndaloni arsimin dhe kështu të kërkoni arsimin. Dhe unë mësova të arsimohesha vetë për vite me radhë dhe përfundimisht pata një arsim shumë të lartë dhe isha shumë i suksesshëm profesionalisht. Por më dha gjithashtu idenë se parandalimi i arsimimit është një formë gjenocidi. Sepse nëse nuk mund t'i realizoni ambiciet tuaja sepse aksesi juaj në arsim është i pamundur, atëherë nuk mund të zhvilloni personalitetin tuaj, dhe kjo është një formë e gjenocidit me lëvizje të ngadalta. Dhe nga këtu buron simpatia ime e madhe dhe lidhja ime me rininë palestineze, sepse kam vuajtur. Unë mendoj se ata vuajnë pikërisht nga kjo. Ata shumë, shumë shpesh – më shpesh sesa jo – nuk mund të marrin arsimin që duan dhe mendoj se kjo është absolutisht vrastare.
Përveç kësaj, dua të them shikoni, unë kam qenë refugjat dhe shumë prej tyre vijnë nga shtëpitë e refugjatëve dhe janë refugjatë. Pra, ne kemi shumë të përbashkëta, po.
Cilat ishin mendimet tuaja për Luftën e vitit 1948 dhe themelimin e Shtetit Izraelit në atë kohë?
Në atë kohë unë ende besoja pak a shumë gënjeshtrat e propagandës nga pala izraelite. Dua të them, hapësi i vërtetë i syve, se si ndodhi për mua – kam frikë se ishte shumë vonë – veçanërisht për luftën e 48-ës, ishte vepra e Ilan Pappé, Pastrimi Etnik i Palestinës.
Para kësaj – Shikoni, ata kanë një makineri kaq të fortë propagandistike, saqë ju merr shumë studime dhe njohuri dhe të udhëtoni në Territoret e Pushtuara Palestineze për të parë se cili është realiteti. Kështu që më mori mjaft kohë. Domethënë fillova të kritikohesha me Beginin dhe Sharon, me Sabrën dhe Shatilën etj. dhe më pas filluan të më hapeshin sytë. Kështu që më mori mjaft kohë.
Kështu që tingëllon sikur për disa dekada po besonit-
Unë po i besoja historitë e tyre, gënjeshtrat e tyre, po.
Si e shihni holokaustin duke u përfaqësuar – apo keqpërfaqësuar – në narrativën sioniste?
Sionistët nuk kanë asnjë të drejtë të përdorin Holokaustin për ndonjë qëllim, sepse ata i konsiderojnë njerëz si unë – ata folën për ne si "material njerëzor të padobishëm". Pra, para së gjithash nuk jam i padobishëm. Dhe së dyti, unë jam njeri, por nuk jam material. Ndaj ndihem thellë, thellë – mund të ndjeja nëse nuk do t'i përçmoja këta njerëz që përdorin kaq shumë fjalë të tilla, mund të ndjehesha i ofenduar…
Dhe siç bëri Netanyahu një ditë tjetër në Asamblenë e Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara, ai përdori numrin në krahun tim – ose numrin në krahët tanë – për të mbrojtur një sulm të ardhshëm ndaj Iranit. Nuk kanë asnjë lidhje me njëri-tjetrin…
[Sionistët] kanë hequr dorë nga gjithçka që ka të bëjë me njerëzimin, me ndjeshmërinë, për një gjë: shtetin. "Gjaku dhe dheu", ashtu si nazistët. Mësova në shkollë për gjakun dhe dheun, dhe kjo është pikërisht ideja e tyre.
Kritikët e Izraelit shpesh akuzohen për antisemitizëm dhe kritikët hebrenj shpesh etiketohen si "hebrenj që urrejnë veten". Ju keni pasur këto akuza kundër jush. Cila është përgjigja juaj?
Gazetarja që raporton nga Berlini për Jerusalem Post, Unë mendoj se është zoti [Weinthal], ai ka një qendër të vëmendjes tek unë. Kështu që unë kam nderin të citohem si një antisemit apo çfarëdo qoftë në Jerusalem Post, dhe nuk mund të marr nderime më të larta sesa të jem një nga njerëzit si Jimmy Carter, ose Noam Chomsky, ose Norman Finkelstein, dhe ish-kryeministri i Holandës Dries van Agt. Kështu që unë jam shumë krenar që jam një antisemit.
Sepse më parë një antisemit ishte dikush që i urrente hebrenjtë sepse ata ishin hebrenj dhe për shkak të natyrës së tyre hebreje dhe racës së tyre… Në ditët e sotme një antisemit është dikush që urren nga një lloj i caktuar sionistësh. Ashtu si një nga udhëheqësit e rëndësishëm nazist, Göring, tha: "Unë përcaktoj se kush është hebre". Dhe kështu sionistët përcaktojnë se kush është një antisemit. Dhe siç them, jam krenare që jam një prej tyre.
Ekziston një imazh i famshëm i bombarduesve të Forcave Ajrore izraelite që fluturojnë mbi Aushvic. E keni parë këtë fotografi?
Nuk e kam parë, por kam lexuar për të kohët e fundit.
Çfarë ndjenjash ngjall tek ju?
Epo, kjo i përket keqpërdorimit të fatit që na e kishin rezervuar nazistët... Unë do t'ju them një gjë, në shumë shkolla izraelite para se të mbarojnë shkollën, fëmijët i çojnë në Aushvic. Dhe Idith Zertal, e cila është një historian izraelito-hebre, shkroi një libër të quajtur [Holokausti i Izraelit dhe Politika e Kombit]. Dhe ajo shkruan atje për këtë vizitë në Aushvic dhe thotë se këta të rinj janë dërguar në Aushvic për t'u rrënjosur dashurinë për vendin e tyre. Dhe gjithashtu, për të hequr ndjenjat e mira që mund të kenë kur duhet të kryejnë detyrat që do t'u kërkojë ky shtet, herët a vonë, kur ata janë ushtarë të pushtimit.
Dhe së fundi, a shihni ndonjë shpresë për të shpëtuar traditën e judaizmit etik në të ardhmen?
Shikoni David, për të qenë mjaft i sinqertë, pyes veten nëse ka shumë të ardhme për judaizmin. Sepse një nga frikërat e mia më të mëdha… Izraelitët—sionistët—nëse kanë shansin më të vogël të zbresin si vend ata do të marrin gjithë botën me vete. Ata nuk i japin asnjë mallkim botës. E vetmja gjë për të cilën ata mendojnë është ky shtet sionist, Izraeli dhe asgjë tjetër. Dhe nuk u intereson nëse çifutët zbresin, sepse ata nuk kanë lidhje me këta hebrenj që jetojnë gjetkë dhe nuk duan të vijnë në vendin e tyre të bekuar dhe parajsor të quajtur Izrael.
--------------
David Zlutnick është një regjisor dokumentarësh që jeton dhe punon në San Francisko. Projekti i tij i fundit quhet Pushtimi nuk ka të ardhme: Militarizmi + Rezistenca në Izrael/Palestinë (2010), një dokumentar artistik që studion militarizmin izraelit, shqyrton pushtimin e Bregut Perëndimor palestinez dhe eksploron punën e izraelitëve dhe palestinezëve që organizohen kundër militarizmit dhe okupimit. Ju mund të shikoni punën e tij në www.UpheavalProductions.com.
ZNetwork financohet vetëm nga bujaria e lexuesve të tij.
dhuroj