Vandaag heeft de Amerikaanse Senaat de deksel op de Voting Rights Acts definitief dichtgegooid, met een stemming van 48 tegen 52. Nadat ze vorige maand de ‘diepe zes’ hadden gegeven aan Biden’s Build Back Better-wetsvoorstel, volgden de Democratische senatoren Manchin en Sinema ook met een staatsgreep voor het stemrecht. Beide broodnodige rekeningen zijn nu DOA!
Tijdens zijn persconferentie vanavond haalde president Biden uit naar Bernie Sanders in plaats van naar Manchin-Sinema, waarmee hij onthulde dat de draai van de Democratische partij om de twee historische nederlagen te verdoezelen al begonnen is; Die draai en nieuwe boodschap geven Sanders, de progressieven en de zogenaamde Democratische partij de schuld van het debacle van Biden, in plaats van de schuld te leggen waar die terecht hoort: bij de bedrijfsbelangen en lobbyisten die al maanden achter de schermen steun Manchin en Sinema.
Biden’s opmerkingen over Sanders (“Ik ben Bernie Sanders niet, ik ben geen socialist”) zullen nu de deur openen voor een crescendo van ‘ik ook’-commentaar van Democratische politici, agenten, pratende hoofdexperts in de media en andere opportunisten. die de bewering zal onderschrijven dat de partij 'te ver naar links' is gegaan met haar voorstellen voor 'Build Back Better' en het stemrecht. Dat zal de mantra zijn van de bedrijfsvleugel van de partij, die nu de verdere controle over wetgevingsvoorstellen en andere initiatieven zal overnemen. De Democraten zullen nu nog verder naar rechts opschuiven. Hun enige voorstel is: 'stem in november op meer van ons en dan klaren we de klus'.
Dit historische onvermogen van de Democraten om het hoofd te bieden aan de economische en politieke crisis waarmee het land wordt geconfronteerd, was al tijdens de voorverkiezingen van 2020 voorspelbaar. Denk eens aan de bewering van Biden destijds dat alleen hij ‘de klus kon klaren’ door allianties te smeden met de Republikeinen. wetgeving goedkeuren. De geschiedenis leert nu wat een farce dat was. Het was de oude tweeledige strategie van Obama die volledig mislukte onder Obama, weer tot leven kwam tijdens de verkiezing van Biden en opnieuw faalde tijdens Bidens eerste ambtsjaar.
Biden heeft laten zien dat hij niet eens vijftig stemmen van zijn eigen partij bij elkaar kan krijgen. Dit feit is het Amerikaanse electoraat nog niet ontgaan. De farce van de campagnebelofte dat hij de klus kan klaren (terwijl Bernie dat niet kon) is een jaar later niet aan het Amerikaanse volk ontgaan. De goedkeuringsscore van Biden is gekelderd tot 50% en zal nog verder dalen naarmate de inflatie de lonen blijft terugdringen, Covid zijn gang blijft gaan en de Fed nu snel de rente verhoogt, wat zowel de reële economie in 33 zal vertragen als instabiliteit op de financiële markten zal veroorzaken.
Dat is niet het enige gevolg van het totale onvermogen van Biden om tijdens de voorverkiezingen zijn belofte waar te maken.
Het risico is groot dat Biden en de Democraten nu zullen aandringen op de confrontatie met Rusland over Oekraïne. Het echte probleem is het voor de hand liggende besluit van Rusland om de NAVO geen voet aan de grond in haar achtertuin te laten krijgen. Rusland wil garanties dat dat niet zal gebeuren. De Democraten en de Amerikaanse elite op het gebied van het buitenlands beleid zullen het hem niet gunnen. Maar Rusland is niet van plan Oekraïne zonder slag of stoot naar de NAVO te laten gaan – nadat het twintig miljoen mensen heeft verloren bij het verdedigen van Oekraïne tegen de nazi’s – en nadat de VS Georgië in de Bush-jaren had aangemoedigd om het land binnen te vallen. Amerikaanse politieke adviseurs – vooral civiele academici en intellectuelen – lijken niet te begrijpen waar Oekraïne past in de Russische historische psyche. De kans is zelfs groter dan dat Biden, de Democraten en de Amerikaanse elite te ver in de crisis zullen doordringen en een invasie zullen uitlokken. Nu Biden en de Democraten twee grote nederlagen op wetgevingsgebied in de zak van de Republikeinen en het bedrijfsleven hebben zitten, en de sociale en politieke omstandigheden verslechteren, wordt een historische misrekening op het gebied van het buitenlands beleid steeds reëler.
Het is zelfs mogelijk dat Amerikaanse kapitalisten en elites een Russische invasie willen. Het zou wel eens de enige manier kunnen zijn om de Europese Unie volledig terug te laten keren in het verband tussen de VS en de NAVO, waaruit delen ervan de afgelopen jaren zijn afgedwaald, om nog maar te zwijgen van het feit dat Duitsland de Russische gaspijpleiding moet verlaten en in plaats daarvan geïmporteerde Amerikaanse producenten van aardgas moet kopen. gas. De situatie in Oekraïne is beangstigend, omdat beide partijen onafhankelijke motieven kunnen hebben om een invasie te zien plaatsvinden.
De geschiedenis zou toch kunnen aantonen dat een Biden-beleid van grensoverschrijdend gedrag in buitenlandse zaken analoog zou kunnen blijken aan Bidens mislukte binnenlandse beleid van tweeledigheid.
Ondertussen escaleert de crisis van de Amerikaanse democratie in eigen land snel.
Een jaar geleden zagen we hoe Trump en zijn vleugel van de kapitalisten het in alles behalve naam wilden elimineren – en daar bijna in slaagden. De achilleshiel van het kiescollege was voor iedereen duidelijk zichtbaar: het plan van Trump was simpelweg om kiezers die niet op hem stemden te omzeilen. Dat moest worden bereikt door pro-Trump-gouverneurs ertoe te bewegen eenvoudigweg pro-Trump-alternatieve kiezers van hun keuze te benoemen en naar Washington te sturen; of anders om de resultaten in hun staten niet te onderschrijven en een electorale delegatie te sturen. Vice-president Pence moest toen, toen de telling plaatsvond op 6 januari 2021, erkennen dat er geschillen waren in belangrijke staten waarover de kiezersdelegatie officieel was, en dat daarom geen van beide delegaties mocht worden meegeteld. De kiezers van de resterende staten zouden dan worden geteld en de uitkomst zou in het voordeel van Trump uitvallen. Dat was klaarblijkelijk het plan om zelfs dat ondemocratische instituut van het kiescollege zelf te omzeilen. Pence speelde echter geen bal. Maar kan iemand eraan twijfelen dat Pence, met een Republikeinse meerderheid in zowel het Huis van Afgevaardigden als de Senaat, niet zou hebben geweigerd? En de volgende keer, in 2024, zullen de Republikeinen een meerderheid hebben in beide Huizen van het Congres.
Er is nog een alternatief scenario dat zich in 2024 zou kunnen afspelen. Als sommige kiezersdelegaties in het geding zijn en de gouverneurs van de Rode Staat weigeren ze op 6 januari 2025 naar Washington te sturen, dan zou de beslissing over de presidentschap door het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden zelf kunnen worden genomen. Volgens de grondwet zou elke staat één stem hebben. En als een meerderheid uit rode staten bestaat, wat vrijwel zeker het geval zal zijn, dan zou een eenvoudige meerderheid van de rode staten kunnen stemmen om de door het volk gekozen president niet in zijn zetel te krijgen.
Een combinatie van deze scenario’s is heel goed mogelijk in 2024.
Sinds een jaar geleden verloopt de vervolging van de relschoppers van het Capitool met slakkengang. Het zal niet tot een conclusie komen bij de tussentijdse verkiezingen van komende november, waarna het voor 99% zeker is dat de Republikeinen het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden zullen winnen en het in een onderste lade ergens in de kelder van het Capitool zullen opbergen. Ze zullen kunnen winnen en dit niet alleen omdat Biden en de Democraten te timide zijn geweest en er niet in zijn geslaagd een strategie te ontwikkelen om wetgeving door te drukken; niet alleen vanwege de woedende inflatie die de inkomens van werknemers verwoest; maar omdat dat tweede front van de aanval op de democratie ook succes heeft gehad.
Dat tweede front is de overeenkomstige aanval die gaande is op de Amerikaanse democratie op staatsniveau, geconcentreerd in de ongeveer twintig door de Republikeinen gedomineerde en gecontroleerde staatswetgevers.
Samen vertegenwoordigen de twee aanvallen een politieke ‘dubbele tang’-politieke beweging: in de Republikeinse/Trump-run ‘rode staten’ zijn minstens twintig anti-stemwetten aangenomen en zijn er nog honderden in behandeling. Dat gaat door, terwijl de wetten op het gebied van het stemrecht op nationaal niveau worden tegengehouden.
Biden probeert een draai te geven aan de nederlaag van het stemrecht door te zeggen dat hij zal blijven vechten. Maar vechten ‘hoe’? Hij zegt nooit wat zijn volgende strategie is om te bereiken wat hij tot nu toe niet kon bereiken door te pleiten bij de Manchins, Sinemas en McConnells. Het is omdat hij geen strategie heeft. Zijn mislukte strategie van tweepartijschap is vervangen door geen andere strategie dan praten over hoe hij niet opgeeft.
Niet alleen zal de democratie er niet in slagen vooruitgang te boeken nu de Voting Rights Acts DOA zijn, maar de democratie in Amerika zal nog verder achteruitgaan naarmate de stemrepressie op staatsniveau toeneemt. De nog langere termijn trend die gepaard gaat met onderdrukking van kiezers is natuurlijk gerrymandering. Dit laatste werd de afgelopen tien jaar door het Hooggerechtshof in verschillende uitspraken onderschreven.
Gerrymandering plus kiezersonderdrukking op staatsniveau is het 'tweede front' voor het omzeilen van het stemrecht door de Amerikaanse Senaat op nationaal niveau. Voeg daarbij uitstelgedrag in de onderzoeken van 6 januari 2021 en een Hooggerechtshof dat al het bovenstaande zal blijven onderschrijven, en je hebt een giftig politiek brouwsel dat slecht voorspelt voor de Amerikaanse democratie op zowel de korte als middellange termijn.
Voeg daarbij een groeiend potentieel voor confrontatie in Oekraïne en het risico groeit dat de anti-democratische krachten hun inspanningen versnellen, terwijl het Amerikaanse publiek wordt afgeleid door weer een nieuw militair avontuur op het gebied van het buitenlands beleid.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren