John Pilger heeft het uitleveringsproces van Julian Assange gadegeslagen vanaf de openbare tribune in Old Bailey in Londen. Hij sprak met Timothy Erik Strom van arena tijdschrift, Australië:
Vraag: Kunt u, nadat u het proces tegen Julian Assange met eigen ogen hebt gezien, de heersende sfeer in de rechtbank beschrijven?
De heersende sfeer was schokkend. Ik zeg dat zonder aarzeling; Ik heb in veel rechtbanken gezeten en zelden zo'n corruptie van een eerlijk proces meegemaakt; dit is een wraakactie. Afgezien van het ritueel dat verband houdt met de 'Britse gerechtigheid', deed het soms denken aan een stalinistisch showproces. Eén verschil is dat tijdens de showprocessen de verdachte in de eigenlijke rechtbank stond. In het Assange-proces zat de verdachte opgesloten achter dik glas en moest hij, onder toezicht van zijn bewaker, op zijn knieën naar een spleet in het glas kruipen om contact te maken met zijn advocaten. Zijn boodschap, nauwelijks hoorbaar gefluisterd door gezichtsmaskers, WERD vervolgens per post-it doorgegeven over de hele lengte van de rechtbank tot waar zijn advocaten de zaak tegen zijn uitlevering aan een Amerikaans hellegat bepleitten.
Denk eens aan de dagelijkse routine van Julian Assange, een Australiër die terechtstaat wegens waarheidsvertellende journalistiek. Hij werd om vijf uur gewekt in zijn cel in de Belmarsh-gevangenis in het sombere zuidelijke deel van Londen. De eerste keer dat ik Julian in Belmarsh zag, nadat ik een half uur aan 'veiligheids'-controles had doorstaan, inclusief een hondensnuit in mijn achterste, vond ik een pijnlijk mager figuur alleen zitten met een gele armband om. Hij was in een paar maanden tijd meer dan 10 kilo afgevallen; zijn armen hadden geen spieren. Zijn eerste woorden waren: 'Ik denk dat ik gek word'.
Ik probeerde hem te verzekeren dat dat niet zo was. Zijn veerkracht en moed zijn formidabel, maar er is een grens. Dat was ruim een jaar geleden. In de afgelopen drie weken, vóór zonsopgang, werd hij gefouilleerd, geketend en klaargemaakt voor transport naar het Centraal Strafhof, de Old Bailey, in een vrachtwagen die zijn partner, Stella Moris, omschreef als een omgekeerde kist. Het had een klein raam; hij moest gevaarlijk blijven staan om naar buiten te kijken. De vrachtwagen en de bewakers werden bestuurd door Serco, een van de vele politiek verbonden bedrijven die een groot deel van Boris Johnsons Groot-Brittannië besturen.
De reis naar de Old Bailey duurde minstens anderhalf uur. Dat is minimaal drie uur per dag door het slakkenverkeer heen en weer geslingerd. Hij werd naar zijn smalle kooi aan de achterkant van de binnenplaats geleid, keek vervolgens knipperend omhoog en probeerde door de weerspiegeling van het glas gezichten op de openbare tribune te onderscheiden. Hij zag de hoofse figuur van zijn vader, John Shipton, en mij, en onze vuisten gingen omhoog. Door het glas stak hij zijn hand uit om de vingers aan te raken met Stella, die advocaat is en in het lichaam van de rechtbank zit.
We waren hier voor het ultieme van wat de filosoof Guy Debord noemde De Sociëteit van het Spektakel: een man die vecht voor zijn leven. Toch is het zijn misdaad dat hij een epische openbare dienst heeft verricht: het onthullen van datgene waar we recht op hebben: de leugens van onze regeringen en de misdaden die zij in onze naam begaan. Zijn oprichting van WikiLeaks en de feilloze bescherming van bronnen zorgden voor een revolutie in de journalistiek en herstelden deze naar de visie van haar idealisten. Edmund Burke's idee van vrije journalistiek als een vierde macht is nu een vijfde macht die een licht werpt op degenen die met hun criminele geheimhouding de betekenis van de democratie ondermijnen. Daarom is zijn straf zo extreem.
De pure vooringenomenheid in de rechtbanken waar ik dit jaar en vorig jaar in heb gezeten, met Julian in de beklaagdenbank, vernietigt elke notie van Britse gerechtigheid. Toen de misdadige politie hem uit zijn asiel in de Ecuadoriaanse ambassade sleepte – kijk goed naar de foto en je zult zien dat hij een Gore Vidal-boek in zijn hand heeft; Assange heeft een politiek humeur dat vergelijkbaar is met dat van Vidal: een rechter legde hem een schandalige gevangenisstraf van vijftig weken op in een streng beveiligde gevangenis, louter wegens het overtreden van de borgtocht.
Maandenlang werd hem bewegingsvrijheid ontzegd en werd hij in eenzame opsluiting gehouden, vermomd als 'gezondheidszorg'. Hij vertelde me ooit dat hij de hele lengte van zijn cel heen en weer liep, heen en weer, voor zijn eigen halve marathon. In de volgende cel schreeuwde de bewoner de hele nacht door. In eerste instantie werd hem zijn leesbril ontzegd, achtergelaten in het geweld op de ambassade. Hem werd de juridische documenten ontzegd waarmee hij zijn zaak kon voorbereiden, evenals de toegang tot de gevangenisbibliotheek en het gebruik van een eenvoudige laptop. Boeken die hem waren toegezonden door een vriend, de journalist Charles Glass, zelf een overlevende van de gijzeling in Beiroet, werden teruggegeven. Hij kon zijn Amerikaanse advocaten niet bellen. Hij krijgt voortdurend medicijnen van de gevangenisautoriteiten. Toen ik hem vroeg wat ze hem gaven, kon hij het niet zeggen. De gouverneur van Belmarsh heeft de Order of the British Empire ontvangen.
In de Old Bailey beschreef een van de deskundige medische getuigen, dr. Kate Humphrey, een klinisch neuropsycholoog aan het Imperial College in Londen, de schade: Julians intellect was van ‘in het superieure, of waarschijnlijker zeer superieure bereik’ naar ‘significant lager dan gemiddeld’ gegaan. ' dit optimale niveau, tot het punt waarop hij moeite had om informatie op te nemen en 'in het lage gemiddelde bereik te presteren'.
Dit is wat de speciale rapporteur van de Verenigde Naties inzake foltering, professor Nils Melzer, 'psychologische marteling' noemt, het resultaat van een bende-achtige 'mobbing' door regeringen en hun media-shills. Een deel van het medisch bewijsmateriaal van deskundigen is zo schokkend dat ik niet van plan ben het hier te herhalen. Het volstaat te zeggen dat bij Assange de diagnose autisme en het Asperger-syndroom is gesteld en dat hij volgens professor Michael Kopelman, een van de meest vooraanstaande neuropsychiaters ter wereld, aan ‘suïcidale preoccupaties’ lijdt en waarschijnlijk een manier zal vinden om zelfmoord te plegen als hij wordt uitgeleverd aan Amerika.
James Lewis QC, de Britse aanklager van Amerika, besteedde het grootste deel van zijn kruisverhoor aan professor Kopelman aan het afdoen van psychische aandoeningen en de gevaren ervan als 'malingering'. Ik heb in een moderne setting nog nooit zo’n primitieve kijk op menselijke zwakheid en kwetsbaarheid gehoord.
Mijn eigen mening is dat als Assange wordt vrijgelaten, hij waarschijnlijk een substantieel deel van zijn leven zal terugkrijgen. Hij heeft een liefdevolle partner, toegewijde vrienden en bondgenoten en de aangeboren kracht van een principiële politieke gevangene. Hij heeft ook een slecht gevoel voor humor.
Maar dat is nog ver weg. De momenten van samenspanning tussen de rechter – een gotisch uitziende magistraat genaamd Vanessa Baraitser, over wie weinig bekend is – en de aanklager die namens het Trump-regime optrad, waren schaamteloos. Tot de afgelopen dagen werden verdedigingsargumenten stelselmatig afgewezen. De hoofdaanklager, James Lewis QC, voormalig SAS en momenteel opperrechter van de Falklands, krijgt in grote lijnen wat hij wil, met name maximaal vier uur om deskundigen te kleineren, terwijl het verhoor van de verdediging na een half uur wordt onthoofd. Ik twijfel er niet aan dat als er een jury was geweest, zijn vrijheid verzekerd zou zijn.
De dissidente kunstenaar Ai Weiwei kwam op een ochtend bij ons op de publieke tribune. Hij merkte op dat in China de beslissing van de rechter al zou zijn genomen. Dit veroorzaakte enig duister ironisch amusement. Mijn metgezel op de galerie, de scherpzinnige dagboekschrijver en voormalig Brits ambassadeur Craig Murray schreef:
Ik vrees dat er nu in heel Londen een zeer harde regen valt op degenen die een leven lang hebben gewerkt binnen instellingen van de liberale democratie die op zijn minst in grote lijnen en gewoonlijk functioneerden binnen het bestuur van hun eigen beleden principes. Het is mij vanaf dag 1 duidelijk dat ik een poppenkast zie ontvouwen. Het is voor mij allerminst een schok dat Baraitser denkt dat niets anders dan de schriftelijke openingsargumenten enig effect heeft. Ik heb u keer op keer gemeld dat zij, wanneer er uitspraken moeten worden gedaan, deze vooraf schriftelijk voor de rechtbank heeft gebracht, alvorens de argumenten voor haar te horen.
Ik verwacht sterk dat de definitieve beslissing in deze zaak al is genomen voordat de openingspleidooien waren ontvangen.
Het plan van de Amerikaanse regering is altijd geweest om de informatie die beschikbaar is voor het publiek te beperken en de effectieve toegang tot een breder publiek van de beschikbare informatie te beperken. Zo hebben we de extreme beperkingen gezien op zowel fysieke als videotoegang. Medeplichtige reguliere media hebben ervoor gezorgd dat degenen onder ons die weten wat er gebeurt, maar heel weinig mensen in de bredere bevolking zijn.
Er zijn weinig verslagen van de procedure. Het zijn: Craig Murray's persoonlijke blog, Joe Lauria's live verslaggeving over Consortium Nieuws en Wereld socialistische website. blog van de Amerikaanse journalist Kevin Gosztola, Schaduwbestendig, grotendeels door hemzelf gefinancierd, heeft meer van het proces gerapporteerd dan de grote Amerikaanse pers en tv, inclusief CNN, samen.
In Australië, het thuisland van Assange, volgt de ‘berichtgeving’ een bekende formule die in het buitenland wordt gehanteerd. De Londense correspondent van de Sydney Morning Herald, Latika Bourke, schreef dit onlangs:
De rechtbank hoorde dat Assange depressief werd tijdens de zeven jaar die hij doorbracht in de Ecuadoraanse ambassade, waar hij politiek asiel zocht om te ontsnappen aan uitlevering aan Zweden vanwege beschuldigingen van verkrachting en aanranding.
Er waren geen 'aanklachten wegens verkrachting en aanranding' in Zweden. Bourke's luie onwaarheid is niet ongewoon. Als het Assange-proces het politieke proces van de eeuw is, zoals ik denk dat het is, zal de uitkomst ervan niet alleen het lot bezegelen van een journalist die zijn werk doet, maar ook de principes van vrije journalistiek en vrijheid van meningsuiting intimideren. Het ontbreken van een serieuze reguliere berichtgeving over de gebeurtenissen is op zijn minst zelfdestructief. Journalisten moeten zich afvragen: wie is de volgende?
Hoe beschamend is het allemaal. Tien jaar geleden, de Voogd exploiteerde het werk van Assange, eiste de winst en de prijzen ervan op, evenals een lucratieve Hollywood-deal, en keerde zich vervolgens met venijn tegen hem. Tijdens het Old Bailey-proces zijn door de aanklager twee namen genoemd: de Voogd's David Leigh, nu met pensioen als 'onderzoeksredacteur' en Luke Harding, de Ruslandfoob en auteur van een fictieve film Voogd 'schep' dat beweerde dat Trump-adviseur Paul Manafort en een groep Russen Assange bezochten in de Ecuadoriaanse ambassade. Dit is nooit gebeurd, en de Voogd moet zich nog verontschuldigen. Het Harding en Leigh-boek over Assange – geschreven achter de rug van hun onderwerp – onthulde een geheim wachtwoord voor een WikiLeaks-bestand dat Assange tijdens de oorlog aan Leigh had toevertrouwd. Voogd'partnerschap'. Waarom de verdediging dit paar niet heeft opgeroepen, is moeilijk te begrijpen.
Assange wordt in hun boek geciteerd en verklaart tijdens een diner in een restaurant in Londen dat het hem niet kon schelen als de in de lekken genoemde informanten schade zouden lijden. Noch Harding, noch Leigh waren bij het diner. John Goetz, een onderzoeksverslaggever bij der Spiegel, was bij het diner en getuigde dat Assange niets dergelijks zei. Het is ongelooflijk dat rechter Baraitser Goetz ervan weerhield dit in de rechtszaal te zeggen.
De verdediging is er echter in geslaagd aan te tonen in welke mate Assange heeft geprobeerd namen te beschermen en te redigeren in de door WikiLeaks vrijgegeven bestanden en dat er geen geloofwaardig bewijs bestond van personen die schade hadden geleden door de lekken. De grote klokkenluider Daniel Ellsberg zei dat Assange persoonlijk 15,000 dossiers had geredigeerd. De bekende Nieuw-Zeelandse onderzoeksjournalist Nicky Hager, die met Assange samenwerkte aan de oorlogslekken in Afghanistan en Irak, beschreef hoe Assange ‘buitengewone voorzorgsmaatregelen nam bij het redigeren van namen van informanten’.
Vraag: Wat zijn de implicaties van de uitspraak van dit proces voor de journalistiek in bredere zin – is het een voorteken van wat komen gaat?
Het ‘Assange-effect’ is nu al over de hele wereld voelbaar. Als onderzoeksjournalisten het regime in Washington mishagen, kunnen ze onder de VS van 1917 vervolgd worden Spionagewet; het precedent is grimmig. Het maakt niet uit waar je bent. Voor Washington deden de nationaliteit en soevereiniteit van andere mensen er zelden toe; nu bestaat het niet. Groot-Brittannië heeft zijn jurisdictie feitelijk overgedragen aan het corrupte ministerie van Justitie van Trump. In Australië is een Wet op de nationale veiligheidsinformatie belooft Kafkaëske processen voor overtreders. De Australian Broadcasting Corporation is overvallen door de politie en de computers van journalisten zijn weggenomen. De regering heeft inlichtingenfunctionarissen ongekende bevoegdheden gegeven, waardoor journalistiek klokkenluiden vrijwel onmogelijk is geworden. Premier Scott Morrison zegt dat Assange ‘de muziek onder ogen moet zien’. De verraderlijke wreedheid van zijn verklaring wordt versterkt door de banaliteit ervan.
'Het kwaad', schreef Hannah Arendt, 'komt voort uit een onvermogen om na te denken. Het tart het denken, want zodra het probeert zich met het kwaad in te laten en de uitgangspunten en principes waaruit het voortkomt te onderzoeken, raakt het gefrustreerd omdat het daar niets vindt. Dat is de banaliteit van het kwaad.'
Q: Hoe heeft deze ooggetuigenervaring, nadat u het verhaal van WikiLeaks tien jaar lang nauwlettend hebt gevolgd, uw begrip veranderd van wat er op het spel staat met het proces tegen Assange?
Ik ben al lang een criticus van de journalistiek als een echo van onverklaarbare macht en een voorvechter van degenen die bakens zijn. Voor mij was de komst van WikiLeaks dus spannend; Ik bewonderde de manier waarop Assange het publiek met respect bezag, dat hij bereid was zijn werk te delen met de ‘mainstream’, maar zich niet aan te sluiten bij hun heimelijke club. Dit, en de naakte jaloezie, maakten hem tot vijanden onder de overbetaalde en ondergetalenteerden, onzeker in hun pretenties van onafhankelijkheid en onpartijdigheid.
Ik bewonderde de morele dimensie van WikiLeaks. Assange werd hier zelden naar gevraagd, maar veel van zijn opmerkelijke energie komt voort uit een krachtig moreel besef dat regeringen en andere gevestigde belangen niet achter muren van geheimhouding mogen opereren. Hij is een democraat. Hij legde dit uit in een van onze eerste interviews bij mij thuis in 2010.
Wat voor de rest van ons op het spel staat, staat al lang op het spel: de vrijheid om het gezag ter verantwoording te roepen, de vrijheid om uit te dagen, om hypocrisie aan de kaak te stellen, om afwijkende meningen te hebben. Het verschil vandaag de dag is dat de imperiale macht van de wereld, de Verenigde Staten, nog nooit zo onzeker is geweest over haar metastatische autoriteit als nu. Als een zwaaiende schurk drijft het ons richting een wereldoorlog als we dat toestaan. Weinig van deze dreiging wordt weerspiegeld in de media.
WikiLeaks daarentegen heeft ons een glimp laten opvangen van een ongebreidelde imperiale mars door hele samenlevingen – denk aan het bloedbad in Irak, Afghanistan, Libië, Syrië, Jemen, om er maar een paar te noemen, de onteigening van 37 miljoen mensen en de dood van Twaalf miljoen mannen, vrouwen en kinderen in de 'oorlog tegen het terrorisme' – het grootste deel achter een façade van bedrog.
Julian Assange vormt een bedreiging voor deze terugkerende verschrikkingen – daarom wordt hij vervolgd, waarom een rechtbank een instrument van onderdrukking is geworden, waarom hij ons collectieve geweten zou moeten zijn: waarom wij allemaal de bedreiging zouden moeten zijn.
De beslissing van de rechter zal bekend zijn op de 4eth van januari.
John Pilger, journalist, auteur en filmregisseur, heeft vele onderscheidingen gewonnen voor zijn werk, waaronder twee keer de hoogste Britse onderscheiding voor journalistiek, een Amerikaanse 'Emmy' en een British Academy Award. Zijn volledige archief wordt bewaard in de British Library. Hij woont in Londen en Sydney.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren