Bron: Counterpunch
sprak op 12 september met John Pilger in Londen, naar aanleiding van de zaak van onderzoeksjournalist en Wikileaks-uitgever Julian Assange, een goede vriend van Pilger, die vorige week weer in een Britse rechtbank zat. Assange vecht momenteel tegen uitlevering aan de VS, waar hij een gevangenisstraf van 175 jaar riskeert wegens vermeende spionage.
Dennis J Bernstein: Het is goed dat je je bij ons aansluit, John Pilger. Amerikaanse aanklagers hebben Julian Assange aangeklaagd wegens 18 spionagezaken. Ze willen dat hij 175 jaar in een Amerikaanse gevangenis moet zitten. Hij is 50 jaar oud, dus dat betekent dat ze willen dat hij in de gevangenis sterft. Wat is er zo gevaarlijk voor de Amerikanen aan Julian Assange?
John Pilger: Nou, hij is erg gevaarlijk. Hij legt bloot wat regeringen doen – de misdaden van regeringen, de misdaden waar wij mensen heel weinig van weten. En in dit geval heeft hij de feilloze, meedogenloze oorlogsmisdaden van de Amerikaanse regering onthuld, vooral in de periode na 9 september. Dat is zijn misdaad. Er zit zoveel ironie in, Dennis. Assange is meer dan een klokkenluider. Hij is een waarheidsverteller en aangezien de zogenaamde bedrijfsmedia zich nu bijna volledig aan propaganda wijden, is de waarheid die hij vertelt eenvoudigweg ondraaglijk en onvergeeflijk. Hij – hij – Wikileaks heeft bijvoorbeeld iets blootgelegd wat degenen onder ons die de Amerikaanse oorlogen hebben gerapporteerd al weten, en dat is het moorddadige karakter van deze oorlogen, de manier waarop de Verenigde Staten de moord hebben geëxporteerd die zo een groot deel van de Amerikaanse samenleving in beslag neemt, de manier waarop het naar andere landen wordt geëxporteerd, het meedogenloos doden van burgers.
De video ‘Collateral Murder’, waarin een bemanning van een Apache-helikopter burgers, waaronder journalisten, neerschiet in Bagdad, terwijl de bemanning lacht en de spot drijft met het lijden en de dood onder hen, was niet iets dat uniek zal zijn. Wij allemaal die verslag hebben uitgebracht – laten we zeggen dat de Amerikaanse koloniale oorlogen verhalen hadden over dat soort dingen. Maar Assange had bewijs, en dat was – en dat was zijn andere misdaad. Zijn bewijsmateriaal is authentiek. Alle onthullingen van Wikileaks zijn authentiek. Dat maakt het heel anders dan andere vormen van journalistiek, waarvan sommige authentiek zijn, maar andere niet. Dat is gewoon de manier waarop het gaat. Maar alle onthullingen van Wikileaks zijn authentiek. Ze komen uit een systeem en dat alles heeft, denk ik, de innerlijke kern van het nationale veiligheidsestablishment in de Verenigde Staten echt geschokt. En niets wordt gespaard om Assange te pakken te krijgen en op te sluiten.
Bernstein: En dat is zeer verontrustend voor degenen onder ons die zichzelf echt als journalisten beschouwen. We weten dat de Amerikaanse autoriteiten beweren dat Assange samenzweerde met de Amerikaanse inlichtingenanalist Chelsea Manning. Manning heeft veel tijd in de gevangenis doorgebracht, in eenzaamheid, en ze zit weer in de gevangenis. Ze gaan achter haar en hem aan. Wat je ook zegt over collaterale moord, sommigen zouden zeggen dat hij belangrijke geheimen van de Verenigde Staten heeft vrijgegeven. Anderen zouden zeggen dat hij de waarheid vertelde over een land genaamd de Verenigde Staten, dat zich bezighield met massamoord.
Pilger: Welnu, deze onthullingen geven ons meer dan een glimp van de sociopathische aard van de manier waarop de Verenigde Staten zich in de wereld gedragen. Weet je, veel mensen zijn geschokt door het gedrag van Donald Trump, maar dat zouden ze echt niet doen – ze zouden niet geschokt moeten zijn. Nou ja, ze zouden geschokt moeten zijn. Dat doen ze – maar ze moeten niet verbaasd zijn, want het gedrag van Trump is al jaren het gedrag van zijn voorgangers. Het verschil is dat Trump een karikatuur van het systeem is. En dus is hij veel gemakkelijker te identificeren, veel gemakkelijker te verafschuwen, denk ik [lacht], en zeker veel gemakkelijker te begrijpen. Het maakt het allemaal heel eenvoudig en simplistisch, maar het is veel ingewikkelder dan dat.
Het bewijs dat Wikileaks produceerde was al lang vóór Trump plaatsvond, en het is – we weten nu natuurlijk dat Afghanistan sinds 2001 een moordveld is geweest voor de Verenigde Staten en hun zogenaamde bondgenoten. Ik bedoel, er was een rapport dat je misschien hebt onlangs gezien door Brown University, professor David Vine, aan het Watson Institute in Brown, ik ken David, waar deze studie schat dat zo'n 37 miljoen mensen – dat staat gelijk aan de gehele bevolking van Canada – gedwongen zijn hun huis te ontvluchten land door de acties van de Verenigde Staten. Hij zegt dat dit een zeer conservatief cijfer is, dat het aantal ontheemden waarschijnlijk tussen de 48 en 59 mensen ligt. Zij schatten dat 9.2 miljoen mensen en 7.1 miljoen mensen in Syrië ontheemd zijn geraakt.
Nu bedraagt het aantal sterfgevallen – en nogmaals, ze benadrukken hoe conservatief deze bevinding is – ongeveer 12 miljoen. Dit bloedbad is al heel lang aan de gang, maar professor Vine en zijn onderzoekers hebben het alleen over de periode sinds 9 september, de zogenaamde oorlog tegen het terrorisme, die uiteraard al die tijd een oorlog van terreur is geweest. tijd, zoals zijn bevindingen aantonen. En de bevindingen van Wikileaks vormen een echte aanvulling op deze feiten, en we hebben het hier over feiten. Dit is geen mening. Deze dingen zijn gebeurd. Deze mensen zijn uit hun huizen verdreven. Hun samenlevingen zijn vernietigd. Onnoemelijke aantallen zijn waarschijnlijk uit hun hoofd verdwenen, en heel veel mensen rouwen om het verlies van dierbaren vanwege deze daden.
Dus Wikileaks heeft ons die waarheid gegeven, en eigenlijk heeft Julian Assange een heel opmerkelijke publieke dienst bewezen door ons te laten weten – hij laat het – hij laat ons weten hoe regeringen tegen ons liegen, hoe onze regeringen tegen ons liegen, en niet tegen de officiële vijanden. , hoewel Wikileaks uiteraard honderdduizenden documenten heeft vrijgegeven, geheime documenten uit Rusland, China en andere landen. Maar het zijn eigenlijk de landen in het Westen die wij als onze landen beschouwen die er het meest toe doen. Hij heeft ons gedwongen – wat hij – hij heeft ons gedwongen in de spiegel te kijken. Dat is zijn buitengewone bijdrage geweest aan de ware verlichting van de westerse samenlevingen. En daarvoor betaalt hij een zeer hoge prijs...
Met andere woorden, hij heeft ons de waarheid verteld. Hij laat het licht schijnen op alle corruptie in de wereld…' Wikileaks heeft ons inzichten gegeven. Wikileaks heeft ons in staat gesteld te zien hoe regeringen in het geheim, achter hun rug om, opereren. Ik bedoel, dat is zo'n essentieel onderdeel van elke echte democratie waar eigenlijk geen discussie over bestaat. Het zou er gewoon een deel van moeten zijn. Maar we hebben een stadium bereikt in de 21st eeuw waarin de formele democratieën zo sterk van karakter zijn veranderd.
Ik weet eigenlijk niet wat ze zijn geworden, maar het zijn zeker geen democratieën, waar ze bijna elke dag een nieuwe wet bedenken die bedoeld is om de waarheid te onderdrukken of wat ze doen nog geheimzinniger te maken. En dat is – dat heeft hem – merkwaardig genoeg, maar ik denk begrijpelijkerwijs, dat als je een psychiater bent, dat hem de vijandigheid van veel journalisten heeft opgeleverd, omdat hij de journalistiek te schande maakte omdat ze haar werk niet deden, omdat ze het ons niet vertelden.
Bernstein: Wat is uw beste begrip van hoe het met Julian gaat, en kunt u alstublieft iets vertellen over waarom hij nu voor de rechtbank staat, en over het proces?
Pilger: Nou, dit is de voortzetting van de uitleveringshoorzitting, die tergend langzaam verloopt. En het begon in februari en het werd maandag weer opgepikt. Verschillende getuigen van de verdediging waren zeer indrukwekkend. Clive Stafford Smith, de – die heeft – is een Amerikaanse advocaat, maar ook een Britse advocaat. Hij oefent – kan in beide landen oefenen. En hij richtte de organisatie Reprieve op, en hij heeft veel te maken gehad met het helpen van mensen in Guantánamo.
En hij beschreef voor de rechtbank het belang van de onthullingen van Wikileaks over Guantanamo, hoe Wikileaks een licht had laten schijnen op de hele donkere hoek die Guantanamo was. En hij beschreef de positieve impact daarvan. Er is discussie over – wat duidelijk is geworden, is dat veel hoge functionarissen van het ministerie van Justitie deze vervolging niet wilden voortzetten. Assange werd in de tijd van Obama nooit vervolgd, omdat Obama heel duidelijk begreep dat als Assange vervolgd zou worden, het domino-effect zou zijn dat die media-instellingen, zoals de New York Times, die Wikileaks-onthullingen hadden verspreid, vervolgd zouden moeten worden. ook. En ik ben er zeker van dat dit niet om een belangrijke reden was, maar om zijn eigen politieke redenen besloot hij – de regering besloot niet zo ver te gaan.
Het is de regering-Trump die heeft besloten zo ver te gaan, omdat Trump duidelijk – nou ja, hij heeft verklaard dat hij in oorlog is met de Amerikaanse media. Hij noemde ze vijanden van het volk, en – om zijn eigen redenen. Ik bedoel, er zijn geen beargumenteerde hoofdredenen. Er zijn genoeg [lacht] – genoeg redenen om kritisch te zijn over de media. Maar Trump is heel anders dan dat. En ongetwijfeld is Wikileaks meegesleurd in deze persoonlijke oorlog die Trump voert – Trump en zijn trawanten voeren tegen de media. Mensen als Pompeo, ik bedoel, Pompeo heeft echt publiekelijk gezworen dat hij achter Julian Assange aan zou gaan, met zoveel woorden. Toen hij directeur van de CIA was, was hij nogal boos dat Wikileaks bestanden lekte die bekend staan als Vault 7, en Vault 7 waren de CIA-bestanden die ons echt vertelden hoe de CIA ons bespioneerde en ons kan bespioneren via onze televisietoestellen. En dus lijdt het geen twijfel dat Julian Assange echte vijanden heeft gemaakt onder deze mensen, en het zijn zeer extreme mensen. En hun – hoewel hun aanklacht hun – bijna hun wanhoop weerspiegelt, omdat de meeste zogenaamde aanklachten te maken hebben met spionage. Journalistiek wordt dus door de regering-Trump opnieuw geclassificeerd als spionage, en ze gebruiken een Spionagewet uit 1917 die tijdens de Eerste Wereldoorlog werd ingevoerd om vredesactivisten het zwijgen op te leggen, die niet wilden dat de Verenigde Staten zich bij Europa zouden voegen in de Eerste Wereldoorlog. Oorlog.
Zo wanhopig zijn ze. Ze moesten meer dan een eeuw teruggaan en de Grondwet trotseren, die uiteraard de publicatie toestaat – de gratis publicatie van lekken en documenten. Maar ze tarten dat en negeren het. En tot nu toe komen ze er mee weg. De waarheid is, Dennis, dat deze beproeving die Julian Assange dag in dag uit doormaakt in een rechtbank waar de hele sfeer niet van een eerlijk proces is, maar van wraak en vooringenomenheid, hij – hij maakt dit mee omdat degenen die politieke macht hebben, het een politieke vijand. Het is een volkomen wetteloze aanpak. Het heeft niets met de wet te maken.
En de waarheid is dat deze zogenaamde spionagebeschuldigingen en al de rest van deze ronduit belachelijke aanklachten op de eerste dag van een legitieme rechtszitting zouden zijn afgewezen of überhaupt nooit voor de rechter zouden zijn gekomen. Door de jaren heen heb ik in een aantal rechtbanken gezeten. Ik heb nog nooit zoiets gehoord. Er is een soort – het is net het theekransje van Alice, weet je, ze zijn boos. Maar ze zijn heel serieus.
Bernstein: Ik denk dat waar Amerikaanse journalisten het meest falen, hun onwetendheid op het gebied van buitenlands beleid, context en geschiedenis is. Weet je, het genie in het Amerikaanse buitenlandse beleid is Thomas Friedman van de New York Times, die heel weinig van veel weet. Maar ik wil – ik bedoel bijvoorbeeld dit fantasieverhaal dat naar voren kwam over de Russen die de Taliban betaalden om Amerikanen te vermoorden.
Pilger: Ja, Dennis, en de – de Russen hebben de verkiezingen gestolen van Hilary Clinton en Saddam Hoessein hadden echt massavernietigingswapens, enzovoort, enzovoort. Het is maar fantasie. Er is niets – ik merk dat er nu absoluut niets is om te geloven…. Fantasie: Een Russische politicus, een zeer onsmakelijk karakter ook; hij is geen oppositieleider, wordt op wonderbaarlijke wijze vergiftigd met Novichok, gemaakt in de voormalige Sovjet-Unie en op wonderbaarlijke wijze naar Berlijn gebracht, waar de Duitse doktoren de Russische doktoren tegenspreken en zeggen dat hij vergiftigd is. Ik bedoel, [lacht] weet je, alles kan nu worden verzonnen. Ik bedoel, het is in zekere zin altijd goedgemaakt. Weet je, ik – ik denk dat ik autodidact was dat je nooit iets geloofde dat – nou ja, je gelooft nooit iets, totdat het officieel werd ontkend. Dat was de beroemde stelregel van de grote Ierse muckraker Claude Cockburn. Maar je hebt nooit iets geloofd dat intelligente bronnen als legitimiteit had. Je hebt het afgewezen. Een echte journalist heeft het afgewezen.
Nu staat al deze onzin overal op de voorpagina’s en wordt het met zoveel hysterische zekerheid uitgesproken op het tv-nieuws.
Dit is op dit moment overheidspropaganda over steroïden. Ik bedoel, ze lachen Trump uit, maar ik bedoel, in zekere zin, heel apart, dat de media een propagandamiddel zijn dat Trump goed en wel voorbij is, in de kracht van zijn fantasieën.
Bernstein: Ten slotte, John, weet je, in de huidige context van de politiek en de presidentsverkiezingen heb je beide partijen die China verpletteren, China de schuld geven, ons een beetje voorbereiden op die 21st-eeuwse oorlog waarvoor u ons waarschuwde in “The Coming War on China”. Jouw gedachten over wat hier gaat gebeuren.
Pilger: Nou, het spijt me dat de film van vier jaar geleden vooruitziend leek te zijn. De regering-Trump is zo geobsedeerd door China. En dus, toen ik eerder over fantasieën sprak, hebben we nu China-fantasieën, dag na dag. Maar wat dit doet is het creëren van een staat van bijna – nog niet helemaal, maar het komt er wel, een staat van beleg in China. En ze bouwen heel haastig de wallen op, hun verdedigingswerken. Ze zijn een aantal uiterst effectieve maritieme raketten aan het ontwikkelen, en ze hebben hun – zoals ik het begrijp, hun nucleaire houding veranderd van laag alert naar hoog alert. Ze doen allerlei dingen die ze niet van plan waren te doen, toen ik daar vier jaar geleden was. Toen waren ze verbijsterd [lacht].
Nu denk ik dat ze zich oprecht zorgen maken, en dat ze snel actie ondernemen om zich voor te bereiden – om – zich voor te bereiden om zichzelf te verdedigen. Dat is een situatie waarin fouten en ongelukken kunnen gebeuren, en dit zijn kernmachten.
Mensen moeten begrijpen dat propaganda dodelijk is. Het is in veel opzichten dodelijk, maar het kan ook letterlijk dodelijk zijn. Het kan de omstandigheden creëren die tot oorlog leiden. En ik denk dat dat op dit moment een mogelijkheid is. Dat is nog niet gebeurd, maar de risico's zijn nu veel talrijker en komen dag na dag voor.
Bernstein: Tenslotte, doe – wat is jouw gevoel van hoe Julian het persoonlijk doet? Blijft hij hangen? Wat is de situatie? Wat weten we over de fysieke dingen?
Pilger: Nou, hij houdt zeker vol. Hij ziet eruit alsof hij wat zwaarder is geworden, wat goed nieuws is. Maar hij heeft nog steeds een onbehandelde longaandoening. Hij slaagt erin te overleven in een gevangenis waar sprake is van COVID-gevallen en minstens één COVID-sterfgeval. Maar het ding over Julian is zijn veerkracht, voor mij. Ik bedoel, de man heeft veel interessante kanten, maar zijn veerkracht is waarschijnlijk [lacht] de meest bijzondere: hoe hij doorgaat. Maar hij is. En – maar hij is nog steeds maar één mens, en door de druk van dit showproces, dit smerige showproces en alle smerige gebeurtenissen die eraan voorafgingen, is hij een onschuldige man. Zijn enige misdaad is journalistiek.
Bernstein: Zijn enige misdaad is journalistiek. En wat staat er op het spel als hij verliest? Als Julia Assange voor de rest van haar leven de gevangenis in moet vanwege journalistieke daden. Verliezen we hier in de Verenigde Staten het Eerste Amendement? Wat staat er op het spel?
Pilger: Wat staat er op het spel? Wat er in de eerste plaats op het spel staat, is gerechtigheid hiervoor – voor deze persoon, dit ene heroïsche individu. Maar in bredere zin staat er vrijheid op het spel. En dat zeg ik niet echt meteen. Het is behoorlijk – zelfs onder degenen die Julian steunen en voor hem campagne voeren, maar de persvrijheid staat op het spel.
Nou, ik denk niet dat er sprake is van vrije pers. Ik ben er dus niet zeker van dat dit op het spel staat, omdat het niet bestaat, zeker niet in de mainstream. Maar ik denk dat de vrijheid van die uitzonderlijke journalisten, en dat is – zij vertegenwoordigen de vrije pers, die principiële buitenbeentjes die niets te maken hebben met de Guardian of de New York Times of een van deze instellingen.
Ik denk dat het hele principe van hun recht om vrije journalist te zijn op het spel staat. Zeker, bovenal is het het recht van ons allemaal om in vrije samenlevingen te leven en te weten – om grote macht ter verantwoording te roepen, om te weten wat deze doet. Het zijn hier zeer fundamentele vrijheden die op het spel staan.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren