Foto door Alexandros Michailidis/Shutterstock
“Laten we, als we de moed hebben, naar onszelf kijken om te zien wat er met ons gebeurt” – Jean Paul Sartre
De woorden van Sartre zouden in al onze gedachten moeten weerklinken na de groteske beslissing van het Britse Hooggerechtshof om Julian Assange uit te leveren aan de Verenigde Staten, waar hij “een levende dood” tegemoet gaat. Dit is zijn straf voor de misdaad van authentieke, nauwkeurige, moedige en vitale journalistiek.
Gerechtelijke dwaling is in deze omstandigheden een ontoereikende term. Daar waren de betoverde hovelingen van Groot-Brittannië voor nodig oud regime afgelopen vrijdag slechts negen minuten om een Amerikaans beroep te bekrachtigen tegen de aanvaarding door een rechter van het districtsgerechtshof in januari van een stortvloed aan bewijsmateriaal dat Assange aan de overkant van de Atlantische Oceaan de hel op aarde te wachten stond: een hel waarin hij, zo werd vakkundig voorspeld, een manier zou vinden om zijn eigen leven.
Getuigenbundels van vooraanstaande mensen, die Julian onderzochten en bestudeerden, de diagnose stelden van zijn autisme en het Asperger-syndroom en onthulden dat hij al bijna zelfmoord had gepleegd in de Belmarsh-gevangenis, de hel van Groot-Brittannië, werden genegeerd.
De recente bekentenis van een cruciale FBI-informant en aanklager, een fraudeur en serieleugenaar, dat hij zijn bewijsmateriaal tegen Julian had verzonnen, werd genegeerd. De onthulling dat het door Spanje gerunde beveiligingsbedrijf bij de Ecuadoriaanse ambassade in Londen, waar Julian politiek toevluchtsoord had gekregen, een CIA-front was dat Julians advocaten, artsen en vertrouwelingen (waaronder ikzelf) bespioneerde – dat ook. werd genegeerd.
De recente journalistieke onthulling, in oktober op aanschouwelijke wijze herhaald door de verdediging voor het Hooggerechtshof, dat de CIA van plan was Julian in Londen te vermoorden – zelfs dat werd genegeerd.
Elk van deze ‘zaken’, zoals advocaten graag zeggen, was op zichzelf voldoende voor een rechter die de wet handhaafde om de schandelijke zaak tegen Assange te verwerpen die door een corrupt Amerikaans ministerie van Justitie en hun ingehuurde wapens in Groot-Brittannië was aangespannen. De gemoedstoestand van Julian, brulde James Lewis, QC, Amerika's man bij de Old Bailey vorig jaar, was niet meer dan 'malingering' – een archaïsche Victoriaanse term die werd gebruikt om het bestaan van geestesziekten te ontkennen.
Voor Lewis moest bijna elke getuige van de verdediging, inclusief degenen die vanuit de diepte van hun ervaring en kennis het barbaarse Amerikaanse gevangenissysteem beschreven, worden onderbroken, misbruikt en in diskrediet gebracht. Achter hem zat zijn Amerikaanse dirigent, die hem briefjes overhandigde: jong, kortharig, duidelijk een Ivy League-man in opkomst.
In hun negen minuten durende verwerping van het lot van journalist Assange hebben twee van de hoogste rechters in Groot-Brittannië, waaronder de Lord Chief Justice, Lord Burnett (een levenslange vriend van Sir Alan Duncan, de voormalige minister van Buitenlandse Zaken van Boris Johnson die de brute politie-ontvoering regelde van Assange van de Ecuadoriaanse ambassade) verwees niet naar een litanie van waarheden die tijdens eerdere hoorzittingen in de District Court werden uitgezonden – waarheden die moeite hadden om gehoord te worden in een lagere rechtbank onder leiding van een vreemd vijandige rechter, Vanessa Baraitser. Haar beledigende gedrag jegens een duidelijk getroffen Assange, die zich door een mist van uit de gevangenis verstrekte medicijnen worstelt om zijn naam te onthouden, is onvergetelijk.
Wat echt schokkend was afgelopen vrijdag was dat de rechters van het Hooggerechtshof – Lord Burnett en Lord Justice Timothy Holyrode, die hun woorden voorlezen – geen aarzeling toonden om Julian de dood in te sturen, levend of anderszins. Ze boden geen verzachting, geen enkele suggestie dat ze zich zorgen hadden gemaakt over de wettigheid of zelfs over de fundamentele moraliteit.
Hun uitspraak ten gunste, zo niet namens de Verenigde Staten, is volledig gebaseerd op transparant frauduleuze ‘verzekeringen’ die de regering-Biden bij elkaar heeft geschraapt toen het er in januari op leek dat het recht zou zegevieren.
Deze “verzekeringen” houden in dat Assange, eenmaal in Amerikaanse hechtenis, niet zal worden onderworpen aan de Orwelliaanse SAMS – Speciale Administratieve Maatregelen – die hem tot een onpersoon zouden maken; dat hij niet zal worden opgesloten in ADX Florence, een gevangenis in Colorado die al lang door juristen en mensenrechtenorganisaties als illegaal wordt veroordeeld: “een put van bestraffing en verdwijning”; dat hij naar een Australische gevangenis kan worden overgebracht om daar zijn straf uit te zitten.
De absurditeit ligt in wat de rechters nalieten te zeggen. Door hun “verzekeringen” aan te bieden, behouden de VS zich het recht voor om dat niet te doen garantie alles mocht Assange iets doen dat zijn gevangenbewaarders mishaagt. Met andere woorden: zoals Amnesty heeft opgemerkt, behoudt zij zich het recht voor om elke belofte te verbreken.
Er zijn overvloedige voorbeelden van de VS die precies dat doen. Zoals onderzoeksjournalist Richard Medhurst vorige maand onthulde, werd David Mendoza Herrarte door Spanje aan de VS uitgeleverd met de “belofte” dat hij zijn straf in Spanje zou uitzitten. De Spaanse rechter beschouwde dit als een bindende voorwaarde.
“Gerubriceerde documenten onthullen de diplomatieke garanties die zijn gegeven door de Amerikaanse ambassade in Madrid en hoe de VS de voorwaarden van de uitlevering hebben geschonden”, schreef Medhurst. “Mendoza heeft zes jaar in de VS doorgebracht in een poging terug te keren naar Spanje. Uit gerechtelijke documenten blijkt dat de Verenigde Staten zijn overdrachtsverzoek meerdere keren hebben afgewezen.”
De rechters van het Hooggerechtshof – die op de hoogte waren van de Mendoza-zaak en van de gebruikelijke dubbelhartigheid van Washington – omschrijven de “garanties” die niet beestachtig zijn voor Julian Assange als een “plechtige belofte die door de ene regering aan de andere wordt aangeboden”. Dit artikel zou tot in het oneindige reiken als ik de keren zou opsommen dat de roofzuchtige Verenigde Staten “plechtige beloften” aan regeringen hebben gebroken, zoals verdragen die standrechtelijk worden verscheurd en burgeroorlogen die worden aangewakkerd. Het is de manier waarop Washington de wereld heeft geregeerd, en daarvoor Groot-Brittannië: de manier van imperiale macht, zoals de geschiedenis ons leert.
Het zijn deze institutionele leugens en dubbelhartigheid die Julian Assange aan het licht heeft gebracht en daarmee misschien wel de grootste publieke dienst van welke journalist dan ook in de moderne tijd heeft bewezen.
Julian zelf is al meer dan tien jaar een gevangene van liegende regeringen. Gedurende deze lange jaren heb ik in veel rechtbanken gezeten terwijl de Verenigde Staten probeerden de wet te manipuleren om hem en WikiLeaks het zwijgen op te leggen.
Dit bereikte een bizar moment toen hij en ik in de kleine Ecuadoraanse ambassade gedwongen werden onszelf tegen een muur te drukken, elk met een notitieblok waarin we converseerden, waarbij we ervoor zorgden dat we wat we elkaar hadden geschreven, afschermden voor de alomtegenwoordige spionagecamera's. – geïnstalleerd, zoals we nu weten, door een proxy van de CIA, 's werelds meest duurzame criminele organisatie.
Dit brengt mij bij het citaat bovenaan dit artikel: “Laten we, als we de moed hebben, naar onszelf kijken om te zien wat er gebeurt.”
Jean-Paul Sartre schreef dit in zijn voorwoord bij Franz Fannon De ellendige van de aarde, de klassieke studie van hoe gekoloniseerde, verleidde en gedwongen en, ja, laffe volkeren, de bevelen van de machtigen opvolgen.
Wie van ons is bereid op te staan in plaats van louter toeschouwers te blijven van een epische travestie zoals de gerechtelijke ontvoering van Julian Assange? Wat op het spel staat is zowel het leven van een moedig man als, als we zwijgen, de verovering van ons intellect en ons gevoel van goed en kwaad: inderdaad onze menselijkheid.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren