Het presidentschap van Trump neemt bij elke gemene aanstelling een gruwelijke vorm aan. Elke keuze duidt op de intentie om sinistere campagnebeloften waar te maken, die elke demografische groep werkende mensen bedreigen.
Zijn benoemingen zijn een mengelmoes van de rechtse rand, de ‘loyalisten’ die Trump al vroeg steunden omdat ze niets te verliezen hadden: hun extremistische, losgeslagen opvattingen maakten hen tot irrelevante vleugelnoten van het establishment, voorbestemd om in de vergetelheid te raken.
Nu zijn deze reactionairen verheven tot de hoogste machtsniveaus, die de leiding hebben over federale agentschappen die een Orwelliaans gezag uitoefenen dat hen is verleend door de toezichtstaat Obama-Bush. Ze zijn een bedreigende bende die nu de controle heeft over almachtige instellingen.
De hoofdstrateeg van Trump, Steven Bannon, zal bijvoorbeeld helpen het Witte Huis te besturen nadat hij jarenlang de blanke supremacistische beweging heeft gepromoot, die hij eufemistisch ‘Alt Right’ noemt. Hoewel hij zichzelf geen blanke supremacist noemt, was Bannon een leidende publicist voor de neonazibeweging en is daarom per definitie een cruciaal belangrijke leider van de blanke supremacist.
Trumps keuze voor procureur-generaal Jeff Sessions zal verantwoordelijk zijn voor de rechtspraak op federaal niveau. En hij is een bekende racist, omdat hem in het verleden benoemingen bij de rechtbank zijn ontzegd vanwege zijn openlijke racisme. Ondertussen zal het nieuwe hoofd van de CIA een woedende islamofoob die ‘kruisvaarders’-achtige taal gebruikt bij het beschrijven van de strijd tussen de islam en het christendom.
Trumps toekomstige keuze voor directeur van Binnenlandse Veiligheid zal waarschijnlijk de anti-immigranten-nachtmerrievisie delen waar hij campagne voor voerde, terwijl zijn naamloze minister van Arbeid zeker anti-vakbonds- en dus anti-werkende mensen zal zijn.
En natuurlijk zal Trump rechters van het Hooggerechtshof kunnen benoemen die onvermijdelijk anti-LHBTQ, anti-arbeid, anti-burgerrechten, anti-vrouwenrechten en pro-corporation zullen zijn.
Deze collectieve aanval op de arbeidersklasse vereist een collectief antwoord, zodat niet elke sectie afzonderlijk wordt aangevallen en verslagen. Geen enkele demografische groep is in staat de machinerie van de staatsmacht die Trump zal erven te verslaan. Hoewel er overal spontane organisatievormen zijn, vereist het combineren van deze strijd intentie en coördinatie, d.w.z. leiderschap.
Een reactie van het eenheidsfront op Trump is mogelijk, maar zal niet vanzelf gebeuren. Om deze anti-Trump-coalities onmiddellijk op lokaal niveau op te bouwen, zullen de organisatoren proactief contact moeten opnemen met andere groepen voor collectieve actie.
Het vormen van lokale anti-Trump-coalities kan snel worden gedaan, en daarna is de nationale coördinatie slechts een Facebook-zoekopdracht verwijderd. Een grote beweging kan snel in actie komen en een impuls geven tot na de inauguratiedatum, waardoor een blijvende bescherming ontstaat voor degenen die het doelwit zijn van Trump.
Een cruciale eerste stap bij het organiseren is het beoordelen van het potentieel in een situatie. Dit is een uniek moment dat maximaal benut moet worden. De energie van sociale bewegingen is zeldzaam, en de unieke kansen die deze biedt – als er effectieve coalities kunnen worden gevormd – moeten worden benut. Dankzij de speciale energie kunnen doelen die vóór Trump te radicaal waren, binnen enkele weken worden bereikt, als de energie effectief wordt georganiseerd en gekanaliseerd.
Wat zijn de eisen van de anti-Trump-beweging? ‘Tegen Trump’ zijn is wat deze beweging momenteel verenigt, zij het zonder specifieke eisen. Revoluties beginnen vaak met een bevolking die eenvoudigweg tegen een heerser is (zie de Egyptische revolutie en de huidige revolutie in Zuid-Korea).
Daarom is ‘Stop Trump’ op dit moment een mooie eis. Er is behoefte aan grootschalige oppositie en verzet, met alle mogelijke effectieve middelen. Trump heeft de popular vote niet gewonnen, en dat is wel zo wijdverbreide fraude gedetecteerd in swing states, zoals de hertellingspogingen van Jill Stein in Wisconsin kunnen helpen bewijzen. Uiteindelijk doet de juridische legitimiteit er minder toe dan de bereidheid van de bevolking om hem als president te accepteren.
Als er op nationaal niveau wekelijks protesten vóór de inauguratie zouden worden georganiseerd waarin werd geëist dat Stop Trump zou plaatsvinden, is het mogelijk dat miljoenen mensen zouden reageren. Op dit moment is alles mogelijk: het stoppen van Trump is een haalbare eis als de beweging vleugels krijgt.
Maar zelfs als het beste scenario niet wordt gerealiseerd – het presidentschap van Trump kapotmaken – zou de arbeidersklasse enorm profiteren van louter het beoefenen van gezamelijke actie. Op dezelfde manier waarop soldaten tijdens het bootcamp eindeloos in formatie marcheren – om collectief aan te vallen in oorlogstijd – moeten werkende mensen oefenen in het samenwerken in coalities, en de kunst beoefenen van het organiseren van massademonstraties en andere massa-acties. Door mensen de kans te geven hun organisatievaardigheden aan te scherpen en hun collectieve macht te ervaren, kan de basis worden gelegd voor grotere en krachtiger acties, vergezeld van grotere en krachtiger eisen, waardoor een sterkere, zelfverzekerdere arbeidersklasse ontstaat die niet bang is voor Trump, maar handelt. als een voortdurende bedreiging voor zijn regering. De reden dat Frankrijk nog steeds een 35-urige werkweek heeft, is omdat het Franse bedrijfsleven doodsbang is voor de arbeidersklasse.
Een dergelijke beweging heeft ook lokaal haalbare doelen nodig, die kunnen dienen als een manier om bescherming te bieden aan een presidentschap van Trump, door een firewall te creëren tussen nationale instanties en lokale overheden. Als de beweging alleen maar een plek biedt om stoom af te blazen in plaats van eisen binnen te halen en de macht lokaal te consolideren, kan er hopeloosheid binnensluipen als de greep van Trump sterker wordt.
Trump heeft een bredere groep mensen tot actie aangezet, en hen moet een weg worden gewezen die naar echte overwinningen leidt. Als organisatoren mobiliserende ruimte creëren – gecombineerd met inspirerende eisen – is het mogelijk dat een groot aantal mensen positief zal reageren, waardoor enorme druk wordt uitgeoefend op overheidsinstellingen, mogelijk zelfs tot het punt dat ze kapot gaan.
Deze call-and-respons-tactiek heeft succes gehad in verschillende revoluties: de organisatoren in Egypte eisten de val van de dictator, en binnen enkele weken reageerden miljoenen mensen op de oproep die Moebarak snel ten val bracht. Tegenwoordig vindt in Zuid-Korea een soortgelijke dynamiek plaats: vijf weken geleden werd opgeroepen tot de val van de president, en het wekelijkse protest wordt elke week groter. 1.5 miljoen mensen. De sociale beweging in Korea werd van de ene op de andere dag revolutionair, en de president wordt nu algemeen als gedoemd beschouwd.
Een onmiddellijk gevaar voor de anti-Trump-beweging is passiviteit. Mensen zijn bang en hebben hoop nodig. Het verwerken van onze angsten en angsten moet worden gevolgd door actie om de bevolking waar Trump zich op richt daadwerkelijk gerust te stellen. De georganiseerde macht van de staat moet beantwoord worden met de georganiseerde macht van het volk, en niet met eindeloze analyses en kritiek.
Sommige groepen hanteren de suïcidale strategie van ‘zich neerleggen’, in plaats van een actieplan aan te nemen om terug te vechten, in de hoop dat ze tevergeefs een storm van vier jaar kunnen doorstaan. Andere groepen proberen de acties van Trump te voorspellen om erop te kunnen reageren. Het plannen van slechtere scenario’s is natuurlijk passend – vooral voor de meest kwetsbare bevolkingsgroepen – maar op dit moment vraagt dat we preventief handelen, terwijl we de wind in de rug hebben.
Op dit moment aan de zijlijn zitten is onvergeeflijk voor leiders van organisaties. Het stellen van eisen aan een derde partij, hoewel noodzakelijk, is absoluut onvoldoende. De mensen hebben onmiddellijke volgende stappen nodig. De terechte angsten van miljoenen mensen kunnen het beste worden beantwoord met gedurfde actievoorstellen die manieren omvatten waarop gewone leden kunnen deelnemen aan de planning en uitvoering van deze plannen. De georganiseerde en gemobiliseerde mensen zijn uiteindelijk onze enige zekerheid.
Wat zijn enkele mogelijke volgende stappen voor het organiseren?
- Plan een wekelijkse demonstratie tot de inauguratiedag, zoek naar arbeiders- en gemeenschapsgroepen en groepen zoals Black Lives Matter die de demonstraties mede zullen sponsoren; vraag dat medesponsorende organisaties helpen bij het plannen en outreachen van de demonstraties, om ze zo groot mogelijk te maken. Neem contact op met groepen in de regio of landelijk om de acties te coördineren.
- Stel lokale eisen. Verschillende regio's eisen dat plaatselijke gemeenteraden tot ‘heiligdomsteden’ worden uitgeroepen, wat historisch gezien betekent dat de stedelijke wetshandhaving niet samenwerkt met de immigratiehandhaving. Studenten eisen dat hun middelbare scholen, hogescholen en universiteiten ‘heiligdomscholen’ worden. Door lokale eisen te winnen wordt de lokale beweging versterkt en kunnen er meer eisen worden gesteld naarmate de invloed van de beweging groeit.
- Breid de definitie van heiligdomsteden uit met eisen van het eenheidsfront, zoals gedurfde maatregelen voor verantwoording door de politie, huurcontrole en andere bescherming van huurders, gratis kinderopvang, universele gezondheidszorg, een openbaar banenprogramma, gedurfde wetgeving op het gebied van klimaatverandering, de afwijzing van handvestscholen, het belasten van de rijken om te betalen voor het vrijmaken van openbare hogescholen en universiteiten, zodat de overheid de mensen moet dienen en de lokale bevolking zich veiliger voelt in hun huizen en op het werk, terwijl ze de onzekerheid binnengaan die een post-Trump-wereld met zich meebrengt.
- Bescherm lokale jurisdicties tegen Trumpisme door te eisen dat geen enkele lokale overheid samenwerkt met welke door Trump geleide instantie dan ook, of te eisen dat de gemeenteraad Trump tot een “Persona Non Grata” (een ongewenst persoon) verklaart, die geen publieke middelen zoals politiehulp zal ontvangen als hij komt de stad binnen. Dit soort creatieve eisen heeft het potentieel om mensen tot actie aan te zetten, en inspiratie is de brandstof van sociale bewegingen.
Gemeenschapsleiders moeten van deze beweging profiteren, niet alleen om hun eigen organisaties op te bouwen en te versterken, maar om de bredere beweging te leiden tot een echte strijdmacht die in staat is Trump te weerstaan, of hem te onttronen. Alles is mogelijk met de gebundelde kracht van een sociale beweging, en de best-case mogelijkheden moeten het doel zijn, vergezeld van een strategisch actieplan om het doel te bereiken.
Een gevaar voor de beweging is de inauguratiedag, waarop een gigantisch landelijk protest vorm lijkt te krijgen. Als deze enorme demonstratie een ‘eenmalige’ gebeurtenis is, kan er sprake zijn van demoralisatie, zoals dat gebeurde in 2003, toen de enorme anti-oorlogsdemonstraties eindigden nadat de oorlog was begonnen. Maar als de wekelijkse nationale protesten vóór de inauguratie beginnen, is het mogelijk dat voldoende momentum de beweging voorbij de inauguratie brengt.
Er bestaat echte bewegingsenergie, die kan worden genegeerd, gegrepen of verspild. Leiders van arbeiders- en gemeenschapsgroepen hebben de plicht om hun leden en de bredere gemeenschap te verdedigen, met alle mogelijke middelen, en om de publieke arena te betreden om deze anti-Trump-beweging te helpen versterken en haar naar de overwinning te helpen leiden.
Overwinning is mogelijk, maar alleen door aanhoudende, massale collectieve actie. Aanhoudende demonstraties van miljoenen mensen kunnen leiden tot algemene stakingen in de hele stad en daarbuiten, terwijl gecoördineerde stakingen van studenten kunnen leiden tot bezettingen, waardoor een “dubbele machtsdynamiek” ontstaat, waarbij werkende mensen via massale directe actie rechtstreeks macht over openbare instellingen beginnen uit te oefenen. Directe democratie kan voortkomen uit een massale, revolutionaire beweging.
Het tijdperk van sociale stabiliteit is voorbij, nu we een periode van politiek-economische instabiliteit ingaan. De beste bescherming voor het werkende gezin in deze context is een krachtige, georganiseerde beweging van werkende mensen die zich inzetten voor de verdediging van elkaar.
Shamus Cooke is maatschappelijk werker, vakbondsman en schrijver voor Workers Action (www.werkerskompas.org). Hij is te bereiken op [e-mail beveiligd]
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren