Geconfronteerd met wat lijkt op een eindeloze stroom nieuws over raciale conflicten en geweld, roepen veel mensen ons op om verder te kijken dan onze geschiedenis en oplossingen te vinden voor vandaag, concrete acties die we onmiddellijk kunnen ondernemen, manieren om nu liefde te uiten om ons te helpen omgaan met de pijn.
Dit verlangen is begrijpelijk, maar het is net zo belangrijk dat we met de geschiedenis worstelen, de ontoereikendheid beseffen van welke actie dan ook die we vandaag de dag ondernemen, en de grenzen van de liefde accepteren in het licht van de politieke en economische realiteit. Het is beter dat we beginnen met een harde, maar eerlijke beoordeling: de Verenigde Staten zijn altijd een blank-supremacistisch land geweest, en zullen dat waarschijnlijk altijd blijven.
Begin met (1) te bedenken dat de Verenigde Staten het rijkste en machtigste land in de geschiedenis van de wereld zijn en (2) te beseffen dat deze rijkdom en macht afhankelijk zijn van het idee van blanke suprematie. Erken dat het materiële comfort van de Verenigde Staten het product is van drie raciale holocausts, gerationaliseerd door blanke suprematie.
Het verwerven van de landbasis van de Verenigde Staten vereiste de meest uitgebreide genocide in de geschiedenis van de mensheid: de campagne om inheemse volkeren te verwijderen en Europeanen en hun nakomelingen toe te staan het eigendom van het land en zijn hulpbronnen op te eisen en te exploiteren. Dit proces doodde miljoenen en vernietigde hele samenlevingen.
De Verenigde Staten in de 19th De eeuw werd grotendeels het industriële tijdperk in gedreven dankzij het goedkope katoen, dat de grondstof leverde voor de fabrieken in het noordoosten en de cruciale harde valuta voor de export naar Europa. Dit was niet het product van de vrijemarkteconomie, maar van de Atlantische slavenhandel, een proces dat miljoenen mensen het leven kostte en hele samenlevingen verwoestte.
De Verenigde Staten in de 20th eeuw werd uiteindelijk de wereldmacht, door het gebruik van openlijke militaire agressie, geheime operaties en geweld door proxy’s om een wereldorde te handhaven die gastvrij was voor de economische belangen van de VS. Van ‘onze achtertuin’ in Midden-Amerika tot zuidelijk Afrika, via het Midden-Oosten en Azië, het Amerikaanse beleid leidde tot dominantie, een proces dat gemakkelijker aan het publiek te verkopen was omdat de miljoenen doden en vernietigde samenlevingen bijna allemaal niet-blank waren.
Bij al deze inspanningen hebben de Europeanen en hun nakomelingen niet gedomineerd en uitgeroeid omdat ze niet-blanke volkeren haatten, maar uit verlangen naar rijkdom en macht. De ideologie van de blanke suprematie ontwikkelde zich om de overheersing en uitroeiing van andere mensen te rechtvaardigen. Europeanen hebben ook een lange geschiedenis van geweld jegens elkaar, maar de verovering van niet-blanke volkeren over de hele wereld heeft de kenmerkende pathologie van blanke suprematie voortgebracht.
Omdat de rijkdom en de macht van de Verenigde Staten zo diep geworteld zijn in de blanke suprematie, zou het opgeven van die pathologie onvermijdelijk leiden tot moeilijke vragen over de morele en materiële verplichtingen van het land jegens niet-blanke mensen, in binnen- en buitenland. Als arme blanke mensen en blanke mensen uit de arbeidersklasse zouden zeggen: “Maar wacht, ik heb een groot deel van deze rijkdom niet kunnen verzilveren”, zou dat onvermijdelijk leiden tot vragen over de pathologie van het kapitalisme. Als vrouwen zouden zeggen: ‘Maar wacht, wat het ras en de klassenhiërarchie ook zijn, we worden nog steeds geconfronteerd met endemisch geweld en denigratie’, zou dat onvermijdelijk leiden tot vragen over de pathologie van het patriarchaat.
Alle systemen van onwettig gezag die sommige mensen onverdiende rijkdom en macht geven, zijn gebaseerd op een soortgelijke pathologie die hiërarchie en uitbuiting probeert te naturaliseren. Trek aan één touwtje en het weefsel van rationalisaties voor alle systemen van overheersing/ondergeschiktheid begint te ontrafelen.
De Verenigde Staten zullen waarschijnlijk altijd een blanke supremacistische natie blijven, omdat we noch de intellectuele, noch de morele tradities hebben om met deze harde realiteit om te gaan. Als land zijn we intellectueel lui en moreel zwak. De reguliere politiek, zowel conservatief als liberaal, is doodsbang om deze realiteit te erkennen, en daarom worden ze naar de marge geduwd.
In 1962 schreef James Baldwin: “Niet alles waarmee we worden geconfronteerd, kan worden veranderd; maar er kan niets veranderd worden totdat het onder ogen wordt gezien.” De Verenigde Staten hebben deze geschiedenis en hedendaagse realiteit nog steeds niet onder ogen gezien.
Dat betekent niet dat we geen vooruitgang hebben geboekt. Niemand die ik ken wil teruggaan naar 1962. De prestaties van de vrijheidsstrijd, anti-lynchcampagnes en de burgerrechtenbeweging zijn niet onbelangrijk. Het feit dat een zwarte persoon in het Witte Huis zit, is niet triviaal.
Maar dat verandert niets aan de blanke supremacistische wortels en de hedendaagse realiteit van de Verenigde Staten, en aan het diepgewortelde verzet tegen verandering in de fundamentele verdeling van rijkdom en macht.
In dat essay suggereerde Baldwin dat schrijvers ‘zoveel van de waarheid moeten vertellen als men kan verdragen, en dan nog een beetje meer’.
Tot nu toe hebben de Verenigde Staten zich afgekeerd van Baldwins uitdaging. Ik zie geen bewijs in de hedendaagse cultuur dat we dichter bij het vertellen van de waarheid zijn. Dat betekent dat welke acties we vandaag ook ondernemen, hoe we onze liefde ook werkelijkheid maken in de wereld, we elkaar moeten dwingen om onze geschiedenis en onszelf onder ogen te zien.
Robert Jensen is professor aan de School of Journalism aan de Universiteit van Texas in Austin en bestuurslid van de Centrum voor activisten van de Derde Kust in Austin. Zijn meest recente boek is Gewoon radicaal: leven, liefhebben en leren de planeet gracieus te verlaten (Counterpoint/Soft Skull, 2015), en hij is ook de auteur van Het hart van witheid: confrontatie met ras, racisme en blanke privileges (Stadslichten, 2005). Jensen is te bereiken op [e-mail beveiligd] en zijn artikelen zijn online te vinden, of sluit je aan bij een e-maillijst om nieuwe artikelen te ontvangen. Twitter: @jensenrobertw.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren
2 Heb je vragen? Stel ze hier.
Jensen heeft de moed om het te zeggen zoals het is. We moeten blijven vechten voor een rechtvaardiger land, maar ik vrees dat hij gelijk heeft: we zullen een land met blanke suprematie blijven, gedoemd om in verval te raken en uiteindelijk waarschijnlijk uiteen te vallen. Daar hoeven we niet bang voor te zijn, maar dat doen we wel.
We kunnen de geschiedenis, de erfenis van geweld en vernietiging die dit land hebben gemaakt tot wat het is, niet wegvagen.
De blanke suprematie kan, denk ik, niet los worden gezien van het patriarchaat en de klasse wanneer we de geschiedenis van de ontwikkeling van de VS (en een groot deel van de wereld) bespreken.
Wat de vraag van Jensen in de titel betreft: we moeten – als een “natie” – de overheersing van blanke, bezittende mannen overstijgen, anders sterven we.
Onze hele geschiedenis is een worsteling geweest over hoe we dat moeten doen.
De antwoorden komen in de collectieve acties van de overgrote meerderheid van ons, die geen blanke mannelijke kapitalisten zijn (en de professionele/politie/militaire) sycofanten die hun bevelen uitvoeren.