Bron: The Intercept
Het is moeilijk om bepalen wat het meest bizarre is wat president Donald Trump ooit heeft gezegd. Maar wat hij dinsdagochtend tweette, is zeker in de race:
Dit lijkt gebaseerd te zijn op een segment op One America News Network, de kabelzender voor mensen die Fox News ondraaglijk liberaal vinden. Het fragment wordt verteld door OANN-verslaggever Kristian Rouz, een Rus die met een heerlijk zwaar accent spreekt; Martin Gugino, zegt hij, werd “show-vd” door de politie.
Rouz gaat verder met te verklaren dat Gugino “een agitator wordt genoemd” en “nu zeggen rapporten dat politiediensten in het hele land de fouten van de politie van Buffalo niet mogen herhalen en niet in extreem-linkse trucs moeten trappen.”
Het is verleidelijk om duik in de details om aan te tonen dat de president van de Verenigde Staten ongelijk had toen hij beweerde dat de lucht groen is. Maar het kan nuttiger zijn om te vragen wat dit zegt over de huidige psychologische toestand van Trump, en hoe deze zich verhoudt tot andere Amerikanen die de macht over leven en dood hebben uitgeoefend.
Op 8 juni 1972 dropten Zuid-Vietnamese troepen napalm op het dorp Trang Bang. Toen Phan Thi Kim Phuc, een 9-jarig meisje, naakt over een weg vluchtte – haar kleren waren verbrand door de 2,000 graden gelei-benzine – een fotograaf van Associated Press nam een foto. De foto ging de wereld rond en werd onmiddellijk een symbool van de waanzinnige wreedheid van de oorlog.
Vier dagen later, op 12 juni, president Richard Nixon mijmerde over de foto in een gesprek vastgelegd door zijn Oval Office-opnamesysteem. “Ik vraag me af of dat een oplossing was”, zei hij tegen zijn stafchef HR Haldeman. ‘Dat had gekund,’ antwoordde Haldeman. ‘Omdat ze die foto hebben gekregen van het kleine meisje zonder kleren… Napalm stoort mensen.’
Wat we hier zien zijn de mensen aan de top van de macht zoals ze werkelijk zijn – geen superschurken die zich verheugen in hun barbarij, maar gewone mensen die, zoals velen, het niet kunnen verdragen de realiteit onder ogen te zien van wat ze anderen aandoen. Het directe instinct van Nixon was dus om te ontsnappen naar een fantasiewereld.
William Westmoreland, een generaal die als Amerikaanse commandant in Vietnam had gediend, toonde dezelfde voorliefde voor psychologisch zelfbehoud. In een toespraak uit 1986 voor zakenmensen uit Florida legde hij uit dat ‘uit een onderzoek bleek dat Kim Phuc verbrand was bij een ongeval waarbij een hibachi betrokken was.’ Een dergelijk onderzoek heeft nooit plaatsgevonden.
Het was natuurlijk niet alleen Vietnam. In 2011 voerden Amerikaanse Apache-gevechtsschepen een aanval uit in het Afghaanse district Ghaziabad. De regering van Hamid Karzai, destijds de Afghaanse president, ontving berichten dat vijftig burgers waren omgekomen, waaronder talloze vrouwen en kinderen, en dat veel kinderen met brandwonden in leven waren gebleven. Tijdens een ontmoeting met Afghaanse functionarissen zei David Petraeus, de Amerikaanse commandant in Afghanistan, schokte hen door te suggereren dat de kinderen door hun eigen ouders waren verbrand, om druk uit te oefenen op de VS en hun bondgenoten om hun activiteiten in het gebied stop te zetten.
En dit gedrag is uiteraard niet uniek voor Amerikaanse functionarissen. Tijdens het verhoor van Saddam Hoessein door de FBI werd hem herhaaldelijk bewijs getoond van zijn brutale daden. Over het algemeen probeerde hij niet te rechtvaardigen wat hij had gedaan; in plaats daarvan weigerde hij eenvoudigweg te accepteren dat hij het had gedaan. “Er zijn verhalen en verhalen geweven” over de Irakese behandeling van Koeweitse krijgsgevangenen na de Golfoorlog van 1991, zei hij. Toen de FBI een documentaire vertoonde over zijn onderdrukking van de opstand na de Golfoorlog, verklaarde hij dat het een ‘propagandafilm’ was.
Maar de verbinding die leiders hebben met de realiteit kan toenemen en afnemen. Volgens de dagboeken van Haldeman belde Nixon hem met Pasen in 1973 om zijn medeleven te uiten over het uitzaaiende Watergate-schandaal. 'Onthoud dat je het juiste doet', zei Nixon vertelden hem. “Dat dacht ik altijd toen ik een paar onschuldige kinderen vermoordde in Hanoi.” Met andere woorden: Nixon vertelde zichzelf op dat moment geen sprookjes over zijn vijanden die kinderen pijn deden om hem er slecht uit te laten zien. In plaats daarvan koos hij de psychologisch gezondere route door te geloven dat hij verantwoordelijk was voor massamoord, maar dat dit noodzakelijk was.
Kim Phuc liep ernstige derdegraads brandwonden op over haar hele lichaam. Toen de AP-fotograaf haar naar een ziekenhuis in Saigon bracht, verwachtten de artsen niet dat ze het zou overleven. Ze heeft echter wel geleefd – en het lijkt erop dat Martin Gugino dat zal blijven doen. Net als Gugino heeft ze haar hele leven als vredesactiviste doorgebracht. Het is dus geen verrassing dat Trump wanhopig naar een verklaring grijpt dat zijn “kant” mensen niet zomaar op deze manier pijn doet. Zoals de dichter TS Eliot zei, “de mensheid kan niet veel realiteit verdragen.” Degenen die de wereld besturen, kunnen het minste verdragen.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren