Þegar þjóðin grætur fórnarlömb hræðilegu sprengjutilræðisins í Boston í gær leitar maður lærdóms í blóðbaðinu og finnur fátt. Að ofbeldi sé óviðunandi stendur upp úr sem eitt, vissulega. Það hatur - á mannkynið, á lífið, eða hvað annað sem gæti hafa lífgað sprengjuflugmanninn eða sprengjumennina - er aldrei uppspretta uppbyggilegra mannlegra aðgerða virðist vera nokkuð nærri lagi.
En ég þori að fullyrða að það er meira; mun óljósari og miklu óþægilegri lexía, sem mörgum er illa við að læra, en atburður eins og þessi gerir vel grein fyrir og sem við verðum að viðurkenna, hversu sársaukafull sem hún er.
Það er lexía um kynþátt, um hvítleika og sérstaklega um forréttindi hvítra.
Ég veit að þú vilt ekki heyra það. En mér er alveg sama. Svo hér fer.
Forréttindi hvítra eru að vita að jafnvel þótt sprengjuflugvélin í Boston Marathon reynist vera hvít, mun auðkenni hans eða hennar ekki leiða til þess að hvítt fólk verði almennt útnefnt vegna gruns af lögreglu, eða TSA, eða FBI.
Forréttindi hvítra felast í því að vita að jafnvel þótt sprengjumaðurinn reynist vera hvítur mun enginn kalla eftir því að hvítir verði lýstir sem hryðjuverkamenn af þeim sökum, þeir sæta sérstakri skimun eða hóta því að þeir verði vísað úr landi.
Hvít forréttindi felast í því að vita að ef sprengjumaðurinn reynist vera hvítur verður litið á hann sem undantekningu frá reglu sem annars er ekki hvít, frávik, frávik og að hann eða hún geti gengið í raðir Tim McVeigh og Terry Nichols og Ted Kaczynski og Eiríkur Rudolf og Jói Stack og George Metesky og Byron De La Beckwith og Bobby Frank Cherry og Thomas Blanton og Herman Frank Cash og Robert Chambliss og James von Brunn og Róbert Mathews og David Lane og Michael F. Griffin og Paul Hill og Jón Salvi og James Kopp og Luke Helder og James Davíð Adkisson og Scott Roeder og Shelley Shannon og Dennis Mahon og Wade Michael Page og Byron Williams og Kevin Harpham og William Krar og Judith Bruey og Edward Feltus og Raymond Kirk Dillard og Adam Lynn Cunningham og Bonnell Hughes og Randall Garrett Cole og James Ray McElroy og Michael Gorbey og Daniel Cowart og Paul Schlesselman og Friðrik Tómas og Paul Ross Evans og Matt Goldsby og Jimmy Simmons og Kathy Simmons og Kaye Wiggins og Patricia Hughes og Jeremy Dunahoe og David McMenemy og Bobby Joe Rogers og Francis Grady og Demetrius Van Crocker og Floyd Raymond Looker, í hópi hvítra manna sem stunda (eða hafa lagt á ráðin um) pólitískt ofbeldi sem ætlað er að hryðja og drepa, en aðgerðir þeirra leiða til þess að algerlega ekkert um hvítt fólk almennt, eða hvítt kristið fólk sérstaklega.
Og forréttindi hvítra eru að geta ekkert vitað um glæpi sem framdir eru af flestum hryðjuverkamannanna sem taldir eru upp hér að ofan - reyndar að hafa aldrei eins mikið og heyrt flest nöfn þeirra - hvað þá að gefa sér forsendur um það hlutverk sem kynþáttar- eða þjóðerniskennd þeirra gæti hafa leikið í glæpum sínum.
Forréttindi hvítra eru að vita að ef sprengjuflugmaðurinn í Boston reynist vera hvítur, þá verðum við ekki beðin um að fordæma hann eða hana til að sanna hollustu okkar við almannahag. Það er að vita að næst þegar lögga sér einn okkar standa á gangstéttinni og hvetja hlaupara í maraþoni, þá mun löggan segja nákvæmlega ekkert okkur í kjölfarið.
Hvít forréttindi eru að vita að ef þú ert hvítur námsmaður frá Nebraska - öfugt við til dæmis nemandi frá Sádi-Arabíu - að enginn, og ég meina enginn myndi halda að það væri mikilvægt að halda þér og yfirheyra þig í kjölfar sprengjuárásar eins og í Boston maraþoninu.
Og forréttindi hvítra eru að vita að ef þessi sprengjuflugvél reynist vera hvít, þá mun Bandaríkjastjórn ekki sprengja hvaða kornakra eða fjallabæ eða gamaldags úthverfi sem þessi sprengjuflugmaður kom frá, bara til að tryggja að aðrir eins og hann eða hún komist ekki frá. einhverjar hugmyndir. Og ef hann reynist vera meðlimur írska lýðveldishersins munum við ekki sprengja Belfast. Og ef hann er ítalskur amerískur kaþólikki munum við ekki sprengja Vatíkanið.
Í stuttu máli eru hvít forréttindi það sem gerir þér (ef þú ert hvítur) - og mér - kleift að líta á hörmulega atburði sem þessa sem bara hræðilega og frá sjónarhóli hreinna og saklausra fórnarlamba, frekar en að þurfa að velta því fyrir sér og líta um öxl og spyrja, jafnvel þó ekki væri nema í rólegheitum, hvort þeir sem við göngum framhjá á götunni gætu haldið að við værum einhvern veginn að verki.
Það er uppspretta óunninna sakleysis okkar og orsök óréttmætrar kúgunar annarra.
Það er allt. Og það skiptir máli.
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja