Ég vissi að hann minnti mig á einhvern, en ég gat ekki staðist það. Hver var það sem barði á brjóst hans af slíkum krafti?
Og svo minntist ég. Þetta var hetja kvikmyndar sem var framleidd þegar ég var 10 ára: King Kong.
King Kong, risastór prímatinn með gullhjarta, sem stækkaði risastórar byggingar og felldi flugvélar með litla fingrinum.
Vá. Kong forseti, voldugasta vera jarðar.
Sum okkar höfðu vonað að Donald Trump myndi reynast allt annar maður en kosningapersóna hans. Í kosningabaráttu segirðu ýmislegt vitlaust. Að gleymast daginn eftir.
En dagurinn eftir er kominn og horfinn, og brjálæðisverkunum hefur fjölgað. Hinn ótrúlegi Trump sem við trúðum að væri ekki til í raun og veru er kominn til að vera – í fjögur ár, að minnsta kosti.
Á fyrsta degi hans í embætti sáum við fáránlega sjón tveggja drengja í skólagarðinum að rífast um hver ætti stærstan.
Í þessu tilviki er stærsti vígsluhópurinn. Hann hélt því fram að hann hefði það mesta sem til er. Eins og hann hefði átt að búast við birtust innan nokkurra mínútna loftmyndir í sjónvarpinu sem sýndu að mannfjöldi Baraks Obama var mun stærri.
Svo bað hann afsökunar? Þvert á móti krafðist hann þess.
Talskona birtist og útskýrði að þetta væri bara tilfelli um „aðrar staðreyndir“. Dásamleg setning. Synd að ég vissi það ekki á mörgum árum mínum sem blaðamaður. Þegar ég segi á hádegi að það sé miðnætti er það bara önnur staðreynd. (Og er auðvitað satt - á Hawaii eða einhvers staðar.)
Ég hef mjög takmarkaðan skilning á hagfræði. En örlítið magn af einfaldri rökfræði segir mér að efnahagsloforð Trumps eru óvægin. Maður „skilar störfum“ ekki með tali.
Handvirk störf tapast vegna sjálfvirkni. Þýskir og breskir textílverkamenn eyðilögðu vélarnar sem tóku vinnu þeirra á brott. Það var fyrir um 300 árum og það hjálpaði þeim ekki. Nú lítur Trump hundrað ár aftur í tímann og vill að hlutirnir snúist til baka.
Fyrir hundrað árum síðan þurftir þú þúsund starfsmenn til að vinna verkið sem nú er unnið um tíu. Þetta verður áfram þannig og ágerist, jafnvel þótt þú rúllir öllum tölvum í heiminum.
Hnattvæðingin er tíðarandinn. Það er eðlileg niðurstaða ástands sem gerir mér kleift að bregðast við orðum Trumps innan nokkurra sekúndna frá því að hann sagði þau. Þegar ég get flogið um heiminn á mun minna en 80 klukkustundum.
Trump getur lítið gert í þessu. Hann getur ekki endurheimt „verndarstefnu“ hinna 18th öld. Ef hann skellir refsitollum á innflutning frá Kína mun Kína leggja tolla á innflutning frá Bandaríkjunum. Nú þegar, í þessari viku, hefur brotist út viðskiptastríð milli Bandaríkjanna og Mexíkó.
Trúgát fólk trúir kannski svona einfeldningslegum slagorðum. Sem leiðir okkur að lýðræðisvandanum.
Ég las bara grein þar sem fullyrt er að lýðræðið sé dautt. Farinn. Passé.
Frægt sagði Winston Churchill að lýðræði væri mjög slæmt kerfi, en öll önnur kerfi sem reynt hefur verið fram að þessu séu verri.
Hann sagði jafnframt að bestu rökin gegn lýðræði væru fimm mínútna samtal við meðalkjósanda.
Lýðræði gæti virkað þegar skynsamleg sía væri á milli frambjóðanda og fólksins. Sönn pressa, menntuð elíta. Jafnvel í Þýskalandi 1933, með milljónir atvinnulausra í kring, náði Adolf Hitler aldrei meirihluta í frjálsum kosningum.
Nú þegar frambjóðendur ávarpa kjósendur beint í gegnum samfélagsmiðla eru allar síur farnar. Það hefur Sannleikurinn líka. Hræðilegustu lygarnar ferðast um twitter og facebook á nokkrum sekúndum, beint inn í huga milljóna, sem hafa enga burði til að dæma þær.
Ég held að það hafi verið Joseph Goebbels sem skrifaði að því stærri sem lygin er, því trúverðugri er hún, þar sem einfalt fólk getur ekki ímyndað sér að nokkur myndi dreifa svona risastórri lygi.
Til dæmis fullyrðing Trumps forseta um að þremur milljónum atkvæða hafi verið stolið frá honum, sem olli því að hann tapaði atkvæðagreiðslunni. Engin sönnun. Ekki einu sinni snefil af sönnunargögnum til stuðnings. Hreint bull, en margar milljónir venjulegs fólks virðast trúa því.
En ef lýðræði er að verða úrelt, hvað kemur það í staðin? Eins og Churchill gaf til kynna - það er ekkert betra kerfi í kring.
Þannig að þetta er uppskera fyrstu vikunnar í embætti: fleiri lygapakkar, eða „aðrar staðreyndir“, dag frá degi.
Hvað með efnisatriðin?
Ef við trúðum því að mörg af stefnuloforðum hans væru bara kosningaefni, þá höfðum við rangt fyrir okkur. Um mál eftir mál er Trump farinn að uppfylla loforð sín af trúmennsku.
Réttindi til fóstureyðinga. Vernd umhverfisins. Sjúkratryggingar. Skattar á ofurríka. Allt að fara niður Potomac.
Þetta er líka merki um nútímann: þeir fátækustu kjósa þá ríkustu, gegn sínum eigin grunnhagsmunum. Það er satt í Ameríku eins og það er satt í Ísrael.
Ah, Ísrael. Ísrael er upptekið af endalausum vangaveltum um loforð Trumps um að flytja bandaríska sendiráðið í Jerúsalem.
Það hefði mátt gera ráð fyrir að Ísrael ætti í meiri vandræðum. Nú geisar borgarastríð á milli stjórnvalda og arabíska minnihlutans, sem er um 21% af íbúum Ísraels. Mannfall er á báða bóga. Og sérstaklega með bedúínunum (einnig í sjálfu sér í Ísrael) sem bjóða sig fram í hernum, en heimili þeirra sem stjórnvöld vilja eyðileggja, til að búa til rými fyrir landnema gyðinga.
Og hernám Vesturbakkans. Og bannið á Gaza-svæðinu. Og margvíslegar spillingarrannsóknir forsætisráðherra og eiginkonu hans, og hugsanlegar risamútur til ættingja Benjamins Netanyahus fyrir kaup á kafbátum. Og fyrir að múta dagblaðajöfra.
Nei, allt þar eru bagatellur, miðað við staðsetningu bandaríska sendiráðsins.
Skiptingaáætlun Sameinuðu þjóðanna frá 1947, sem var lagagrundvöllur Ísraelsríkis, innihélt Jerúsalem ekki á ísraelskt yfirráðasvæði. Þar var kveðið á um gyðingaríki og arabaríki í Palestínu, með Jerúsalem og Betlehem sem aðskilið landsvæði.
Ísrael innlimaði að sjálfsögðu Vestur-Jerúsalem fljótlega eftir stofnun hennar, en ekkert erlent sendiráð flutti þangað. Þau voru öll eftir í Tel Aviv, sem er ljótari en miklu líflegri borg. Þeir eru allir þar enn. Þar á meðal bandaríska sendiráðið, sem er staðsett á strönd Tel Aviv, rétt á móti glugganum mínum.
(Þess á milli fluttu sum suður-amerísk bananalýðveldi til Jerúsalem, en þau fluttu fljótlega aftur.)
Í öllum bandarískum kosningum lofar einhver frambjóðandi að flytja sendiráðið til Jerúsalem og sérhver komandi forseti afturkallar loforðið, þegar sérfræðingar hans segja honum staðreyndir lífsins.
Trump lofaði því líka. Hann vildi líka laða að sér nokkur gyðingatkvæði, auk tengdasonar síns gyðinga. Trump hugsaði líklega: fyrir utan þessa helvítis gyðinga, hverjum er ekki sama?
Jæja, um 1.5 milljörðum múslima um allan heim er sama. Og hugsa mikið.
Ef Trump vissi eitthvað myndi hann vita af þeirri staðreynd að á fyrstu dögum íslams var Qibla (bænastefna) Jerúsalem, áður en hún var flutt til Mekka. Austur-Jerúsalem er þriðji helgasti staður íslams. Að viðurkenna alla Jerúsalem að meðtöldum Austur-Jerúsalem sem höfuðborg Ísraels gæti leitt til óhugsandi ofbeldis gegn bandarískum mannvirkjum frá Indónesíu til Marokkó.
Svo virðist sem sérfræðingarnir hafi nú líka sagt Trump því hann er farinn að stama um þetta mál. Hann er að hugsa um það. Hann þarf tíma. Kannski seinna. Kannski mun nýi sendiherra Bandaríkjanna, ákafur hægri sinnaður zíonisti, fara og búa í Jerúsalem á meðan sendiráðið verður áfram í Tel Aviv.
Aumingja maður. Hann mun þurfa að ferðast daglega frá Jerúsalem til Tel Aviv, vegur sem nánast alltaf er lokaður af umferðarteppu. En allir þurfa að líða fyrir sannfæringu sína.
En hin raunverulega sorglega staðreynd er sú að í hverri einustu ræðu frá embættistökunni er meginþemað – reyndar nánast eina þema Donalds Trump forseta ég – ég – ég.
Ég – ég – ég með mikið brjóstdún.
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja