Լորդ Գանեշը` աստվածությունն այն պանդալում, որտեղ թշվառ սոված մարդը մահացու մահակով մահապատժի ենթարկվեց իբր պրասադ գողանալու համար, ինչ-որ բան կունենա ասելու «բհակներին», երբ նրանք հայտնվեն դատաստանի համար:
Բարեպաշտությունը հիմա ճակատագրական քաղաքական բան է, մի սխալվեք։
Ոչ մի ենթակառուցվածք, որը կարող էր ստեղծվել վերջին մի քանի տարիների ընթացքում, այնքան դաժանորեն չի նախագծում նոր Հնդկաստանի ազգայնականության մկանը, որքան կրոնական ենթակառուցվածքը:
Այդ պրոյեկցիայի մեջ ներառված է դասակարգի դաժան պնդումը, նույնիսկ եթե մեծամասնություն կազմող համայնքի ներկայացուցիչների կողմից, ովքեր պարծենալու քիչ բան ունեն որպես կայուն ակտիվներ:
Մեծամասնություն կազմող համայնքին պատկանելու փաստը նրանց հավատ է ներշնչում, որ նրանք տիրում են թագավորությանը նույնքան, որքան նրանք, ովքեր իրականում տիրապետում են պետական իշխանությանը:
Մի քանի օր առաջ Ազգային մայրաքաղաքում մի աղքատ մարդ (պատահաբար Իսար Մուհամեդ անունով մուսուլման?) բռնվել է իբր գողության մեջ պրասադ (Աստվածության առաջարկը), կապված ձողի վրա և անխնա լինչի ենթարկեցին մոտ հինգ ժամ, մինչև նա մահացավ:
Այս ամբողջ ընթացքում, իբր, աստվածությունը նայում էր և չէր մասնակցում նրան:
Հինդուիստական հանրաճանաչ աստվածաբանական մշակույթում կա մի հնչեղ ասացվածք. խալի պետ բհաջան նա հովեյ, Գոպալա. Թարգմանաբար նշանակում է՝ «ներողություն, տեր, չեմ կարող դատարկ ստամոքսով աղոթել»։
Թվում է, որ այդ ճշմարտացիությունը հիմա գտել է իր ավտորիտար հակադարձությունը. նրանք, ովքեր ունեցել են, կստանան, ովքեր չեն ստացել, կմեռնեն ձեռք բերելու ցանկության համար:
Կար ժամանակ, երբ կրոնական պրակտիկաները հաստատվում էին իրենց մարդկային բովանդակությամբ. դրանք կա՛մ հոգ էին տանում, կա՛մ անտարբեր էին կենդանի էակների կոնկրետ թշվառության մասին:
Այլեւս ոչ.
Աստվածները և համապատասխան կառավարությունները այժմ հետևում են կալվինիստական «ընտրության» սկզբունքին. և երկու դեպքում էլ հարցը ենթակա չէ հիմնավորված կրկնության՝ արդարության հասնելու համար:
Իրոք, միայն ունեցվածքը կարող է լինել շնորհի վիճակում, նրանց երկրային կարգավիճակը վկայում է այն բանի, որ Աստված սիրում է նրանց, և դա կանի նաև այսուհետ:
Եվ մոռացեք այն, ինչ Ալլահն ասել է մոլլային ji ով ներկայացվեց նրա առջև երկրային մահվան ժամանակ ջահանում (դժոխք),- լսվում է, որ նա ասել է:
Երբ ապշած քահանան դժգոհեց, որ իր ամբողջ կյանքում նա բաց չի թողել նամազը, ռոզան, հաջը, զաքաթը (բարեգործություն) և այլն, Ալլահը պատասխանեց. «Բայց ի՞նչ արեցիր, երբ ես այցելեցի քեզ»:
«Յա Ալլահ, ե՞րբ ես դա արել»:
«Ինչպե՞ս վարվեցիր այն որբ տղայի հետ, ով քո դուռը եկավ մի պատառի համար»:
Այդպես ինքնահավան մոլլայի երեսն ընկավ։
«Ուրեմն հիմա գնա ջահանում, և կրոնին քո ծիսական հավատարմությունը չի կարող փրկել քեզ»:
Համոզված եմ, որ լորդ Գանեշը` աստվածությունն այն պանդալում, որտեղ թշվառ քաղցած մարդուն մահացու մահակով մահապատժի ենթարկեցին պրասադ գողանալու համար, կասի «բհակների» նման մի բան, երբ նրանք հայտնվեն դատաստանի համար:
Հինդու տիեզերքը դժոխք չունի, բայց նրանք, անշուշտ, կստանան իրենց առաջընթացը իրենց վերածննդի ժամանակ:
Միգուցե նրանք վերածնվեն որպես սոված սան-կուլոտներ՝ փորձելով գողանալ Պրասադը:
Մենք կդիտենք, Լորդ Գանեշի հետ միասին, մինչ կառավարությունը երթով կշարունակի իր զարգացման սրբագործման ընթացքը մկանային դհարմիկ երևակայությամբ՝ տուն տանելու այն կետը, որտեղ Բհարատն է։ մահան և Վիշվա գուրու։
ZNetwork-ը ֆինանսավորվում է բացառապես իր ընթերցողների առատաձեռնության շնորհիվ:
նվիրաբերել