Traducido por María Garrido
O zapatismo diferenciouse da maioría das outras loitas sociais do noso país porque foi un movemento de actores sempre construíndo e propoñendo. Tendo a opción de acollerse ao evidente, a situación dos indíxenas no noso país, as vítimas de 500 anos, os pobres, os afectados permanentemente, o zapatismo optou por non ser vítima senón ser actor, non só para resistir senón propoñer, converterse nun actor do seu propio camiño, da súa propia andaina.
Estas palabras non pretenden xerar simpatía nin apoio nestes momentos nos que a tensión entre a proposta zapatista e as accións realizadas pola esquerda institucional en México. Afirmar que o zapatismo é un movemento que propón e non só o que resiste, un movemento que se nutre de actores que buscan continuamente o sentido dos seus actos e rexeitan ser só vítimas pasivas, baséase na innegable existencia dos chamados caracoles. O feito de que os zapatistas puidesen propoñer a conformación de espazos rexionais (concellos autónomos) que teñan como obxectivo subxacente mellorar a calidade de vida dos seus habitantes mediante o establecemento dun principio de autoridade nas xuntas de bo goberno en cada un dos cinco espazos locais-rexionais onde estableceron unha clara influencia.
Esta discusión é relevante porque se está facendo evidente que hai algúns aspectos da Outra Campaña que están a situar as propostas e as estratexias de reconstrución social a nivel local-rexional –exemplificado na formación dos caracoles– nun lugar secundario e edificando. unha imaxe na que persoas excluídas (les damne's de la Terre) de todas as orixes se achegan ao zapatismo e ao Delegado Cero como afectados e as vítimas que lle pide: “interveña para que os presos políticos de Villaflores queden en liberdade”; “intervir en Huixtla para que se reduzan as tarifas eléctricas e para crear unha fronte de resistencia”; “intervir para que poidamos conducir as nosas bicicletas-taxis sen necesidade de pagar carné ao concello”; “intervén para que o ejido de Lomas de Chapultepec, en Punta Diamante, Acapulco, recupere os terreos que foron expropiados por Figueroa para desenvolver inmobles de luxo”…
Os espazos de diálogo que tenta construír o zapatismo coa Outra Campaña, polo menos durante os primeiros seis meses, non son espazos para dialogar con colectivos da esquerda non institucional arredor das estratexias de consensuación sobre a vía anticapitalista. que o noso país debe seguir nun futuro próximo (eses colectivos que se están escasando neste país en regresión). Os espazos de diálogo que pretende construír a Outra Campaña converteranse nunha mera discusión coa xente do común, cos millóns de habitantes do noso país que NON van propoñer nada elaborado nin sistemático senón que só lles preocupa a súa subsistencia inmediata.
Na medida en que isto ocorre, é preciso desenvolver algún tipo de mecanismo para que as reunións coa Outra Campaña se diferencien das viaxes dos delegados políticos de Tlalpan, Iztapalapa, ou de calquera outro concello da nosa república, onde se produzan denuncias e as necesidades urxentes son infinitas (obviamente nestas xuntanzas os delegados políticos e os representantes municipais prometen á súa circunscrición que se obteñen o seu voto e gañan resolverán todas estas demandas). No caso da Outra Campaña o mecanismo da votación non é, afortunadamente, un problema. Non obstante, non nos axuda a resolver o enigma.
Xa está quedando claro cal é o problema da Outra Campaña: ninguén que veña de fóra e que só se reúna brevemente coa xente (de pasadita) resolverá algún dos problemas dunha comunidade, localidade ou comarca. Estes problemas son extremadamente complexos e requiren solucións a longo prazo. O zapatismo poderá seguir escoitando a longa e interminable lista de reivindicacións de cada comunidade, pero, na miña opinión, creo que se reforzaría se mostrase os éxitos moderados pero evidentes nas comarcas zapatistas (Os Caracoles) e se discutise. os distintos mecanismos organizativos e as súas liñas de traballo nas rexións polas que viaxa, discutindo con claridade o tipo de apoio que se acolle nas rexións zapatistas (da sociedade civil, por exemplo) e o tipo que non se acepta (do goberno ou organizacións relacionadas co goberno) e que significa isto, ou para explicar a necesidade de romper todos os lazos con institucións académicas e gobernamentais e cousas deste tipo...
É evidente que queremos ver no noso país actores colectivos organizados, defensores, e non vítimas da resistencia queixándose da súa situación desesperada.
ZNetwork está financiado unicamente pola xenerosidade dos seus lectores.
doar