منبع: سیاتل تایمز
عکس رنا شیلد/ شاتر استوک
انتظارات برای نشست اقلیمی COP2021 26 همیشه پایین بود. زمانی که ونسا ناکاته، فعال برجسته اقلیم از اوگاندا، از صحنه اصلی در آخرین روز کنفرانس گلاسکو صحبت کرد، آنها حتی بیشتر از این کمرنگ شده بودند.
ناآرامی غر زدن مخاطبان او برای راهپیمایی در خواب به سوی فاجعه: «ما رهبران تجاری و سرمایهگذارانی را میبینیم که با جتهای خصوصی به سمت COP پرواز میکنند. ما می بینیم که آنها سخنرانی های فانتزی دارند. ما در مورد وعده ها و وعده های جدید می شنویم. من اینجا آمده ام تا به شما بگویم که شما را باور نمی کنیم.» او افزود: "من اینجا هستم تا بگویم، به ما ثابت کنید که اشتباه می کنیم."
در طول این اجلاس، مردم از هر سن و پیشینه ای در خیابان های بیرون تجمع کرده بودند تا خواستار اقدام موثر آب و هوا، عدالت آب و هوا، پایان دادن به استثمار و سایر سیاست هایی باشند که از طریق آن دولت های جهان ممکن است ناکاته را ثابت کنند که اشتباه می کند.
در 5 نوامبر، بیش از 8,000 کودک، نوجوان، والدین و معلمان در شهر راهپیمایی کردند و از نسلی که اکنون در قدرت هستند، خواستند که آینده را برای نسلهای بعدی خراب نکنند. روز بعد، موجی از بیش از 100,000 راهپیمایی آب و هوایی خواستار پایان دادن به سرمایهگذاری در سوختهای فسیلی، تبدیل جهانی به انرژیهای تجدیدپذیر توسط کشورهای ثروتمند و غرامت برای جوامع بومی شدند.
Tuntiak Katan، یکی از اعضای ملت شور در اکوادور، یادآوری کرد خبرنگاران که "مردم بومی در حال حاضر از 950 میلیون هکتار زمین در سراسر جهان محافظت می کنند." او گفت که کشورهای ثروتمند باید "استخراج گرایی را کنار بگذارند و شرکت های نفت، معدن و تجارت کشاورزی را از قلمرو خود خارج کنند و یک چشم انداز کل نگر همراه با دیدگاه مردم بومی به کار گیرند."
اهداف راهپیمایان گلاسکو هم ضروری و هم دست یافتنی بود، اما آنها به خوبی می دانستند که اجلاس های فسیل شده COP از سال 1995 تاکنون بیست و پنج بار در جهان شکست خورده است و COP26 نیز تفاوتی نخواهد داشت.
این احساس زمانی عمیق تر شد که برنامه محیط زیست سازمان ملل در 9 نوامبر گزارش داد که حتی اگر تمام کشورهایی که در گلاسکو نمایندگی می کنند به تعهدات اعلام شده خود برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای عمل کنند، گرمایش ناشی از انسان باعث خواهد شد. بیش از 2.5 درجه سانتیگراد(4.5 درجه فارنهایت) در این قرن. چنین گرمایشی، بر طبق دانشمندان آب و هوای جهان، باعث تخریب حیرتانگیز اکولوژیکی و رنج بشر خواهند شد.
چهار روز بعد رونمایی از پیمان آب و هوای گلاسکو، بیانیه پایانی کنفرانس. همانطور که انتظار می رفت، هیچ چیز در این پیمان ثابت نکرد که ونسا ناکاته اشتباه کرده است.
یکی از عمیقترین ناامیدیها برای جنبش عدالت جوی، شکست تقریباً کامل در برخورد با سوختهای فسیلی بود. مذاکرهکنندگان با رویارویی رودررو با صنعت سوختهای فسیلی - مسئلهای کلیدی که پلیسهای پیشین از آن طفره میرفتند - فقط در آخرین لحظه عقبنشینی کردند.
در حالی که یک پیش نویس اولیه به طور مستقیم خواستار حذف یارانه های انرژی زغال سنگ و سوخت شده بود، نسخه نهایی فقط پیشنهاد می کرد کاهش تدریجی «توان زغالسنگ بیکاهش و یارانههای سوخت فسیلی ناکارآمد»، بیانیهای را از هر معنایی خارج میکند.
مطابق با a واشنگتن پست تجزیه و تحلیل، COP26 تا حدی به دلیل عدم توافق در مورد نحوه نظارت بر انتشار واقعی کشورها در مقایسه با تعهدات آنها یا یافتن راهی برای کاهش سریع و واقعی انتشار گازهای گلخانه ای در کوتاه مدت، برخلاف "خالص" مبهم، از مسیر خارج شد. -صفر انتشار تا سال 2050» وعده هایی که رهبران جهان ترجیح می دهند بدهند.
لازم نبود اینطور باشد. راههای سادهای برای غلبه بر چنین موانعی برای اقدام اقلیمی وجود دارد - اگر سیاستگذاران و مذاکرهکنندگان بتوانند از چانهزنی بر سر انتشار گازهای گلخانهای گریزان خودداری کنند و به جای آن در جهت حذف مستقیم رئیسجمهور کار کنند. منابع انتشار گازهای گلخانه ای با بیشترین سرعت ممکن
تجربه نشان داده است که تعهدات و پیش بینی انتشار گازهای گلخانه ای هستند منوط به خطا، عدم قطعیت و زیرکی بیش از حد برای هدایت اقدام در مورد آب و هوا. دولتها باید در عوض از سیاستهای مستقیم و مطمئن مبتنی بر مقادیر محسوس و قابل ردیابی استفاده کنند.
برای رسیدن به این هدف، هر کشوری با انتشار بالا میتواند قوانینی را تصویب کند که بر تعداد بشکههای نفت، فوت مکعب گاز و تنهای زغال سنگ که اجازه خروج از زمین و ورود به اقتصاد را در هر سال محدود میکند، محدود میشود. کلاهک را پایین بیاورید به صفر در شیب دارترین برنامه زمانی که می تواند دسترسی منصفانه و کافی به انرژی را برای همه تضمین کند.
به عبارت دیگر، تنها راه عملی و از نظر اکولوژیکی مناسب برای جلوگیری از ورود کربن فسیلی به جو، توقف حفاری و پمپاژ آن از زمین است. این کار شدنی است، اگر بتوانیم اراده جمعی را احضار کنیم.
ما همچنین می دانیم که چگونه به شدت انتشار گازهای گلخانه ای ناشی از استفاده از زمین را کاهش دهیم، که دومین منبع بزرگ انتشار پس از سوخت های فسیلی است.
میتوانیم با کشاورزی شروع کنیم، با جایگزینی کودهای مصنوعی کربن فشرده با منابع آلی باروری، از جمله کشت مخلوط نیتروژن تثبیتکننده و محصولات پوششی. به عنوان مثال، در ایالات متحده، این امر می تواند شامل تعطیلی پرورشگاه های گاو و تبدیل 100 میلیون هکتار از زمین های کشاورزی در حال حاضر در کشت های تک دانه های خوراکی مانند ذرت و دانه های سویا به مراتع و دشت های ریشه دار و در نهایت به گیاهان متنوع و چند ساله باشد. سیستم های کشت غلات غذایی/علوفه ای
این تغییرات و سایر تغییرات در تولید مواد غذایی مورد نیاز است کربن بیشتری نگه دارید در خاک و خارج از هوا. اما حتی اگر آب و هوا را کنار بگذاریم، چنین تحولی از قبل به شدت مورد نیاز بود تا از دست دادن تنوع زیستی و تخریب اکوسیستمها چه در سطح زمین و چه در زیر زمین، معکوس شود.
پایان دادن به استخراج سوختهای فسیلی از زمین با دستیابی به کفایت مواد، برابری و عدالت، ما را به سوی آیندهای قابل زندگیتر سوق خواهد داد که مردمی که در خارج از COP26 گرد هم آمدهاند - همراه با میلیاردها نفر دیگر در سراسر جهان - خواستار هستند و هستند. آماده برای ایجاد
ZNetwork صرفاً از طریق سخاوتمندی خوانندگان آن تأمین می شود.
اهدا