Δεν χρειάζεται να είμαστε ειδικοί ή επιστήμονες για να κατανοήσουμε τα βασικά για την Κλιματική Αλλαγή. Αυτό έγινε πολύ πιο εύκολο χάρη στη δουλειά ανθρώπων όπως ο Δρ Τζέιμς Χάνσεν. Πριν από μερικά χρόνια δημοσίευσε ένα χαρτί Αυτό απλοποίησε την κατανόησή μας για τα φαινόμενα εξετάζοντας τη συγκέντρωση – μέρη ανά εκατομμύριο – του CO2 στην ατμόσφαιρα. Εξετάζοντας τα εκτεταμένα δεδομένα που έχουν συγκεντρωθεί μέχρι στιγμής σχετικά με παλαιότερες και τρέχουσες κλιματικές πληροφορίες, γνωρίζουμε ότι για όλη την ανθρώπινη ιστορία ο αριθμός αυτός ήταν περίπου 275 ppm. Ωστόσο, πριν από διακόσια χρόνια αυτό άλλαξε. [1]
Ήταν η χρήση των αερίων του θερμοκηπίου, η οποία έχει επιταχυνθεί μετά τη Βιομηχανική Επανάσταση που βρίσκεται πίσω από την Κλιματική Αλλαγή. Όταν καίμε άνθρακα ή καύσιμο, το αέριο του θερμοκηπίου απελευθερώνεται στην ατμόσφαιρα και καθώς συσσωρεύεται, μαζί με άλλα GHG όπως το μεθάνιο και οι χλωροφθοράνθρακες, προσθέτει στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Αυτό δημιουργεί πολλές άλλες αλυσίδες γεγονότων που επηρεάζουν τους πολικούς πάγους, τους ωκεανούς, τις ξηρασίες και άλλα.
Και δεν είναι μόνο η καύση καυσίμων για ενέργεια που απελευθερώνει αέρια θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα. Η αποψίλωση των δασών και η επίθεσή μας σε ολόκληρα οικοσυστήματα το κάνει επίσης. Τα φυτά απορροφούν CO2 ενώ εκπέμπουν οξυγόνο, αλλά όταν ένα φυτό κόβεται το απορροφούμενο CO2 απελευθερώνεται πίσω στην ατμόσφαιρα. Αυτό το πρόβλημα μπορεί να μεγεθυνθεί όταν τα δάση καθαρίζονται, όπως συμβαίνει στη Βραζιλία, για την εκτροφή ζώων που διώχνουν αέρια μεθανίου, ένα άλλο αέριο του θερμοκηπίου. Τα τελευταία πενήντα χρόνια το μέγεθος των τροπικών δασών, των υγροτόπων και των λιβαδιών έχει μειωθεί στο μισό. Όλα αυτά και πολλά άλλα προσθέτουν στην κρίση.
Καθώς η Κλιματική Αλλαγή επιταχύνεται, δημιουργεί νέα προβλήματα από μόνη της. Οι ξηρασίες γίνονται όλο και μεγαλύτερες σε τετραγωνικά μίλια. Καθώς το γλυκό νερό απελευθερώνεται στους ωκεανούς, η αλατότητα μεταβάλλεται με τρόπους που επηρεάζουν δυσμενώς τη θαλάσσια ζωή και τον καιρό. Η πραγματικότητα του οικοσυστήματος μας είναι ότι δεν είναι μόνο πεπερασμένο, αλλά και εύθραυστο και ότι οι μεγάλες διαταραχές στη βιοποικιλότητα μπορούν να έχουν μια τεράστια αλυσιδωτή επίδραση. Φανταστείτε ένα σπίτι από τραπουλόχαρτα όπου οι στήλες είναι συνεχώς νοκ άουτ. Το σπίτι γκρεμίζεται.
Η κλιματική αλλαγή είναι μια πραγματική απειλή και η ανθρώπινη δραστηριότητα είναι ένας σημαντικός παράγοντας. Τα τελευταία διακόσια χρόνια η συγκέντρωση του CO2 έφτασε τα 387 ppm με επιπλέον 2 ppm να προστίθενται κάθε χρόνο, και δεδομένου ότι το "business as usual" σημαίνει μεγαλύτερη ανάπτυξη, η τάση είναι ανησυχητική. Αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο μέρος είναι ότι αυτό είναι πολύ πέρα από το ασφαλές όριο των 350 ppm. Αυτός είναι ο αριθμός στον οποίο πρέπει να κατέβουμε (τουλάχιστον) μέχρι το 2050 προτού φτάσουμε στο οριακό σημείο όπου δεν υπάρχει επιστροφή.
Κινδυνεύοντας να βγούμε πολύ ριζοσπαστικά, ένα σημαντικό μέρος του προβλήματος είναι δύο πράγματα: ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός.
Ο καπιταλισμός, το σύγχρονο κυρίαρχο οικονομικό σύστημα που βασίζεται στην ιδιωτική επιχείρηση και την κατανομή της αγοράς, καθοδηγείται από το κύριο κίνητρό του: τη μεγιστοποίηση των κερδών. Το να είσαι περιβαλλοντικά και κοινωνικά υπεύθυνος αποτελεί εμπόδιο για τον καπιταλισμό, εφόσον δεν εφαρμόζονται ρυθμίσεις για να αναγκάσουν όλους να παίζουν με δίκαιους και ασφαλείς κανόνες. Αυτό σημαίνει ότι, ενώ ο άνθρακας δεν έχει μια τιμή, το εξωτερικό κόστος της Κλιματικής Αλλαγής θα μείνει απλήρωτο, κάτι που είναι βολικό για το καπιταλιστικό σύστημα, καθώς αυτό είναι φιλικό προς το κίνητρο του κέρδους και θα είναι "business as usual". Δηλαδή μέχρι να έρθει ο πλανήτης να εισπράξει τις οφειλές του.
Η κατάκτηση και η επέκταση της εξουσίας που βρίσκεται στην καρδιά του Ιμπεριαλισμού είναι τουλάχιστον καταστροφική. Οι ΗΠΑ, η μόνη κυρίαρχη υπερδύναμη, είναι μόνο το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, ωστόσο αντιπροσωπεύουν σχεδόν το ήμισυ των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών. Η κατασκευή και η συντήρηση πάνω από χίλιες ξένες στρατιωτικές βάσεις και ο άνθρακας που εκπέμπεται από πλοία, τανκς και ούτω καθεξής αφήνει ένα τεράστιο αποτύπωμα άνθρακα. Βάζοντας στην άκρη ολόκληρες χώρες, το Πεντάγωνο είναι ο μεγαλύτερος ρυπαίνων στον κόσμο.
Υπάρχουν δύο συγκεκριμένοι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να τιμολογήσουμε αποτελεσματικά τις εκπομπές άνθρακα εδώ και τώρα, αλλά και οι δύο θα πρέπει να εφαρμοστούν μέσω μιας δεσμευτικής διεθνούς συνθήκης. Ένας ακριβής υπολογισμός του κόστους των δραστηριοτήτων μας θα είναι ένα ποιοτικό κίνητρο για να περιορίσουμε τα αλόγιστα πρότυπα παραγωγής και κατανάλωσης και ελπίζουμε να κάνουμε περισσότερα για να τονίσουμε το αφόρητα υψηλό και γκροτέσκ κόστος του μιλιταρισμού.
Πριν προχωρήσουμε εν συντομία στη λεπτομέρεια, θα πρέπει να επισημανθεί ότι εφόσον η κρίση προέρχεται από τις ανεπτυγμένες χώρες, δεν θα ήταν δίκαιο για τις μη ανεπτυγμένες χώρες να δουν την ανάπτυξή τους να παρεμποδίζεται από πράξεις για τις οποίες δεν ευθύνονται. Η Αφρική και η Ασία, για παράδειγμα, υπέφεραν άσκοπα υπό την αποικιοκρατία και η ανάπτυξή τους έχει καθυστερήσει εξαιτίας αυτού. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το μεγαλύτερο μέρος των ευθυνών και των υποχρεώσεων πρέπει να ανατεθεί στον ανεπτυγμένο κόσμο για τη μείωση των εκπομπών CO2.
(1) Φόρος άνθρακα: Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να καθορίσουν το ποσοστό με τον οποίο θα υπολογίζεται με ακρίβεια το CO2 κατά έναν τόνο.
(2) Cap and Trade: Οι κυβερνήσεις θα δημοπρατήσουν το 100% των πεπερασμένων αδειών και κάθε οντότητα που διαπιστωθεί ότι εκπέμπει παράνομα CO2 θα υπόκειται σε κυρώσεις.
Η τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα, ειδικά για τον κύριο ένοχο (ΗΠΑ) είναι ότι η πρώτη επιλογή είναι σχεδόν νεκρή στο νερό λόγω της ιδεολογικής αντίληψης ότι ο «φόρος» είναι μια λέξη με τέσσερα γράμματα. Ωστόσο, πρόσφατες δημοσκοπήσεις των πολιτών του κύριου υπαίτιου αποκαλύπτει ότι οι περισσότεροι αναγνωρίζουν την Κλιματική Αλλαγή ως ανθρωπογενή (74%) και οι περισσότεροι ευνοούν τη δράση (54%) και μια δεσμευτική διεθνή συνθήκη (55%), παρόλο που περισσότεροι πιστεύουν ότι θα «πληγώσει» την οικονομία. [2]
Οι πολιτικοί οικονομολόγοι αρέσουν Ρόμπιν Χανέλ έχουν πρόσφατα κάνει πολλά για να πιέσουν για το τελευταίο κατά την αναφορά Το Πλαίσιο Αναπτυξιακών Δικαιωμάτων Θερμοκηπίου ως λεπτομερής τρόπος υλοποίησης της τελευταίας επιλογής. [3] [4]
Τον περασμένο μήνα στην Κοπεγχάγη, οι παγκόσμιοι ηγέτες της Δανίας συγκεντρώθηκαν για την ετήσια διάσκεψη της UNFCCC για να συζητήσουν την επίλυση αυτής της κρίσης αλλά δυστυχώς αποδείχθηκε άκαρπο (για να το θέσω ήπια). Ο ιστορικός και πρόσφατα νεκρός ακτιβιστής, Howard Zinn, είπε πριν από δύο μήνες, "Αλλά θυμηθείτε, αυτή η δύναμη των ανθρώπων στην κορυφή εξαρτάται από την υπακοή των ανθρώπων από κάτω. Όταν οι άνθρωποι σταματούν να υπακούουν, δεν έχουν δύναμη. Όταν οι εργαζόμενοι απεργούν, τεράστιες εταιρείες χάνουν τη δύναμή τους. Όταν οι καταναλωτές μποϊκοτάζ, τεράστια επιχειρηματικά ιδρύματα πρέπει να υποχωρήσουν». Ενώ αυτά τα λόγια είναι αληθινά και υποδηλώνουν την ανάγκη για αναδιάρθρωση, οι άνθρωποι στην κορυφή επέλεξαν να συνεχίσουν να ωθούν τον πλανήτη μας στο χείλος της καταστροφής και δυστυχώς κατέστη δυνατό λόγω, όπως σημείωσε ο Zinn, της υπακοής μας. Ο λαός του Μεξικού έχει έναν τρόπο να ανταποκρίνεται σε αυτά τα είδη προβλημάτων: Ναι μπαστα! : Φτάνει πια! [5]
Δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι ο χρόνος τελειώνει και ότι πρέπει να κλιμακώσουμε τις προσπάθειές μας για οργάνωση στους χώρους εργασίας μας, στα σπίτια μας, στα σχολεία μας, στις κοινότητές μας, στις εκκλησίες μας, στα τζαμιά μας, στις συναγωγές μας, παντού. Αυτό δεν πρέπει να είναι πολύ δύσκολο για εμάς. Έχουμε μόνο τρία βασικά πράγματα για να συνεργαστούμε μεταξύ μας:
(1) Εκπαίδευση
(2) Οργάνωση
(3) Δραστηριότητα
Ξέρουμε τι είναι λάθος και ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε για να το διορθώσουμε. Αυτό είναι ένα καλό πράγμα. Η γυναίκα μου μου είπε, «Νομίζω ότι αυτό είναι το κακό – ότι ξέρουμε πώς να το διορθώσουμε, αλλά δεν θα μπορέσουμε γιατί υπάρχουν πάρα πολλοί εγωιστές, διψασμένοι για χρήματα και εξουσία καθάρματα που στέκονται εμπόδιο – και θα σταθούν εκεί. , μέχρι να εξαφανιστούμε κυριολεκτικά». Εάν οι προσπάθειές μας αποτύχουν, κάτι που εξαρτάται από το πόσο αφοσιωνόμαστε στους στόχους μας, τότε της είπα: «Αν φτάσουν σε αυτό, τότε ξέρουμε ποιον να φάμε για συνετά το τελευταίο μας γεύμα».
Όλα τα αστεία στην άκρη. Ως γονιός που αγαπά βαθιά τα παιδιά του, και ακόμα κι αν δεν είσαι γονιός, δεν αμφιβάλλω ότι μπορείς να σχετίζεσαι, δεν μπορώ να διακινδυνεύσω για τη ζωή μου να μας κοροϊδέψει το παιδί μου για κάτι τόσο απλό όσο η πράξη.
Κλείνοντας, θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι που ο κωμικός, Ρίτσαρντ Πράιορ, είπε κάποτε με θλίψη: "Αυτό που με φοβίζει είναι ότι μια μέρα ο γιος μου θα με ρωτήσει "Τι έκανες, μπαμπά, όταν όλα τα χάλια έπεφταν;" "
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
- Τζέιμς Χάνσεν, "Στόχος Atmospheric CO2: Πού πρέπει να στοχεύει η ανθρωπότητα;, διαβάστε στο http://arxiv.org/ftp/arxiv/papers/0804/0804.1126.pdf
- Δημοσκόπηση NBC News/Wall Street Journal, 11-14 Δεκεμβρίου 2009 και USA Today/Gallup Poll, 11-13 Δεκεμβρίου 2009, Κλιματική αλλαγή, διαβάστε στη διεύθυνση http://pollingreport.com/enviro.htm
- Robin Hahnel, "A Climate Change Policy Primer," 12 Ιανουαρίου 2010, διαβάστε στη διεύθυνση https://znetwork.org/zspace/commentaries/4105
- EcoEquity, «The Greenhouse Development Rights Framework, διαβάστε στο http://www.ecoequity.org/docs/TheGDRsFramework.pdf
- Χάουαρντ Ζιν, Democracy Now!, 28 Ιανουαρίου 2010, διαβάστε, ακούστε ή παρακολουθήστε στη διεύθυνση http://www.democracynow.org/2010/1/28/howard_zinn_1922_2010_a_tribute
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά