Μετάφραση από τα εβραϊκά από τον Mark Marshall
Το να κρίνουμε από τον πολιτικό λόγο, το να είσαι αριστερός σήμερα σημαίνει να υποστηρίζεις τον Σαρόν. Ακόμη και όταν η κυβέρνησή του αποφασίζει για άλλη μια φορά να αναβάλει την εκκένωση των παράνομων φυλακίων σε άγνωστη μελλοντική ημερομηνία, οι ειδικοί εξηγούν ότι και μόνο το γεγονός ότι έθεσε ακόμη και το θέμα προς συζήτηση στην κυβέρνηση είναι ενδεικτικό της σοβαρότητας των προθέσεών του. Ο Σαρόν θα εκκενώσει πρώτα τη Γάζα, λένε, και μετά τα φυλάκια και στο τέλος ίσως και τη Δυτική Όχθη. Και αυτοί που πιστεύουν οι περισσότεροι ότι ο Σαρόν θα διαλύσει τους οικισμούς είναι τα κόμματα της Αριστεράς. Σε ποια βάση;
Η Σάρον είναι γνωστή ως ένας άνθρωπος που δεν έλεγε πάντα την αλήθεια. Την εποχή του πολέμου του Λιβάνου, κατάφερε να αποκρύψει το σχέδιό του ακόμη και από τον τότε πρωθυπουργό Μεναχέμ Μπέγκιν. Δεν έχει πρόβλημα να δώσει υποσχέσεις και μετά να μην εκπληρώσει. Εδώ και τρία χρόνια υπόσχεται στις ΗΠΑ ότι θα εκκενώσει άμεσα τουλάχιστον τα φυλάκια που δημιουργήθηκαν κατά τη σημερινή πρωθυπουργική θητεία του. Και λοιπόν? – Μπορεί πάντα να προτείνει μια νέα δέσμευση που θα ανέβαλε την υλοποίηση της προηγούμενης. Γιατί η «Αποδέσμευση» της Γάζας να είναι διαφορετική; Η απάντηση στην οποία συμφωνούν η Δεξιά και η Αριστερά είναι ότι αυτή τη φορά ο Σαρόν άλλαξε. Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα απάντηση στον τομέα της ψυχολογίας. Αλλά τι επιβεβαίωση έχει στη σφαίρα των γεγονότων; Είναι πολύ πιο εύκολο επί του παρόντος να φανταστούμε πολλά σενάρια στα οποία δεν θα υπάρξει εκκένωση οικισμών τον Ιούλιο, παρά αυτό στο οποίο θα υπάρξει εκκένωση.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το πρόβλημα των εκτοπισμένων. Αυτό είναι ένα πραγματικό πρόβλημα. Οι άποικοι της Λωρίδας της Γάζας πήγαν εκεί κατόπιν εντολής της ισραηλινής κυβέρνησης. Πρέπει να αποζημιωθούν για αυτήν την τρομερή ηλιθιότητα, για να τους επιτρέψουμε να ξαναχτίσουν τη ζωή τους. Μια κυβέρνηση που ήθελε πραγματικά να τους εκκενώσει θα τους είχε ήδη δώσει την αποζημίωση, ώστε να μπορούν να φύγουν πριν από την εκκένωση. Στην εκκένωση του Γιαμίτ, το 1982, η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αποζημιώθηκε και έφυγε πριν την εκκένωση. Όσοι ήταν παρόντες στη σύγκρουση στη σκηνή ήταν ακτιβιστές έποικοι από το εξωτερικό, με τους οποίους είναι πιο εύκολο να συνεννοηθείτε παρά με οικογένειες που ζουν πραγματικά εκεί. Σύμφωνα με τον Yonatan Bassi, επικεφαλής της Διοίκησης Αποδέσμευσης, περισσότεροι από τους μισούς από τους σημερινούς εποίκους της Λωρίδας της Γάζας έχουν ήδη εκφράσει την προθυμία τους να φύγουν (1). Γιατί λοιπόν η Σαρόν δεν διευκολύνει την άμεση αναχώρησή τους; Μήπως θέλει οι φωτογραφίες της πρώτης προσπάθειας εκκένωσης να μας δείχνουν ολόκληρες οικογένειες με τα παιδιά τους, των οποίων ο κόσμος έχει καταστραφεί, ώστε να καταλάβουμε μέσα από την ενσυναίσθηση ότι είναι απλά αδύνατο να εκκενωθεί;
Και γιατί αυτό το τράβηγμα του προϋπολογισμού; Αυτό που ζητούν οι δεξιοί πολέμιοι του Προϋπολογισμού είναι δημοψήφισμα. Το κύριο ρεύμα του στρατοπέδου των εποίκων δεν ενδιαφέρεται για μια πλήρη ρήξη με την ισραηλινή κοινωνία. Οι ηγέτες τους λένε ότι θα είναι έτοιμοι να αποδεχθούν την απόφαση, αλλά μόνο εάν αποδειχθεί ξεκάθαρα ότι είναι βούληση της πλειοψηφίας. Οι αντάρτες του Λικούντ έχουν φυσικά τη δική τους ατζέντα, την οποία προσαρμόζουν σε αυτό το αίτημα. Αλλά ακριβώς σε αυτό το θέμα, είναι απλό να αποκαλούμε μπλόφα δίνοντάς τους αυτό που απαιτούν. Σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, υπάρχει αποφασιστική και σταθερή πλειοψηφία 60%-70% υπέρ της εκκένωσης της Γάζας. Ακόμη και στη δημοσκόπηση που πραγματοποιήθηκε μερικές ημέρες μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Stage Club στο Τελ Αβίβ, το 66% είπε ότι θα ψήφιζε «ναι» για το σχέδιο, αν είχε γίνει δημοψήφισμα εκείνη την ημέρα (2). Η απεμπλοκή θα περάσει με δημοψήφισμα. Αυτό είναι ξεκάθαρο ακόμη και για τη Δεξιά. Γιατί τότε ο Σαρόν αντιτίθεται σε αυτό; Μήπως δεν θέλει πραγματικά οι έποικοι να συμβιβαστούν και να αποδεχτούν τη βούληση της πλειοψηφίας; Ίσως φοβάται ότι εάν η απόφαση εκκένωσης περάσει στο δημοψήφισμα θα πρέπει να πραγματοποιηθεί πραγματικά αργά ή γρήγορα;
Το μόνο που υπάρχει, λοιπόν, είναι η πίστη ότι ο Σαρόν έχει αλλάξει. Στο όνομά του παρατάσσονται υπάκουα πίσω του όλα τα κόμματα της Αριστεράς. Όχι μόνο το Εργατικό Κόμμα, το οποίο πιθανότατα θα ήταν πρόθυμο να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, ακόμη και σε μια κυβέρνηση με επικεφαλής τον «Γκάντι»*. αλλά και οι Γιαχάντ και Χαντάς**. Ο Σαρόν υποβάλλει προς έγκριση έναν προϋπολογισμό λεηλασίας και ληστείας, που περικόπτει περαιτέρω τα υπολείμματα των δημόσιων υπηρεσιών, και το μόνο που έχουν να πουν τα αριστερά κόμματα είναι ότι πρέπει να τον βοηθήσουμε να τον περάσει, γιατί είπε ότι θα εκκενώσει οικισμοί.
Από τα 100,000 άτομα που εμφανίστηκαν στη διαδήλωση των κομμάτων της Αριστεράς πριν από ένα χρόνο, που ζήτησαν αποχώρηση από τη Γάζα, 90,000 έμειναν σπίτι στη διαδήλωση αυτής της εβδομάδας. Μήπως πολλοί από αυτούς αισθάνονται στην καρδιά τους ότι εξαπατώνται; Η Ισραηλινή Αριστερά επέλεξε να αυτοκτονήσει. Δεν ανήκει πλέον στους ψηφοφόρους της. Οφείλεται μόνο στη Σαρόν.
* «Γκάντι» είναι το περίεργο παρατσούκλι στο Ισραήλ του Ρεχαβάμ Ζεάεβι, ενός πρώην στρατηγού και πολιτικού που δολοφονήθηκε το 2001 ενώ υπηρετούσε ως Υπουργός Τουρισμού του Ισραήλ. Είχε τη φήμη του ακραίου εθνικιστή και αντιάραβα σοβινιστή που υποστήριξε ανοιχτά τη μεταγραφή. Η σημερινή κυβέρνηση Σαρόν-Εργατικό αποφάσισε πρόσφατα να καθιερώσει μια εθνική ημέρα μνήμης για αυτόν, παρόμοια με αυτή του Ράμπιν. [MM] ]
** Το Yahad είναι ένα μετριοπαθές σιωνιστικό κόμμα με επικεφαλής τον Yossi Beilin. Υποστηρίζει μια λύση δύο κρατών. Το Hadash είναι το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Ειρήνη και την Ισότητα, με επικεφαλής τον Muhammad Barakeh. Είναι ένας μη Σιωνιστικός Εβραίος/Αραβικός συνασπισμός που περιλαμβάνει το Ισραηλινό Κομμουνιστικό Κόμμα, με επικεφαλής τον Issam Makhoul. ΜΜ
==========
(1) «Περίπου 800 από τις 1,700 οικογένειες που ζουν στο Gush Katif και τη βόρεια Σαμάρεια έχουν ήδη εκφράσει την προθυμία τους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους στο πλαίσιο του σχεδίου απεμπλοκής και να διαπραγματευτούν για οικονομική αποζημίωση, σύμφωνα με τον Yonatan Bassi, επικεφαλής της διοίκησης απεμπλοκής. Από τις υπόλοιπες 900 οικογένειες, πίστευε ότι «[μόνο] 300 οικογένειες, ο σκληρός πυρήνας των εποίκων που αντιτίθενται στην εκκένωση, θα αρνούνταν να φύγουν από μόνοι τους» (Gideon Alon, Ha’aretz, 2 Μαρτίου 2005) .
(2) Υπάρχουν άφθονες πληροφορίες στα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης σχετικά με την απογοήτευση των εποίκων της Λωρίδας της Γάζας, οι οποίοι αισθάνονται ότι η κυβέρνηση τους αφήνει στο σκοτάδι. Ο Alex Fishman πήρε συνέντευξη από τον Itzick Ilia, αντιδήμαρχο του περιφερειακού συμβουλίου των οικισμών της Λωρίδας της Γάζας, ο οποίος λέει ότι εκπροσωπεί μεταξύ 70 και 80 τοις εκατό των εποίκων που είναι πρόθυμοι να φύγουν. Αναφέρει μια συνάντηση όπου «οι άνθρωποι ξεχύθηκαν τα προβλήματά τους» Οι άνθρωποι έκλαιγαν και φώναζαν. Κανείς δεν τους μιλάει. Υπάρχει κάποιος νέος νόμος που εμφανίστηκε στο διαδίκτυο, αλλά οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν καν ποια είναι τα δικαιώματά τους για αποζημίωση (Yediot Aharonot, Συμπλήρωμα Σαββατοκύριακου, 18 Μαρτίου 2003).
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά