Μετάφραση από τα εβραϊκά από τον Mark Marshall.
Μια απόφαση μποϊκοτάζ, όπως αυτή που έλαβε ο Σύνδεσμος Πανεπιστημιακών Καθηγητών της Βρετανίας να μποϊκοτάρει δύο ισραηλινά πανεπιστήμια, προκαλεί φυσικά μια κραυγή στους Ισραηλινούς. Γιατί εμάς? Και γιατί τώρα, «ακριβώς όταν οι διαπραγματεύσεις με τους Παλαιστίνιους μπορεί να ανανεωθούν»;
Ίσως αξίζει, ωστόσο, να εξετάσουμε πώς μας αντιλαμβάνεται ο κόσμος. Τον Ιούλιο του 2004, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αποφάσισε ότι το Ισραήλ πρέπει να διαλύσει αμέσως τα τμήματα του τείχους που χτίστηκαν σε παλαιστινιακά εδάφη. Αγνοήσαμε την απόφαση. Μετατρέπουμε τη Δυτική Όχθη σε φυλακή για τους Παλαιστινίους, όπως κάναμε ήδη στη Γάζα κατά τη διάρκεια των 38 χρόνων κατοχής, καθένα από τα οποία αποτελεί παραβίαση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ. Από το 1993 έχουμε εμπλακεί σε διαπραγματεύσεις με τους Παλαιστίνιους και εν τω μεταξύ συνεχίσαμε την επέκταση των εποικισμών. Στην απόφασή του, το Δικαστήριο συνέστησε στον ΟΗΕ να επιβληθούν κυρώσεις στο Ισραήλ εάν δεν τηρηθεί η απόφασή του. Η απάντηση του Ισραήλ – δεν χρειάζεται να ανησυχείτε! Όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι πίσω μας, τα Ηνωμένα Έθνη δεν θα κάνουν τίποτα.
Στα μάτια του κόσμου, το ερώτημα είναι τι μπορεί να γίνει όταν οι αρμόδιοι θεσμοί δεν καταφέρνουν να επιβάλουν το διεθνές δίκαιο; Το μοντέλο μποϊκοτάζ προέρχεται από το παρελθόν: η Νότια Αφρική αγνόησε επίσης τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Εκείνη την εποχή επίσης, ο ΟΗΕ (υπό την πίεση των ΗΠΑ) ήταν απρόθυμος να επιβάλει άμεσες κυρώσεις. Το μποϊκοτάζ της Νοτίου Αφρικής ξεκίνησε ως ένα λαϊκό κίνημα που ξεκίνησε από άτομα και ανεξάρτητες οργανώσεις. Αναπτύχθηκε αργά αλλά σταθερά μέχρι που τελικά έγινε το απόλυτο μποϊκοτάζ προϊόντων, αθλητισμού, πολιτισμού, ακαδημαϊκής κοινότητας και τουρισμού. Η Νότια Αφρική αναγκάστηκε σταδιακά να καταργήσει το απαρτχάιντ.
Η διεθνής κοινότητα αρχίζει να εφαρμόζει το ίδιο μοντέλο στο Ισραήλ σε όλους τους τομείς, από τις μπουλντόζες Caterpillar που κατεδαφίζουν τα σπίτια των Παλαιστινίων, μέχρι τον αθλητισμό και τον πολιτισμό. Στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, το σχετικό ερώτημα είναι εάν η Ισραηλινή Ακαδημία δικαιούται, βάσει των ενεργειών της, να εξαιρεθεί από αυτό το γενικό μποϊκοτάζ. Πολλοί στην Ισραηλινή Ακαδημία αντιτίθενται στην κατοχή ως άτομα. Αλλά στην πράξη, καμία ισραηλινή πανεπιστημιακή γερουσία δεν ψήφισε ποτέ ψήφισμα που να καταδικάζει, για παράδειγμα, το κλείσιμο των παλαιστινιακών πανεπιστημίων. Ακόμα και τώρα που το τείχος κόβει φοιτητές και καθηγητές από τα πανεπιστήμιά τους, η διαμαρτυρία της Ακαδημίας δεν ακούγεται. Το βρετανικό μποϊκοτάζ είναι επιλεκτικό: δύο πανεπιστήμια επιλέχθηκαν για να δώσουν σήμα στην Ισραηλινή Ακαδημία ότι παρακολουθείται. Αλλά η Ισραηλινή Ακαδημία εξακολουθεί να έχει την επιλογή να απομακρυνθεί από τον κύκλο της παθητικής υποστήριξης της κατοχής.
Ένα παζλ παραμένει ακόμα: Γιατί μόνο εμείς; Γιατί ξεχωρίζει το Ισραήλ; Τι γίνεται με τη Ρωσία στην Τσετσενία; Τι γίνεται με τις Ηνωμένες Πολιτείες; Αυτό που έκαναν οι ΗΠΑ στη Φαλούτζα, κανένας Ισραηλινός στρατηγός δεν έχει τολμήσει ακόμη να το δοκιμάσει. Πράγματι, η λογική πίσω από ένα μποϊκοτάζ του Ισραήλ υπαγορεύει ότι ένα μποϊκοτάζ των μεγάλων δυνάμεων είναι απολύτως δικαιολογημένο. Μόνο επειδή αυτή τη στιγμή υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα επιτυχίας να σταματήσει ένα μικρό κράτος, το Ισραήλ έγινε το επίκεντρο. Ωστόσο, εάν γίνει προσπάθεια να σωθούν πρώτα οι Παλαιστίνιοι και τουλάχιστον να σταματήσει το τείχος, μπορούμε να καταδικάσουμε αυτή την προσπάθεια ως ανήθικη; Είναι πιο ηθικό να απέχουμε από την προσπάθεια να σώσουμε κανέναν μέχρι να καταστεί δυνατό να σωθούν όλοι;
Ως συνήθως, πιστεύουμε ότι η λύση βρίσκεται στη σφαίρα της δύναμης. Όταν η ομάδα μπάσκετ της Βαλένθια προσπάθησε να μποϊκοτάρει το Ισραήλ τον Μάρτιο του 2004, και ανακοίνωσε ότι δεν θα συμμετείχε στο Πρωτάθλημα της Λιγκ αν γινόταν στο Ισραήλ, το ατμόπλοιο τέθηκε σε κίνηση. Υπήρχαν απειλές, μουρμούρες για συμβόλαια, μέχρι που η Βαλένθια αναγκάστηκε να υποχωρήσει και να παίξει εδώ. Ομοίως, στην περίπτωση του ακαδημαϊκού μποϊκοτάζ, το παγκόσμιο ισραηλινό λόμπι εντόπισε, έναν προς έναν, αυτούς που δήλωσαν ότι υποστηρίζουν το μποϊκοτάζ και προσπάθησαν να κάνουν τη ζωή τους άθλια. Η προσπάθεια από το Πανεπιστήμιο της Χάιφα να απολύσει τον Δρ. Ιλάν Παπ το 2002 δεν υποκινήθηκε λόγω της υπόθεσης Τέντι Κατς, αλλά επειδή ο Δρ. Παπ υποστήριξε ανοιχτά το μποϊκοτάζ και υπέγραψε την αρχική βρετανική αίτηση που το καλούσε.
Είναι πιθανό η μπουλντόζα, που έχει φτάσει να συμβολίζει το Ισραήλ, να καταφέρει να ανατρέψει την απόφαση του ΑΠΘ στην Αγγλία. Θα εμποδίσει όμως αυτό τους ερευνητές να μας μποϊκοτάρουν αθόρυβα, χωρίς να εμπλέκουν τα μέσα ενημέρωσης; Ίσως θα άξιζε περισσότερο για την Ισραηλινή Ακαδημία να κατευθύνει την οργή της στην κυβέρνηση και να απαιτήσει να σταματήσει επιτέλους αυτό το τείχος.
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά