Εκδόθηκε από Αριστερή σελίδα, Σεπτέμβριος 2006
Εισαγωγή[1]
Στην παρούσα πολιτική ατμόσφαιρα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, όποιος εκφράζει κριτική στις πολιτικές του Ισραήλ φιμώνεται αμέσως ως αντισημίτης. Μέρος του λόγου για τον οποίο τα φιλο-ισραηλινά λόμπι ήταν τόσο επιτυχημένα στη χρήση αυτής της κατηγορίας είναι η τεράστια έλλειψη γνώσης για το τι πραγματικά συμβαίνει στο Ισραήλ-Παλαιστίνη. Χωρίς τα γεγονότα, η κυρίαρχη αφήγηση παραμένει ότι το Ισραήλ αγωνίζεται να υπερασπιστεί την ίδια του την ύπαρξη. Η προσοχή εστιάζεται κυρίως στον φρικτό, απεχθή παλαιστινιακό τρόμο. Ως εκ τούτου, οι επικριτές του Ισραήλ συχνά κατηγορούνται ότι δικαιολογούν τον τρόμο. Ο στόχος μου σε αυτό το βιβλίο είναι να παρέχω τα γεγονότα, όπως αυτά ξετυλίγονται – ανοιχτά – στα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης.
Αυτό το βιβλίο καλύπτει την ιστορία της ισραηλινής κατοχής της Παλαιστίνης από το 2003. πλαισιώνεται ενάντια στο προηγούμενο βιβλίο μου Ισραήλ/Παλαιστίνη,[2] που καλύπτει την περίοδο μεταξύ 1999 και 2002. Κατά το άνοιγμα του Ισραήλ/Παλαιστίνη Εγραψα:
Το κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε το 1948 μετά από έναν πόλεμο που οι Ισραηλινοί αποκαλούν Πόλεμο της Ανεξαρτησίας και οι Παλαιστίνιοι nakba – η καταστροφή. Ένας στοιχειωμένος, κατατρεγμένος λαός αναζήτησε να βρει ένα καταφύγιο και ένα κράτος για τον εαυτό του, και το έκανε με φρικτό τίμημα για έναν άλλο λαό. Κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1948, περισσότερο από το ήμισυ του παλαιστινιακού πληθυσμού εκείνη την εποχή – 1,380,000 άνθρωποι – εκδιώχθηκαν από την πατρίδα τους από τον ισραηλινό στρατό. Αν και το Ισραήλ ισχυρίστηκε επίσημα ότι η πλειονότητα των προσφύγων διέφυγε και δεν εκδιώχθηκε, αρνήθηκε να τους επιτρέψει να επιστρέψουν, όπως απαιτούσε ψήφισμα του ΟΗΕ λίγο μετά τον πόλεμο του 1948. Έτσι, η ισραηλινή γη αποκτήθηκε μέσω εθνοκάθαρσης των αυτόχθονων Παλαιστινίων κατοίκων.
Αυτή δεν είναι μια διαδικασία άγνωστη στην ιστορία. Οι ενέργειες του Ισραήλ παραμένουν ασύγκριτες με τη μαζική εθνοκάθαρση των Ιθαγενών Αμερικανών από τους εποίκους και την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Αν το Ισραήλ είχε σταματήσει εκεί, το 1948, θα μπορούσα πιθανώς να ζήσω μαζί του. Ως Ισραηλινός, μεγάλωσα πιστεύοντας ότι αυτό το πρωταρχικό αμάρτημα στο οποίο ιδρύθηκε το κράτος μας θα μπορούσε να συγχωρηθεί μια μέρα, επειδή η γενιά των ιδρυτών οδηγήθηκε από την πίστη ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να σώσει τον εβραϊκό λαό από τον κίνδυνο ενός άλλου ολοκαύτωμα. Αλλά δεν σταμάτησε εκεί.