ਜਦੋਂ ਮੈਂ 1972 ਵਿੱਚ ਸੈਂਟੀਆਗੋ, ਚਿਲੀ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਖੋਜ-ਪ੍ਰਬੰਧ ਲਈ ਇੰਟਰਵਿਊ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਕਿ "ਜਕਾਰਤਾ" ਸ਼ਬਦ ਪੂਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀਆਂ ਕੰਧਾਂ 'ਤੇ ਸਪਰੇਅ-ਪੇਂਟ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਸੰਦੇਸ਼ ਸਪੱਸ਼ਟ ਨਹੀਂ ਸੀ: ਚਿਲੀ ਦੇ ਖੱਬੇ ਪੱਖੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਉਸੇ ਕਿਸਮਤ ਦੀ ਉਮੀਦ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਜੋ 1965 ਵਿੱਚ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨਾਲ ਵਾਪਰੀ ਸੀ। ਇੱਕ ਸਾਲ ਬਾਅਦ, ਉਸ ਇੱਕ ਅਸ਼ੁੱਭ ਸ਼ਬਦ ਵਿੱਚ ਧਮਕੀ ਦਿੱਤੀ ਗਈ, ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਲਵਾਡੋਰ ਏਲੇਂਡੇ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਤਖਤਾ ਪਲਟ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮਹੀਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਗੈਰ-ਨਿਆਇਕ ਕਤਲਾਂ ਅਤੇ ਵੱਡੇ ਦਮਨ ਦਾ।
ਚਿਲੀ ਵਿੱਚ ਜੋ ਵਾਪਰਿਆ ਉਹ ਬਹੁਤ ਭਿਆਨਕ ਸੀ ਪਰ 1965 ਅਤੇ 1966 ਵਿੱਚ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਜੋ ਵਾਪਰਿਆ ਉਹ ਬਹੁਤ ਭਿਆਨਕ ਸੀ। ਘੱਟ ਤੋਂ ਘੱਟ XNUMX ਲੱਖ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਕਤਲੇਆਮ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਫੌਜ ਅਤੇ ਸਹਿਯੋਗੀ ਨੀਮ ਫੌਜੀ ਗੈਂਗਾਂ ਦੁਆਰਾ ਕਤਲੇਆਮ ਵਿੱਚ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜੋ ਕਿ ਦੂਜੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੀ ਮਿਆਦ ਵਿੱਚ ਨਸਲਕੁਸ਼ੀ ਦੀਆਂ ਸਭ ਤੋਂ ਭਿਆਨਕ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ। ਮੁੱਖ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਪੀ.ਕੇ.ਆਈ, ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਪਾਰਟੀ ਸੀ, ਪਰ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਹਮਦਰਦ, ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਸੁਕਾਰਨੋ ਦੇ ਸਮਰਥਕ, ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਜੋ ਸਿਆਸੀ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੀਆਂ ਮੂਹਰਲੀਆਂ ਲਾਈਨਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਸਨ।
ਨਿਵਾਸ
ਮੈਕਸ ਲੇਨ ਦੇ ਪਾਥੀ ਸੰਖੇਪ ਵਿੱਚ,
1 ਅਕਤੂਬਰ 1965 ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਨੂੰ ਜਲਾਵਤਨੀ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਇਸ ਜਲਾਵਤਨੀ ਨੇ ਇੱਕ ਪ੍ਰਤੀਕ੍ਰਾਂਤੀ ਦਾ ਰੂਪ ਲੈ ਲਿਆ, ਜਿਸ ਨੇ ਇੱਕ ਮਿਲੀਅਨ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਿਆ, ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਨੂੰ ਕੈਦ ਕੀਤਾ, 20 ਮਿਲੀਅਨ ਮੈਂਬਰਾਂ ਵਾਲੇ ਸੰਗਠਨਾਂ ਨੂੰ ਤੋੜ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਲੱਖਾਂ ਅਨੁਯਾਈਆਂ ਵਾਲੇ ਵਿਚਾਰਾਂ 'ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ। ਉਲਟ-ਇਨਕਲਾਬੀ ਦਹਿਸ਼ਤ ਦੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਬਾਲਗ ਆਬਾਦੀ ਦਾ ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਅੱਧਾ ਹਿੱਸਾ ਸੀ। ਉਹ ਜਲਾਵਤਨੀ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਗਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹੁਣ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਨਹੀਂ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ "ਖੁਦ" ਨੂੰ ਪਰਦੇਸੀ ਸ਼ੈਤਾਨਾਂ ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਮਰਦ ਇਸ ਦੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਨਵੇਂ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਸ਼ੈਤਾਨੀ ਅਰਥਾਂ ਵਿੱਚ "ਕਮਿਊਨਿਸਟ" ਸਨ, ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ "ਕੁੰਤੀਲਾਨਕ" ਸਨ: ਵੇਸ਼ਵਾ ਜਾਦੂਗਰਾਂ ਨਰਕ ਵਿੱਚੋਂ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਸਾਰੇ ਮਾਰੇ ਜਾ ਸਕਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਪਛਤਾਵੇ ਦੇ ਤਸੀਹੇ ਦੇ ਸਕਦੇ ਸਨ।
1965 ਵਿੱਚ ਵਾਪਰੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ "ਨਿਊ ਆਰਡਰ" ਦਾ ਇੱਕ ਪ੍ਰਗਤੀਸ਼ੀਲ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣ ਲੇਨ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਕਿਤਾਬ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਧੂਰਾ ਰਾਸ਼ਟਰ: ਸੁਹਾਰਤੋ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ, ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਦੁਖਦਾਈ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਸਮਾਜਿਕ ਇਤਿਹਾਸ। ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਜਲਾਵਤਨੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਇੱਕ ਚਮਕਦਾਰ ਵਿਸ਼ੇ ਬਾਰੇ ਹੈ: ਕਿਵੇਂ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਲੇਖਕ ਪ੍ਰਮੋਦਯਾ ਅਨੰਤ ਤੋਇਰ ਦੇ ਨਾਵਲਾਂ ਨੇ ਸੁਹਾਰਤੋ ਤਾਨਾਸ਼ਾਹੀ ਦੇ ਪਤਨ ਵਿੱਚ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ।
ਪ੍ਰਮੋਦਿਆ ਬਿਨਾਂ ਸ਼ੱਕ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹਾਨ ਲੇਖਕ ਹੈ। ਉਸ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਜੀਵਨ ਕਾਲ ਦੌਰਾਨ ਸਾਹਿਤ ਲਈ ਨੋਬਲ ਪੁਰਸਕਾਰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਨੋਬਲ ਚੋਣ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਦਾ ਇੱਕ ਰਹੱਸ ਹੈ। ਉਸਨੇ 1995 ਵਿੱਚ, ਮੈਗਸੇਸੇ ਅਵਾਰਡ, ਏਸ਼ੀਆ ਦਾ ਨੋਬਲ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ, ਪਰ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇੱਕ ਵਿਵਾਦਪੂਰਨ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਇਤਿਹਾਸ ਵਾਲੇ ਲੇਖਕ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ ਉਮੀਦ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਇਸ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਨੇ ਵਿਰੋਧ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਇੱਕ ਪਹਿਲਾਂ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਪ੍ਰਾਪਤਕਰਤਾ, ਮੋਚਤਾਰ ਲੁਬਿਸ, ਵਾਪਸ ਪਰਤਿਆ। ਵਿਰੋਧ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਇਨਾਮ.
ਪ੍ਰਮੋਏਦਿਆ ਚਾਰ ਰੌਚਕ ਨਾਵਲਾਂ ਦਾ ਲੇਖਕ ਸੀ ਜੋ "ਬੁਰੂ ਕੁਆਰਟੇਟ" ਵਜੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋਇਆ: ਮਨੁੱਖਜਾਤੀ ਦੀ ਇਹ ਧਰਤੀ, ਸਾਰੀਆਂ ਕੌਮਾਂ ਦਾ ਬੱਚਾ, ਕਦਮਾਂ ਅਤੇ ਕੱਚ ਦਾ ਘਰ. 1965 ਦੀ ਤਬਾਹੀ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਫੌਜੀ ਵਿਰੋਧੀ ਇਨਕਲਾਬੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਜਾਂ ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਹਮਦਰਦ ਵਜੋਂ ਵੀ ਟੈਗ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਕੰਮ ਅਤੇ ਗਲਪ ਵਿੱਚ ਅਗਾਂਹਵਧੂ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰਨ ਲਈ, ਉਸਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਮੁਕੱਦਮੇ ਦੇ, 14 ਸਾਲਾਂ ਲਈ, XNUMX ਦੇ ਔਖੇ ਟਾਪੂ ਵਿੱਚ ਕੈਦ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਬੁਰੂ, ਜਿਸ ਨੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਤਪੱਸਿਆ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ।
ਜੇਲ੍ਹ ਦੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਇੱਕ ਕਾਲਪਨਿਕ ਸੰਸਾਰ ਬਣਾਉਣਾ
ਕਿਤਾਬ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਦਿਲਚਸਪ ਹਿੱਸਾ ਇਸ ਦਾ ਵੇਰਵਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਬੁਰੂ ਕੁਆਰਟੇਟ ਅਤੇ ਦੋ ਹੋਰ ਨਾਵਲ ਸਭ ਤੋਂ ਅਸੰਤੁਸ਼ਟ ਹਾਲਤਾਂ ਵਿੱਚ ਲਿਖੇ ਗਏ ਸਨ। "ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ [ਕੈਦੀਆਂ ਦੀ] ਭਾਵਨਾ ਨੂੰ ਵਧਾਉਣ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਲੱਭਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਟਾਪੂ 'ਤੇ ਕੈਦ ਹੋਣਾ ਕਾਫ਼ੀ ਬੁਰਾ ਸੀ, ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਦੇ ਸਿਖਰ 'ਤੇ ਨੀਵੇਂ ਮਨੋਬਲ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਸੀ," ਪ੍ਰਮੋਏਦਿਆ ਨੇ ਲੇਨ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ। “ਮੈਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਯਾਦ ਹੈ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਕੰਮ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰਾਤ ਸੀ: ਵਰਾਂਡੇ 'ਤੇ, ਬੈਰਕ ਲਈ ਵਰਾਂਡਾ ਜੋ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਲਈ ਬਣਾਇਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸ ਬੈਂਚ 'ਤੇ ਬੈਠਾ ਸੀ ਜੋ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਣਾਇਆ ਸੀ, ਬਾਕੀ ਖੜ੍ਹੇ ਜਾਂ ਹੇਠਾਂ ਬੈਠੇ ਸਨ, ਸੁਣ ਰਹੇ ਸਨ।
ਲਿਖਣ ਲਈ ਕਾਗਜ਼ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ, ਪ੍ਰਮੋਏਦਿਆ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਨੂੰ ਜੋੜਿਆ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਫਲਸਰੂਪ ਪਹਿਲਾ ਨਾਵਲ ਬਣਿਆ, ਮਨੁੱਖਜਾਤੀ ਦੀ ਇਹ ਧਰਤੀ, ਕੈਦੀਆਂ ਦੇ ਸਮੂਹਾਂ ਨੂੰ, ਜੋ ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਦੱਸਣਗੇ। ਇਹ ਸੰਭਾਵਨਾ ਹੈ ਕਿ ਦੁਬਾਰਾ ਦੱਸਣ ਨਾਲ, ਬੁਰੂ ਵਿੱਚ 14,000 ਕੈਦੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਚੰਗੀ ਗਿਣਤੀ ਨੇ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸੁਣੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਪਹਿਲੇ ਨਾਵਲ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸਨ, ਮਨੁੱਖਜਾਤੀ ਦੀ ਇਹ ਧਰਤੀਜਿਸ ਨੇ ਕੈਦੀਆਂ ਨੂੰ ਮੋਹ ਲਿਆ। ਇਹ ਕੋਈ ਹੈਰਾਨੀ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਚੇਤਨਾ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਬਾਰੇ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਇੱਕ ਕੌਮ ਨੇ ਅਭੁੱਲ ਪਾਤਰਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਅਤੇ ਕੰਮਾਂ ਦੁਆਰਾ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਜਿਸ ਨਾਲ ਬੁਰੂ ਕੈਦੀ ਸਬੰਧਤ ਹੋ ਸਕਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੁਖਦਾਈ ਸਥਿਤੀਆਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪਾਇਆ। ਕਿਤਾਬ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਲੇਨ ਲਿਖਦਾ ਹੈ:
ਇਹ ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਮੋੜ 'ਤੇ ਸਥਾਪਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਡੱਚ ਅਜੇ ਵੀ ਈਸਟ ਇੰਡੀਜ਼ ਵਿੱਚ ਸਰਵਉੱਚ ਰਾਜ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਇਸਦੀ ਕੇਂਦਰੀ ਸ਼ਖਸੀਅਤ, ਇੱਕ ਜਾਵਨੀਜ਼ ਪਿੰਡ ਦੀ ਕੁੜੀ, ਜੋ ਇੱਕ ਡੱਚ ਸ਼ੂਗਰ ਪਲਾਂਟੇਸ਼ਨ ਮੈਨੇਜਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਰਖੇਲ ਵਜੋਂ ਵੇਚੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਉਸ ਦੇ ਦੱਬੇ-ਕੁਚਲੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਚਰਿੱਤਰ, ਗਿਆਨ ਅਤੇ ਸਮਝ ਦੀ ਮਹਾਨ ਤਾਕਤ ਵਾਲੇ ਵਿਅਕਤੀ ਵਜੋਂ ਵਿਕਸਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਉਹ ਵਿਰੋਧ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨ ਲਈ ਸਿਖਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਜਾਵਨੀਜ਼ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਦਾ ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ, ਜਾਵਨੀਜ਼ ਸਾਮੰਤਵਾਦ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ — ਉਹ ਕਿੱਥੋਂ ਆਇਆ — ਅਤੇ ਜਲਦੀ ਹੀ ਯੂਰਪੀਅਨ ਨੈਤਿਕ ਉੱਤਮਤਾ 'ਤੇ ਸਵਾਲ ਉਠਾਉਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਜ਼ੁਲਮ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਅਤੇ ਟਾਕਰੇ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਵਿੱਚ ਬਹਾਦਰੀ ਅਤੇ ਚਰਿੱਤਰ ਦੀ ਤਾਕਤ ਉਹ ਵਿਸ਼ੇ ਸਨ ਜੋ ਮਨੋਬਲ ਨੂੰ ਮੁੜ ਸੁਰਜੀਤ ਕਰਨ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਰੱਖਦੇ ਸਨ।
ਇਹ ਸਿਰਫ 1975 ਵਿੱਚ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਕਾਗਜ਼, ਇੱਕ ਟਾਈਪਰਾਈਟਰ ਅਤੇ ਲਿਖਣ ਲਈ ਇੱਕ ਕਮਰਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਤਾਂ ਪ੍ਰਮੋਦਿਆ ਨੇ ਕੀਤਾ ਸੀ ਮਨੁੱਖਜਾਤੀ ਦੀ ਇਹ ਧਰਤੀ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਬਾਅਦ ਦੇ ਨਾਵਲ ਛਾਪਣ ਲਈ। ਉਹਨਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਅਤੇ ਲੇਖਕ ਦੀ ਸਿਰਜਣਾਤਮਕ ਕਲਪਨਾ ਦੁਆਰਾ ਉਨ੍ਹੀਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬੀ ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਰਾਸ਼ਟਰ ਦੇ ਜਨਮ ਤੱਕ ਲਿਜਾਣ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮੈਂ ਇਸ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ tapol, ਜਾਂ ਸਿਆਸੀ ਨਜ਼ਰਬੰਦਾਂ ਨੇ, ਬੁਰੂ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ਾਮਾਂ ਦੌਰਾਨ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਸੈਂਸਰਸ਼ਿਪ ਦੀ ਉਲੰਘਣਾ ਕਰਨਾ
ਕਿਤਾਬ ਦੀ ਇੱਕ ਹੋਰ ਖਾਸ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਲੇਨ ਦੀ ਇਹ ਦੱਸਣਾ ਹੈ ਕਿ ਬੁਰੂ ਕੁਆਰਟ ਕਿਵੇਂ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਇੱਥੇ, ਪ੍ਰਮੋਏਦਿਆ ਦੇ ਦੋ ਸਾਥੀਆਂ ਨੇ, ਜੋ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਵਾਂਗ, 1970 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਗ਼ੁਲਾਮੀ ਤੋਂ ਰਿਹਾ ਹੋ ਗਏ ਸਨ, ਨੇ ਮੁੱਖ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਈ। ਇਹ ਹਜਿਮ ਰਚਮਨ ਅਤੇ ਜੋਸੋਫ ਇਸਕ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨ ਘਰ ਹਸਤਾ ਮਿੱਤਰਾ ਦੀ ਸਿਰਜਣਾ ਕੀਤੀ ਜਿਸ ਨੇ ਕਿਤਾਬਾਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਪ੍ਰਗਤੀਸ਼ੀਲ ਕੰਮ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤੇ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਕਿਤਾਬਾਂ ਅਤੀਤ ਵਿੱਚ ਸੈਟ ਕੀਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ, ਡੱਚਾਂ ਤੋਂ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੇ ਸੰਘਰਸ਼ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ, ਨਿਊ ਆਰਡਰ ਅਥਾਰਟੀ ਇੱਕ ਸਾਬਕਾ ਉੱਚ-ਪ੍ਰੋਫਾਈਲ ਸਿਆਸੀ ਕੈਦੀ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਕੰਮਾਂ ਬਾਰੇ ਡਰਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾਉਣ ਲਈ ਨਿਕਲ ਪਏ ਮਨੁੱਖਜਾਤੀ ਦੀ ਇਹ ਧਰਤੀ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਇਹ 1980 ਵਿੱਚ ਸਾਹਮਣੇ ਆਇਆ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਕਾਂ ਦੀ ਹੁਸ਼ਿਆਰੀ ਨਾਲ ਦੇਰੀ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਚਾਲਾਂ, ਕਿਤਾਬ ਨਾਲ ਕਿਵੇਂ ਨਜਿੱਠਣਾ ਹੈ ਇਸ ਬਾਰੇ ਸ਼ਾਸਨ ਦੇ ਅੰਦਰ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਨਾਵਲ ਨੂੰ 10 ਮਹੀਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਕਾਪੀਆਂ ਵੇਚਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਰਸਮੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ.
ਸੀਕਵਲ ਦੇ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਣ ਤੋਂ ਤੁਰੰਤ ਬਾਅਦ ਉਨ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਪਰ ਗੱਲ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਪ੍ਰਮੋਏਦਿਆ ਮਾਸਟਰਪੀਸ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ, ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਅਤੇ ਬੁੱਧੀਜੀਵੀਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਪੀੜ੍ਹੀ ਜੋ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਸੁਹਾਰਤੋ ਦੇ ਨਵੇਂ ਆਦੇਸ਼ ਦੇ ਸਖਤੀ ਨਾਲ ਦਮ ਘੁੱਟ ਰਹੀ ਸੀ, ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਫੜਨ ਅਤੇ ਪੜ੍ਹਨ ਦਾ ਇੱਕ ਤਰੀਕਾ ਲੱਭ ਲਿਆ। ਕਿਤਾਬਾਂ 'ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾਉਣਾ, ਵਿਰੋਧਾਭਾਸੀ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਸ਼ਾਇਦ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਲੈਣ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਤਰੀਕਾ ਸੀ।
ਉਨ੍ਹੀਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ ਡੱਚ ਈਸਟ ਇੰਡੀਜ਼ ਵਿੱਚ ਸਥਾਪਤ ਹੋਣ ਅਤੇ ਬਸਤੀਵਾਦ ਵਿਰੋਧੀ ਚੇਤਨਾ ਦੇ ਉਭਾਰ ਵਿੱਚ ਇਸਦੀ ਰੁਝੇਵਿਆਂ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, 1965 ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਜਾਂ ਨਵੇਂ ਆਰਡਰ ਬਾਰੇ, ਸੁਹਾਰਤੋ ਸੈਂਸਰਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਵਾਪਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਵੀ ਕਹਿਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ। ਬੁਰੂ ਕੁਆਰਟੇਟ ਨੂੰ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਵਜੋਂ ਦੇਖਣਾ ਸਹੀ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਨਾਵਲ ਨਾਵਲ ਦੇ ਪਾਤਰਾਂ ਦੇ ਸੰਘਰਸ਼ਾਂ ਬਾਰੇ ਸਨ, ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਮਿੰਕੇ ਅਤੇ ਰਖੇਲ ਓਨਟੋਸੋਰੋਹ, ਅਤੀਤ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋਣ ਲਈ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਲੇਨ ਇਸਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ,
ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਬੁਮੀ ਮਾਨੁਸੀਆ [ਮਨੁੱਖਜਾਤੀ ਦੀ ਇਹ ਧਰਤੀ] ਨਿਊ ਆਰਡਰ ਨੂੰ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ ਜਮਾਤੀ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਰਾਹੀਂ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਨੌਜਵਾਨ, ਆਲੋਚਨਾਤਮਕ ਸੋਚ ਵਾਲੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਇਤਿਹਾਸ ਨਾਲ ਜੋੜ ਕੇ ਸੀ। ਇਤਿਹਾਸ, bi eleyi. ਉਸ ਇਤਿਹਾਸ ਦਾ ਇੱਕ ਹਿੱਸਾ ਉਹ ਸੀ ਜੋ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਰਿਹਾਅ ਹੋਏ ਕੈਦੀਆਂ ਨਾਲ ਵਾਪਰਿਆ ਅਤੇ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਇਸ ਵਿੱਚ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਸ਼ਾਮਲ ਸੀ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਇਆ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਤਤਕਾਲੀ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਅਤੇ ਸਲਾਹਕਾਰਾਂ ਦੀ ਸਰਦਾਰੀ ਤੋਂ ਆਜ਼ਾਦ ਹੋ ਕੇ ਇਤਿਹਾਸ ਨੂੰ ਤਾਜ਼ਾ ਅੱਖ ਨਾਲ ਵੇਖਣਾ। ਵਿੱਚ realpolitik ਸ਼ਰਤਾਂ, ਇਸ ਦਾ ਮਤਲਬ ਸਾਰੇ PKI-ਵਿਰੋਧੀ ਬੁੱਧੀਜੀਵੀਆਂ ਦੀ ਸਲਾਹ ਨੂੰ ਤੋੜਨਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਨਵੇਂ ਆਰਡਰ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜਨ ਵਾਲੇ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਇੱਥੇ ਕੋਈ ਨਵੇਂ ਸਲਾਹਕਾਰ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਹਾਲਾਂਕਿ: ਸਿਰਫ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਨ ਲਈ, ਕਿਤਾਬਾਂ ਅਤੇ ਇਤਿਹਾਸ ਦਾ ਅਧਿਐਨ ਕੀਤਾ ਜਾਣਾ ਅਤੇ ਜਵਾਬ ਲੱਭਣੇ ਹਨ। ਇਹ ਇਸ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਵਿੱਚ ਸੀ ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕਾਫ਼ੀ ਨਵੇਂ, ਨੌਜਵਾਨ ਕਾਰਕੁੰਨਾਂ ਨੂੰ "ਕਲਾਸ" ਮਿਲਿਆ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਿਸਾਨਾਂ ਜਾਂ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਨਾਲ ਸੰਗਠਿਤ ਅਤੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ।
puzzles
ਇੱਥੇ ਦੋ ਚੀਜ਼ਾਂ ਹਨ ਜੋ ਲੇਨ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਨੇ ਮੇਰੇ ਸਮੇਤ ਕਈਆਂ ਨੂੰ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰਮੋਦਿਆ ਨੇ 1979 ਵਿੱਚ ਰਿਲੀਜ਼ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨ ਲਈ ਕੁਝ ਵੀ ਵੱਡਾ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਲਿਖਿਆ, ਸਿਵਾਏ ਕਦੇ-ਕਦਾਈਂ ਦਿੱਤੇ ਬਿਆਨਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ 1995 ਵਿੱਚ ਮੈਗਸੇਸੇ ਅਵਾਰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਸਵੀਕ੍ਰਿਤੀ ਭਾਸ਼ਣ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਸੁਹਾਰਤੋ ਦੇ ਮਿੰਨੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਮਨੀਲਾ ਵਿੱਚ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਤੋਂ ਰੋਕਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।
ਪ੍ਰਮੋਦਿਆ ਅਕਸਰ ਇਹ ਦੱਸਣ ਲਈ "ਲੇਖਕ ਬਲਾਕ" ਹੋਣ ਦੀ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸਨੇ ਲਿਖਣਾ ਕਿਉਂ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਲੇਨ ਥਿਊਰੀਜ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਲੇਖਕ ਦਾ ਇਹ ਬਲਾਕ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਵੱਡੀ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਲੱਛਣ ਸੀ: ਖੱਬੇਪੱਖੀਆਂ ਦੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੋਂ ਪੁੱਛ-ਗਿੱਛ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਸਫਲਤਾ ਕਿ 1965 ਵਿੱਚ ਕੀ ਹੋਇਆ, ਇਸਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕੀ ਹੋਈ, ਅਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਕੀ ਹੋਇਆ। “ਇਹ…ਪ੍ਰਮੋਏਦਿਆ ਦੇ ਲੇਖਕ ਬਲਾਕ ਦਾ ਮੂਲ ਸੀ। ਅਜਿਹੀ ਅਸਫਲਤਾ ਇੱਕ ਦੋਹਰੀ ਅਸਫਲਤਾ ਹੈ: ਕਿਉਂਕਿ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਅੱਜ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ, ਖੱਬੇਪੱਖੀਆਂ ਦੀ ਅਸਫਲਤਾ ਦਾ ਇੱਕ ਉਤਪਾਦ ਸੀ। ਉਸ ਇਤਿਹਾਸ ਨੂੰ ਸਮਝੇ ਬਿਨਾਂ, ਸਮਕਾਲੀ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਇੱਕ ਰਹੱਸ ਬਣਿਆ ਰਹੇਗਾ, ਇਸ ਨੂੰ ਬਦਲਣ ਦੀ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਤੋਂ ਪਰੇ।
ਲੇਨ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਹੀ ਹੈ ਕਿ ਵਿਸ਼ਲੇਸ਼ਣਾਤਮਕ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਤੌਰ' ਤੇ ਇਸ ਨਾਲ ਸਮਝੌਤਾ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਅਤੀਤ ਦੀ ਕੋਈ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ. ਪਰ ਕੋਈ ਇਹ ਵੀ ਸਮਝ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰਮੋਏਦਿਆ ਨੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਸਲਾਹ ਕਿਉਂ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਕਿ "ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਨਵਾਂ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਉਣ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰੱਥ ਦੱਸਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।" ਜਦੋਂ ਤੁਹਾਡੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਸੰਘਰਸ਼ ਹਾਰ ਗਈ ਤਾਂ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਸਲਾਹ ਕਿਉਂ ਦਿਓ? ਉੱਤਰਾਧਿਕਾਰੀ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਨੂੰ ਉਹੀ ਗਲਤੀਆਂ ਨਾ ਕਰਨ ਨੂੰ ਯਕੀਨੀ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਨਿਸ਼ਚਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੱਕ ਨੇਕ ਮਨੋਰਥ ਹੈ ਪਰ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਜੋ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਹਾਰਨ ਵਾਲੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦੇਖਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਮਜਬੂਰ ਹੈ। ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ, ਇਹ ਜੇਤੂ ਹਨ ਜੋ ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਆਪਣੇ ਸੰਸਕਰਣਾਂ ਨੂੰ ਲਿਖਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਜਿਵੇਂ ਕਹਾਵਤ ਹੈ, ਸਫਲਤਾ ਦੇ ਹਜ਼ਾਰ ਪਿਤਾ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਅਸਫਲਤਾ ਅਨਾਥ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਦੂਸਰੀ ਬੁਝਾਰਤ, ਕਈ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ, ਸਮਝਣਾ ਵਧੇਰੇ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ। ਇਹ ਅੱਜ ਦੇ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਮੋਦਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ ਦੀ ਅਣਗਹਿਲੀ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਸੈਂਸਰਸ਼ਿਪ ਦੀ ਅਣਹੋਂਦ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਧਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਦੇ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵੀ ਕਿਤਾਬ ਨਹੀਂ ਪੜ੍ਹਾਈ ਜਾਂਦੀ, ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ “ਸਿੰਗਾਪੁਰ ਦੇ ਹਾਈ ਸਕੂਲਾਂ ਜਾਂ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਦੇ ਕਾਲਜਾਂ ਵਿੱਚ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪਾਠਕ੍ਰਮ ਵਿੱਚ ਹਨ।” ਕੋਈ ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਇਹ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਭੁੱਲਣਹਾਰ ਘਟਨਾਵਾਂ ਦੀ ਸਮੂਹਿਕ ਵਿਰਾਸਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਲੋਕ, ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਦੁੱਖ ਝੱਲਣ ਵਾਲੇ ਵੀ, ਯਾਦ ਦਿਵਾਉਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਅਜਿਹਾ ਤਜਰਬਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਦੁਬਾਰਾ ਨਹੀਂ ਵਾਪਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ। ਭਾਵੇਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ 1965 ਦੀ ਤਬਾਹੀ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਦੀਆਂ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਪ੍ਰਮੋਦਿਆ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਨਾਮ ਹੈ ਜੋ ਉਸ ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਉਜਾਗਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਏ tapol, ਇੱਕ ਬ੍ਰਾਂਡ ਜੋ ਅਜੇ ਵੀ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਬੇਚੈਨੀ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਇਸਦੇ ਅਰਥਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਆਮ ਸਮਾਜ ਤੋਂ ਕੱਟਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਇੱਕ ਪਰਦੇਸੀ ਹੋਣਾ। ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਪ੍ਰਗਤੀਸ਼ੀਲ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ, ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਲੋਕ ਹਨ ਜੋ 1965 ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਜਾਂ ਸ਼ਖਸੀਅਤਾਂ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਅਸਹਿਜ ਨਹੀਂ ਹਨ।
ਕੋਈ ਵੀ ਇਸ ਝਿਜਕ ਨੂੰ ਇੱਕ ਡੂੰਘੇ ਸਦਮੇ ਲਈ ਹੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਠਹਿਰਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜੋ ਅੱਜ ਦੇ ਵਧੇਰੇ ਖੁੱਲੇ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਵੀ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ TNI, ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਦੀ ਫੌਜ, ਦੇਸ਼ ਦੀ ਰਾਜਨੀਤੀ 'ਤੇ ਆਪਣਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ਪਾ ਰਹੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਮੂਹਿਕ ਕਤਲੇਆਮ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲੈਣ ਵਾਲੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਅਜੇ ਵੀ ਜ਼ਿੰਦਾ ਹਨ। ਅਤੇ ਸਿਆਸੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਰਗਰਮ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਦੁਬਾਰਾ, ਮੈਨੂੰ ਚਿਲੀ ਦੀ ਯਾਦ ਆ ਰਹੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੇ 1973 ਦੇ ਤਖਤਾਪਲਟ ਅਤੇ ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੇ ਨਤੀਜਿਆਂ ਦੀ ਅਸਲ ਸਮਾਜ-ਵਿਆਪੀ ਗਿਣਤੀ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਇਸ ਡਰ ਦੇ ਕਾਰਨ ਕਿ ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਨੂੰ ਤੋੜਨਾ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਅਜਿਹੇ ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਭੜਕ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜਿਸਦੀ ਜਮਾਤੀ ਵੰਡ ਬਰਕਰਾਰ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ - ਜਿੱਥੇ ਸਲਵਾਡੋਰ ਐਲੇਂਡੇ ਇੱਕ ਉਦਾਸ ਹਸਤੀ ਬਣੀ ਹੋਈ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਖੱਬੇ ਪੱਖੀ ਲਾਵਾਰਿਸ ਛੱਡਣਾ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ।
ਕੋਈ ਵੀ ਸਦਮਾ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦਾ ਜਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਲਈ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਕੋਈ ਸਿਰਫ ਉਹ ਦਿਨ ਆਵੇਗਾ ਜਦੋਂ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਪ੍ਰਗਤੀਸ਼ੀਲਾਂ ਦੀ ਭਵਿੱਖੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਆਪਣੇ ਅਤੀਤ ਦਾ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋਵੇਗੀ ਅਤੇ ਲੇਨ ਦੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਦੇ ਨਿਰਮਾਣ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸਬਕ ਲੈਣ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋਵੇਗੀ। "ਅਧੂਰੀ ਕੌਮ" ਵਜੋਂ।
ਅੰਤਮ ਨੋਟ
In ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਜਲਾਵਤਨੀ ਤੋਂ ਬਾਹਰ, ਲੇਨ ਨੇ ਪ੍ਰਮੋਏਦਿਆ ਅਨੰਤ ਟੋਅਰ, ਹਾਜਿਮ ਰਚਮੈਨ, ਅਤੇ ਜੋਸੋਫ ਇਸਕ ਨੂੰ ਤਿੰਨ ਮੁਸਕੇਟਰਾਂ ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਇਆ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬਹਾਦਰੀ ਨਾਲ ਸੈਂਸਰਾਂ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ। ਪਰ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਡੂਮਾਸ ਦੇ ਨਾਵਲ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਚੌਥਾ ਮਸਕਟੀਅਰ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਹ ਖੁਦ ਲੇਨ ਸੀ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਹ ਸਮਝਦਾਰੀ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਭੂਮਿਕਾ ਨੂੰ ਘੱਟ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਲੇਨ ਜਕਾਰਤਾ ਵਿੱਚ ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆਈ ਦੂਤਾਵਾਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮੱਧ-ਪੱਧਰ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰੀ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਹ ਪ੍ਰਮੋਦਿਆ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨਾਲ ਜਾਣੂ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਨਿਪੁੰਨ, ਉਸਨੇ ਨਾਵਲਾਂ ਦਾ ਅਨੁਵਾਦ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਰਾਜਦੂਤ ਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਖਾਲੀ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਮੋਏਦਿਆ ਦੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦਾ ਅਨੁਵਾਦ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਬਾਅਦ ਵਾਲੇ, ਸੰਭਾਵਤ ਨਤੀਜੇ ਬਾਰੇ ਚਿੰਤਤ ਸਨ ਜੇਕਰ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆਈ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦਾ ਇੱਕ ਮਾਤਹਿਤ ਪਾਬੰਦੀਸ਼ੁਦਾ ਰਚਨਾਵਾਂ ਦਾ ਅਨੁਵਾਦ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਉਸਨੂੰ ਭੇਜਣ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਵਾਪਸ ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ. ਇੱਕ ਕੂਟਨੀਤਕ ਕੈਰੀਅਰ ਦਾ ਪਟੜੀ ਤੋਂ ਉਤਰਨਾ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਬਾਕੀ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਵਰਦਾਨ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਲੇਨ ਦੇ ਅਨੁਵਾਦ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪ੍ਰਮੋਏਦਿਆ ਦੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਸੰਸਾਰ ਅਤੇ ਬਾਕੀ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ।
ਮੈਕਸ ਲੇਨ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇੱਕ ਨਿਪੁੰਨ ਅਨੁਵਾਦਕ ਤੋਂ ਵੱਧ ਹੈ। ਉਹ ਇੱਕ ਬੁੱਧੀਜੀਵੀ ਅਤੇ ਕਾਰਕੁਨ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਜੀਵਨ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਨਾਲ ਇੱਕ ਲੰਮਾ ਡੂੰਘਾ ਰੁਝੇਵਾਂ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਸੇ ਲਈ ਇਹ ਪੁਸਤਕ ਆਪਣੀ ਵਿਧਾ ਦੇ ਲਿਹਾਜ਼ ਨਾਲ ਕਬੂਤਰਬਾਜ਼ੀ ਕਰਨਾ ਆਸਾਨ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਅੰਸ਼ਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਇਤਿਹਾਸ ਹੈ, ਅੰਸ਼ਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੱਕ ਮਹਾਨ ਲੇਖਕ ਦੀ ਜੀਵਨੀ, ਅੰਸ਼ਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੱਕ ਬੌਧਿਕ ਸਾਹਸ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਅੰਸ਼ਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੱਕ ਆਸਟਰੇਲੀਆਈ ਮਾਰਕਸਵਾਦੀ ਦੇ ਆਪਣੇ ਗੋਦ ਲਏ ਦੇਸ਼ ਲਈ ਪਿਆਰ ਦਾ ਪ੍ਰਮਾਣ ਪੱਤਰ।
ZNetwork ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਇਸਦੇ ਪਾਠਕਾਂ ਦੀ ਉਦਾਰਤਾ ਦੁਆਰਾ ਫੰਡ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਦਾਨ