Een kalme en koele Amerikaanse president kondigt een kleine terugtrekking van Amerikaanse troepen uit Afghanistan aan, minder dan 10% van het totale aantal, in een uiting van voorzichtigheid die de grenzen van het imperium maskeert.
In een toespraak die opmerkelijk was vanwege zijn beknoptheid, kondigde president Barack Obama feitelijk zijn succes aan, gaf hij Afghanistan de les over zijn verantwoordelijkheden om zijn grondgebied veilig te stellen, en maakte hij melding van de aanstaande terugtrekking van troepen.
Iedereen die eerdere Amerikaanse oorlogen in het buitenland heeft meegemaakt, heeft eerder soortgelijke uitspraken gehoord, maar ik betwijfel of ze eerder hebben gehoord wat Obama zei: dat de VS ‘geen imperium’ is.
Dat is zeker nieuws voor tientallen landen in Azië, Afrika en Latijns-Amerika, waar hun leiders op Amerikaanse grillen zijn gekozen, bewapend of vervangen.
Dit is niet het einde, maar het is het begin van het einde.
En het eindigt niet zo heel anders dan dat van de voormalige Sovjetbezetting, zij het langzamer, want beide rijken raakten ontdaan van rijkdom en wil.
In de nasleep van de wereldschokkende economische val van eind 2008 bleven de VS achter met beperkte middelen. Bovendien hebben recente opiniepeilingen aangetoond dat de steun voor de aanhoudende oorlogsinspanningen afneemt.
Nu er verkiezingen op komst zijn en er sprake is van een dramatisch hoge werkloosheid, kunnen militaire terugtrekkingen de ontevreden Democratische kiezers nieuwe energie geven.
De president suggereerde dat de verlamming van Al Qaeda en de vernedering van de Taliban aan de onderhandelingstafel zouden worden gebracht.
Maar de Taliban zijn verre van vernederd. Nog maar een maand geleden hebben ze een van de grootste steden van Afghanistan getroffen, deze dertig uur lang stilgelegd en met gemak belangrijke militaire en regeringsdoelen aangevallen.
Met behulp van zelfmoordterroristen en handvuurwapens raakten enkele tientallen mannen het paleis van de gouverneur, het hoofdbureau van de politie, het hoofdbureau van de transportpolitie en verschillende militaire gebouwen.
Een waarnemer van de aanval in Kandahar zei dat granaathulzen als 'hagel na een storm' op straat terechtkomen.
Kandahar is meer dan een grote stad: het is de grootste in het zuiden van Afghanistan en een belangrijke NAVO-basis.
Een Kandaharian vroeg: ‘Hoe zijn ze in staat nabijgelegen gebouwen te bezetten en zichzelf in scène te zetten, zodat ze op het kantoor van de gouverneur en de NDS-afdeling kunnen schieten? (NDS is de Afghaanse inlichtingendienst – de CIA).
Mohammed Umar Sathi uit Kandahar beantwoordde zijn eigen vraag en suggereerde: “Ofwel zijn de veiligheidstroepen incompetent, ofwel hebben ze geen onderlinge coördinatie.”*
De Taliban verlangen naar het uur van de Amerikaanse terugtrekking, waarna de afrekening zal komen.
Imperiums kunnen, net als individuen, moe worden.
Het is niet voor niets dat Afghanistan ‘het kerkhof van rijken’ wordt genoemd.
–(c) '11 mei
Bronnen: Sha Taimoor en Alisse J. Rubin, "Broad Taliban Attack Paralyzes Kandahar", New York Times, ma., 5-9-11, p. A4.: Gould, Elizabeth & Paul Fitzgerald, Crossing Zero: The AfPak War at the Turning Point of American Empire (San Francisco, CA: City Lights Books/Open Media Series, 2011
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren