RT is de eerste tv-zender ter wereld geworden die met voormalig journalist en Black Panther Mumia Abu-Jamal heeft gesproken sinds hij in januari uit de dodencel werd verwijderd. Abu-Jamal zal zijn leven achter de tralies doorbrengen omdat hij in 1981 een politieagent heeft vermoord.
De zaak van Mumia Abu-Jamal wordt door velen beschouwd als een flagrante gerechtelijke dwaling en heeft wereldwijd veel aandacht gekregen. De verdediging beweerde dat Abu-Jamal onschuldig is aan de beschuldigingen, aangezien de getuigenissen van de getuigen van de aanklager niet betrouwbaar waren. Decennia lang hebben aanhangers zich achter hem geschaard.
Na bijna dertig jaar in de dodencel te hebben gezeten, vertelde Abu-Jamal dat aan Anastasia Churkina van RT ‘De waarheid is dat ik het grootste deel van mijn leven in de dodencel heb doorgebracht. Dus in veel opzichten, zelfs tot op de dag van vandaag, zit ik in mijn eigen gedachten, zo niet in feite, nog steeds in de dodencel.”
RT: Als je niet achter de tralies zou zitten en ergens anders ter wereld zou kunnen zijn, waar zou je dan zijn – en wat zou je doen?
Mumia Abu-Jamal: Sinds mijn vroegste jaren was ik wat je een internationalist zou noemen. Dat is aandacht besteden aan wat er in andere delen van de wereld gebeurt. Als internationalist denk ik aan het leven van andere mensen over de hele wereld. Natuurlijk zou ik als Afro-Amerikaan graag wat tijd in delen van Afrika doorbrengen. Maar het is ook waar dat ik veel vrienden en geliefden heb in Frankrijk. Ik zou heel graag mijn familie, mijn vrouw en kinderen meenemen om onze straat in Parijs te komen bekijken.
RT: Als je achter de tralies zit, lijkt het alsof je de wereldaangelegenheden veel beter in de gaten houdt dan de meeste mensen die vrij over straat kunnen lopen. Aan welk evenement van de afgelopen 30 jaar zou jij graag deel willen uitmaken, als dat kon?
Update: Ik denk dat de eerste waarschijnlijk de anti-apartheidsbeweging in Zuid-Afrika zou zijn. Omdat het land ooit Zuid-Afrikaans was, maar ook mondiaal was, omdat het het raakpunt was van de blanke suprematie versus de vrijheid en waardigheid van het Afrikaanse volk. Zuid-Afrika zou dus een logische eerste keuze zijn.
Maar waar de mensen ook voor vrijheid vechten, dat trekt mijn aandacht en trekt mijn aandacht en beweegt mijn passie.
RT: U wordt aan het eind van de maand 56, wat betekent dat u meer dan de helft van uw leven achter de tralies moet doorbrengen. De meeste mensen kunnen zich dat niet eens voorstellen. Hoe is het? Hoe heeft het jou veranderd?
Update: Het punt en feit is dat ik het grootste deel van mijn leven, het grootste deel van mijn leven, in de dodencel heb doorgebracht. En het kan niet anders dan een diepgaand effect hebben gehad op het bewustzijn en op de manier waarop iemand de wereld ziet en ermee omgaat. Ik vertel mezelf graag dat ik eigenlijk veel van die tijd buiten de bars heb doorgebracht, in andere landen en in andere delen van de wereld. Omdat ik dat mentaal deed. Maar mentaal kan je slechts tot nu toe brengen. De waarheid is dat ik het grootste deel van mijn leven in de dodencel heb doorgebracht. Dus in veel opzichten, zelfs tot op de dag van vandaag, zit ik in mijn eigen gedachten, zo niet in feite, nog steeds in de dodencel.
RT: Jouw verhaal is werkelijk een symbool geworden voor velen van een gebrekkig rechtssysteem. Heeft u persoonlijk nog enig vertrouwen in een eerlijk en vrij rechtssysteem? Gezien het feit dat uw leven er zoveel door beïnvloed is?
Update: Toen ik een tiener was en lid was van de Black Panther-partij, herinner ik me dat ik naar het centrum van Manhattan ging en protesteerde tegen politieke opsluiting en opsluiting en de bedreigingen waarmee Angela Davis werd geconfronteerd... Toen Davis het gevangenissysteem aanviel, had ze het over misschien wel 250,000 of 300,000 mensen die overal in de gevangenis zaten. de VS als een probleem dat moet worden aangepakt, een crisis, een situatie die grenst aan het fascisme. Snel 30 tot 40 jaar vooruit naar het heden, vandaag de dag zijn er alleen al in Californië meer dan 300,000 gevangenen, één staat op vijftig. Alleen al de gevangenschap in Californië overtreft die in Frankrijk, België en Engeland – ik zou vier tot vijf landen samen kunnen noemen.
Wij konden toen nog niet voorspellen wat het zou worden. Het is monsterlijk als je echt kijkt naar wat er vandaag de dag gebeurt. Je kunt letterlijk praten over miljoenen mensen die vandaag de dag gevangen zitten in het gevangenen-industriële complex: mannen, vrouwen en kinderen. En dat niveau van massale opsluiting, eigenlijk massarepressie, moet een enorme impact hebben op de andere gemeenschappen, niet alleen onder gezinnen, maar op een sociale en gemeenschappelijke manier, en in het inprenten van angst onder generaties. Het bevindt zich dus op een niveau en op een diepte waar velen van ons vandaag de dag niet eens van kunnen dromen.
RT: Je praat in je werk over zoveel belangrijke sociale en economische kwesties; heb jij vandaag een droom? Als je een van die aspecten zou zien veranderen, welke zou je dan kiezen? Wat zou je graag zien gebeuren in de Verenigde Staten?
Update: Er is nooit één ding… Vanwege het systeem van onderlinge verbondenheid en omdat een deel van het systeem een ander deel van het systeem beïnvloedt, en omdat wat Antonio Gramsci de hegemonie van het ideologische systeem noemde, andere delen van het systeem beïnvloedt. Je kunt niet één ding veranderen dat gevolgen heeft voor alle dingen. Dat is een van de lessen van de jaren zestig, omdat de burgerrechtenbeweging sprak over integratie en het veranderen van de scholen. Als je tegenwoordig naar de overgrote meerderheid van de arbeidersklasse en arme zwarte kinderen op Amerikaanse scholen kijkt, leven en brengen ze hun uren en dagen door in het systeem dat net zo gesegregeerd is als dat van hun grootouders, maar het wordt niet gescheiden door ras, het is gescheiden per ras en klasse.
De scholen waar mijn kleinkinderen naar toe gaan zijn slechter dan de scholen waar ik naartoe ging toen ik in mijn minderjarige en tienerjaren zat. Dat is een veroordeling van een systeem, maar omdat vroegere generaties zich slechts op één ding of één kant van het probleem concentreerden. Het probleem is echt steeds erger en erger geworden. En hoewel er veel retoriek over scholen bestaat, zijn Amerikaanse scholen een tragedie.
RT: Je werd op veertienjarige leeftijd in de gaten gehouden door de FBI, nu wetten zoals NDAA in de Verenigde Staten worden aangenomen wanneer mensen in de gaten worden gehouden, vastgehouden en vastgehouden kunnen worden, dat is gemakkelijker dan ooit geworden, denk je dat Big Brother officieel heeft laten zien zijn gezicht in dit land?
Update: Als je terugkijkt is het duidelijk dat de FBI en hun leiders en hun agenten wisten dat alles wat ze toen deden illegaal was en dat FBI-agenten geleerd en getraind werden hoe ze in plaatsen moesten inbreken, hoe ze dat moesten doen, wat ze noemden, black bag jobs en dat soort dingen. van dingen, hoe misdaden te plegen. En dit is wat ze ook hebben geleerd: je kunt het maar beter doen en je kunt maar beter niet gepakt worden, want als je gepakt wordt, ga je naar de gevangenis en doen we alsof we je niet kennen, je staat er alleen voor . Wat er de afgelopen twintig en dertig jaar is gebeurd, niet alleen de NDAA, maar ook de zogenaamde Patriot Act, heeft alles gelegaliseerd wat in de jaren vijftig en zeventig illegaal was. Ze legaliseerden precies de dingen waarvan de FBI-agenten en de administratie destijds wisten dat ze crimineel waren. Dat betekent dat ze in uw e-mail kunnen kijken, zeker uw e-mail kunnen lezen, op uw telefoon kunnen tikken – dat doen ze allemaal. Maar ze doen het in naam van de nationale veiligheid. Wat we vandaag de dag leven is een nationale veiligheidsstaat waarin Big Brother wordt gelegaliseerd en gerationaliseerd.
RT: U hebt politici ooit beschreven als prostituees in pak die uw excuses aanbieden aan eerlijke prostituees. Het is momenteel verkiezingsseizoen in de VS en we willen vragen wie mensen vertrouwen, op wie zou jij stemmen?
Update: Niemand. Ik heb vandaag niemand gezien op wie ik met een goed geweten zou kunnen stemmen. Omdat de meeste mensen daar afkomstig zijn van twee grote politieke partijen en het enige wat ik hoor een soort waanzin is – een wens om terug te keren naar de jeugdtijd, naar de jaren vijftig, of ze praten over de voortzetting van het Amerikaanse imperium, het imperialisme. Wat is er om op te stemmen? Hoeveel mensen gaan bewust naar de stembus en stemmen voor het imperialisme, voor meer oorlog, of stemmen ervoor dat hun zoon of dochter, of vader of moeder lid wordt van de strijdkrachten en een massamoordenaar wordt?
RT: Het lijkt erop dat u de Occupy Wall Street-beweging hebt gesteund die dit jaar in de VS is ontstaan. Is dit het soort opstand waarvan je denkt dat het Amerika kan veranderen en dat ook zal doen?
goed voor de Verenigde Staten?
Update: Ik denk dat dit het begin is van dit soort opstand. Omdat het dieper moet, het moet breder zijn, het moet kwesties aanpakken die raken aan de levens van arme arbeiders. Het is een verdomd goed begin, ik wou alleen dat het groter en bozer was.
RT: Jij bent de stem van de stemlozen. Wat is op dit moment uw boodschap aan uw supporters, aan degenen die naar u luisteren?
Update: Organiseren, organiseren, organiseren. Ik hou van jullie allemaal. Bedankt dat je voor mij vecht en laten we samen vechten om vrij te zijn.
BEZET HET DIENST VAN JUSTITIE IN WASHINGTON DC OP 24 APRIL
http://www.occupythejusticedepartment.com/
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren