Bernie Sanders heeft de hoogste goedkeuringsscore van alle politici in het land, met 61 procent die het goedkeurt, terwijl slechts 32 procent het afkeurt, volgens een rapport van 15 maart. Fox News-peiling. Het verschil tussen Sanders en 29 plus procent gunstig/ongunstig is veel groter dan de negatieve 8 procent van Trump.
Wat verklaart de populariteit van Sanders en hoe kunnen progressieven daarop voortbouwen?
Bernie Sanders zegt al bijna een halve eeuw dezelfde dingen. Hij is een consequente democratisch-socialist geweest die heeft gevochten ten behoeve van de werkende mensen en tegen de macht van de financiële macht en het bedrijfsleven. Hoewel zijn ongecompliceerde toewijding aan zijn idealen verfrissend oprecht is, drukte hij pas vorig jaar op 74-jarige leeftijd zijn stempel op het nationale toneel.
Sanders veranderde niet, maar de wereld wel.
Zijn boodschap over de verwoestingen en oneerlijkheid van op hol geslagen ongelijkheid raakte ons omdat het waar is. Hij en zijn campagne werden de volgende fase van de opstand tegen de één procent, geïnitieerd door de opmerkelijke, maar kortstondige Occupy Wall Street.
Sanders heeft deze ontevredenheid vele stappen vooruit gezet door duidelijk een sociaal-democratische agenda voor de werkende bevolking te formuleren. Hij maakte van “Wij zijn de 99%” een duidelijke beleidsagenda. Die agenda, en niet alleen zijn enorme integriteit, is de reden waarom hij zo populair blijft.
Hij staat ergens voor en dat moeten wij ook zijn.
Hier is een ruwe schets van zo’n agenda:
-
Het recht op een baan tegen een leefbaar loon: Iedereen die bereid en in staat is om te werken, zou recht moeten hebben op een baan die vandaag de dag minstens $15 per uur zou opleveren. Als de particuliere sector niet in staat is dergelijke banen te creëren, moet de overheid optreden als werkgever in laatste instantie. Er is meer dan genoeg werk aan de winkel om onze infrastructuur weer op te bouwen en ons milieu te beschermen.
-
Het recht op universele gezondheidszorg: Het is tijd om Medicare – ons efficiënt beheerde systeem voor één betaler voor ouderen – uit te breiden naar iedereen die zich daarbij wil aansluiten.
-
Het recht op gratis openbaar onderwijs, van kleuterschool tot graduate school: Elk kind verdient gratis toegang tot zoveel onderwijs als waarvoor hij of zij in aanmerking komt via onze openbare onderwijssystemen. Bijna elk economisch ontwikkeld land biedt gratis hoger onderwijs. Dat zouden wij ook moeten doen. (Zien hier.)
-
Het recht op een duurzame omgeving, vrij van chemische, radioactieve en koolstofvervuiling: we moeten werkende mensen en gemeenschappen beschermen tegen schadelijke blootstelling en tegelijkertijd de uitstoot van broeikasgassen – de oorzaak van de opwarming van de aarde – snel terugdringen. De klimaatcrisis is reëel en moet nu worden aangepakt. Daarbij moeten we ook een beleid voeren om goederen zo lokaal mogelijk te kopen om de ecologische voetafdruk van het transport te beperken, en we moeten ervoor zorgen dat industrieën niet vluchten naar landen met zwakkere gezondheids-, veiligheids- en milieunormen.
-
Het recht op een onpartijdig strafrechtsysteem dat niemand schaadt op basis van etniciteit, geslacht, seksuele geaardheid, raciale categorie of religie. In het bijzonder moeten we de verschillende impact van handhaving, vervolging en veroordeling op gekleurde jongeren drastisch verminderen.
-
Het recht om te stemmen, vrij van onderdrukkingsactiviteiten van kiezers en de invloed van miljardairs: Om onze democratie te laten voortbestaan moeten we alle pogingen om het stemrecht te ontzeggen stopzetten, en moeten we de invloed van geld op alle terreinen van het politieke systeem beperken.
-
Het recht op staatsburgerschap voor alle inwoners: Wij zijn een natie van immigranten, zowel gedocumenteerd als ongedocumenteerd. Er zou een eenvoudige weg naar burgerschap moeten zijn voor de ruim 11 miljoen immigranten zonder papieren die hier vandaag de dag aanwezig zijn.
-
Het recht om vakbonden te organiseren zonder bedreigingen of intimidatie door werkgevers. We moeten de huidige wetten en processen hervormen die werkgevers in staat stellen werknemers te intimideren om zich bij een vakbond aan te sluiten. Het Congres zou de Free Choice Act moeten goedkeuren, waardoor er een gelijk speelveld ontstaat. (Zien hier.)
-
Het recht om ons geld te controleren via openbare staatsbanken en een nationale postbank: we hebben een alternatief nodig voor de rooffinanciering van Wall Street. Naar het voorbeeld van de Public Bank of North Dakota zou elke staat een publieke bank moeten charteren wiens eerste en enige doel het dienen van zijn bevolking is. Net als veel andere landen hebben we ook een nationale postbank nodig om in al onze gemeenschappen financiële diensten te verlenen. (Zien Public Banking Institute en Campagne voor postbankieren.)
Maar kan Amerika zich deze fundamentele mensenrechten werkelijk veroorloven?
Wij zijn het rijkste land in de wereldgeschiedenis. De hulpbronnen zijn er, maar onze welvaart is gekaapt door de financiële en zakelijke elites. In 1970 bedroeg de beloning van de CEO/werknemer $45 op één. Tegenwoordig is het meer dan $ 840 per één.
De gemiddelde werknemer die veertig jaar geleden de arbeidsmarkt betrad, heeft volgens Rutgers University-professor Michael Merrill meer dan $40 aan productiviteitswinst verloren. Vanaf de Tweede Wereldoorlog tot 500,000 steeg de productiviteit, evenals de reële lonen. Sinds 1980 zijn de reële lonen van werknemers (na inflatie) tot stilstand gekomen, terwijl de productiviteit enorm is gestegen. De productiviteitswinst die ooit naar de lonen van de werknemers ging, is weggesluisd naar de bovenste 1980 procent. Het gemiddelde loon van vandaag zou het dubbele zijn van wat het is, als we ons eerlijke deel van de productiviteit hadden ontvangen.
Waarom?
Onze economie wordt financieel gestript door Wall Street en hun zakenpartners. (Financiële strip-mining verwijst naar de volledige reeks financiële manoeuvres die geld onttrekken aan niet-financiële bedrijven en rijkdom verschuiven naar grote investeerders, hedgefondsen, private equity-bedrijven, investeringsbanken en verzekeringsmaatschappijen. Net zoals minerale strip-mining schadelijk is voor de natuur milieu, de financiële aard schaadt het bedrijfsklimaat en kan uitgeholde faciliteiten achterlaten.
Deze sociaal-democratische agenda is mogelijk als en alleen als de financiële ‘strip-mining’ wordt stopgezet. Miljarden dollars aan onrechtmatig verkregen winsten moeten worden overgedragen van Wall Street naar Main Street. Hier zijn basisbeleidsmaatregelen die dat doel kunnen bereiken:
-
Een financiële speculatiebelasting op alle Wall Street-transacties: we moeten pleiten voor een kleine omzetbelasting op aandelen (05%), obligaties (01%) en derivaten (005%). Wall Street moet eindelijk zijn eerlijke deel betalen en ons alle reddingsoperaties terugbetalen. (Zien Robin Hood Belasting)
-
Een einde aan de aandelenmanipulatie: Dit verwijst naar het terugkopen van aandelen waardoor de elites uit het bedrijfsleven en de financiële wereld de economie kunnen ontginnen. CEO's en hun Wall Street-partners mogen niet worden toegestaan zichzelf te verrijken door bedrijfsfondsen te gebruiken om hun eigen aandelen terug te kopen om zo de aandelenkoersen op te krikken. Dit was vóór 1982 illegaal en zou opnieuw moeten gebeuren. (Zien “Winst zonder welvaart” door professor William Lazonick)
-
Een vermogensbelasting van 1% op iedereen met een nettowaarde van meer dan $10 miljoen: degenen die superrijk zijn geworden door onze economie te ontginnen, hebben talloze manieren om belastingen te ontwijken. Deze belasting, die wordt gebruikt door Spanje, Frankrijk, Zwitserland en Noorwegen, is een uitstekende manier om die verliezen goed te maken.
(Zelfs Donald Trump ooit pleitte voor een vermogensbelasting van 14.25% om de staatsschuld weg te werken. In 1999 zei hij: “Volgens mijn berekeningen zou 1 procent van de Amerikanen, die 90 procent van de rijkdom in dit land controleren, door mijn plan worden getroffen.”)
Luchtfietserij?
Het is duidelijk dat Donald Trump zijn vermogensbelasting al lang vergeten is. In plaats daarvan is hij vastbesloten om de op hol geslagen ongelijkheid verder te vergroten in plaats van om te keren. Dus waar is de politieke ruimte voor een Sanders-achtige agenda?
Denk nog eens even na over wat er het afgelopen jaar is gebeurd.
-
Wie had ooit gedacht dat deze pathologische leugenaar president zou worden?
-
Wie geloofde werkelijk dat Bernie Sanders, een uitgesproken socialist, zo dicht bij de Democratische nominatie kon komen en de populairste politicus van Amerika kon worden?
-
Wie geloofde dat miljoenen mensen zo snel de straat op zouden gaan en bijna van de ene op de andere dag duizenden Ondeelbare groepen zouden kunnen organiseren?
Er is een echte opening voor een visionaire politiek die het algemeen welzijn beschermt en verbetert. Maar er moet nog veel meer worden gedaan om ons met elkaar te verbinden.
Petitie voor iedere politicus?
Om de Sanders-agenda levend te houden, moeten we deze verder verfijnen, er een petitie van maken, 25 miljoen mensen zover krijgen dat ze deze ondertekenen en onder de neus van elke politicus in het land schuiven.
Moeilijk? Ja, maar niet onmogelijk.
We kunnen nu beginnen met het opbouwen van een massaal educatief netwerk dat miljoenen Amerikanen bereikt met de feiten over op hol geslagen ongelijkheid, financiële ‘strip-mining’ en waarom een krachtige gemeenschappelijke agenda zowel nodig als mogelijk is. In de jaren tachtig van de negentiende eeuw stuurden de populisten, die toen verwikkeld waren in een totale oorlog met de geldelijke belangen, 1880 onderwijzers op de been om hun beweging onder kleine boeren op te bouwen. We hebben er vandaag 6,000 nodig, een aantal dat ruim binnen ons bereik ligt.
Deze educatieve inspanning kan ons helpen inzien dat de vele kwesties waar we om geven diep met elkaar verbonden zijn door op hol geslagen ongelijkheid. Het zal ons helpen inzien waarom we een gemeenschappelijke beweging nodig hebben die verder gaat dan onze kwestiesilo's, belangengroepen en identiteiten. Het vraagt niet van mensen om hun problemen en identiteit op te geven. Het vraagt veeleer dat we de kwestiesilo's poreuzer en onderling verbondener maken.
Les Leopold is uitvoerend directeur van het Labor Institute in New York en auteur van Hoe je een miljoen dollar per uur kunt verdienen: waarom hedgefondsen wegkomen met het overhevelen van de Amerikaanse rijkdom (J. Wiley en zonen, 2013).
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren