Als kind dat opgroeide in de periferie van de ‘vrije wereld’, leerde ik me de Tweede Wereldoorlog voor te stellen als een botsing tussen de kwade krachten van nazi-Duitsland en de Amerikanen, de bevrijders van het oude Europa. Zoals veel jonge mensen ben ik opgegroeid met het kijken naar Combat!, de Amerikaanse tv-serie. Ik hoor nog steeds in mijn hoofd de Duitse soldaten ‘Amerikaner!’ roepen. telkens als ze in wanhoop de heldhaftige troepen van sergeant ‘Chip’ Saunders tegenkwamen, die hen steevast zouden vernietigen. Later leed ik samen met soldaat Ryan terwijl hij werd gered in de buitengewone film van Steven Spielberg. Zoals ik heb geleerd door naar de Amerikaanse tv te kijken, hebben Amerikanen ook de neiging zich voor te stellen dat zij de wereld hebben gered van de nazi-dreiging. Zoals Moe trots tegen een Brit zegt in een aflevering van The Simpsons uit 1995: "Weet je, we hebben je gered in de Tweede Wereldoorlog!". Voor zover ik weet is dat in de VS geen ongebruikelijke term. Volgens deze verbeelding hebben de Amerikanen in de Tweede Wereldoorlog niet alleen de arme Ryan gered, maar ook de Europese (en waarschijnlijk de wereld) vrijheid.
Het ontbrekende deel in al deze herinneringen zijn uiteraard de Russen. Ik heb geen jeugdbeelden van hun rol in de Tweede Wereldoorlog, maar ik heb later vernomen dat zij ook een rol speelden en dat zij feitelijk beweren dat zij het waren die Europa van de nazi’s hebben gered. Toen ik twee jaar geleden Berlijn bezocht, ging ik naar het prachtige Sovjet-oorlogsmonument in Treptower Park. Een gigantisch standbeeld daar toont een Sovjet-soldaat die een kind redt terwijl hij een hakenkruis vernietigt. Kleinere monumenten vieren ook de rol van communistische partizanen die zich verzetten tegen de Duitse invasie in andere landen. Terwijl ik het standbeeld bekeek, werd een groep Amerikaanse toeristen geïnformeerd door een lokale gids, die de nadruk legde op de propagandafunctie van het monument, gericht op het verheerlijken van het communisme en de historische rol van Stalin en de Sovjet-Unie.
Toegegeven: alle landen hebben hun eigen herdenkingspolitiek. Treptower Park Memorial is ongetwijfeld een stukje propaganda, zoals de Duitse gids uitlegde. Maar hetzelfde kan gezegd worden van de producties in Hollywood. Zoals uit een recente onthulling van Wikileaks bleek, is de Amerikaanse regering, net als in de goede oude tijd van de Koude Oorlog, nog steeds bezig met het rekruteren van entertainmentbedrijven om te helpen bij propagandaoorlogen tegen haar vijanden, waaronder Rusland. Toch is de effectiviteit van elke propaganda-inspanning niet hetzelfde geweest. Aan de vooravond van de zeventigste verjaardag van de nederlaag van nazi-Duitsland is de Russische kant van het verhaal vanuit Rusland bijna onhoorbaar. De Amerikaanse propaganda heeft in grote mate de sociale herinnering aan de Tweede Wereldoorlog wereldwijd gevormd.
Een goed voorbeeld hiervan zijn de verschuivingen in het historische geheugen in Frankrijk, het gebied dat feitelijk werd bevrijd als direct gevolg van de Amerikaanse militaire interventie. In 1945, onmiddellijk na het einde van de oorlog, werd een opiniepeiling gehouden onder de Fransen. Een van de belangrijkste vragen was: “Welk land speelde volgens jou de belangrijkste rol in de nederlaag van Duitsland?”. 57% van de geïnterviewden antwoordde dat het de Sovjet-Unie was, 20% koos voor de VS en 12% voor Groot-Brittannië. In 1994 werd dezelfde peiling opnieuw gehouden. Interessant genoeg koos slechts 26% deze keer voor de Sovjet-Unie, terwijl 49% antwoordde dat het de VS waren. De peiling werd in 2004 herhaald. Tegen die tijd was de ommekeer zelfs nog merkbaarder: slechts 20% koos voor de Sovjet-Unie en 58% voor de VS (de perceptie van de Britse rol veranderde niet veel).
Door herinnering te vergelijken met historische feiten is het niet moeilijk te concluderen dat het Franse volk van 1945 dichter bij de waarheid stond dan recente respondenten. Ondanks de verbeeldingskracht van Hollywood bestaat er weinig twijfel over dat de Sovjet-Unie de belangrijkste rol speelde in de nederlaag van de nazi’s. De kern van de Tweede Wereldoorlog was het Oostfront. Hitler mobiliseerde onvergelijkbaar meer soldaten, wapens en uitrusting tegen de Sovjet-Unie dan er aan het westelijk front werden gebruikt. Toen hij in juni 1941 Rusland wilde binnenvallen, zette Duitsland meer dan 3 miljoen soldaten in; aan dit aantal zouden we nog veel meer moeten toevoegen, afkomstig van de Finnen, Roemenen, Kroaten, Hongaren, Italianen en Spanjaarden. Nadat Goebbels in 1943 de ‘totale oorlog’ had uitgeroepen, werden er meer troepen aan de aanvankelijke schenking toegevoegd. Grote delen van de Sovjet-Unie werden binnengevallen en grote steden – waaronder Leningrad (nu Sint-Petersburg) en Stalingrad (nu Volgograd) – werden belegerd. De Sovjet-Unie verzette zich, vocht terug en won uiteindelijk de oorlog, tegen gigantische menselijke en materiële kosten. Er werden 34.5 miljoen mannen en vrouwen gemobiliseerd. Er is veel gedebatteerd over het aantal Sovjetdoden in de Tweede Wereldoorlog, maar de huidige academische consensus suggereert dat het tussen de 25 en 27 miljoen lag (waarvan de helft militaire sterfgevallen). Ter vergelijking: de Amerikaanse bijdrage aan de nederlaag van Duitsland was klein. Hoewel Amerikanen al eerder gevechten voerden met de Duitsers in Afrika en in de periferie van Europa, vonden de meest relevante veldslagen pas plaats in de tweede fase van het Westelijk front, na de invasie van Normandië in juni 1944. In die beroemde episode kwamen de gecombineerde geallieerde De troepen hadden 175,000 man ingezet, waarvan de helft Amerikaans. In de hele Tweede Wereldoorlog telden de Amerikaanse strijdkrachten 407,316 militairen het leven, inclusief degenen die sneuvelden in de oorlog in de Stille Oceaan en met alle niet-Duitse strijders (inclusief burgerdoden zou het totale aantal ongeveer 420,000 zijn). Groot-Brittannië verloor een vergelijkbaar aantal, terwijl de Duitse oorlogsdoden op 5 tot 7 miljoen worden geschat. Zoals de Britse historicus Roger Bartlett concludeerde: “met alle eer aan de Britse en Amerikaanse prestaties is het duidelijk dat het nazisme in de Sovjet-Unie werd verslagen”.
Er zijn weinig kansen dat de zeventigste verjaardag van de nazi-nederlaag de gelegenheid zal bieden voor een niet-ideologische herziening van het verleden. Bij recente herdenkingen in Europa is Rusland doelbewust uitgesloten, als nooit tevoren. Eerder dit jaar vierde Polen de verjaardag van de bevrijding van Auschwitz door het Rode Leger. De Russische president Vladimir Poetin was niet uitgenodigd, onder de absurde bewering dat het Oekraïense soldaten (en niet Russen) waren die feitelijk de Joden uit dat concentratiekamp hebben bevrijd. Op dezelfde manier hebben Obama en verschillende Europese staatshoofden een boycot georganiseerd tegen de Russische parade van de Dag van de Overwinning, die op 70 mei in Moskou zal plaatsvinden. De boycot, zo zeggen zij, komt voort uit de Russische annexatie van de Krim. Dit zou misschien een geldige reden zijn, ware het niet dat er geen boycots nodig zijn wanneer de VS andere landen bombardeert of veranderingen in hun regeringen afdwingt, of wanneer Amerikaanse bondgenoten – zoals Israël – de gebieden van andere landen met militair geweld bezetten. Laten we dus profiteren van deze kans om de geschiedenis te herinneren die verder gaat dan propaganda. Als er in 9 zoiets bestond als een ‘vrije wereld’, dan was dat voor een groot deel te danken aan de legers van een communistisch land en aan de onregelmatige krachten van antifascistische partizanen in Frankrijk, Italië en andere landen. waarvan ook communisten waren. Onze dankbare herinnering aan degenen die zijn omgekomen in de strijd tegen het fascisme moeten hen allemaal omvatten.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren
1 Opmerking
Hier is een paradigma-verschuivend idee: zowel het nazisme als het communisme zijn doelbewust en zeer methodisch gecreëerd door dezelfde schimmige criminele kliek voor hun agenda van wereldheerschappij. Wat ons is geleerd, ongeacht welke kant je denkt te steunen (de VS versus de oude Sovjet-Unie), is een volslagen en totale *fraude*, een dubbelhartige leugen die typerend is voor de manier waarop deze verlegen kliek opereert.
Ik beveel ten zeerste de twee meesterwerken van de gerespecteerde en briljante historicus Anthony C. Sutton over dit onderwerp aan: “Wall Street en de opkomst van Hitler” en “Wall Street en de bolsjewistische revolutie.” Kortom, deze twee groepen zijn kunstmatig gecreëerd en gemaakt om elkaar uit elkaar te scheuren, vergelijkbaar met hanengevechten.
Door ons te concentreren op de triviale vragen van ‘wie’ is meer verantwoordelijk voor het verslaan van Duitsland, verliezen we de echte psychopaten uit het oog die meer dan 50 miljoen Europeanen hebben gecreëerd, gemanipuleerd en erin zijn geslaagd deze te vermoorden.