GAZA CITY, GAZA – Ondanks de indruk die de berichtgeving uit het bedrijfsleven wekt, is er hier op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook nooit zoiets als ‘kalmte’. De aantal slachtoffers voor 2006, vrijgegeven door de Israëlische mensenrechtenorganisatie B'Tselem, meldt dat Israëlische strijdkrachten 660 Palestijnen hebben gedood, terwijl 17 Israëlische burgers zijn gedood, waarvan 13 op de Westelijke Jordaanoever.pdf]. Het geweld is vaak spectaculair, zoals tijdens de belegeringsoperaties in Gaza in de zomer en herfst waarbij meer dan 450 Palestijnen omkwamen onder vernietigende luchtbombardementen, artilleriebeschietingen en twee grote grondinvasies. Maar als een ongewoon openhartige kop in de huidige editie van de Econoom terecht gezegd: “Het zijn de kleine dingen die een beroep maken.”
Toen de Canadese minister van Buitenlandse Zaken Peter MacKay deze week Israël bezocht, waren het deze ‘kleine dingen’ die hij miste – zoals de meer dan 530 vaste controleposten en wegversperringen die werden geïdentificeerd tijdens een gezamenlijke VN-IDF-telling op de bezette Westelijke Jordaanoever. Deze obstakels maken eenvoudig reizen tussen naburige Palestijnse dorpen vaak onmogelijk, vooral als ze worden opgeteld bij de meer dan 7,000 ‘vliegende controleposten’ die overal en altijd opduiken in de grillen van het Israëlische leger. Zoals de Econoom benadrukte: “willekeur is een van de meest verlammende kenmerken van deze regels.”
Het door Israël opgelegde controleposten- en sluitingsregime is meer dan ongemakkelijk; maar al te vaak is het dodelijk. Vrijdag, toen MacKay president Abbas in Amman ontmoette, weigerden Israëlische soldaten bij het Hawara-controlepunt buiten de stad Nablus op de Westelijke Jordaanoever de door Israël afgegeven vergunningen van een patiënt die terugkeerde van een leveroperatie in Palestijns Oost-Jeruzalem. De soldaten dwongen Tayseer Al Qaisi uit de auto en bevalen hem over de controlepost te lopen. Al Qaisi, vader van acht kinderen, raakte ernstig verzwakt door de operatie en stortte slechts een paar honderd meter in elkaar bij het controlepunt. Zoals gemeld door David Chater van Al Jazeera International, werd een Palestijnse ambulance twee uur lang verhinderd het gebied binnen te komen. De heer Al Qaisi stierf terwijl hij op hulp wachtte.
Tijdens ontmoetingen met Israëlische topministers maakte Peter MacKay geen melding van de ruim 2,200 uur strikte avondklok die de afgelopen twee jaar werd opgelegd door tanks en geweervuur, noch van de ruim 5,400 Palestijnen die vorig jaar op Palestijns grondgebied werden gearresteerd of vastgehouden.pdf] – waaronder meer dan de helft van het gekozen Palestijnse kabinet, de voorzitter van het parlement en tientallen lokale en gemeentelijke functionarissen. Hij vroeg niet naar de Palestijnse gevangene die deze week in Israëlische hechtenis stierf, of naar de hongerstaking die politieke gevangenen in Ansar III in de Negev-woestijn voeren als reactie op een aanval van bewakers met politiehonden en traangas. Terwijl MacKay ruimschoots liet weten dat hij de Israëlische soldaat zou bespreken die in juni aan de grens met Gaza gevangen was genomen, heeft hij vrijwel zeker niet gesproken over de 11,000 politieke gevangenen die door Israël worden vastgehouden, waaronder zo'n 400 kinderen.
MacKay sprak ook niet over de meer dan 30 invallen in Palestijnse steden en dorpen door het Israëlische leger in de afgelopen acht dagen, of de veertien vissers die vorige week voor de kust van Rafah werden neergeschoten terwijl ze aan het vissen waren in de Palestijnse wateren. Hij sprak niet over de vijftien Palestijnen die deze week gewond raakten door Israëlische troepen tijdens protesten, of over het tienjarige schoolmeisje Abir Aramin, dat op 14 januari stierf toen ze het terrein van haar school in Anata verliet. Volgens getuigenAbir werd achtervolgd door Israëlische troepen terwijl ze probeerde weg te rennen werd in het hoofd geschoten met een verdovingsgranaat of traangasgranaat van dichtbij.
Het valt te betwijfelen of MacKay de kwestie van vorige week ter sprake heeft gebracht bulldozeren van het hele ‘niet-herkende’ bedoeïenendorp Twail Abu-Jarwal in de Negev-woestijn. De bedoeïenen werden ontheemd omdat ze illegaal het land van de Joodse staat ‘binnendringen’, ondanks het feit dat hun aanwezigheid in de woestijn al lang vóór de staat Israël bestond. Zij zijn noodgedwongen verhuisd naar stedelijke reservaten, terwijl de Negev wordt voorbereid op vestiging door de Joods Nationaal Fonds. In de ‘enige democratie in het Midden-Oosten’ leven minstens 75,000 bedoeïenen in meer dan veertig dorpen die officieel ‘niet erkend’ zijn, waar, net als in Palestijnse gebieden, bouwvergunningen worden geweigerd en sloopopdrachten routinematig worden uitgevoerd. De niet-erkende dorpen hebben geen infrastructuur: geen riolering, geen water of elektriciteit, en vaak geen gezondheidszorg of onderwijsfaciliteiten.
Terwijl Arabische en bedoeïenenhuizen worden verwoest, worden Joodse huizen gebouwd. Op dezelfde dag dat MacKay in de regio aankwam, kondigde de regering van Olmert aan dat er 44 nieuwe wooneenheden zouden worden gebouwd in de nederzetting Maale Adumim nabij Jeruzalem, een nederzetting die de Westelijke Jordaanoever feitelijk, zo niet absoluut, in tweeën scheidt. In feite zal MacKay zich helemaal niet bezighouden met de kwestie van de nederzettingen – niet de 121 illegale nederzettingen en 100 buitenposten op de Westelijke Jordaanoever, noch de tientallen nederzettingen in het bezette Oost-Jeruzalem, daarbuiten erkennen de enorme infrastructuur van permanente onteigening als ‘hindernis’. In feite maken deze nederzettingen, samen met hun uitsluitend voor joden bestemde wegen en de daarmee gepaard gaande veiligheidsvoetafdruk, een Palestijnse staat een onmogelijkheid. In plaats van versterkte koloniën op illegaal bezet land noemt de Canadese regering de nederzettingen ‘feiten ter plaatse’. Om niet achter te blijven verwees Stephen Harper begin 2006 naar de nederzettingenblokken als ‘democratische realiteiten’ toen hij een zionistische belangengroep toesprak [pdf].
MacKay ging niet in op de inhoud van de 700 km lange barrière van sluipschuttertorens, betonnen muren en dodelijke elektronische hekken kronkelt diep de Westelijke Jordaanoever in (80 procent van de muur is gebouwd op door de VN erkend Palestijns land) om de enorme nederzettingsblokken bij Israël te annexeren en de Palestijnen in enclaves te isoleren. Hij bezocht niet de machinerie van nederzettingen en onteigeningen die werd gecreëerd door de muur, de controleposten, de nederzettingen, de wegen die alleen voor kolonisten bestemd waren. John Dugard, Zuid-Afrikaanse mensenrechtenadvocaat en speciale VN-rapporteur voor de mensenrechten in de bezette Palestijnse gebieden vertelde de Algemene Vergadering van de VN, “In andere landen zou het proces worden omschreven als etnische zuivering, maar politieke correctheid [verbiedt] dergelijke taal als het Israël betreft.”
MacKay heeft Gaza zeker niet bezocht, waar 1.5 miljoen mensen (waarvan één miljoen vluchtelingen) zijn afgesloten van de rest van de wereld, balancerend op de rand van een totale sociale en humanitaire ineenstorting vanwege het wrede en alomvattende sanctieregime dat hij zo heeft opgelegd. trotse voorhoede. MacKay opschepperig gedeclareerd “Geen cent voor Hamas” toen de beweging begin vorig jaar de Palestijnse verkiezingen won, maar niet inzag wat dat betekent in de straten van Gaza. Hij heeft de door de EU gefinancierde elektriciteitscentrale die in juni door de Israëlische luchtmacht werd verwoest niet bezocht, noch heeft hij de vluchtelingenkampen bezocht waar een miljoen van de armste mensen ter wereld zijn veroordeeld tot eindeloze maanden van verlammende stroomtekorten, willekeurige stroomuitval en Door Israël opgelegde tekorten aan kook- en verwarmingsgas.
Hij zag het puin niet dat was overgebleven van duizenden luchtbombardementen en tienduizenden artilleriegranaten. Hij zag de door tanks verscheurde wegen niet, noch de hoop grind in Beit Hanun, waar vroeger een 800 jaar oude moskee stond. Hij heeft de graffiti op de gesloopte huizen niet gezien met de tekst ‘we zullen het nooit vergeten’. Hij liep niet door de vluchtelingenkampen terwijl de winterregens en het rioolwater in de rivieren door de onverharde straten stromen, of bezocht niet de picknickplaats aan het strand waar de familie Ghaliya werd afgeslacht voor de ogen van de zevenjarige Huda, wiens geschokte tranen werden over de hele wereld uitgezonden. Hij heeft de ambulancemedewerkers bij de Rode Halve Maan niet bezocht, van wie er sinds juni vier door het Israëlische leger zijn gedood. Waar staat Canada op de moord op medische hulpverleners, meneer MacKay?
En hoe zit het met het huis van de familie Atamna in Beit Hanun, waar het bloed nog steeds de muren bedekt en granaatscherven op de vloer liggen verspreid en in de muren van betonblokken zijn ingebed na een artilleriebeschieting door het Israëlische leger? De IDF had het huis van de familie gebruikt als vooruitstrevende uitvalsbasis tijdens de operatie in november, waarbij meer dan honderd Palestijnen werden gedood; de familie Atamna werd in één kamer opgesloten en bewaakt door soldaten. De ochtend nadat het leger hun huis had verlaten, kwamen de granaten. Binnen enkele ogenblikken, 60 leden van de uitgebreide familie lag op straat, verminkt of dood. Op de vraag wat zij zouden zeggen tegen de Canadese regering, die de wreedheden van Israël verdedigt, zoals zij keer op keer doet, zei Iyad Atamna: “Wij willen uw geld of uw politieke steun niet, kom gewoon een dag hierheen voordat u over gerechtigheid spreekt. ”
Jon Elmer bevindt zich in Gaza-stad.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren