Hoe hard ambtenaren van het Witte Huis ook hun best doen, ze kunnen geen samenhangende ‘Trump-doctrine’ construeren die zinvol zou zijn te midden van de chaos die het Amerikaanse buitenlandse beleid de afgelopen maanden heeft geteisterd.
Deze chaos is echter niet alleen het gevolg van president Donald Trump.
Anno 1945hebben de Verenigde Staten gestreden om totaal mondiaal leiderschap. De ontbinding van de Sovjet-Unie in 1991 en de daaropvolgende desintegratie van het Oostblok bezorgden haar een volledige mondiale hegemonie.
De VS werden de kracht die elke regio in de wereld naar eigen goeddunken stabiliseerde en destabiliseerde – en die altijd de belangen van de VS en hun bondgenoten diende.
Rond deze realiteit werden politieke opvattingen en ideologische stromingen in de VS, maar ook wereldwijd, geformuleerd. Vaak worden we onbewust allemaal in een van de twee categorieën geduwd: pro- of anti-Amerikaans.
Tientallen jaren lang waarschuwden veel kritische stemmen voor een onbetwiste unipolaire wereld. Conformisten vochten terug tegen de 'on-Amerikaanse' en 'onpatriottische' enkeling, die het waagde de rangorde te doorbreken.
Eind jaren tachtig riep Francis Fukuyama het einde van de geschiedenis uit, nu de VS en hun westerse bondgenoten erin slaagden het communisme te verslaan. Hij voorspelde het einde van de 'sociaal-culturele evolutie', waar een nieuwe vorm van één enkele menselijke regering kan worden gevormd.
Het leek er, hoe vluchtig ook, op dat alle obstakels voor de Amerikaanse visie op totale overheersing waren overwonnen. Thomas Friedman van de New York Times stelde zich zo'n wereld voor in zijn bestseller 'The World is Flat'.
Hij schreef, met de wijsheid van een wijze en het triomfalisme van een zegevierende oorlogsgeneraal: ‘Het communisme was een geweldig systeem om mensen even arm te maken – sterker nog, daarvoor was er geen beter systeem ter wereld dan het communisme. Het kapitalisme heeft mensen ongelijk rijk gemaakt.”
Maar de geschiedenis eindigde nooit. Het heeft zojuist een nieuwe cyclus van conflicten, problemen en bondgenootschappen van vijanden en vijanden doorgemaakt. Ongecontroleerd consumentisme was nauwelijks een triomf voor de neoliberale orde, maar een nederlaag van een subtiel evenwichtige planeet, waar de opwarming van de aarde naar voren kwam als de grootste vijand van de wereld. De Amerikaanse militaire macht kon nauwelijks wachten om de Arabische wereld te herschikken, zoals ooit beloofd door de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice.
Sindsdien zijn de zogenaamde 'Nieuw Midden-Oosten', is een gruwelijke nachtmerrie geworden die vele landen doorkruiste en de hele regio destabiliseerde.
Erger nog, de Amerikaanse economie is ingestort, waardoor de wereldeconomie is neergehaald en enkele van de kleinste, meest kwetsbare landen in bittere armoede zijn beland.
De opkomst van Donald Trump aan de macht is in feite een resultaat van de chaotische jaren die aan zijn komst voorafgingen.
Tegen het einde van zijn tweede ambtstermijn sprak voormalig president Barack Obama over zijn succes bij het stabiliseren van de economie en het creëren van meer banen in een proces van snel herstel, in tegenstelling tot feitelijk bewijsmateriaal.
Dat blijkt uit een onderzoek van de Amerikaanse Federal Reserve vorig jaar gesloten dat bijna de helft van alle Amerikanen “niet genoeg geld had om de noodkosten van $ 400 te dekken.”
Amerikanen hebben Trump niet simpelweg gekozen omdat ze ‘racistisch’ zijn, zoals sommigen hebben aangenomen, maar omdat ze wanhopig zijn.
Hij wist de vele ellende van zijn volk uit te buiten met mantra's van het type 'Making America Great Again'.
Voor de meeste Amerikanen leek Friedmans 'ongelijk rijke' paradigma afstandelijke, intellectuele onzin.
De grootste reactie op de chaotische politiek van Trump komt naar verwachting voort uit de liberale en neoliberale krachten in de politiek en de economie die de falende Amerikaanse orde jarenlang ijverig hebben verdedigd.
Ze blijven de mislukkingen uit het verleden omschrijven als verbazingwekkend succes, of als goedbedoelde maar mislukte pogingen om de wereld een betere plek te maken.
Lees dit zelfbedrog discours in het Brookings Institute om het volledige gebrek aan introspectie te begrijpen.
“Geen enkele Amerikaanse president sinds 1945, republikein of democraat, heeft zo beslissend gebroken met het Amerikaanse rentmeesterschap van de naoorlogse liberale wereldorde”, schreef Constanze Stelzenmüller onlangs, verwijzend naar Trumps beleid ten aanzien van Europa en de rest van de wereld.
Ze meent: “In dienst van het hogere goed van de wereldvrede was zelfs de zegevierende supermacht bereid zich te binden aan universele regels – een concessie die het bestaan toegaf van een wereldwijde gemeenschap van de mensheid, gebaseerd op gedeelde waarden in plaats van op het principe van ‘ misschien maakt het goed. ''
Het is een visie die grotendeels in strijd is met de geschiedenis. Onmiddellijk na de ineenstorting van de Sovjet-Unie werd het Amerikaanse ‘macht maakt gelijk’ de nieuwe doctrine die door elke Amerikaanse regering werd verdedigd.
In feite werd Irak door alle Amerikaanse presidenten gebombardeerd sinds George H. Bush in 1991.
Trump vertegenwoordigt een vreemde samensmelting van Amerikaanse militaire macht, zakenmonopolie en mediawijsheid. Hij lijkt slim genoeg om te begrijpen dat zijn land een koerswijziging nodig heeft, maar geen van beide heeft de wil, de wijsheid of de vaardigheden om het land in een andere richting te sturen.
Na zes maanden in het Oval Office zit hij dezelfde oude machtsstrijd voor tussen de ideologen van het neoconservatieve type, die meer interventies willen zien om de wereld naar eigen inzicht te herschikken, en de militaire top, die wil dat het Amerikaanse leger dat doet. heersen oppermachtig, maar op een stabiele en voorspelbare koers.
Terwijl Trump zelf het idee verwierp regimeverandering tijdens zijn campagne voor het ambt, Politico gemeld op 25 juni dat zijn minister van Buitenlandse Zaken, Rex Tillerson, “de ondermijning van het Iraanse regime leek te onderschrijven” en de “filosofie van regimeverandering”.
Ondertussen is de strijd tussen ideologen en militairen, die beide termen van de regering van George W. Bush had gedefinieerd, terug.
Buitenlandse politiek beschreef die voortdurende strijd in details in een onthullend rapport op 16 juni.
Topfunctionarissen van het Witte Huis, onder leiding van senior directeur inlichtingen van de Nationale Veiligheidsraad, Ezra Cohen, willen de oorlog in Syrië uitbreiden en de aandacht wegnemen van het verslaan van ISIS en zich richten op Amerikaanse vijanden die betrokken zijn bij die proxy-oorlog. Minister van Defensie, James Mattis, wil op koers blijven. Door de impulsieve manier waarop Trump zijn beslissing neemt, kan de slinger zonder waarschuwing of logica alle kanten op zwaaien.
Tegenstrijdigheden in het buitenlands beleid van de VS komen vrijwel dagelijks naar voren.
De Amerikaanse ambassadeur van de Verenigde Naties, Nikki Haley, lijkt een eigen show te runnen, onafhankelijk van de regering van Trump. Ze verklaarde onlangs dat moslimlocaties in het bezette Oost-Jeruzalem deel uitmaken van “Israëlisch grondgebied“, voordat ze benadrukt dat ze 'onduidelijk is over het officiële Amerikaanse beleid ter zake'.
Hoewel er veel chaos en tegenstrijdigheden zijn, zijn de bondgenoten van Trump eenvoudigweg niet in staat de ‘Trump-doctrine’ samen te vatten. Een topambtenaar vertelde de Tijd dat het een “combinatie is van zeer goede persoonlijke vaardigheden – één-op-één … ISIS verslaan en … toewijding aan mensen dat er bepaalde dingen zijn die de Verenigde Staten niet zullen verdragen.”
Hoewel een dergelijke ‘doctrine’ elke serieuze inhoud ontbeert, zijn eerdere doctrines even nutteloos, want geen enkele biedt een echte visie die is gebaseerd op het bereiken van een multipolaire wereld, die gebaseerd is op wederzijds respect en het vasthouden aan een rechtvaardig referentiekader, zoals internationale wetten. .
Deze chaos zal slechte vooruitzichten blijven bieden voor met name de Arabische wereld en het Midden-Oosten. Sinds de rampzalige oorlog van Bush in Irak, die van Obama 'draai naar Azië' en door het uitbreken van de huidige onrust staat de regio in brand.
Niet in staat een moedige diagnose van het geweld te geven, herhaalt de regering-Trump hetzelfde oude jingoïsme van het verslaan van 'islamitisch terrorisme'.
Bij gebrek aan een visie op vrede en niet in staat de oorlog te winnen, lijkt de Amerikaanse regering geen plan te hebben, afgezien van een inconsistent, met zichzelf in strijd zijnd beleid – terwijl ze alle anderen de schuld geeft, maar nooit introspectief is.
Het blijkt dat de wereld inderdaad helemaal niet 'plat' is en zo de geschiedenis blijft in beweging, die verder gaan dan de jurisdictie van één enkel land.
Maar totdat het Amerikaanse leiderschap – dat van Trump of wie dan ook – dit idee beseft, zal de wereld in het algemeen, en de Arabische wereld in het bijzonder, blijven lijden onder de gevolgen van imperiale arrogantie en impulsieve politici.
Dr. Ramzy Baroud schrijft al meer dan twintig jaar over het Midden-Oosten. Hij is een internationaal columnist, mediaconsulent, auteur van verschillende boeken en de oprichter van PalestineChronicle.com. Zijn boeken omvatten 'Searching Jenin', 'De tweede Palestijnse Intifada' en zijn laatste 'Mijn vader was een vrijheidsstrijder: Gaza's onvertelde verhaal'. Zijn website is www.ramzybaroud.net.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren