De afstand tussen Gaza en Namibië wordt gemeten in de duizenden kilometers. Maar de historische afstand is veel dichterbij. Dit is precies de reden waarom Namibië een van de eerste landen was die een sterke houding tegen de Israëlische genocide in Gaza.
Namibië was gekoloniseerd door de Duitsers in 1884, terwijl de Britten gekoloniseerd Palestina in de jaren twintig, en droeg het gebied in 1920 over aan de zionistische kolonisten.
Hoewel de etnische en religieuze structuur van zowel Palestina als Namibië verschillend is, zijn de historische ervaringen vergelijkbaar.
Het is echter gemakkelijk om aan te nemen dat de geschiedenis die veel landen in het Mondiale Zuiden verenigt, slechts die van westerse uitbuiting en slachtofferschap is. Het is ook een geschiedenis van collectieve strijd en verzet.
Namibië wordt al sinds de prehistorie bewoond. Deze langgewortelde geschiedenis heeft de Namibiërs in de loop van duizenden jaren in staat gesteld een gevoel van verbondenheid met het land en met elkaar te ontwikkelen, iets dat de Duitsers niet begrepen of op prijs stelden.
Toen de Duitsers Namibië koloniseerden en het de naam 'Duits Zuidwest-Afrika' gaven, deden ze wat alle andere westerse kolonialisten hebben gedaan, van Palestina tot Zuid-Afrika tot Algerije, met vrijwel alle landen van het Zuiden. Ze probeerden de mensen te verdelen, exploiteerden hun hulpbronnen en slachtten degenen die zich verzetten af.
Hoewel het een land is met een kleine bevolking, zijn Namibiërs verzette hun kolonisten, wat resulteerde in het Duitse besluit om eenvoudigweg te gaan uitroeien de inboorlingen, waardoor letterlijk de meerderheid van de bevolking omkwam.
Sinds het begin van de Israëlische genocide in Gaza, Namibië beantwoord de oproep tot solidariteit met de Palestijnen, samen met veel Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse landen, waaronder Colombia, Nicaragua, Cuba, Zuid-Afrika, Brazilië, China en vele anderen.
Hoewel intersectionaliteit een veelgeroemd begrip is in de westerse academische wereld, is er geen academische theorie nodig om onderdrukte, gekoloniseerde landen in het Mondiale Zuiden solidariteit met elkaar te laten tonen.
Dus toen Namibië een krachtig standpunt innam tegen Israëls grootste leger supporter in Europa – Duitsland – gebeurde dit op basis van het totale bewustzijn van Namibië over zijn geschiedenis.
De Duitse genocide op het Nama- en Herero-volk (1904-1907) is dat wel bekend als de “eerste genocide van de 20e eeuw”. De aanhoudende Israëlische genocide in Gaza is de eerste genocide van de 21e eeuw. De eenheid tussen Palestina en Namibië wordt nu versterkt door wederzijds lijden.
Maar het is niet Namibië dat de rechtszaak tegen Duitsland heeft aangespannen bij het Internationaal Gerechtshof (ICJ), maar Nicaragua, een Midden-Amerikaans land dat ook duizenden kilometers verwijderd is van zowel Palestina als Namibië.
Het Nicaraguaanse geval beschuldigt Duitsland van het schenden van het 'Verdrag ter voorkoming en bestraffing van genocide'. Zij beschouwt Duitsland terecht als een partner in de voortdurende genocide op de Palestijnen.
Deze beschuldiging alleen al zou het Duitse volk angst moeten aanjagen, en zelfs de hele wereld, aangezien Duitsland vanaf het begin als koloniale macht betrokken is bij genocides. De gruwelijke misdaad van de Holocaust en andere massamoorden die de Duitse regering tijdens de Tweede Wereldoorlog tegen Joden en andere minderheidsgroepen in Europa heeft gepleegd, is een voortzetting van andere Duitse misdaden die decennia eerder tegen Afrikanen zijn gepleegd.
De typische analyse van waarom Duitsland Israël blijft steunen wordt verklaard op basis van: Duitse schuld over de Holocaust. Deze verklaring is echter deels onlogisch en deels onjuist.
Onlogisch, want als Duitsland inderdaad enige schuld van zijn eerdere massamoorden heeft geïnternaliseerd, zou het voor Berlijn geen zin hebben om nog meer schuld toe te voegen door toe te staan dat Palestijnen massaal worden afgeslacht. Als er inderdaad schuld bestaat, is deze niet oprecht.
En ten onrechte, want het gaat volledig voorbij aan de Duitse genocide in Namibië. In feite duurde het voor de Duitse regering tot 2021 erkennen de gruwelijke slachting in dat arme Afrikaanse land, waarbij uiteindelijk werd ingestemd met het betalen van slechts één miljard euro aan ‘gemeenschapshulp’, die in de loop van drie decennia zal worden toegewezen.
De steun van de Duitse regering aan de Israëlische oorlog tegen Gaza wordt niet ingegeven door schuldgevoelens, maar door een machtsparadigma dat de betrekkingen tussen de koloniale landen regelt. Veel landen in het Mondiale Zuiden begrijpen deze logica heel goed, en dus ook de groeiende solidariteit met Palestina.
De Israëlische brutaliteit in Gaza, maar ook de Palestijnse sumud, veerkracht en verzet, inspireren het Mondiale Zuiden om zijn centrale rol in de antikoloniale bevrijdingsstrijd terug te winnen.
De revolutie in de mondiale Zuid-visie – culminerend in de zaak van Zuid-Afrika bij het Internationaal Gerechtshof, en ook de Nicaraguaanse rechtszaak tegen Duitsland – geeft aan dat de verandering niet het resultaat is van een collectieve emotionele reactie. In plaats daarvan maakt het deel uit van de veranderende relatie tussen het Mondiale Zuiden en het Mondiale Noorden.
Afrika ondergaat al jaren een proces van geopolitieke herstructurering. De anti-Fransen opstanden in West-Afrika zijn het eisen van echte onafhankelijkheid van de voormalige koloniale meesters van het continent, naast de intense geopolitieke concurrentie – waarbij Rusland, China en anderen betrokken zijn – allemaal tekenen van veranderende tijden.
En met deze snelle herschikking ontstaan er een nieuw politiek discours en een nieuwe populaire retoriek, vaak uitgedrukt in de revolutionaire taal uitstralend uit Niger, Burkina Faso, Mali en anderen.
Maar de verschuiving vindt niet alleen plaats op het retorische front. De stijgen van de BRICS als krachtig nieuw platform voor economische integratie tussen Azië en de rest van het Zuiden heeft de mogelijkheid geopend dat alternatieven voor westerse financiële en politieke instellingen heel goed mogelijk zijn.
In 2023 was het zo onthuld dat de BRICS-landen nu 32 procent van het totale bbp van de wereld in handen hebben, vergeleken met 30 procent in handen van de G7-landen. Dit heeft veel politieke waarde, aangezien vier van de vijf oorspronkelijke oprichters van de BRICS sterke en onbeschaamde aanhangers van de Palestijnen zijn.
Terwijl Zuid-Afrika het juridische front tegen Israël verdedigt, strijden Rusland en China in de VN-Veiligheidsraad tegen de VS om een staakt-het-vuren in te stellen. De ambassadeur van Peking in Den Haag ging zelfs zo ver verdedigen de Palestijnse gewapende strijd als legitiem onder het internationaal recht.
Nu de mondiale dynamiek in het voordeel van de Palestijnen werkt, is het tijd dat de Palestijnse strijd terugkeert naar de omhelzing van het Mondiale Zuiden, waar gemeenschappelijke geschiedenissen altijd zullen dienen als basis voor een betekenisvolle solidariteit.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren