Bron: The Guardian
Daar ergens, op geen enkele kaart aangegeven, maar verleidelijk dichtbij, ligt een beloofd land dat Normaal heet, waar we op een dag naar kunnen terugkeren. Dit is de magische geografie die ons wordt geleerd door politici, zoals Boris Johnson met zijn ‘aanzienlijke terugkeer naar de normaliteit”. Het is het verhaal dat we onszelf vertellen, zelfs als we het bij de volgende gedachte tegenspreken.
Er zijn praktische redenen om te geloven dat Normaal een sprookjesland is, waar we nooit meer naar terug kunnen keren. Het virus is niet verdwenen en zal waarschijnlijk in golven blijven terugkeren. Maar laten we ons concentreren op een andere vraag. Als zo’n land zou bestaan, zouden we daar dan willen wonen?
Uit de peilingen blijkt consequent dat dit niet het geval zou zijn. A onderzoek van BritainThinks Twee weken geleden bleek dat slechts 12% van de mensen wil dat het leven ‘precies zo is als voorheen’. A opiniepeiling eind juni, in opdracht van boomkwekerijbedrijf Bright Horizons, suggereert dat slechts 13% van de mensen weer wil gaan werken zoals vóór de lockdown. A YouGov studeert Uit dezelfde week bleek dat slechts 6% van ons hetzelfde type economie wil als vóór de pandemie. Nog een enquête Uit dezelfde enquêteurs in april bleek dat slechts 9% van de respondenten een terugkeer naar ‘normaal’ wilde. Het is zeldzaam om zulke sterke en consistente resultaten te zien op welk belangrijk onderwerp dan ook.
Natuurlijk willen we allemaal graag de pandemie achter ons laten, met zijn verwoestende gevolgen voor de lichamelijke en geestelijke gezondheid, de verergering van de eenzaamheid, het gebrek aan scholing en de ineenstorting van de werkgelegenheid. Maar dit betekent niet dat we terug willen naar de bizarre en beangstigende wereld die de overheid als normaal definieert. Ons land is geen land van verloren inhoud, maar een plek waar dodelijke crises zich al lang voordat de pandemie toesloeg, opstapelden. Naast onze vele politieke en economische disfuncties betekende normaliteit het versnellen van de vreemdste en diepste hachelijke situatie waarmee de mensheid ooit te maken heeft gehad: de ineenstorting van onze levensondersteunende systemen.
Vorige maand keken we, opgesloten in onze huizen, naar rookkolommen die opstegen uit het noordpoolgebied, waar de temperaturen bereikten een zeer abnormale 38°C. Dergelijke apocalyptische beelden worden de achtergrond van ons leven. We scrollen langs beelden van vuur dat Australië, Californië, Brazilië en Indonesië verteert en normaliseren ze onbedoeld. In een briljant essay begin dit jaar beschreef auteur Mark O'Connell dit proces als “de langzame atrofie van onze morele verbeelding”. We wennen aan onze existentiële crisis.
Wanneer de normale gang van zaken wordt hervat, neemt ook de luchtvervuiling toe doodt meer mensen elk jaar dan Covid-19 tot nu toe heeft gedaan, en verergert de gevolgen van het virus. Het uiteenvallen van het klimaat en luchtvervuiling zijn twee aspecten van een bredere dysbiose. Dysbiose betekent het ontrafelen van ecosystemen. De term wordt door artsen gebruikt om de ineenstorting van onze darmbiomen te beschrijven. Maar het is evengoed toepasbaar op alle levende systemen: regenwouden, koraalriffen, rivieren, bodem. Ze zijn met een schokkende snelheid aan het afwikkelen, als gevolg van de cumulatieve gevolgen van de normaliteit, wat een voortdurende expansie van de consumptie betekent.
Deze maand hebben we vernomen dat er voor $10 miljard aan edele metalen, zoals goud en platina, aanwezig zijn op een stortplaats gedumpt elk jaar ingebed in tientallen miljoenen tonnen kleinere materialen, in de vorm van elektronisch afval. De wereldproductie van e-waste stijgt met 4% per jaar. Het wordt gedreven door een andere bizarre norm: geplande veroudering. Onze apparaten zijn ontworpen om kapot te gaan en zijn bewust ontworpen om niet te worden gerepareerd. Dit is een van de redenen waarom de gemiddelde smartphone, die waardevolle materialen bevat die tegen hoge milieukosten zijn gewonnen, tussen de twee en drie jaar meegaat, terwijl de gemiddelde desktopprinter in totaal vijf uur en vier minuten afdrukt voordat hij wordt weggegooid.
De levende wereld en de mensen die zij ondersteunt, kunnen dit consumptieniveau niet volhouden, maar het normale leven hangt af van de hervatting ervan. De samengestelde, trapsgewijze effecten van dysbiose duwen ons in de richting van wat sommige wetenschappers waarschuwen mondiale systemische ineenstorting.
Ook de peilingen over deze kwestie zijn duidelijk: we willen niet terugkeren naar deze waanzin. A YouGov-enquête suggereert dat 8 op de 10 mensen willen dat de regering tijdens de pandemie prioriteit geeft aan gezondheid en welzijn boven economische groei, en 6 op de 10 zou willen dat dit zo blijft als (als) het virus afneemt. A onderzoek van Ipsos levert een soortgelijk resultaat op: 58% van de Britten wil een groen economisch herstel, terwijl 31% het daar niet mee eens is. Als in al dit soort peilingenGroot-Brittannië bevindt zich dicht bij de onderkant van het bereik. Over het algemeen geldt dat hoe armer de natie is, des te groter het gewicht dat de bevolking toekent aan milieukwesties. In China zijn de verhoudingen in hetzelfde onderzoek 80% en 16%, en in India 81% en 13%. Hoe meer we consumeren, hoe meer onze morele verbeelding wegkwijnt.
Maar de regering van Westminster is vastbesloten ons terug in de hypernormaliteit te duwen, ongeacht onze wensen. Deze week gaf de minister van Milieu, George Eustice, aan dat hij dat wel deed is van plan om te scheuren ons systeem van milieubeoordelingen. De door de regering voorgestelde vrijhavens, waarin belastingen en regelgeving worden opgeschort, zullen dat niet alleen doen fraude en het witwassen van geld verergeren maar stel ook de omringende wetlands en wadplaten, en de rijke fauna die ze herbergen, bloot aan vernietiging en vervuiling. De handelsovereenkomst die het land met de VS wil sluiten, zou dat kunnen zijn de parlementaire soevereiniteit tenietdoen en onze milieunormen vernietigen, zonder publieke toestemming.
Net zoals er nooit een normaal mens is geweest, is er ook nooit een normale tijd geweest. Normaliteit is een concept dat wordt gebruikt om onze morele verbeelding te beperken. Er is geen normaal waarnaar we kunnen terugkeren, of zouden moeten willen terugkeren. We leven in abnormale tijden. Ze eisen een abnormale reactie.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren