De term ‘media bias’ doet geen recht aan de relatie van de westerse bedrijfsmedia met Israël en Palestina. De relatie is inderdaad veel diepgaander dan louter partijdigheid. Het is ook geen onwetendheid. Het is een berekende en langdurige campagne, gericht op het bewaken van Israël en het demoniseren van de Palestijnen.
De huidige schandelijke dekking van de volksprotesten in Gaza geeft aan dat het standpunt van de media gericht is op het onderdrukken van de waarheid over Palestina, tegen elke prijs en met welke middelen dan ook.
Politieke symbiose, culturele affiniteit, Hollywood, de verreikende invloed van pro-Israëlische en zionistische groepen binnen de politieke en mediakringen zijn enkele van de verklaringen die velen van ons hebben aangevoerd waarom Israël vaak met sympathieke ogen wordt bekeken en Palestijnen en Arabieren worden veroordeeld. .
Maar dergelijke verklaringen zouden nauwelijks voldoende moeten zijn. Tegenwoordig zijn er talloze mediakanalen die een deel van de onevenwichtigheid proberen te compenseren, waarvan vele afkomstig zijn uit het Midden-Oosten, maar ook uit andere delen van de wereld. Palestijnse en Arabische journalisten, intellectuelen en culturele vertegenwoordigers zijn meer dan ooit tevoren op het wereldtoneel aanwezig en zijn meer dan in staat het pro-Israëlische mediadiscours het hoofd te bieden, zo niet te verslaan.
Ze zijn echter grotendeels onzichtbaar voor de westerse media; het is de Israëlische woordvoerder die het middelpunt blijft bezetten, sprekend, schreeuwend, theoretiserend en demoniserend zoals hij wil.
Het is dus geen kwestie van onwetendheid van de media, maar van beleid.
Zelfs vóór 30 maart, toen tientallen Palestijnen in Gaza werden gedood en duizenden gewond raakten, hadden bijvoorbeeld de Amerikaanse en Britse media zich op zijn minst moeten afvragen waarom honderden Israëlische sluipschutters en legertanks kregen de opdracht om aan de grens met Gaza het hoofd te bieden aan Palestijnse demonstranten.
In plaats daarvan verwezen ze naar ‘botsingen’ tussen Gaza-jongeren en de sluipschutters, alsof ze gelijkwaardige strijdkrachten zijn in een gelijkwaardige strijd.
Westerse media zijn niet blind. Als gewone mensen steeds beter in staat zijn de waarheid over de situatie in Palestina te zien, kunnen ervaren westerse journalisten onmogelijk blind zijn voor de waarheid. Ze weten het, maar ze kiezen ervoor om te zwijgen.
De stelregel dat officiële Israëlische propaganda of ‘hasbara’ te slim is, volstaat niet langer. In feite is het nauwelijks waar.
Waar is de vindingrijkheid in de manier waarop het Israëlische leger de moord op ongewapende Palestijnen in Gaza uitlegde?
“Gisteren zagen we 30,000 mensen”, aldus het Israëlische leger tweeted op 31 maart. “We kwamen voorbereid en met nauwkeurige versterkingen aan. Niets werd ongecontroleerd uitgevoerd; alles was nauwkeurig en afgemeten, en we weten waar elke kogel terecht is gekomen.’
Alsof dat nog niet erg genoeg is, heeft de ultra-nationalistische minister van Defensie van Israël, Avigdor Lieberman, deze zelfaanklacht gevolgd door verklaren er zijn “geen onschuldige mensen in Gaza”; en legitimeert daarmee het aanvallen van elke Gazaan binnen de belegerde Strook.
Oneerlijke berichtgeving in de media wordt niet gevoed door het simplistische idee van ‘slim Israël, onvoorzichtige Arabieren’. De westerse media zijn actief betrokken bij het beschermen van Israël en het versterken van zijn afnemende merk, terwijl ze nauwgezet het imago van Israëls vijanden vernietigen.
Neem bijvoorbeeld de ongefundeerde propaganda van Israël dat Yasser Murtaja, de Gaza-journalist die in koelen bloede werd gedood door een Israëlische sluipschutter terwijl hij verslag deed van de protesten van de Grote Mars van de Terugkeer aan de grens met Gaza, lid was van Hamas.
Ten eerste ‘niet bij naam genoemde functionarissen’ in Israël beweerde dat Yasser ‘lid is van het veiligheidsapparaat van Hamas’. Dan Lieberman aangeboden meer (verzonnen) details dat Yasser sinds 2011 op de loonlijst van Hamas stond en ‘een rang had die vergelijkbaar was met die van een kapitein.’ Veel journalisten namen deze verklaringen over en gingen ermee aan de slag, waarbij ze voortdurend alle berichtgeving over de dood van Yasser in verband brachten met Hamas.
Het bleek dat, volgens het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, Yassers startende mediabedrijf in Gaza dat inderdaad had gedaan kreeg een kleine subsidie van USAID, dat het bedrijf van Yasser aan een rigoureus controleproces onderwierp.
Sterker nog, een rapport van de Internationale Federatie van Journalisten beweerde dat Yasser dat inderdaad was aangehouden en geslagen door de politie van Gaza in 2015, en dat de Israëlische minister van Defensie een doofpotoperatie beraamt.
Op basis hiervan is het Israëlische media-apparaat net zo grillig en zelfvernietigend als Noord-Korea; maar dit is bepaald niet het beeld dat door de westerse media wordt overgebracht, omdat zij erop staan Israël op een moreel voetstuk te plaatsen en tegelijkertijd de Palestijnen verkeerd voor te stellen, ongeacht de omstandigheden.
Maar de benadering van Palestina en Israël door de westerse media omvat meer dan het beschermen en verheffen van Israël, terwijl de Palestijnen worden gedemoniseerd. Vaak proberen de media de aandacht af te leiden van de kwesties, zoals tegenwoordig het geval is in Groot-Brittannië, waar het imago van Israël snel verslechtert.
Om het gesprek over Palestina, de Israëlische bezetting en de onvoorwaardelijke steun van de Britse regering aan Israël te verstoren, hebben de Britse reguliere media de aandacht op Jeremy Corbyn, de populaire leider van de Labour Party, gericht.
Beschuldigingen van antisemitisme achtervolgen de partij sinds Corbyns verkiezing in 2015. Toch is Corbyn niet racistisch; integendeel, hij heeft zich uitgesproken tegen racisme, voor de arbeidersklasse en andere achtergestelde groepen. Vooral zijn sterke pro-Palestijnse houding dreigt een paradigmaverschuiving ten opzichte van Palestina en Israël binnen de nieuw leven ingeblazen en energieke Labour-partij te forceren.
Helaas ontbreekt de tegenstrategie van Corbyn vrijwel geheel. In plaats van een verklaring af te geven waarin hij alle vormen van racisme veroordeelt en verder te gaan met het aanpakken van de dringende kwesties, inclusief die van Palestina, laat hij zijn tegenstanders de aard van de discussie bepalen, zo niet het hele discours. Hij zit nu gevangen in een eeuwigdurend gesprek, terwijl de PvdA dat regelmatig doet zijn eigen leden zuiveren wegens vermeend antisemitisme.
Gezien het feit dat Israël en zijn bondgenoten in de media en elders kritiek op Israël en zijn zionistische ideologie aan de ene kant, en die op de joden en het jodendom aan de andere kant, samensmelten, kan Corbyn deze strijd niet winnen.
Ook de vrienden van Israël zijn niet happig op winnen. Ze willen alleen maar een nutteloos debat voortzetten, zodat de Britse samenleving verwikkeld blijft in afleidingen en Israël elke verantwoordelijkheid voor zijn daden bespaart.
Als de Britse media inderdaad graag racisme willen aankaarten en racisten willen isoleren, waarom is er dan weinig discussie over het racistische beleid van Israël tegen de Palestijnen?
Media-spin zal Israël de nodige marges blijven bieden om zijn gewelddadige beleid tegen het Palestijnse volk uit te voeren, zonder morele verantwoordelijkheid. Zij zal trouw blijven aan Israël en een buffer creëren tussen de waarheid en haar publiek.
Het is onze taak om deze sinistere relatie bloot te leggen en de reguliere media ter verantwoording te roepen voor het verdoezelen van de misdaden van Israël, en ook voor het begaan van deze misdaden door Israël.
– Ramzy Baroud is journalist, auteur en redacteur van Palestine Chronicle. Zijn nieuwste boek is ‘The Last Earth: een Palestijns verhaal' (Pluto Press, Londen, 2018). Baroud heeft een Ph.D. in Palestina Studies aan de Universiteit van Exeter en is een niet-ingezeten wetenschapper aan het Orfalea Center for Global and International Studies, University of California Santa Barbara. Zijn website is www.ramzybaroud.net.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren