Ja, Mahmoud al-Mabhouh was een Palestijnse activist. Wij hebben geen reden om anders te geloven. Hij bracht jaren van zijn leven door in de Israëlische gevangenis – en één jaar in een Egyptische gevangenis – vanwege zijn politiek activisme. Dit geeft echter geen geloofwaardigheid aan de beschuldiging van Israël dat al-Mabhouh een moordenaar van Israëliërs was. Deze bewering wordt nog problematischer als je bedenkt dat de moord op al-Mabhouh, volgens de Britse media, werd bevolen door beschuldigde Israëlische oorlogsmisdadigers en rechtse politici.
Volgens de Sunday Times heeft Meir Dagan, de huidige directeur van de Mossad, de Israëlische premier Benjamin Netanyahu tijdens een bijeenkomst begin januari geïnformeerd over het moordplan. “Het volk van Israël vertrouwt je. Veel succes”, zei Netanyahu naar verluidt aan het einde van deze bijeenkomst.
Het is al schandelijk genoeg dat de moordenaars ‘frauduleuze’ Europese paspoorten en creditcards die aan een Amerikaanse bank waren gekoppeld, gebruikten om hun plannen uit te voeren. Maar nog verontrustender is het feit dat deze wrede en berekende actie tot weinig meer dan uitingen van ‘verontwaardiging’ heeft geleid. Hebben we ons zo neergelegd bij de Israëlische straffeloosheid?
Hoe zit het met de heiligheid van het leven, de soevereiniteit van naties en het respect voor het internationaal recht? Zijn deze onmiddellijk beschikbaar als het slachtoffer Palestijns is en de plaats van het misdrijf een Arabisch land is?
Al-Mabhouh is ook harteloos beroofd van zijn eigen relevantie voor het verhaal. We weten niet echt veel over de man, afgezien van wat Israël ons wil laten weten: een hoge Hamas-agent die verantwoordelijk was voor de ontvoering en moord op twee Israëlische soldaten; een van de oprichters van de militante tak van Hamas, Izz al-Din al-Qassam; de tussenpersoon tussen Hamas in Gaza en de al-Quds-strijdkrachten van de Revolutionaire Garde in Iran.
Wie heeft dit fascinerende reductionistische verslag van het leven van al-Mabhouh in zo’n korte tijd geschreven? Zijn familie? Hamas? De Palestijnse media? Nee, geen van deze. De maker van deze biografie is Israël, het land dat hem heeft vermoord. Dat is pas echt schandalig: de moordenaar schrijft en overtuigt de wereld van het verhaal van het moordslachtoffer. En de media lopen er graag mee mee.
Verwacht werd dat een Palestijn het verhaal van al-Mabhouh in geheel andere termen zou vertellen. Hij werd geboren in Jabalia, een van de armste en drukste vluchtelingenkampen van Gaza. Alleen al deze sleutelwoorden – Gaza, arm, druk, vluchteling – helpen het echte verhaal van al-Mabhouh te ontrafelen. Het is het verhaal dat wordt gedeeld door zoveel mensen die nog steeds een leven leiden van totale angst, armoede en verzet in de Gazastrook – en elders – die onder onmenselijke belegering en opeenvolgende oorlogen wordt geteisterd door het vierde sterkste leger ter wereld. Het verhaal gaat niet over ontvoerde bezettingssoldaten, maar over miljoenen vluchtelingen, niet over Iran, maar over Gaza en Palestina, niet over luxe hotels, maar over gruwelijk verlaten vluchtelingenkampen.
Maar de Palestijnen hebben – zoals veel onderdrukte volkeren over de hele wereld – geen recht op hun eigen verhaal. Hun verhaal is te verwaarlozen, zo niet geheel irrelevant. Israël pleegt de moord, Israël geeft de verklaring, en uiteindelijk komt Israël weg met zowel de misdaad als de leugen. De moord op Al-Mabhouh zou uiteindelijk een inspiratiebron kunnen zijn voor verschillende documentaires die de moordzuchtige aard van Palestijnse militanten en de ongeëvenaarde briljantheid van de Israëlische vergelding belichten. Een ander München van Steven Spielberg is misschien al in de maak. De eerste scène hiervan zou niet de familie van al-Mabhouh zijn die gedwongen werd hun dorp in Palestina te ontvluchten na een ongekende slachting door zionistische militanten in 1948. In plaats daarvan zou het een donkere, dreigende Palestijn kunnen zijn die twee hulpeloze Israëlische soldaten afslacht die voor hun leven pleiten.
Ons wordt min of meer verteld dat we al-Mabhouh moeten vergeten. Zijn naam wordt immers samen met Hamas en Iran in dezelfde zin gebruikt. Dat zou genoeg moeten zijn om ons te vertellen dat zijn leven overbodig is – net als de levens van ruim 1,400 Palestijnen die tussen december 2008 en januari 2009 door het Israëlische leger in Gaza werden gedood. Israël bereidt zich wellicht voor op een nieuwe aanval op de verarmde Gazastrook. . De tunnels die de levensader vormen voor de overgrote meerderheid van de Palestijnen in Gaza worden routinematig opgeblazen door Israëlische gevechtsvliegtuigen, tot ontploffing gebracht door dynamiet en geblokkeerd door een Egyptische stalen muur. Ook de inwoners van Gaza kunnen geen wapens krijgen om zichzelf te verdedigen. De ‘internationale gemeenschap’ heeft vele bijeenkomsten gehouden om ervoor te zorgen dat er geen wapens in Gaza terechtkomen. Vooral de VS zijn uiterst resoluut in deze kwestie – hoewel ze helemaal niet resoluut zijn als het erom gaat ervoor te zorgen dat voedsel en medicijnen de Gazastrook bereiken. Al-Mabhouh is mogelijk vermoord omdat Israël geloofde dat hij het verzet bewapende. Dit verklaart deels waarom de ‘internationale gemeenschap’ totaal niet ontroerd is door de moord. Al-Mabhouh zou betrokken kunnen zijn geweest bij het doorbreken van de westerse consensus over het weigeren van voedsel en wapens aan Gaza.
De EU maakt zich alleen zorgen over de link met het verhaal, en niet over de moord zelf. In een EU-verklaring die op 22 februari in Brussel werd uitgegeven, werd het “feit veroordeeld dat degenen die bij deze actie betrokken waren, frauduleuze paspoorten van de EU-lidstaten gebruikten.” Ze noemden Israël echter niet. Zoals de Financial Times opmerkte, “was de kritiek op Israël zo krachtig geformuleerd als de EU maar kon, gezien het feit dat Duitsland, Italië en verschillende andere landen grote nadruk leggen op nauwe betrekkingen met Israël.”
Je kunt je alleen maar voorstellen wat er zou gebeuren als Hamas besluit terug te slaan en het slagveld van Gaza uit te breiden naar de rest van de wereld. Zou de EU haar afkeuring uiten over het gebruik van een frauduleus paspoort door Hamas, maar zich vervolgens onthouden van het noemen van de naam van de groep – bijvoorbeeld uit angst om moslimlanden van streek te maken?
Nee. Maar als het slachtoffer een Palestijn is en de moordenaars Israëliërs zijn – tot nu toe 27 van hen – is het een heel ander verhaal en een heel ander concept van rechtvaardigheid.
Ramzy Baroud (www.ramzybaroud.net) is een internationaal columnist en redacteur van PalestineChronicle.com. Zijn nieuwste boek is "My Father Was a Freedom Fighter: Gaza’s Untold Story" (Pluto Press, Londen), nu verkrijgbaar op Amazon.com.
ZNetwork wordt uitsluitend gefinancierd door de vrijgevigheid van zijn lezers.
Doneren