នៅម្ខាងគឺជាប្រទេសដូចជា វេណេហ្ស៊ុយអេឡា បូលីវី និងអេក្វាឌ័រ ដែលអ្នកបោះឆ្នោតបានផ្តល់អំណាចកាន់តែច្រើនដល់ប្រធានាធិបតីប្រជានិយមរបស់ពួកគេ មួយផ្នែកដោយអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេបន្តពេលវេលានៅក្នុងតំណែងរបស់ពួកគេ ហើយជួនកាលបំផ្លាញមុខងាររបស់សភា និងតុលាការកំពូល ស្ថាប័ននានាបានសម្តែងថាជា សម្ព័ន្ធមិត្តនៃរបបរាជានិយមចាស់។ ម្ខាងទៀតគឺជាប្រទេសដែលមានពណ៌សម្បុរមនោគមវិជ្ជាខុសៗគ្នា រួមទាំងប្រទេសប្រេស៊ីល ដែលជាមហាអំណាចកើនឡើងរបស់អាមេរិកឡាទីន ដែលស្ថាប័នធន់ទ្រាំបានអនុញ្ញាតឱ្យមានភាពចម្រុះនៃអ្នកចូលរួមនៅក្នុងនយោបាយ ដោយបានច្រានចោលនូវអ្វីដែលហៅថាលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យដែលមានការចូលរួមដែលលោក Chavez ប្រធានាធិបតីវេណេស៊ុយអេឡាមាន។ មានបំណងចង់ផ្សព្វផ្សាយក្នុងតំបន់។
-Simon Romero ក្នុងកាសែត New York Times, ខែមិថុនា 2009 [1]
ក្នុងទសវត្សរ៍កន្លងមក អាមេរិកឡាទីនបានធ្វើជាសាក្សីក្នុងការបោះឆ្នោតជ្រើសរើសប្រធានាធិបតីឆ្វេងនិយមប្រហែលរាប់សិបនាក់នៃទំនោរនៃមនោគមវិជ្ជា និងរចនាប័ទ្មភាពជាអ្នកដឹកនាំ ដែលត្រូវបានជំរុញឱ្យឡើងកាន់អំណាចដោយការរួមបញ្ចូលគ្នានៃចលនារបស់ប្រជាពលរដ្ឋមូលដ្ឋាន និងការមិនពេញចិត្តយ៉ាងខ្លាំងជាមួយនឹងគោលនយោបាយ neoliberal ពីមុន។ មេដឹកនាំគាំទ្រអាមេរិក។ ប្រឈមមុខនឹងជំនោរនៃការតវ៉ាប្រឆាំងនឹងមេដឹកនាំអាមេរិក និងសម្ព័ន្ធមិត្ត រដ្ឋាភិបាលសហរដ្ឋអាមេរិកបានព្យាយាមកំណត់ការបាត់បង់ការគ្រប់គ្រងរបស់ខ្លួនលើអឌ្ឍគោល។ យុទ្ធសាស្ត្រមួយសម្រាប់ការធ្វើដូច្នេះបានពាក់ព័ន្ធនឹងការលើកកម្ពស់នូវអ្វីដែលខ្លួនចាត់ទុកថាជា “ល្អ” ដែលមានទំនួលខុសត្រូវខាងឆ្វេង និងការផ្តាច់ខ្លួនប្រឆាំងនឹងលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ “អាក្រក់” ខាងឆ្វេង។ លោកស្រី ហ៊ីលឡារី គ្លីនតុន រដ្ឋមន្ត្រីការបរទេស ពន្យល់ ភាពខុសគ្នាក្នុងអំឡុងពេលដំណើរទស្សនកិច្ចទៅកាន់ប្រទេសប្រេស៊ីលកាលពីខែមីនាកន្លងទៅនេះ នៅពេលដែលលោកស្រីបានរិះគន់ប្រធានាធិបតីវ៉េណេស៊ុយអេឡា Hugo Chavez ចំពោះការបំផ្លាញលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ ហើយបានអំពាវនាវឱ្យគាត់ "ស្តារទ្រព្យសម្បត្តិឯកជន" និង "ត្រឡប់ទៅរកសេដ្ឋកិច្ចទីផ្សារសេរីវិញ" ។ លោកស្រីគ្លីនតុនបានប្រៀបធៀបប្រទេសវេណេហ្ស៊ុយអេឡាជាមួយនឹងឆ្វេងល្អ ដោយនិយាយថា “ខ្ញុំចង់ឲ្យវេណេហ្ស៊ុយអេឡាមើលទៅភាគខាងត្បូងរបស់ខ្លួន ហើយសម្លឹងមើលប្រេស៊ីល និងសម្លឹងមើលប្រទេសឈីលី” [2]។
ស្ថាប័នសារព័ត៌មានសំខាន់ៗនៅសហរដ្ឋអាមេរិក រួមទាំងអ្នកសេរីកាន់តែច្រើន បានបន្ទរលក្ខណៈនេះ ដែលជារឿយៗគូរភាពផ្ទុយគ្នាកាន់តែខ្លាំង។ អត្ថបទព័ត៌មាន និងវិចារណកថានៅក្នុងកាសែត New York Times បានបែងចែករវាងអ្នកដែល "ជំរុញរបៀបវារៈឆ្វេងនិយមយ៉ាងខ្លាំងក្លា" និង "វិធីសាស្រ្តនិយមឆ្វេងនិយមរបស់ប្រេស៊ីល" ខណៈពេលដែលទទូចលើតម្រូវការសម្រាប់ "ការប្រឆាំង" ទៅ "Chavez [sic] និង protégéរបស់គាត់ ប្រធានាធិបតីបូលីវី Evo Morales” [3] ។ កាសែត Washington Post បានប្រៀបធៀប "មេដឹកនាំប្រឆាំងអាមេរិកយ៉ាងក្លៀវក្លា" ក្នុងតំបន់ជាមួយនឹង "ប្រទេសប្រេស៊ីលប្រជាធិបតេយ្យ" [4] ។ អ្នកត្រួតពិនិត្យវិទ្យាសាស្ត្រគ្រិស្តសាសនិកបានគូសបញ្ជាក់ដោយប្រយោលថា "ប្លុកដែលដឹកនាំដោយលោកឆាវេសផ្នែកខាងឆ្វេងនៃតំបន់ ដែលរួមមានអេក្វាឌ័រ នីការ៉ាហ្គ័រ និងគុយបា" ប្រឆាំងនឹងប្រេស៊ីល អាហ្សង់ទីន និងផ្សេងទៀត [5] ។ សារព័ត៌មាន New York Daily News ថ្មីៗនេះបានសម្តែងការខឹងសម្បារដែលថាប្រទេសប្រេសុីលប្រជាធិបតេយ្យបានចូលរួមជាមួយ "បុរសខ្លាំងបដិវត្តន៍វេណេស៊ុយអេឡា និងជាភេរវករ Hugo Chavez" និង "មេដឹកនាំផ្តាច់ការបូលីវី Evo Morales" ក្នុងការបន្តទំនាក់ទំនងការទូត និងពាណិជ្ជកម្មជាមួយអ៊ីរ៉ង់ (កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងដែលបង្ហាញឱ្យឃើញជាក់ស្តែង សុភវិនិច្ឆ័យ និងប្រសិទ្ធភាពក្នុងការលើកកម្ពស់សន្តិភាព ឈរផ្ទុយស្រឡះទៅនឹងការវាយលុករបស់អ្នកនយោបាយលោកខាងលិចភាគច្រើនលើកម្មវិធីនុយក្លេអ៊ែររបស់អ៊ីរ៉ង់)[6] ។
ការឈ្លានពាន និងផ្តាច់ការឆ្វេងត្រូវបានបញ្ចូលដោយ Hugo Chavez ដែលទទួលខុសត្រូវចំពោះការផ្លាស់ប្តូរទៅឆ្វេងរបស់តំបន់ទាំងមូល។ ការបោះឆ្នោតជ្រើសរើសមេដឹកនាំឆ្វេងនិយមមិនមានជាប់ពាក់ព័ន្ធជាមួយនឹងការពិតដែលថាអាមេរិកឡាទីនគឺជាតំបន់មិនស្មើភាពបំផុតក្នុងពិភពលោក ដែលវាត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយសហរដ្ឋអាមេរិក និងរបបផ្តាច់ការក្នុងស្រុកជាយូរមកហើយ ហើយប្រជាជនអាមេរិកឡាទីនភាគច្រើនមិនយល់ស្របនឹងគោលនយោបាយសេដ្ឋកិច្ច neoliberal ។ ផ្សព្វផ្សាយដោយទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន និងស្ថាប័នហិរញ្ញវត្ថុអន្តរជាតិ។ ដោយមានជំនួយពី "poodles" មួយចំនួនដូចជា Evo Morales លោក Chavez បានបោកបញ្ឆោតមនុស្សរាប់សិបលាននាក់ឱ្យគាំទ្ររបៀបវារៈរបស់គាត់ដោយ "ទិញការគាំទ្រ" ក្នុងចំណោមប្រជាជនដែលមិនសមហេតុផលដែល "ពិការភ្នែកយ៉ាងខ្លាំងចំពោះលទ្ធផល" ខណៈពេលដែលបញ្ជូននរណាម្នាក់ដែលមិនយល់ស្របជាមួយគាត់ទៅ ហ្គូឡាក [7] ។ ការផ្តួលរំលំដោយយោធាកាលពីខែមិថុនាឆ្នាំ 2009 របស់ប្រធានាធិបតីហុងឌូរ៉ាស Manuel Zelaya បានកើតឡើងមួយផ្នែកដោយសារតែ "ប្រធានាធិបតីហុងឌូរ៉ាសថ្មីៗនេះបានធ្លាក់ក្រោមអក្ខរាវិរុទ្ធរបស់ប្រធានាធិបតីវ៉េណេស៊ុយអេឡា Hugo Chavez" ដែលបានសន្មត់ថាបានបោកបញ្ឆោត Zelaya ឱ្យដំឡើងប្រាក់ឈ្នួលអប្បបរមារបស់ប្រទេស និងអនុវត្តវិធានការផ្សេងទៀតដែលមានប្រយោជន៍ដល់កម្មករហុងឌូរ៉ាស និង អ្នកក្រ [8] ។ ការផ្សាយព័ត៌មានក្រោយរដ្ឋប្រហារកម្របានបរាជ័យក្នុងការសង្កត់ធ្ងន់លើទំនាក់ទំនងមិត្តភាពរបស់ Zelaya ជាមួយ Chavez ប៉ុន្តែជាធម្មតាបានលុបចោលការពិភាក្សាទាំងអស់អំពីគោលនយោបាយសេដ្ឋកិច្ចសង្គមរបស់ Zelaya [9] ។
ការពិភាក្សាសារព័ត៌មានអំពីគោលនយោបាយសេដ្ឋកិច្ចអាមេរិកឡាទីនក៏ដូចគ្នាដែរផ្ទុយពី "ការចំណាយរបស់រដ្ឋដែលខ្ជះខ្ជាយ" និង "ការធ្វើឱ្យមានជាតិភាវូបនីយកម្មនៃឧស្សាហកម្ម" នៅក្រោមផ្នែកខាងឆ្វេងជាមួយនឹង "គោលនយោបាយកណ្តាលនៃផ្លូវ" នៃល្អឆ្វេងនៅអ៊ុយរូហ្គាយ ប្រេស៊ីល និងកន្លែងផ្សេងទៀត។ "ការគ្រប់គ្រងមិនត្រឹមត្រូវខាងរោគសាស្ត្ររបស់ឆាវ៉េសបានដំណើរការសេដ្ឋកិច្ចទៅក្នុងដី" ចំណែកឯក្រុមឆ្វេងនិយមល្អ (និងជនជាតិឡាទីនល្អជាទូទៅ) មាន "ការទទួលយក[d] សកលភាវូបនីយកម្ម" ហើយជាលទ្ធផលរំពឹងថានឹងមានកំណើនខ្លាំងនៅក្នុងសេដ្ឋកិច្ចរបស់ពួកគេនៅឆ្នាំនេះ [10] ។
ភាពខុសគ្នាគោលពីរយ៉ាងមុតស្រួចទាំងនេះរវាងល្អ និងអាក្រក់ ឆ្វេងមានធាតុផ្សំនៃសេចក្តីពិត៖ ឆាវ៉េស របស់វេណេហ្ស៊ុយអេឡា និង ម៉ូរ៉ាឡេស របស់បូលីវី ជាអ្នកប្រឆាំងចក្រពត្តិនិយមដែលនិយាយដោយឥតសំចៃបំផុត ហើយថែមទាំងបានធ្វើការប៉ុនប៉ងយ៉ាងក្លាហានបំផុតដើម្បីបំបែកចេញពីគោលលទ្ធិសេដ្ឋកិច្ច neoliberal ដោយធ្វើនិយតកម្ម ឬការធ្វើជាតូបនីយកម្មអាជីវកម្មធំៗ និងការបង្កើនសង្គម។ ការចំណាយ។ ប៉ុន្តែតាមវិធីជាច្រើន សារព័ត៌មានអាមេរិកបំផ្លើសភាពផ្ទុយគ្នា និងបំភ្លៃការពិតជាមូលដ្ឋាន។ ទីមួយ ពលរដ្ឋវ៉េណេស៊ុយអេឡា និងបូលីវី មិនវាយតម្លៃរដ្ឋាភិបាលរបស់ពួកគេខ្លាំងជាងប្រជាជនអាមេរិកឡាទីនភាគច្រើនវាយតម្លៃរដ្ឋាភិបាលរបស់ពួកគេនោះទេ ហើយតាមពិតទៅ តាមវិធានការភាគច្រើន ពួកគេចាត់ទុកថាប្រទេសរបស់ពួកគេមានលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ ស្មើភាព និងការគោរពសិទ្ធិមនុស្សច្រើនជាងកម្រិតមធ្យមក្នុងតំបន់។ ការប្រៀបធៀបគោលបំណងណាមួយនៃកំណត់ត្រាសិទ្ធិមនុស្សរបស់មិត្តភ័ក្តិ និងសត្រូវរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក ប្រាកដជាមានកំហុសចំពោះសម្ព័ន្ធមិត្តរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក កូឡុំប៊ី និងម៉ិកស៊ិក ច្រើនជាងវ៉េណេស៊ុយអេឡា និងបូលីវី [11] ។ ទីពីរ នៅក្នុងអាណាចក្រនៃគោលនយោបាយសេដ្ឋកិច្ច ភាពផ្ទុយគ្នាពិតប្រាកដមិនមែនរវាង "សង្គមនិយម" និង "គោលនយោបាយកណ្តាលនៃផ្លូវ" នោះទេ ប៉ុន្តែរវាងភាពខុសគ្នានៃមូលធននិយម។ វេណេហ្ស៊ុយអេឡា និងបូលីវីនៅតែជាមូលធននិយមជាមូលដ្ឋាន ទោះបីជាពួកគេបានរកឃើញវិធីដើម្បីកាត់បន្ថយផលវិបាកបំផ្លិចបំផ្លាញបំផុតមួយចំនួនរបស់មូលធននិយមក៏ដោយ (ហើយចៃដន្យ គោលនយោបាយទាំងនោះបានបង្កើតឱ្យមានកំណើនសេដ្ឋកិច្ចខ្លាំងផងដែរ) [12] ។ ហើយចុងក្រោយ សារព័ត៌មានរបស់អាមេរិកបានបំផ្លើសកម្រិតនៃការបំបែកការទូតរវាងប្រទេសវេណេហ្ស៊ុយអេឡា និងបូលីវី នៅលើដៃម្ខាង និងប្រទេសដូចជាប្រេស៊ីល។ ជាឧទាហរណ៍ ក្នុងអំឡុងវិបត្តិថ្មីៗជាច្រើន រួមទាំងរដ្ឋប្រហារហុងឌូរ៉ាស់ និងរលកនៃអំពើហិង្សាស្តាំនិយមនៅបូលីវីក្នុងរដូវស្លឹកឈើជ្រុះឆ្នាំ 2008 រដ្ឋាភិបាលអាមេរិកឡាទីនបានរួបរួមគ្នាថ្កោលទោសការគំរាមកំហែងចំពោះសន្តិភាព និងលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ (ខណៈពេលដែលទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោនបានផ្លាស់ប្តូរ) [13] ។ ថ្មីៗនេះ Lula របស់ប្រទេសប្រេស៊ីលបានផ្គាប់ចិត្តសហរដ្ឋអាមេរិកដោយប្រឆាំងនឹងការដាក់ទណ្ឌកម្មប្រឆាំងនឹងអ៊ីរ៉ង់ និងជួយចរចាកិច្ចព្រមព្រៀងផ្ទេរអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមដោយសន្តិវិធី។
ដូច្នេះហើយ មូលហេតុពិតប្រាកដនៃការបែងចែកយ៉ាងមុតស្រួចរវាងល្អនិងអាក្រក់ខាងឆ្វេងត្រូវតែនៅកន្លែងផ្សេង។ វាមិនពាក់ព័ន្ធទេ គឺជាបំណងប្រាថ្នារបស់អ្នកបង្កើតគោលនយោបាយរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក ដើម្បីរក្សារចនាសម្ព័ន្ធអឌ្ឍគោលមិនស្មើគ្នាខ្ពស់ ដែលរដ្ឋាភិបាលសហរដ្ឋអាមេរិករីករាយនឹងការគ្រប់គ្រងភូមិសាស្ត្រនយោបាយ ហើយសាជីវកម្ម និងផលប្រយោជន៍ហិរញ្ញវត្ថុរបស់ខ្លួនទទួលបានប្រាក់ចំណេញយ៉ាងច្រើន។ សុន្ទរកថារបស់ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយធ្វើឱ្យមានការរួមចំណែកតិចតួច ប៉ុន្តែមានសារៈសំខាន់ចំពោះកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងនេះ។
បំបែកផ្សេងទៀត: ការប្រណាំងសម័យទំនើបការគិត
នៅទូទាំងប្រវត្តិសាស្ត្រទំនើបនៃទំនាក់ទំនងអធិរាជជាមួយនឹងជនជាតិដើម មានតែអ្នកប្រកាន់ពូជសាសន៍ដែលមិនចុះសម្រុងបំផុតប៉ុណ្ណោះដែលបានច្រានចោលពូជសាសន៍ដទៃទៀតថាមានគ្រោះថ្នាក់ និងអន់ជាងដូចគ្នា។ ទន្ទឹមនឹងនោះ អាណានិគមដ៏ឆ្លាតវៃ តែងតែបែងចែករវាងសមាជិក "ល្អ" និង "អាក្រក់" នៃក្រុមអ្នកក្រោមបង្គាប់។ នៅពេលដែល Columbus ចុះចតនៅ Caribbean ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1490 គាត់បានផ្ទុយពីសន្តិភាព Arawaks នៃប្រទេសគុយបា ទៅនឹង Caribs ដ៏កាចសាហាវដែលត្រូវបានគេចោទប្រកាន់ថាជាមនុស្សស៊ីសាច់នៅភាគអាគ្នេយ៍។ មហាអំណាចអ៊ឺរ៉ុបបានប្រើប្រាស់យុទ្ធសាស្ត្រពិភាក្សាស្រដៀងគ្នានេះក្នុងសតវត្សន៍បន្ទាប់ ដូចពួកឥស្សរជននៅសតវត្សទីដប់ប្រាំបួននៅក្នុងប្រទេសឯករាជ្យថ្មីនៃសហរដ្ឋអាមេរិក និងអាមេរិកឡាទីន នៅពេលដែលពួកគេបានធ្វើសង្រ្គាមនៃអាណានិគមផ្ទៃក្នុងប្រឆាំងនឹងជនជាតិស្បែកខ្មៅ ឥណ្ឌា ជនអន្តោប្រវេសន៍ កម្មករ និងស្ត្រី [14] . Woodrow Wilson ដែលជាអ្នករើសអើងជាតិសាសន៍ដែលមិនប្រែចិត្តដែលនៅតែរក្សាកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់គាត់សម្រាប់ "ឧត្តមគតិ" ក្នុងចំណោមឥស្សរជនបញ្ញវន្តអាមេរិកភាគច្រើនបានប្រៀបធៀបកុមារដែលមិនទទួលខុសត្រូវនៃអាមេរិកឡាទីននិងការាបៀនជាមួយនឹង "បុរសល្អ" ដែលគាត់នឹង "ទៅបង្រៀនសាធារណរដ្ឋអាមេរិកខាងត្បូង។ ដើម្បីជ្រើសរើស” [15] ។ "ការគិតបែបជាតិសាសន៍" សម័យទំនើបគឺស្រដៀងទៅនឹង ប៉ុន្តែទូលំទូលាយ និងស្មុគ្រស្មាញជាងការប្រកាន់ពូជសាសន៍បុរាណ។ ទោះបីជាជារឿយៗផ្អែកលើដោយប្រយោល ឬច្បាស់លាស់លើប្រភេទពូជសាសន៍ក៏ដោយ វារួមបញ្ចូលទម្រង់ផ្សេងៗគ្នានៃភាពខុសគ្នានៃការពិភាក្សា [16] ។
ភាពខុសគ្នាដូចគ្នាដែលបង្ហាញឱ្យឃើញនៅក្នុងសារព័ត៌មានអាមេរិកក៏បង្ហាញឱ្យឃើញផងដែរនៅក្នុងវោហាសាស្ត្ររបស់ឥស្សរជនអាមេរិកឡាទីននាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។ ជាឧទាហរណ៍ ក្នុងប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ថ្មីៗនេះ បាតុភូតមួយដែលអ្នកប្រាជ្ញខ្លះហៅថា "ពហុវប្បធម៌និយម" បានវាយលុកអាមេរិកឡាទីន។ រដ្ឋាភិបាលអាមេរិកឡាទីនភាគច្រើនបានទទួលយកទម្រង់នៃការទទួលស្គាល់មួយចំនួននៃវប្បធម៌ និងប្រវត្តិសាស្ត្រដែលមិនមែនជាជនជាតិស្បែកស មិនមែនអឺរ៉ុបរបស់ប្រទេសរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងករណីភាគច្រើន ការទទួលស្គាល់នេះបានរួមបញ្ចូលភាពខុសគ្នាយ៉ាងជាក់ស្តែងរវាងអ្វីដែល Charles Hale ហៅថា el indio permitido—ឥណ្ឌាដែលអាចទទួលយកបាន—និងជនជាតិឥណ្ឌាដែលមិនអាចទទួលយកបាន ឬផ្សេងទៀត។ ជនជាតិឥណ្ឌាដែលអាចទទួលយកបានដោយសុភាពស្នើសុំរដ្ឋាភិបាលរបស់គាត់សម្រាប់ការទទួលស្គាល់វប្បធម៌ និងភាសា ខណៈពេលដែលឥណ្ឌាអាក្រក់ទាមទារធនធានសេដ្ឋកិច្ចសង្គម និងអំណាចនយោបាយ បន្ថែមពីលើការទទួលស្គាល់រដ្ឋនិមិត្តសញ្ញានៃវប្បធម៌ និងភាសារបស់គាត់ [17] ។ ជាឧទាហរណ៍ ក្នុងឆ្នាំ 1994 រដ្ឋាភិបាលដែលទើបតែបានប្រកាសប្រទេសម៉ិកស៊ិកជាប្រទេស "ពហុវប្បធម៍" បានថ្កោលទោសការបះបោរ Zapatista ភ្លាមៗដោយនិយាយថា "[w] ពួកយើងមិនដោះស្រាយជាមួយនឹងការបះបោរជនជាតិដើមឡើយ" ប៉ុន្តែជាមួយនឹង "ក្រុមឈ្លានពានប្រដាប់អាវុធ" និង បានចាត់វិធានការយ៉ាងឆាប់រហ័សដើម្បីកំចាត់ពួកឧទ្ទាម មុនពេលសម្ពាធអន្តរជាតិ និងក្នុងស្រុកដ៏ធំបានកំណត់សមត្ថភាពរបស់ខ្លួនក្នុងការធ្វើដូច្នេះ [18] ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ រដ្ឋាភិបាលកូឡុំប៊ី Alvaro Uribe បាននិយាយយ៉ាងច្បាស់អំពីការព្យាយាមបំបែកចលនាជនជាតិដើមរបស់ប្រទេស ដោយសូកប៉ាន់ជនជាតិឥណ្ឌាល្អ ដូច្នេះជនជាតិដើមភាគតិច "បញ្ចប់ការក្បត់គ្នាទៅវិញទៅមក" និង "ជនទុច្ចរិត" ដែលទាមទារដីធ្លី និងធនធានផ្សេងទៀត "បញ្ចប់។ ខូច” [19] ។
នៅក្នុងអត្ថបទមួយ នៅទីនេះនៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិកមានការពិភាក្សាជាច្រើនអំពីអ្វីដែលការបោះឆ្នោតរបស់លោកអូបាម៉ាមានន័យសម្រាប់ទំនាក់ទំនងពូជសាសន៍ និងជាពិសេសថាតើសហរដ្ឋអាមេរិកឥឡូវនេះជាសង្គម "ក្រោយពូជសាសន៍" ដែរឬទេ។ អ្នកណាក៏ដោយដែលដើរតាមនយោបាយអាមេរិក ដឹងថាពូជសាសន៍ និងការរើសអើងជាតិសាសន៍នៅតែដើរតួនាទីជាមូលដ្ឋានក្នុងការសាបព្រួសការភ័យខ្លាច ការអាក់អន់ចិត្ត និងការបែងចែកក្នុងចំណោមប្រជាជន ហើយក្នុងការបញ្ជាក់អំពីវិសមភាពមិនធម្មតានៃវណ្ណៈ ទ្រព្យសម្បត្តិ និងការទទួលបានធនធានដែលមិនសូវជាក់ស្តែងដូចជាប្រព័ន្ធយុត្តិធម៌ជាដើម។ ប៉ុន្តែ ការវាយប្រហារប្រកាន់ពូជសាសន៍លើលោក អូបាម៉ា បានមកពីប្រជាជនជនជាតិភាគតិច ហើយមិនមែនមកពីអ្នកកាន់អំណាចសំខាន់ៗនៅក្នុងសង្គមអាមេរិកនោះទេ - តាមពិតទៅ ក្រោយមកទៀតមានការសាទរយ៉ាងខ្លាំងក្នុងការយល់ព្រមរបស់ពួកគេចំពោះលោក អូបាម៉ា ដោយបានប្រមូលមូលនិធិសាជីវកម្មកាន់តែច្រើន។ ចំពោះគាត់ជាជាង McCain ក្នុងឆ្នាំ 2008។ លោក Obama សូម្បីតែ "ជនជាតិឥណ្ឌាល្អ" ត្រូវបានចាត់ទុកថាជាអ្នកទទួលខុសត្រូវផ្សេងទៀត ដែលឥស្សរជនស្បែកសជាច្រើនចាត់ទុកថាជាបុគ្គលរបស់ពួកគេ។ គាត់បានឈប់ទៅជា "ខ្មៅ" ជាមួយនឹងអត្ថន័យទាំងអស់នៃគ្រោះថ្នាក់ដែលពាក្យនេះនាំមក។ គាត់អាចជឿទុកចិត្តបានដើម្បីលើកកម្ពស់ផលប្រយោជន៍របស់មនុស្សដែលសំខាន់។ ហើយគាត់ពិតជាបានផ្តល់នូវគោលនយោបាយរបស់រដ្ឋបាលរបស់គាត់ ដែលខុសពីវោហាសាស្ត្រ - លើអាមេរិកឡាទីន ក៏ដូចជាសង្គ្រាមបរទេស ការចំណាយយោធា ការធានារ៉ាប់រងសុខភាពឯកជន ប្រេង ការប្រែប្រួលអាកាសធាតុ និងបញ្ហាជាច្រើនទៀតបញ្ជាក់។
ល្អ អាក្រក់ និងអ្នកធ្វើអន្តរាគមន៍ដ៏មានមេត្តា
ការរួមផ្សំគ្នាយ៉ាងជាក់ស្តែង ដើម្បីងាយស្រួលក្នុងការបែងចែករវាង "ល្អ" និង "អាក្រក់" គឺថា អន្តរាគមន៍ណាមួយដោយមហាអំណាចឥស្សរជន មិនថាក្នុងប្រទេស ឬក្នុងស្រុក អាចត្រូវបានរាប់ជាសុចរិតក្នុងនាម "ការពារ" ល្អផ្សេងទៀតពីអាក្រក់ផ្សេងទៀត។ ដូច្នេះ Columbus និងបុរសរបស់គាត់បានការពារ Arawaks ដោយសន្តិភាពពី Caribs ដ៏ព្រៃផ្សៃ រដ្ឋាភិបាលម៉ិកស៊ិកការពារប្រជាជនឥណ្ឌាដ៏ល្អនៃភាគខាងត្បូងម៉ិកស៊ិកពី Zapatistas រដ្ឋាភិបាលកូឡុំប៊ីការពារប្រជាជនឥណ្ឌាដែលមិនចេះគិតពិចារណាពី "ជនទុច្ចរិត" ហើយរដ្ឋាភិបាលសហរដ្ឋអាមេរិកលើកកម្ពស់លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យតាមរយៈទំនាក់ទំនងរបស់ខ្លួន។ ជាមួយនឹង “ឆ្វេងនិយមមធ្យម” ការពារប្រទេសទាំងនោះ និងប្រទេសផ្សេងទៀតប្រឆាំងនឹង “ប្លុកឆ្វេងនិយម ឆេវេស”។ តាមនិយមន័យ រាល់អន្តរាគមន៍បែបនេះគឺធ្វើឡើងដោយចេតនាដ៏ថ្លៃថ្នូ និងមនុស្សធម៌ [20]។ នៅក្នុងវិធីជាច្រើន សុន្ទរកថារបស់អធិរាជនៅតែមានភាពជាប់លាប់គួរឱ្យកត់សម្គាល់ក្នុងរយៈពេលមួយ ទោះជាមានអារក្សវោហាសាស្ត្រ និងលេសថ្មីៗនៅក្នុងសម័យកាលបន្តបន្ទាប់គ្នាក៏ដោយ៖ អំពើពុករលួយ និងអន្តរាគមន៍របស់អ៊ឺរ៉ុបនៅក្នុងសម័យរបស់វីលសុន។ កុម្មុយនិស្តកំឡុងសង្គ្រាមត្រជាក់; និងអំពើភេវរកម្ម ចៅហ្វាយនាយគ្រឿងញៀន មេដឹកនាំផ្តាច់ការ និង "ប្លុកឆ្វេងនិយម ឆេវេស" ចាប់តាំងពីការដួលរលំនៃសហភាពសូវៀត។
សកម្មភាពរបស់រដ្ឋបាលលោក អូបាម៉ា ផ្តល់នូវឧទាហរណ៍មួយចំនួន ចាប់ពីការបង្កើនជំនួយយោធាដល់ម៉ិកស៊ិកក្នុងនាម "សង្រ្គាមលើគ្រឿងញៀន" ដល់ការដកហូតការអនុគ្រោះពាណិជ្ជកម្មរបស់បូលីវី ដល់ការកើនឡើងនៃវត្តមានយោធាអាមេរិកនៅក្នុងប្រទេសដូចជា កូឡុំប៊ី ប៉ាណាម៉ា និងឥឡូវនេះ។ កូស្តារីកា [21] ។ រដ្ឋប្រហារយោធាខែមិថុនា ឆ្នាំ 2009 នៅហុងឌូរ៉ាស គឺជាឧទាហរណ៍ដ៏គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍មួយ។ ក្នុងអំឡុងពេលកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងសម្របសម្រួលជាបន្តបន្ទាប់ដែលពាក់ព័ន្ធនឹងរដ្ឋាភិបាលសហរដ្ឋអាមេរិក និងអាមេរិកឡាទីន កាសែត Washington Post ជាពិសេសបានតស៊ូមតិសកម្មភាពដ៏ខ្លាំងក្លារបស់សហរដ្ឋអាមេរិកដើម្បីរារាំង "បក្សពួកដែលដឹកនាំដោយអ្នកណែនាំរបស់លោក Zelaya គឺ Hugo Chavez ដែលប៉ុនប៉ងផ្តួលរំលំស្ថាប័នប្រជាធិបតេយ្យនៅទូទាំងតំបន់។" លោក Chavez ដែលជាអ្នកកែសម្រួលរបស់កាសែតភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍បានព្រមានថា "សុបិននៃការដាក់ទណ្ឌកម្មនៅ Tegucigalpa ដែលនឹងបង្កើតឱ្យមានស្វ័យភាពគ្មានច្បាប់មួយផ្សេងទៀតដូចរបស់គាត់" ។ អត្ថបទព័ត៌មានមួយបន្ទាប់ពីរដ្ឋប្រហារបានប្រកែកថា ឆាវ៉េស និងក្រុមហ៊ុននឹង "ប្រើព្រឹត្តិការណ៍ដើម្បីជំរុញចក្ខុវិស័យរបស់ពួកគេសម្រាប់តំបន់" ។ ប៉ុន្តែជាច្រើនសប្តាហ៍ក្រោយមក អ្នកនិពន្ធ និងអ្នកសរសេរអត្ថបទរបស់កាសែតបានចាប់ផ្តើមសាទរចំពោះការឆ្លើយតបរបស់រដ្ឋបាលលោក អូបាម៉ា ដោយនិយាយថា លោក អូបាម៉ា និងលោកស្រី គ្លីនតុន «ជិតឈានដល់ការសម្រេចបាននូវរដ្ឋប្រហាររបស់ពួកគេនៅហុងឌូរ៉ាស និងជំរុញផលប្រយោជន៍អាមេរិកដោយភាពទន់ខ្សោយដែលមិនបានឃើញពីទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោនក្នុងរយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ» ( នៅទីនេះមានភាពស្មោះត្រង់គួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើល - ជាធម្មតាសកម្មភាពរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកត្រូវបានការពារក្នុងលក្ខខណ្ឌមនុស្សធម៌)។ ការចូលរួមរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកនៅក្នុងកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងសម្របសម្រួលបាន "ក្លាយជាឱកាសមួយដើម្បីដោះស្រាយការបរាជ័យចំពោះរបបផ្តាច់ការប្រជានិយមដែលលោក ឆាវេស និងលោក ហ្សេឡា តំណាង" ដោយហេតុនេះការពារប្រជាជនឡាទីនល្អ និងស្លូតត្រង់ប្រឆាំងនឹងការគំរាមកំហែងនៃការថែទាំសុខភាពសមរម្យ ការអប់រំ និងនយោបាយកាន់តែច្រើន។ អំណាច [22] ។
ដោយប្រឈមមុខនឹងចលនាទូទាំងទ្វីបសម្រាប់អធិបតេយ្យភាពនយោបាយ និងសេដ្ឋកិច្ចកាន់តែធំ និងការបង្កើនការប្រកួតប្រជែងពាណិជ្ជកម្មពីប្រទេសចិន សហរដ្ឋអាមេរិកក្នុងរយៈពេលមួយទសវត្សរ៍កន្លងមកនេះ បានព្យាយាមកាត់បន្ថយការខាតបង់របស់ខ្លួនដោយផ្តល់រង្វាន់ដល់ការអនុលោមតាមគោលបំណងរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក និងដាក់ទណ្ឌកម្មអ្នកដែលកាន់តែច្បាស់ពីគោលបំណងទាំងនោះ។ ទោះបីជាយុទ្ធសាស្ត្រ និងយុទ្ធសាស្ត្រនៃគោលនយោបាយរបស់រដ្ឋាភិបាលមានការវិវឌ្ឍក្នុងការឆ្លើយតបទៅនឹងការផ្លាស់ប្តូរកាលៈទេសៈខាងក្រៅក៏ដោយ ធាតុជាច្រើននៃសុន្ទរកថារបស់ចក្រពត្តិនិយមមិនដែលផ្លាស់ប្តូរទេ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញត្រូវបានកែច្នៃ និងប្រើប្រាស់ឡើងវិញ។ ហើយក្នុងកម្រិតដ៏គួរឱ្យកត់សម្គាល់មួយ អំណាចអធិរាជ និងផលប្រយោជន៍សាជីវកម្មដែលឧបត្ថម្ភវានៅតែមានអង្គភាពសារព័ត៌មានដែលគាំទ្រច្រើនជាងមានឆន្ទៈក្នុងការបង្ហាញពីភាពត្រឹមត្រូវនៃសកម្មភាពរបស់រដ្ឋាភិបាលចំពោះសាធារណជន។
ភក្ដិកំណត់ត្រាកំណត់:
[1] Romero, "ការរួបរួមអឌ្ឍគោលដ៏កម្រក្នុងការវាយប្រហាររដ្ឋប្រហារហុងឌូរ៉ាន,” NYT, 29 ខែមិថុនា 2009, វិ។ ក, ទំ។ ៦.
[2] ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ប្រទេសឈីលីបានវិលត្រឡប់មកកាន់អំណាចស្តាំនិយមវិញដោយបើកចំហជាមួយនឹងការសម្ពោធមហាសេដ្ឋី Sebastián Piñera។ ដកស្រង់នៅក្នុង គ្លីនតុន៖ សហរដ្ឋអាមេរិក «ព្រួយបារម្ភខ្លាំង» អំពីវេណេស៊ុយអេឡា (ចំណងជើង) ប្រជាធិបតេយ្យឥឡូវ! ថ្ងៃទី 4 ខែមីនាឆ្នាំ 2010 ។
[3] Alexei Barrionuevo, "ប្រេស៊ីលរកឃើញអណ្តូងប្រេងអាចជាឧបករណ៍នយោបាយ" NYT, 19 ខែវិច្ឆិកា 2007, វិ។ ក, ទំ។ 3. ពាក្យថា "ទម្ងន់លើស" បានមកពីសត្រូវដ៏ឧត្តុង្គឧត្តមរបស់ Chavez ប៉ុន្តែ Barrionuevo ហាក់ដូចជាយល់ស្របជាមួយអ្នកសម្ភាសន៍របស់គាត់នៅក្នុងប្រយោគខាងក្រោម។
[4] Juan Forero, "Ahmadinejad ជំរុញទំនាក់ទំនងអាមេរិកឡាទីន; ដំណើរទេសចរណ៍រួមបញ្ចូលមិនត្រឹមតែប្រទេសប្រឆាំងសហរដ្ឋអាមេរិកប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏មានប្រទេសប្រេស៊ីលប្រជាធិបតេយ្យផងដែរ” Washington Post ថ្ងៃទី 28 ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2009 វិនាទី។ ក, ទំ។ ៨; cf. Edward Schumacher-Matos, “An Open Hand That Weakens Chavez” (op-ed), Post, ថ្ងៃទី 21 ខែសីហា ឆ្នាំ 2009, វិ. ក, ទំ។ ២៥.
[5] Sara Shahriari និង Sara Miller Llana, “Why Bolivia Reelected Evo Morales,” Christian Science Monitor ថ្ងៃទី 7 ខែធ្នូ ឆ្នាំ 2009 ទំព័រ។ ៦.
[6] “Nuts to Brazil” (វិចារណកថា), ព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃ, ថ្ងៃទី 28 ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2009, ទំព័រ។ ១៨.
[7] សម្រង់ទីមួយ—“កូនឆ្កែរបស់ឆាវេស”—ត្រូវបានប្រើប្រាស់ដោយ Edward Schumacher-Matos ដើម្បីប្រមាថដល់លោក José Miguel Insulza នៃ OAS ចំពោះការខកខានមិនបានថ្កោលទោសលោក Chávez ប៉ុន្តែមេដឹកនាំដូចជា Morales របស់បូលីវី និង Zelaya របស់ហុងឌូរ៉ាស ត្រូវបានប្រព្រឹត្តស្រដៀងគ្នា។ សូមមើល "រដ្ឋប្រហារដើម្បីប្រជាធិបតេយ្យ?" (op-ed), Washington Post, ថ្ងៃទី 3 ខែកក្កដា ឆ្នាំ 2009, វិ. ក, ទំ។ 27. សម្រង់ចុងក្រោយបានមកពី Jackson Diehl "ការទិញការគាំទ្រនៅអាមេរិកឡាទីន" (op-ed), Post, ថ្ងៃទី 26 ខែកញ្ញា ឆ្នាំ 2005, វិ។ ក, ទំ។ 23. នៅលើការប្រៀបធៀបទៅនឹងស្តាលីន ហ៊ីត្លែរ និងអ្នកដទៃ សូមមើលរបស់ខ្ញុំ "ការសាកល្បងគំរូឃោសនា៖ ការផ្សាយព័ត៌មានរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកអំពីវេណេស៊ុយអេឡា និងកូឡុំប៊ី ឆ្នាំ ១៩៩៨-២០០៨" ZNet ថ្ងៃទី ១៩ ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ២០០៨ ។
[8] “ការពារលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ៖ នៅហុងឌូរ៉ាស នោះគួរតែមានន័យច្រើនជាងការស្ដារប្រធានាធិបតីទៅការិយាល័យ” (វិចារណកថា), Washington Post, ថ្ងៃទី 30 ខែមិថុនា ឆ្នាំ 2009, វិ. ក, ទំ។ ១២.
[9] ក្នុងរយៈពេលតែពីរខែដំបូងបន្ទាប់ពីការធ្វើរដ្ឋប្រហារ កាសែត Washington Post បានលើកឡើងពីទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធរបស់ Zelaya ជាមួយ Chavez យ៉ាងហោចណាស់ដប់បីដង ហើយបានបោះពុម្ពផ្សាយបំណែកជាច្រើនដែលផ្តោតលើទំនាក់ទំនងជាចម្បង។
[10] Juan Forero, “Oil- Rich Venezuela Gripped by Economic Crisis,” Washington Post, ថ្ងៃទី 29 ខែមេសា ឆ្នាំ 2010, វិ។ ក, ទំ។ ៧; Marifeli Pérez-Stable, “Chavez Snubs Colombia” (op-ed), Miami Herald, 7 ឧសភា 23។
[11] មើលរបស់ខ្ញុំ។ "គោលនយោបាយ និងលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យនៅអាមេរិកឡាទីន៖ ការស្ទង់មតិ Latinobarómetro" ZNet ថ្ងៃទី 26 ខែឧសភា ឆ្នាំ 2009 និងសេចក្តីសង្ខេបរបស់ខ្ញុំ "ការស្ទង់មតិ Latinobarómetro ឆ្នាំ 2009" (blog), ZNet, 15 ខែធ្នូ 2009 ។
[12] លោក Mark Weisbrot, "ការងើបឡើងវិញរបស់វេណេស៊ុយអេឡា អាស្រ័យលើគោលនយោបាយសេដ្ឋកិច្ច" Le Monde Diplomatique, reposted on ZNet, 17 មេសា 2010; Weisbrot, “វ៉េណេស៊ុយអេឡា មិនមែនជាប្រទេសក្រិកទេ” កាសែត The Guardian ថ្ងៃទី 6 ខែ ឧសភា ឆ្នាំ 2010; Federico Fuentes, "វិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចរបស់វេណេស៊ុយអេឡា?" ZNet ថ្ងៃទី ២៣ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១០។
[13] ប្រវត្តិវិទូ Greg Grandin លើកឡើងចំណុចដូចគ្នានេះនៅក្នុងបទសម្ភាសន៍ខែកក្កដាឆ្នាំ 2009៖ "Zelaya ប្តេជ្ញាវិលត្រឡប់ទៅហុងឌូរ៉ាសវិញ ទោះបីជាមានការគំរាមកំហែងការចាប់ខ្លួនដោយមេដឹកនាំរដ្ឋប្រហារក៏ដោយ»។ ប្រជាធិបតេយ្យពេលនេះ! ថ្ងៃទី 2 ខែកក្កដា ឆ្នាំ 2009 ។
[14] នៅលើ Arawaks និង Caribs សូមមើល Peter Hulme "រឿងនិទាននៃភាពខុសគ្នា: ជនជាតិភាគតិចអ៊ឺរ៉ុបនិងការាបៀន" នៅក្នុងការយល់ដឹងជាក់ស្តែង: ការសង្កេត ការរាយការណ៍ និងការឆ្លុះបញ្ចាំងលើការជួបប្រជុំគ្នារវាងជនជាតិអឺរ៉ុប និងប្រជាជនដទៃទៀតក្នុងយុគសម័យដើមសម័យទំនើប, ed. Stuart B. Schwartz (Cambridge: Cambridge UP, 1994), 169-71, 190. Cf. Ranajit Guha, "Prose of Counter-Insurgency," នៅក្នុង Selected Subaltern Studies, eds. Ranajit Guha និង Gayatri Chakravorty Spivak (New York: Oxford UP, 1988), 58-59, 63, 66។
[15] សម្រង់ "ជ្រើសរើសបុរសល្អ" ដ៏ល្បីល្បាញរបស់ Wilson ត្រូវបានដកស្រង់ជាច្រើនដងនៅក្នុង G. John Ikenberry, et al., The Crisis of American Foreign Policy: Wilsonianism in the Twenty-first Century (Princeton: Princeton UP, 2008), 14, 35, 59 នៅលើកំណត់ត្រាដែលមិនស្គាល់ភាគច្រើនរបស់ Wilson រួមទាំងការគាំទ្រយ៉ាងស្វាហាប់ចំពោះ KKK និងការលុកលុយជាច្រើននៃបណ្តាប្រទេសនៅអាមេរិកឡាទីន—សូមមើល James W. Loewen, Lies My Teacher Told Me: All Your American History Textbook Got Wrong, ការបោះពុម្ពលើកទីពីរ (New York: Touchstone , 2007), 12–24; Michael Dennis, “Race and the Southern Imagination: Woodrow Wilson Reconsidered,” Canadian Review of American Studies លេខ 29 3 (1999) ។ សម្រាប់គំរូផ្ទាល់នៃទស្សនៈផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ Wilson លើការប្រណាំង សូមមើល 1901 A History of the American People (New York: Harper and Bros.), vol. ៥.
[16] Irene Silverblatt ប្រើពាក្យដូចគ្នា ប៉ុន្តែមានអត្ថន័យខុសគ្នាបន្តិចនៅក្នុង Modern Inquisitions: Peru and the Colonial Origins of the Civilized World (Durham: Duke UP, 2004)។
[17] សូមមើលជាពិសេសលោក Charles R. Hale "ការគិតឡើងវិញអំពីនយោបាយជនជាតិដើមភាគតិចនៅក្នុងយុគសម័យនៃ 'Indio Permitido" របាយការណ៍របស់ NACLA ស្តីពីអាមេរិក។ ៣៨, ទេ។ 38 (ខែកញ្ញា - តុលា 2): 2004-16; និង ហេល Más Que Un Indio = ច្រើនជាងជនជាតិឥណ្ឌា៖ ភាពមិនប្រក្រតីនៃពូជសាសន៍ និងពហុវប្បធម៌និយមនៅក្វាតេម៉ាឡា (Santa Fe: School of American Research Press, 2006)។
[18] Carlos Salinas de Gortari, Extractos de la intervención del Presidente Carlos Salinas de Gortari durante el desayuno con integrantes de los gabinetes legal y ampliado, legisladores, asambleístas y gobernadores de la república: Los Pinos, 27ción de enerero: ទីក្រុងទូទៅ de Comunicación Social, 1994), 1994, 4 ។
[19] សូមមើលការអត្ថាធិប្បាយរបស់ Uribe នៅក្នុង "Diálogo Decisorio en el Consejo de Latifundistas de Popayán” (ប្រតិចារិក), អ៊ីនឌីមេឌា កូឡុំប៊ី, Centro de Medios Independientes de Colombia, ថ្ងៃទី 22 ខែ មីនា ឆ្នាំ 2008 ។
[20] នៅលើ "ចេតនាល្អ" ដែលមិនអាចជៀសបានរបស់រដ្ឋាភិបាលសហរដ្ឋអាមេរិកសូមមើល Edward S. Herman និង Noam Chomsky, ការយល់ស្របផ្នែកផលិតកម្ម: សេដ្ឋកិច្ចនយោបាយនៃប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ (ញូវយ៉ក: Pantheon, 2002 [1988]), lxi; និង Noam Chomsky ការបំភាន់ចាំបាច់៖ ការគ្រប់គ្រងការគិតនៅក្នុងសង្គមប្រជាធិបតេយ្យ (Boston: South End Press, 1989), 49-50, 162 ។
[21] សូមមើល បន្ថែមពីលើអត្ថបទថ្មីៗបន្ថែមទៀតនៅលើ www.nacla.org, របស់ខ្ញុំ “អូបាម៉ា និងអាមេរិកឡាទីន៖ ប្រាំមួយខែដំបូង” ព័ត៌មាន NACLA (អនឡាញ) ថ្ងៃទី ២៣ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០០៩។
[22] Edward Schumacher-Matos, “A Dose of Realism in Honduras” (op-ed), Post, 12 July 2009, sec. ក, ទំ។ ១១; « ឱកាសសម្រាប់ហុងឌូរ៉ាស៖ មធ្យោបាយដ៏ល្អបំផុតក្នុងការកម្ចាត់ប្រធានាធិបតីដែលត្រូវបានគេទម្លាក់ពីតំណែង Manuel Zelaya កុហកក្នុងការអនុញ្ញាតឱ្យគាត់ត្រឡប់មកវិញ» (វិចារណកថា), ប៉ុស្តិ៍, ថ្ងៃទី 11 ខែកក្កដា ឆ្នាំ 9, វិ។ ក, ទំ។ ១៨; William Booth និង Juan Forero, “New Honduran Leadership Flouts Worldwide Censure,” Post, 2009 June 18, sec. ក, ទំ។ 30. Cf. លោក William Booth, "Hondurans ពីរនាក់បានដឹកនាំសម្រាប់ការប៉ះទង្គិចគ្នា; គូប្រជែងសន្យាថានឹងចាប់ខ្លួន Zelaya នៅពេលគាត់ត្រឡប់មកវិញ” Post ថ្ងៃទី 2009 ខែកក្កដា ឆ្នាំ 5 វិ។ ក, ទំ។ ៨.
ZNetwork ត្រូវបានផ្តល់មូលនិធិតែតាមរយៈការសប្បុរសរបស់អ្នកអានរបស់ខ្លួន។
បរិច្ចាគ