Þegar fjallað er um hrun Grikklands í júlí síðastliðnum lýsa stjórnmálaskýrendur því oft sem ójöfnu valdasambandi Grikklands og annarra aðildarríkja í evruhópnum, undir forystu Þýskalands. Hins vegar vantar stórleikara á þessa mynd. Hlutur Bandaríkjanna í málefnum ESB er svo sannarlega ekkert leyndarmál og flest viðeigandi skjöl um spurninguna eru ekki einu sinni trúnaðarmál lengur (sjá Ambrose Evans Pritchard, Daily Telegraph, 19. september 2000).
Hins vegar, og mér til eftirsjár og undrunar, miðað við fjölda sönnunargagna sem staðfesta leiðtogahlutverk Bandaríkjanna í gerð Evrópusambandsins, hefur flest það sem skrifað er um þessa nýlegu atburði ekki tekið tillit til landfræðilegs þáttar þess, þar sem Sameinuðu þjóðirnar. Ríki, eins og margir lesendur í Suður-Ameríku gætu búist við, taka miðlægt hlutverk, sérstaklega á þróunarstigi þess.
Pólitískt verkefni með djúpar rætur
Allan 1950 og 60, héldu Bandaríkin og njósnastofnanir þeirra umfangsmikla herferð með það að markmiði að skapa einn evrópskan markað með eigin gjaldmiðli og miðstýrðri pólitískri uppbyggingu. Markmið Bandaríkjamanna var metnaðarfullt þó auðvelt væri að draga það saman: að búa til svæði þar sem Bandaríkin eru yfirráðin – bæði efnahagslega og hernaðarlega – sem myndi gera „sýnileg örlög“ þess kleift að rætast: svæði sem samanstendur af Bandaríkjunum og stærstum hluta Evrópu (að frádregnum Rússlandi eða auðvitað) sem myndi passa mjög vel við útlínur fríverslunarsamningssvæðisins yfir Atlantshafið með Þýskaland sem aðal samstarfsaðila.
Þetta ESB, eins og Bandaríkin sáu fyrir sér, hefði líka losað sig við þjóðríki (nema kannski Þýskaland) með því að stuðla að smærri svæðum sem liggja yfir landamæri, eða evrusvæði, ferli sem við sjáum aðeins fyrstu stigin núna með sjálfstæðiskröfunum. af Katalóníu, Baskalandi, Skotlandi, í dag og ef til vill Bretóníu, Norður-Ítalíu og Alsace á morgun.
Hugsunarstöðvar frekar en Sherman skriðdrekar
Farartækið sem þessi pólitíska framtíðarsýn náðist í gegnum tímabilið eftir seinni heimstyrjöldina var American Committee for a United Europe (ACUE), CIA front með varla afsökun fyrir að vera eitthvað annað. Stjórn þess var full af áberandi meðlimum bandarísku leyniþjónustunnar, þar á meðal fyrrverandi yfirmenn OSS/CIA: Gen. WJ Donovan, Allen Dulles og WB Smith...
ACUE styrkti og stjórnaði alríkishreyfingunni (stofnað árið 1943). Sambandshreyfingin væri einn mikilvægasti og elsti hvatamaður í Evrópu að hugmyndinni um samþætta Evrópu. Hugmyndafræðilegur grundvöllur þess var frekar vinstri sinnaður í orðræðu og yfirlýstum gildum hennar, byggð í kringum þá hugmynd að „skilin milli afturhaldssinnaðra og framsækinna flokka fylgi ekki lengur formlegri línu meira eða minna lýðræðis, eða meira og minna sósíalisma“. , eins og fram kemur í stefnuskrá þeirra, heldur eru til „þeir sem telja megintilganginn (...) sem hinn forna (...) sem er að sigra pólitískt vald – og sem, þó ósjálfrátt, leika í hendur afturhaldsafla“ og "þeir sem líta á stofnun trausts alþjóðaríkis (ESB) sem megintilganginn".
Í stefnuskrá sambandssinna má sjá uppruna pavlovísks sambands nútímans í evrópskum blöðum á milli útgöngu úr ESB og hægri sinnaðrar hugmyndafræði (Le Pen í Frakklandi, Liga Del Norte á Ítalíu, o.s.frv.). Reyndar, hvað er hægrisinnað við fullveldi? Að spyrja spurningarinnar er auðvitað að svara henni…
Áhrif Bandaríkjanna í ESB í dag
Kannski er meira sláandi dæmi um European Movement International (EMI), djúpstæð stofnun sem enn er til í dag, hugveita eða það sem við myndum einfaldlega kalla í dag anddyri hóp. EMI, stofnað árið 1947, er ein mikilvægasta stofnunin sem miðar að því að efla evrópskan samruna. Fjármögnun þeirra hefur aðallega verið í gegnum ACUE (ergo CIA) og nokkrar stofnanir eins og Rockefeller eða Ford stofnunina, einnig þekkt fyrir tengsl sín við CIA. EMI samanstendur af 33 alþjóðlegum aðildarfélögum, þar á meðal má finna marga ungmennahópa (alltaf aðal skotmark nútíma uppreisnarmanna) eins og Erasmus stúdentanetið, hið fræga evrópska skiptinám, evrópska námsmannavettvanginn, Unga evrópska sambandssinna … en einnig verkalýðsfélög, blaðamenn, hernaðarhópar og margs konar starfsstéttir.
Annað dæmi um að ungt fólk hafi verið helsta skotmark áróðurs Bandaríkjanna í gegnum leyniþjónustur þeirra var European Youth Campaign. Hinir svokölluðu aðgerðarsinnar fyrir þessa herferð sem var minnst fyrir slagorðið „Við erum Evrópa“ leiða herferð sína til að stuðla að Evrópusamruna á árunum 1951 til 1958. Samkvæmt Christina Norwig, doktorsnema sem vann að efnið: „Bandaríkin höfðu fjármagnaði ungliðahreyfingarnar eftir seinni heimstyrjöldina af pólitískum ástæðum á kalda stríðinu en árið 1958 var þessum fjárstuðningi hætt. Opinberu rökin voru þau að þar sem Evrópa hefði nú sínar eigin stofnanir væri það verkefni Evrópu að efla æskulýðsstarf.“ Árið 1957 var Rómarsáttmálinn undirritaður milli Frakklands, Ítalíu, Þýskalands og Benelux-landanna, sem gerði fjármögnun herferðarinnar í gegnum ACUE úrelt.
Það er alveg sláandi að sjá hvernig flestar þessar meintu evrópsku stofnanir, hugveitur, tímarit, stúdentahópar o.s.frv. eru allar svo nátengdar bandarískum stjórnvöldum bandarískum hagsmunum og þau tengsl stoppa ekki á vettvangi anddyrihópa og hugveitur…
Barroso og CIA
Margir af sýslumönnum í Brussel eru þekktir talsmenn Bandaríkjamanna og margir hafa eða hafa haft tengsl við bandarískar stofnanir. En ef maður ætti að nefna eitt hugmyndafræðilegt dæmi um náin tengsl – vægast sagt – milli bandarískra hagsmuna og ESB, þá væri það mál Jose Manuel Barroso, fyrrverandi forseta framkvæmdastjórnar Evrópusambandsins (2004-2014).
Barroso var fyrrverandi forseti Maóista nemendafélags í Portúgal árið 1974 – í miðri „Nellikubyltingunni“. Eftir að einræðisstjórninni var steypt af stóli voru Bandaríkin hrædd við að sjá hinn mjög vinsæla kommúnistaflokk Portúgals (PCP) vinna kosningarnar og koma landinu á sporbraut Moskvu. Þá sendu Bandaríkin nýjan sendiherra til Lissabon. Hann hét Frank Carlucci, en hann var ekki eins og hver annar stjórnarerindreki.
Carlucci varð ekki aðeins síðar varnarmálaráðherra undir stjórn Reagan ('87-'89) heldur var hann einnig aðstoðarforstjóri CIA á árunum 1978-81 og meðlimur í Carlyle hópnum (sjá Bush fjölskylduna). Með öðrum orðum Carlucci var maður leyniþjónustunnar árið 1974 þegar hann tók við embætti í bandaríska sendiráðinu í Lissabon.
Taktík hans í Portúgal var einföld: að byggja upp tengslanet bandarískra stjórnmálamanna sem spanna allt litrófið. JMBarroso varð strax í uppáhaldi hjá Carlucci. Upp frá því fór ferill Barrosos upp úr öllu valdi. Frá verkalýðsfélagi nemenda til fræðimanns í Georgetown U. – vagga CIA – í Washington DC, og þökk sé námsstyrk frá... NATO! Síðar varð hann forsætisráðherra Portúgals, eftir að hafa verið kynntur í fjölmiðlum eins og enginn annar stjórnmálamaður í landi sínu áður.
Loks árið 2003, eftir miklar mótmæli almennings, og sem forsætisráðherra, neyddist Barroso til að hætta við að selja einkaaðila - án opinberra innkaupa - National Oil Company til... Carlyle hópsins.
Augljóslega gæti þetta talist aðeins tilgáta, en þegar betur er að gáð stækkar sönnunargögnin verulega, sem benda til áhrifa Bandaríkjanna á gerð Evrópusambandsins, frá fyrstu stigum þess á eftirstríðstímabilinu til dagsins í dag ...
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja