Í maí 15th, þúsundir manna svöruðu kalli um að „taka göturnar“ gegn efnahagsaðgerðum nýfrjálshyggjunnar sem verið var að hrinda í framkvæmd á Spáni í kjölfar fjármálakreppunnar. Öllum að óvörum, þar á meðal skipuleggjendum og þátttakendum[I], 125,000 manns „fóru um göturnar“ og fylltu vinsæl borgartorg víðs vegar um Spán. Á örfáum dögum fóru „hinir reiði“ – eins og þeir urðu þekktir – frá því að leggja áherslu á að búa til búðir og frá því að stjórna búðunum yfir í að vinna að byltingu.
Fjórum vikum síðar, 19. júníth, önnur ganga safnaði yfir 250,000 manns, enn og aftur fór fram úr öllum væntingum og, það sem meira er, tvöfaldaði aðsókn í fyrstu aðgerðina. Virkilega áhrifamikil mynd. Hins vegar, á þeim tíma, var 15-M ekki lengur bara dagsetning mótmæla, heldur einnig nafn á mjög skipulagðri hreyfingu með tafarlausar kröfur sem og langtímapólitískan metnað. Hreyfingin hefur nú sínar stofnanir, sínar eigin tillögur og sína eigin sögu. Það hefur meira að segja sitt eigið dagblað, sitt eigið listaverk og jafnvel 4 táknmál. Þetta er hreyfing sem hræðir fáa útvalda því hún skapar von fyrir marga.
Til baka: Það eru alltaf þeir rólegu…
Í aðdraganda fjármálakreppunnar 2008 virtist efnahagur Spánar enn vera sterkur: Landsframleiðsla hafði vaxið stöðugt um 4%, neysla var mikil og fasteignaverð virtist ná til himins. En þetta myndi reynast aðeins blekking. Það var vaxandi ójöfnuður milli ríkra og fátækra, atvinnuleysi var þegar óeðlilega mikið og neysla var aðeins auðveldað með óábyrgum skuldum. Engu að síður tryggðu bæði vöxtur og fjárhagsleg heilbrigði ríkissjóðs sómasamlega félagslega vernd frá stjórnvöldum að evrópskum hætti.
Á fjórða ársfjórðungi 2008, líkt og í sögunni um litlu svínin þrjú, „húðraði og þagði“ stóri vondi úlfurinn í bandarísku undirmálslánakreppunni … og blés spænsku húsnæðisbóluna í sundur. Það er kaldhæðnislegt að spænskar fjármálastofnanir áttu ekki umtalsvert magn af eitruðum bandarískum eignum, en þök þeirra voru sannarlega úr stráum og spænska hagkerfið hrundi í lok árs 2008. Atvinnuleysi fór upp í 20% á landsvísu, með yngstu borgarana harðast högg á yfir 45% atvinnuleysi. Yfir fimmtungur of Spaniards voru skyndilega lifa undir fátæktarmörkum (um $11,250 fyrir einn einstakling).
Frá þeirri stundu voru þau félagslegu ákvæði sem byggð voru upp undir velferðarríkinu ekki lengur heilög. Stjórnmálamenn frá báðum hliðum mætaed félagsleg útgjöld sem byrði sem jók á léleg efnahagsleg aðstæður. Thann opinber missti traustið á majórnum verkalýðsfélög, hefðbundnir verndarar félagslegrar grundvallarverndar, og sáu þær sem veikburða, eftirlátssamur stjórnarsamstarfsmenn. Fyrirtæki fengu nú þau forréttindi að reka starfsmenn í þúsundatali með lækkuðum bótapökkum, að hluta til greiddir með peningum skattgreiðenda. Í miðju félagslega og efnahagslega eyðilegginguna af heilli kynslóð, maður gæti búast það að hafa verið sterkur, gæti verið ofbeldi, viðbrögð. En ekkert slíkt átti sér stað.
Reyndar 1. maí slst – dagur sem enn er haldinn hátíðlegur hér sem Labo Djá, ólíkt
ZNetwork er eingöngu fjármagnað með örlæti lesenda sinna.
Styrkja