Իսրայելի կողմից Գազայում պաղեստինցիների սարսափելի կոտորածների արանքում, թվում է, թե վատ ժամանակ է բանավեճի մեջ մտնել պաղեստինամետ ձախերի այլ անդամների հետ: Բայց երբ գրողը նախընտրում է դատապարտել որպես «բնակիչների կողմնակից» նրանց, ովքեր պաշտպանում են ձախերի հիմնարար դիրքորոշումն ընդդեմ անմեղ քաղաքացիների սպանության, պատասխան է պահանջվում: Եվ երբ ձախակողմյանները համարում են իսրայելցի խաղաղ բնակիչների մարդկությունը որպես «իսրայելցի վերաբնակիչների տառապանքը», կարևոր է նշել, թե ինչպես է դա ահռելի վնաս հասցնում ինչպես ձախերին, այնպես էլ պաղեստինյան գործին:
Վերջին հոդվածը Փոթորկել վերնագրով "Աջակցեք պաղեստինցիներին, երբ նրանք կռվում են, ոչ միայն երբ նրանք մահանում ենՋոնա բեն Ավրահամը գովաբանում է ՀԱՄԱՍ-ի հոկտեմբերի 7-ի հարձակումը. «Ցանկապատերի տապալման և դիմադրության տարածման պատկերներում, հատկապես արաբական աշխարհում, մենք տեսանք նոր հնարավորությունների ակնարկ»: Սա է մեր տեսլականը նոր աշխարհի մասին: Սպանված խաղաղ բնակիչներ. Ինչպե՞ս է նա հավատում այս հարձակումին. «Անցյալ ամիս Գազայի հատվածում սիոնիստական պետության դե ֆակտո համակենտրոնացման ճամբարի բանտարկյալները մահապատժի ենթարկեցին հուսահատ, բայց շատ խիզախ փախուստին»: Այո, Իսրայելը Գազան վերածել էր համակենտրոնացման ճամբարի։ Բայց ոչ ոք «փախավ»։ Սրանք ստրկացած մարդիկ չէին, ովքեր կոտրում էին իրենց շղթաները և փախչում հյուսիս: Այս գործողության ծրագրողները չէին կարող կանխատեսել սարսափելի և հանցավոր իսրայելական հաշվեհարդարը, որը ներկայումս կոտորում է Գազայի ժողովրդին: Երբեմն հուսահատ մարդիկ ինքնաբուխ պայթում են։ Բայց հոկտեմբերի 7-ը ինքնաբուխ չէր. Դա աջակողմյան, կրոնական ֆունդամենտալիստական կազմակերպության մանրակրկիտ ծրագրված գործողությունն էր:
Բեն Ավրահամը կարծես կիսում է Իսրայելի կառավարության հետ այն տեսակետը, որ ՀԱՄԱՍ-ն ու պաղեստինցիները նույնն են: Իսրայել պետության համար դա նշանակում է, որ պաղեստինցիները կարող են կոտորվել ՀԱՄԱՍ-ի գործողությունների համար վրեժ լուծելու համար: Բեն Ավրահամի համար դա նշանակում է, որ պաղեստինցիների արդար դատին աջակցելու մեր պարտավորությունը պահանջում է մեզնից աջակցել Համասին: ՀԱՄԱՍ-ը հաղթեց ընտրություններում 2006թ.-ին, սակայն հաջորդ 17 տարիների ընթացքում ընտրողների հետ չի հանդիպել: 7 թվականի հոկտեմբերի 2023-ից առաջ հարցումները ցույց են տալիս որ Գազայի բնակիչների երկու երրորդը քիչ էր կամ ընդհանրապես վստահում ՀԱՄԱՍ-ին, և միայն մոտ մեկ քառորդն էր Համասին համարում իրենց նախընտրելի կողմը: ՀԱՄԱՍ-ը բռնապետականորեն կառավարում է Գազայի հատվածը՝ թույլ չտալով ժողովրդավարական մասնակցության հնարավորություն: ՀԱՄԱՍ-ը երկար ժամանակ հավանություն է տվել խաղաղ բնակիչների վրա հարձակումներին՝ ռեստորաններում ռումբերից մինչև անկանոն հրթիռային կրակոցներ, որոնց ձախերը դեմ են արտահայտվել իր անբարոյականության և ռազմավարական հիմարության համար, քանի որ այն ուժեղացրել է իսրայելական աջ կողմը և վարկաբեկել պաղեստինյան գործը: Եվ վերջին տարիներին Նեթանյահուի կառավարությունից ՀԱՄԱՍ-ի անմիջական աջակցությունն է եղել՝ որպես հակակշիռ Արևմտյան ափում պաղեստինյան ինքնավարության համար պաղեստինցիներին պառակտված պահելու համար:
Հոկտեմբերի 7-ին ՀԱՄԱՍ-ի հարձակման արդյունքում սպանվեցին հարյուրավոր խաղաղ բնակիչներ, այդ թվում՝ երեխաներ: Ավելի քան երկու հարյուր պատանդ են վերցվել, որոնցից շատերը խաղաղ բնակիչներ են, այդ թվում՝ երեխաներ: Անմեղ խաղաղ բնակիչների վրա հարձակումները ռազմական հանցագործություններ են և հակասում են միջազգային մարդասիրական իրավունքին և նաև հակասում են հիմնական ձախ արժեքներին: Այո, ճիշտ է, որ 75 տարվա ընթացքում Իսրայելը հաճախ նույնքան ու ավելի վատ բան է արել, և հիմա շատ ավելի վատ է անում, բայց դա չի նվազեցնում ՀԱՄԱՍ-ի հարձակման նողկալի բնույթը, որը բեն Ավրահամը, ցավոք, չի ցանկանում նշել:
Բեն Ավրահամը մեզ ասում է, որ ՀԱՄԱՍ-ի զոհերը եղել են վերաբնակիչներ, իսկ նրանք, ովքեր սգում են նրանց «բնակիչների կողմնակիցները»: (Նա նկատի ունի ոչ թե Հորդանան գետի Արևմտյան ափի վերաբնակիչներին, այլ ցանկացած իսրայելացու:) Այո, Իսրայելը վերաբնակիչ պետություն է, ինչպես աշխարհի շատ այլ պետություններ, և ոչ միայն կապիտալիստական խոշոր տերությունները, օրինակ՝ Լատինական Ամերիկան: Բայց մի՞թե ցանկացած ձախ պետք է բարոյապես անտարբեր լինի երեխաների սպանդի նկատմամբ, քանի որ նրանք վերաբնակիչների ժառանգներ են։
Բեն Ավրահամը ընդունում է հին ձախ լեզուն, որը պետք է հեռացվի մեր ազատագրական բառապաշարից, ինչպես օրինակ՝ «անհրաժեշտ բոլոր միջոցներով» և «անվերապահ աջակցություն»: Սոցիալիստները չեն հավատում, որ արդարության համար պայքարում «ցանկացած միջոց» թույլատրելի է։ Ավարտներն ու միջոցները փոխադարձաբար պայմանավորում են միմյանց։ Քաղաքացիական անձանց, հատկապես երեխաների սպանությունը նոր հասարակության համար ընդհանուր պայքարի հասնելն ավելի կդժվարացնի, գուցե անհնարին կդարձնի ևս մեկ-երկու սերունդ: Դա ճիշտ է հոկտեմբերի 7-ի հարձակման դեպքում և նույնքան ճիշտ է, և շատ ավելի սարսափելի է Գազայում Իսրայելի զանգվածային սպանության դեպքում: Պետք է նաև արգելենք «անվերապահ աջակցություն» տերմինը։ Ինչպե՞ս կարող ենք պայմաններ չունենալ մեր աջակցության հետ կապված։ Եթե շարժումը, նույնիսկ ճնշվածների շարժումը, անում է այնպիսի բաներ, որոնք հակասում են սոցիալիստական սկզբունքներին և հակասում են մեր վերջնական նպատակներին, ինչպե՞ս կարող ենք քննադատաբար չլինել:
Հեղինակը գրում է. «Այս պահը սոցիալիստական ինտերնացիոնալիզմի կարևորության և նշանակության բյուրեղյա հստակ ցուցադրումն է»։ Սա հուշում է միջազգային համերաշխության մասին, ինչը նշանակում է միջազգային դաշինքներ։ Ուրեմն ո՞ւմ հետ ենք ուզում դաշնակցել։ Միջազգային սոցիալիստները կոչված չեն աջակցելու Համասին Պաղեստինում այնպես, ինչպես մեզ կոչ արեցին աջակցել թալիբներին նրանց պայքարում, քանի որ նրանք դա տեսան Աֆղանստանն ազատագրելու համար: Ձախերն աջակցում էին եթովպացիներին 1935-1937 թվականներին Մուսոլինիի ֆաշիստական Իտալիայի դեմ նրանց պայքարում, բայց երբեք չաջակցեցին թագավոր Հայլե Սելասիեի կառավարությանը։ Մենք աջակցում էինք վիետնամցի ժողովրդին նրանց պայքարում, բայց քննադատում էինք Հո Չի Մինի ստալինյան կառավարությունը: Համասի համար անտեսելու, արդարացնելու կամ ներողություն խնդրելու միտումը ոչ միայն ինքնին սխալ է, այլև այն ուղղված է դեպի ճամբարական քաղաքականությունը, որն աջակցում է այսպես կոչված հակաիմպերիալիստական երկրներին, ինչպիսիք են Չինաստանը, Ռուսաստանը և Իրանը, քանի որ նրանք հակառակորդներ են: Միացյալ Նահանգներ. ԱՄՆ-ի կամ Իսրայելի դեմ հակադրությունը բավարար չէ մեր աջակցությունը ստանալու համար։ Մենք աջակցում ենք ներքևից եկած շարժումներին՝ հանուն աշխատավորների իշխանության, ժողովրդավարության, կանանց և ԼԳԲՏ իրավունքների և ընդդեմ ռասիզմի և կրոնական մոլեռանդության: Մենք աջակցում ենք պաղեստինցիներին, բայց ոչ Համասին, որը չի հավատում այդ բաներից ոչ մեկին:
Վերջապես, Բեն Ավրահամը զրպարտում և զրպարտում է բազմաթիվ ձախերի և առաջադեմների՝ ասելով, որ նրանք գերադասում են սգալ մահացած պաղեստինցիների համար, քան կռվել կենդանիների հետ: Սրանք մարդիկ են, ովքեր տարիներ շարունակ (կախված իրենց տարիքից) դեմ էին ԱՄՆ-ի իմպերիալիստական պատերազմներին՝ Վիետնամից Կենտրոնական Ամերիկա, Իրաք և Աֆղանստան: Նրանք հզոր ձայներ են եղել պաղեստինցիների համար արդարության համար պայքարում: Նրանք հիմա երթ են անում հրադադարի համար։ Բեն Ավրահամը չի՞ ուզում, որ նրանք կառուցեն շարժումը:
Այն ժամանակ, երբ մենք ցանկանում ենք կառուցել լայն զանգվածային շարժում, ինչու է Բեն Ավրահամը ցանկանում դատապարտել Նաոմի Քլայնին, ով. միացել է Կոնգրեսական Ռաշիդա Թլայբը կոչ կանի՞ հրադադար հաստատել Վաշինգտոնում. Նա նրան անվանում է «բնակիչների կողմնակից»՝ կապելով նրան իսրայելցիների հետ, ովքեր դաժանորեն հարձակվում և արտաքսում են պաղեստինցիներին Հորդանան գետի Արևմտյան ափին, բայց, իհարկե, Բեն Ավրահամի համար յուրաքանչյուր իսրայելցի վերաբնակիչ է:
Բեն Ավրահամը նաև դատապարտում է Ջոշուա Լեյֆերին «Եթե ոչ հիմա» կազմակերպությունից, որը ներգրավված խմբերից է բողոքի ակցիաների կազմակերպում զինադադար պահանջելու համար։ Եթե մենք ուզում ենք լայն շարժում կառուցել Իսրայելի հարձակմանը վերջ տալու և նաև Իսրայելին ԱՄՆ աջակցությունը դադարեցնելու համար, մենք պետք է դաշինք ունենանք ինչպես պաղեստինցի և արաբ ակտիվիստների, այնպես էլ հենց այնպիսի առաջադեմների հետ, ինչպիսին Բեն Ավրահամն է քննադատում: Նրա մոտեցումը աբսուրդային աղանդավորական է ու ինքնախաբեություն։
Ձախից ոմանց մոտ կա մի ցավալի տեսակետ, որ մենք չպետք է հրապարակայնորեն քննադատենք Համասին, երբ այն գտնվում է Իսրայելի հարձակման տակ: Բայց դա չի օգնում Պաղեստինի ժողովրդին։ Եթե Իսրայելի քննադատները չասեն այն, ինչ նրանք հավատում են (որ ՀԱՄԱՍ-ը հանցագործություններ է կատարել), ապա նրանք կհանգեցնեն նրան, որ շատ մարդիկ, ովքեր կարող են դեմ լինել Իսրայելի հանցագործություններին, մերժեն հրադադարի կոչերը, քանի որ կոչերը, կարծես, գալիս են այն մարդկանցից, ովքեր անտարբեր են հրեաների սպանության նկատմամբ: Մեր բարոյական հետևողականությունն այն է, ինչը խրախուսում է մարդկանց լսել մեզ: Իսրայելի երեխաների սպանությունը դատապարտելու մեր պատրաստակամությունը ցույց է տալիս ցանկապատի վրա կանգնած մարդկանց, որ պաղեստինցի երեխաների հանդեպ մեր մտահոգությունը պայմանավորված է հետևողական բարոյական սկզբունքով, այլ ոչ թե հրեաների հանդեպ ատելությամբ:
Արդարության և ինքնորոշման համար պաղեստինյան պայքարը արդար գործ է: Պետք է վերջ դրվի օկուպացիային, ապամոնտաժվեն իսրայելական ապարտեիդի կառույցները, իսկ փախստականները միջազգայնորեն ճանաչված վերադարձի իրավունք ունեն։ Պաղեստինցիները, ինչպես բոլոր ճնշված մարդիկ, իրավունք ունեն դիմադրելու, այդ թվում՝ զինված ուժերով, բոլոր օրինական միջոցներով։ Համասին դատապարտելուց հրաժարվելը ոչինչ չի նպաստում այս պայքարին առաջ մղելուն և կարող է հետաձգել այն:
ZNetwork-ը ֆինանսավորվում է բացառապես իր ընթերցողների առատաձեռնության շնորհիվ:
նվիրաբերել