de 20th jubileum fan 'e yllegale ynvaazje fan Irak ûnder lieding fan' e FS / UK hat nochris de subsydzje fan steats- en bedriuwsmedia oan Westerske macht oantoand. Jeremy Bowen, de ynternasjonale redakteur fan 'e BBC, kaam sa ticht by de wierheid as BBC News tastiet yn in online stik lykas in a segment fan har flaggeskip News at Ten op BBC1.
'De ynvaazje fan maart 2003 wie', skreau Bowen, ‘in ramp foar Irak en syn minsken.’ Hy merkte op dat:
'George Bush en Tony Blair begûnen in oarloch fan kar dy't hûnderttûzenen minsken fermoarde. De rjochtfeardigingen foar de ynvaazje waarden al gau oantoand dat se net wier wiene. De wapens fan massa ferneatiging dy't Tony Blair oanstie, wolsprekend, makken Saddam in dúdlik en oanwêzich gefaar, bliken net te bestean. It wie in mislearring net allinnich fan yntelliginsje, mar fan liederskip.’
Bowen tafoege in fierdere observaasje oer it deadetal:
‘Nimmen wit krekt hoefolle Irakezen stoarn binne as gefolch fan de ynvaazje fan 2003. De skattings binne allegear yn de hûnderttûzenen.’
Mar dit wie falsk. In betroubere skatting is dat op syn minst ien miljoen Irakezen stoar as gefolch fan de ynvaazje.
Op BBC News at Ten neamde Bowen net iens Blair of Bush; folle minder beskriuwe se as 'oarlochsmisdiedigers' yn 'e eagen fan in protte sjoggers en saakkundige kommentators. Yndie, BBC 'balâns' betsjutte dat opfallende feiten waarden net neamd; it gewoane ferrifeljende ferskynsel fan steat-korporaasje 'propaganda troch weglating':
- net neame de 2003 US-UK ynfal fan Irak a 'oanfalsoarloch'.
- net wize op dat, troch de noarmen fan Neurenberg, it wie de heechste ynternasjonale kriminaliteit.
- net te neamen dat de FN-sanksjes tsjin Irak yn 'e 1990's resultearre yn in skatte deadetal fan 1.5 miljoen, ynklusyf oer in heal miljoen bern ûnder de fiif. De sanksjes waarden beskreaun as 'genocidal' troch senior UN-amtners Denis Halliday en Hans von Sponeck. Bowen sei gewoan dat de sanksjes 'in protte minsken lije lieten'.
Bowen is fansels net allinich yn 'e steat-bedriuwsmedia om dizze essensjele feiten oer de oarloch yn Irak noait te ferklearjen, en de skriklike ynfloed fan kriminele UN-sanksjes dy't der foarôfgeand wiene. As Noam Chomsky sei yn in MSNBC-ynterview mei Mehdi Hasan:
'It is in heul opfallend feit dat jo yn tweintich jier net kinne fine - alteast, ik haw net fûn - ien inkelde ferklearring, ien sin, oeral tichtby de mainstream dy't de meast elemintêre wierheid seit: it [de ynvaazje fan Irak] wie de heechste ynternasjonale misdied fan agresje.'
Chomsky tafoege:
‘Yn feite is de oarloch yn liberale kommentaar omfoarme ta in soarte fan barmhertigensmissy om lijende Irakezen te rêden fan in kweade diktator.’
Doe't it stânbyld fan 'e Iraakske lieder Saddam Hussein op it Firdosplein yn Bagdad op 88 april 9 troch Amerikaanske mariniers delhelle waard mei in M2003-pânsere herstelauto, levere Andrew Marr, doe't BBC politike redakteur, in karriêre-definiearjende spraak nei de naasje fan bûten Downing Street 10:
'Earlik sein, de wichtichste stimming [yn Downing Street] is fan ûnbeheinde reliëf. Ik haw ministers sjoen dy't mei glimkes omswalkje as spjalte watermeloenen.’
(BBC News At Ten, 9 april, 2003)
Dus, wat wie de betsjutting fan dit momint foar premier Tony Blair? Marr ferklearre:
‘It jout him in nije frijheid en in nij selsbetrouwen. Hy konfrontearre in protte kritisy. Ik tink net dat ien hjirnei oer Tony Blair kin sizze dat hy ien is dy't wurdt dreaun troch de drift fan 'e publike miening, of fokusgroepen, of opinypeilings. Hy naam dy allegearre op. Hy sei dat se Bagdad sûnder bloedbad ynnimme soene, en dat op it lêst de Irakezen fiere soene. En op dy beide punten hat him definityf gelyk bewiisd. En it soe, ek foar syn kritisy, folslein ûngeunstich wêze om net te erkennen dat er fannacht as in grutter man stiet en dêrtroch in sterkere minister-presidint.’
Dit stik politike ‘analyze’ wie gjin blip. It is trouwens typysk foar it ferhaal fan Washington-Downing Street dat de hoekstien is fan BBC 'ûnpartidichheid'.
No, tweintich jier letter, Andrew Marr seit syn útstjoering fan 2003 wie ‘ferskriklik slim ferkeard beoardiele’. It wie de meast patetyske fan mea culpas. D'r wie gjin erkenning fan syn rol as de BBC yn it ferkeapjen fan in oarloch dy't sokke skriklike gefolgen hat hân foar miljoenen minsken yn Irak, op oare plakken yn it Midden-Easten en de wide wrâld.
Marr said:
‘Yn myn deiboek fyn ik dat ik ferheard, ûnwis en útput op bêd gie.’
Sa seach it der op de dei grif net út. Yn werklikheid fermoedzje wy dat Marr útput wie fan it strieljen fan syn eigen 'smiles as split watermelons'.
Roger Mosey, dy't de lieding hie oer BBC-televyzjenijs doe't de ynvaazje fan Irak yn 2003 plakfûn, koartlyn sei op Twitter:
'Ik brocht 33 jier yn 'e BBC en koe gjin kommentaar oer it regearingsbelied. Mar dat komt omdat as je de machtigen foar rekken hâlde wolle, it better is dat de organisaasje en partikulieren dêryn as ûnpartidich sjoen wurde.’
Hy joech dêr in sabeare foarbyld fan troch linking nei in BBC Newsnight spesjale fanôf 2003:
'Blair op Irak mei in 100% kritysk publyk en Paxman. Dat hie folle dreger west as ien fan ús yn it BBC-team bekend stie as oanhinger fan de Arbeid of Konservative.’
Yn feite, as wy detaillearre op 'e tiid yn in media alert. It wie in wanhopige mislearring troch Paxman. Hy negearre yn essinsje alle wichtige punten dy't wy en in protte oare leden fan it publyk direkt nei him e-posten, en dreaun him oan om se mei Blair te ferheegjen.
De histoarysk rekord lit sjen dat d'r, fansels, in lang besteande, ynstitúsjonalisearre media-aversion is foar serieus útdaagjende festigingskrêft fan sels de meast meidogge en sinyske soarte. De BBC is in protte diel fan datselde machtssysteem.
Oarlochpushers en apologeten
Hoe sit it mei de 'liberale' Guardian? Tink oan syn stjer kollumnist Jonathan Freedland dy't opeaske yn in tûk selsbetsjinning retrospective oer de Irakoarloch dat:
'Ik skreau doe op dizze siden, mei it argumint dat de saak George W Bush en Tony Blair makken foar oarloch net opsloech.'
Dit wie opmerklike chutzpah.
Freedland wie eins ien fan 'e earste sjoernalisten dy't de saak ferkocht foar it oanfallen fan Irak. Syn artikel fan novimber 2001 mei de titel, 'Turning Towards Irak', wie yn essinsje ien lange unkrityske list fan redenen fan 'e Amerikaanske oarlochshawken foar it rjochtsjen fan Irak nei Afganistan.
Wy wijden a media alert destiids nei dit ferskriklike stik:
'It artikel liket neutraal - Freedland kommunisearret gewoan de opfettings fan 'e Hawks. Mar troch kommunikaasje allinnich harren views, it netto resultaat is dat de Hawks wurde makke te lykje hast reedlik. By it ûntbrekken fan kritysk kommentaar of lykwichtige argumint (útsein as wy in koarte ferwizing nei Colin Powell syn "foarsichtige" oanpak lykwicht beskôgje), bliuwt de lêzer knikke.'
Yn syn resinte Guardian lidwurd, Freedland sitearret de feiligenskorrespondint fan 'e BBC, Gordon Corera:
‘Yn myn tinzen lei de erfsûnde by de spionnen - dy't it ferkeard hawwe.'
De ‘erfsûnde’ lei nammentlik by politisy en sjoernalisten dy’t frauduleus bewearden dat it besit fan gemyske of biologyske wapens de ynfal rjochtfeardige fan in lân dat it Westen net oanfallen of sels bedrige hie.
Freedland beynfloede om sjen te litten hoe djip hy fersoarge oer it lijen fan Irakezen. En dochs, sa fier werom as 2011, by it besprekken fan Tony Blair's ferskining by de Chilcot Inquiry, Freedland skreau:
'It wie in elektrysk ticht by wat in frij droege sesje like te wêzen, ien fan belang foar in pear bûten de famyljes yn rou en de ôfnimmende band fan Irak-obsessives.'
Sjoernalist en filmmakker John Pilger observearre fan Freedland's ôfgryslike artikel:
"Jonathan Freedland, stim fan 'e Guardian, skuldt "spooks en politisy" foar de ferneatiging fan Irak - net sjoernalisten dy't it ferkochten. Freedland liet de misdiediger Blair ferstannich lykje, en liet syn held sizze, ûnbestriden, hy brocht "in rimpel fan feroaring" nei it Midden-Easten.'
Freedland is ien fan in protte sjoernalisten en kommentators waans krityske akseptaasje, soms entûsjaste foarstriden, fan pro-oarlochsretoryk har mediakarriêres net hindere hat; krektoarsom.
Berucht, David Aaronovitch, in hege offisier fan 'e 101st Chairborne Division fan' e bedriuwsmedia, wijd ienris in Guardian kolom mei it haadberjocht dat:
'As der úteinlik neat fûn wurdt, sil ik - as oanhinger fan 'e oarloch - noait wer wat leauwe dat my troch ús regearing, of dat fan 'e FS ferteld wurdt. En, mear nei it punt, sil gjinien oars ek. Dy wapens mochten der better earne wêze.’
Nei alle gedachten bewust dat dit syn sjoernalistike grafskrift wurde soe, publisearre hy ien jier letter - sûnder Iraakske WMD te finen - in lamme, ûntskuldigjend stik, pleitend 'Hat ik ferkeard oer Irak?'
Aaronovitch hat sûnt lange wurkgelegenheid by Rupert Murdoch's Times genoat en hat sûnt elke US-UK 'humanitêre yntervinsje' stipe om 'de wrâld better te bombardearjen'. Aaronovitch is trochgien mei 'leauwe' de oarlochspropaganda fan 'e Feriene Steaten en it Feriene Keninkryk mear fervent as ea. Net dat wy eins leauwe hy ‘leaut’ der wat fan – hy is gjin gek.
Op de 20th jubileum fan 'e ynvaazje fan Irak, Double Down News publisearre in koarte klip, dúdlik ynspirearre en ynformearre troch it wurk fan Media Lens, mei de titel:
'Nea ferjitte hoe't de media de oarloch ferkochten, ynskeakele en witwasken'
It patroan fan suksesfolle karriêres foar politisy, sjoernalisten en kommentators - dy't allegear folslein yn diskredyt moatte wurde moatten, as net ferantwurdelje foar oarlochsmisdieden - is werhelle oan beide kanten fan 'e Atlantyske Oseaan. Hjir wurde Tony Blair, Gordon Brown en Alastair Campbell noch altyd fetearre as respekteare âldere steatslju en betûfte 'eksperts' oer húslike en wrâldsaken.
It hawwen fan oerlibbe beskuldigings dat hy it oars vlekkelose rekord fan 'ûnpartidichheid' fan 'e BBC hie bedoarn, twittere fuotbalkommentator Gary Lineker ferskate kearen lof foar Alastair Campbell's diskusjes oer de Irakoarloch op Campbell's podcast, 'De rest is polityk'. Lineker opine wiis:
‘De langverwachte taspraak fan de oaljefant yn de keamer, en it is sa boeiend en ferljochtend as jo ferwachtsje kinne.’
We commented:
'Dit soe djippe argewaasje moatte útlokje - Campbell dielt autentyk ferantwurdlikens foar in yllegale oarloch fan agresje dy't ien miljoen minsken it libben koste. Mar him as in Irak-oarlochsljochter te begroetsjen is goed, gjinien fernimt it - hjir wis gjin ûnpartidichheidssoarch.'
Om earlik te wêzen, de Spectator hat in probleem opmurken mei Lineker's stipe foar Campbell (en Campbell's eardere stipe foar Lineker):
'Campbell stjert op 'e Rest Is Politics-podcast, dy't makke wurdt troch Goalhanger Productions, eigendom fan ien G Lineker.'
Mar, fansels, Campbell's ferantwurdlikens foar massale dea yn Irak gie net neamd, en wie allinich fan belang foar 'de ôfnimmende band fan Irak-obsessives'.
It Blairite-firus rint opnij yn 'e Tory-lite Labour-partij ûnder har Blairbot-lieder Sir Keir Starmer. Syn Shadow 'Definsje' sekretaris, John Healey, tweeted dit op it jubileum fan 'e yllegale ynvaazje dy't late ta mear as ien miljoen Iraakske deaden:
'Tweintich jier nei it begjin fan Operaasje Telic yn Irak, tankje wy allegearre dy't tsjinne en ûnthâlde de 179 personiel dy't har libben ferlearen. De oarloch hat in bliuwende ynfloed hân foar in protte, en wy fernije hjoed ús ynset om al dyjingen te stypjen dy't yn ús Armed Forces tsjinne hawwe.'
As Mark Curtis, direkteur en mei-oprjochter fan Declassified UK, sei:
'Dit wie de somtotaal fan wat de wurdfierder fan 'e definsje fan Labour sei oer Irak, wylst syn wurdfierder fan bûtenlânske saken - de laitsjende David Lammy - hielendal neat twittere. Arbeid is cool mei in pear hûndert tûzen deaden. Se binne de junior-imperialistyske partij.’
De antwurden op Healey syn tweet fan leden fan it publyk wiene heartening te lêzen; minsken mei sielen en ynsjoch. Lykas:
'Yllegale oarloggen fan agresje binne sa cool as wy se dogge.'
En:
'Gjin kommentaar oer de hûnderttûzenen ûnnedige deaden, de destabilisaasje fan 'e regio, dy't liedt ta de opkomst fan ISIS? Dit is echt in walgelijke tweet'
En:
'Tweintich jier nei in yllegale ynvaazje wêrop jo stimd hawwe, kinne jo josels net iens bringe om ferûntskuldiging te bieden oan it folk fan Irak'
Oarloch! Goed foar winst en karriêre
Oan de oare kant fan 'e fiver dogge de oarlochspersoanen fan 'e Amerikaanske media it tweintich jier letter heul goed, lykas mediakritikus Adam Johnson observearre:
'It is net allinich dat mediafigueren dy't de meast ferneatigjende oarlochsmisdie fan' e 21e ieu ferkochten, noait profesjonele gefolgen hawwe krigen - se binne no machtiger en ynfloedryker as ea.'
David Frum wie haadskriuwer foar it Wite Hûs fan Bush en betocht de term 'Axis of Evil'. Hy waard letter in goed betelle en prestisjeuze kollumnist foar The Atlantic, in ynfloedryk Amerikaansk tydskrift, en in regelmjittich meiwurker oan kabel-tv.
In oar foarbyld is Jeffrey Goldberg. Hy wie in ferslachjouwer by The New Yorker dy't konspiraasjeteoryen befoardere dy't Saddam keppele oan 'e oanfallen fan 9/11. Goldberg is no haadredakteur fan The Atlantic. Johnson wiisde út dat:
"Lykas alle oaren op dizze list, hat hy [Goldberg] resinte Russyske bemuoienis mei Amerikaanske ferkiezings en agresje tsjin Oekraïne brûkt om syn imago te wytwaskjen en himsels te befoarderjen as kampioen fan Westerske liberale demokrasy en de liberale regels basearre oarder ™."
Johnson gearfette:
'It hast unifoarme súkses fan alle cheerleaders fan 'e Irakoarloch jout de grutste les oer wat jin echt helpt om foarút te kommen yn it iepenbiere libben: it is net goed wêze, it goede ding dwaan, of macht útdaagje, mar mei de oerhearskjende wyn gean en elkenien bespotje dy't it doart it tsjinoerstelde dwaan.'
Sels hjoed begravet de 'frije parse' ûnhandige wierheden oer Irak. Declassified UK hat krekt ûntdutsen dat it Britske oaljebedriuw BP ‘in bonanza rispje hat by it weromkommen nei Irak nei de ynvaazje fan 2003’. Yn 2009 krige BP in wichtige belangstelling foar it grutste oaljefjild fan it lân, Ramaila, by Basra, dat troch Britske troepen beset wie. Sûnt 2011 hat BP 262 miljoen vaten Iraakske oalje pompt fan £ 15.4 miljard. Jo sille om 'e nocht sykje nei wichtige, as ien, dekking fan dit yn' e Britske steat-bedriuwsmedia, net yn 't minst om it skerpe kontrast te meitsjen tusken de smoarge realiteit en Blair's swetse yn 2003 om in 'helderder en better Irak' te meitsjen wêryn:
'elk jild fan Iraakske oalje sil gean yn in trustfûns, troch de FN beheard, foar it foardiel fan it Iraakske folk.'
It docht lykwols bliken dat de earste spesjale fertsjintwurdiger fan Brittanje nei de ynvaazje fan Irak, beneamd troch Blair, hat goed dien: Sir John Sawers, dy't letter yn 2015 by it bestjoer fan BP kaam.
Yn 2001, Kevin Maguire, doe chief Guardian reporter, notearre dat BP 'de bynamme Blair Petroleum waard foar har nauwe bannen mei it regear'. Doe't Sawers yn maaie 2015 by BP kaam as net-útfierend direkteur, stapte hy krekt ôf as haad fan MI6, it Britske eksterne yntelliginsje-agintskip, dat hy sûnt 2009 laat hie. Hy hat sûnt 'fertsjinne' £ 1.1 miljoen oan fergoedingen fan it bedriuw . Syn BP-oandielen wie ferline jier ek £ 135,000 wurdich, 181% omheech as hy by it bedriuw kaam. 'Oarloch! Wêr is it goed foar?’ Profit - sawol korporaal as persoanlik.
Deklassifisearre UK rapportearre:
'Sawers' foargonger as haad fan MI6, Sir John Scarlett, kaam by Statoil nei MI6. Scarlett wie de senior ynljochtingeamtner ferantwurdlik foar Tony Blair syn beruchte dossier oer Irak syn massa ferneatigingswapens produsearre yn de oanrin nei de ynvaazje. Scarlett"foarsteld it dokumint te brûken om it publyk te mislieden oer de betsjutting fan 'e ferbeane wapens fan Irak.'
Scarlett's foargonger, Sir Richard Dearlove, tegearre Kosmos Energy na MI6.
It is echt net dreech om mei te dwaan oan 'e stippen, en it grutte byld is yndie ûnsjogge.
De anty-demokratyske oarlochskonsensus
Yn tsjinstelling ta de beheinde, gesichtsbesparjende beloften fan redakteuren en sjoernalisten nei de Irakoarloch om 'better te dwaan', 'mear te besjen', ensafuorthinne, is de realiteit dat de mediakonsensus yn stipe fan regearingsoarlochsdoelen sterker is as ea. Wy hawwe wiisd op dit ferskynsel yn ús media warskôgings oer Oekraïne it ôfrûne jier.
Yn in poerbêste resinte lidwurd, Tara McCormack, in lektor yn ynternasjonale relaasjes oan 'e Universiteit fan Leicester, útwreide op dit tema. De media, sei se, jouwe grutte promininsje oan politike lieders en kommentators dy't hieltyd wer hawwe beweare dat westersk belied om 'oerwinning' foar Oekraïne te berikken is te dwaan wat it duorret, sa lang as it duorret.
Sa hat bygelyks de Britske minister fan Bûtenlânske Saken James Cleverly ferklearre dat Britske stipe oan Oekraïne 'net tiidbeheind' is en dat Brittanje soe: 'De beloften hâlde dy't wy makke hawwe oan it Hânfêst fan 'e FN en oan it Oekraynske folk'. Premier Rishi Sunak hat sels Sei resint dat no ‘net de tiid foar frede’ is.
As McCormack observearre:
'Dit foeget ta oan it bewiis dat Brittanje in wichtige rol spilet by it ferlingjen fan de oarloch. Ferline jier wie it rapportearre troch Oekraynske media dat Boris Johnson yn april nei Kiev gie en Zelensky fertelde dat sels as hy (Zelensky) ree wie om te ûnderhanneljen, it Westen net wie. Eardere Israelyske premier Naftali Bennett hat ek neffens guon argumentearre dat Ruslân en Oekraïne yn 'e maitiid fan ferline jier beide graach ûnderhannelje, mar dat Johnson net wie en dat de westerske machten de ûnderhannelings úteinlik in ein sette.'
De realiteit is dat it Feriene Keninkryk, tegearre mei de rest fan Jeropa en de FS, no diel útmakket fan in proxy-oarloch tsjin Ruslân, in kearnbewapene steat. Wy binne ek skouder oan skouder mei de FS en Austraalje yn agressyf gedrach tsjin Sina as ûnderdiel fan it saneamde 'Aukus-pakt'. Dit is 'in histoarysk feiligenspakt', de BBC fertelt ús, om 'Sina tsjin te gean'. De Orwellske taal fan 'feiligens' en 'bestriden' fan bûtenlânske 'bedrigingen' is standert foar it by steat oansletten BBC News.
As McCormack seit, wurdt it Britske folk ûnderwurpen oan in 'anti-demokratyske oarlochskonsensus' makke troch de regearing en de media. D'r is gjin goede diskusje of ferantwurding. Fragen binne net tastien. Whatever it nimt? Hoe lang ek it nimt? En werom soene Brittanje sels wêze in part fan dit?
McCormack warskôge dat de Oekraïne-oarloch wol it earste gefal kin wêze sûnt it ein fan 'e Kâlde Oarloch dêr't elke dissens hast folslein útsletten is troch de polityk-mediaklasse. Se konkludearre mei rjocht:
'De oarlochskonsensus is in bewuste konstruksje fan 'e Britske steat om demokratyske kontrôle te foarkommen en it publyk út te sluten fan wat eksistinsjele beliedskeuzes binne. It beslút fan 'e politike en mediaklasse dat der in totale útsûndering wêze moat fan elke soarte fan diskusje oer ús bûtenlânsk belied, moat in reden wêze foar grut alarm, wat men ek fynt dat it Britske belied tsjin 'e Oekraïne wêze moat.'
In goed útgongspunt foar iepenbier debat en diskusje soe wêze om it bewustwêzen fan 'e ynherinte bias yn' e hjoeddeistige mediaferslachjouwing te fergrutsjen. Bygelyks, Tim Holmes notearre koartlyn fia Twitter dat:
'De Guardian hat de útdrukking "Putin-apologeet" 5,790 kear brûkt.
'Se hawwe de útdrukking "NATO-apologeet" in totaal fan ... nul kear brûkt.'
It is ek de muoite wurdich op te merken wannear't media it wurd 'kontroversjeel' brûke. It is gewoane praktyk om it wurd ta te passen op 'e hannelingen en yntinsjes fan Offisjele Fijannen; minder foar dy fan ús eigen regear en bûnsmaten. Sa, in resinte Guardian kop:
"Poetin ferwolkommet de kontroversjele útstellen fan Sina foar frede yn Oekraïne"
As Amerikaanske politike kommentator Aaron Maté slim notearre:
"Yn de steatsmedia fan 'e NATO is d'r neat mear "kontroversjeel" dan in fredesfoarstel'
It nijsagintskip fan Bloomberg sels rapportearre dat:
'FS is bang dat in oarlochsmoeide wrâld it fredesbod yn Oekraïne kin omfetsje'
Stel dy foar dat! De wrâld is oarlochsmoarch en wol frede sjen: wat in skriklike útkomst foar de Amerikaanske macht.
ZNetwork wurdt allinich finansierd troch de generositeit fan har lêzers.
Donaasjes