دنیس هالیدی یک شخصیت استثنایی در دنیای دیپلماسی است. در سال 1998 ، پس از 34 سال فعالیت در سازمان ملل - از جمله به عنوان دستیار دبیرکل و هماهنگ کننده امور بشردوستانه سازمان ملل در عراق - وقتی شورای امنیت سازمان ملل متحد از لغو تحریم ها علیه عراق خودداری کرد ، او استعفا داد.
هالیدی تأثیر ویرانگر این سیاست را که منجر به مرگ بیش از حد شده بود ، از نزدیک دید کودکان 500,000 زیر پنج سال و صدها هزار کودک بزرگتر و بزرگتر دیگر ، و وی این تحریم ها را یک نسل کشی علیه مردم عراق خواند.
از سال 1998 ، دنیس صدای قدرتمندی برای صلح و حقوق بشر در سراسر جهان است. او در قایقرانی کرد ناوگان آزادی به غزه در سال 2010 ، زمانی که 10 نفر از همراهان او در یک کشتی ترکی در حمله نیروهای مسلح اسرائیل مورد اصابت گلوله قرار گرفتند و کشته شدند.
من با دنیس هالیدی از خانه اش در ایرلند مصاحبه کردم.
نیکلاس دیویس: بنابراین ، دنیس ، بیست سال پس از استعفا از سازمان ملل متحد به دلیل تحریم های عراق ، ایالات متحده هم اکنون "فشار حداکثر”تحریم ها علیه ایران ، ونزوئلا ، کوبا و کره شمالی ، عدم دسترسی مردم آنها به غذا و دارو در بحبوحه همه گیر شدن. دوست دارید در مورد تأثیر این سیاست ها در دنیای واقعی به آمریکایی ها بگویید؟
دنیس هالیدی: من می خواهم با توضیح اینكه تحریم های اعمال شده توسط شورای امنیت علیه عراق ، به رهبری آمریكا و انگلیس ، از نظر جامع بودن بی نظیر بودند. آنها پایان باز داشتند ، به این معنی که آنها به تصمیم شورای امنیت برای پایان دادن به آنها احتیاج داشتند ، که البته هرگز واقعاً اتفاق نیفتاد - و آنها بلافاصله جنگ خلیج فارس را دنبال کردند.
جنگ خلیج فارس ، به رهبری آمریكا اما تحت حمایت انگلیس و برخی دیگر ، بمب گذاری در عراق را بر عهده گرفت و زیرساخت های غیرنظامی را هدف قرار داد ، كه این نقض كنوانسیون ژنو است ، و آنها تمام شبكه های برق را در این كشور بیرون كشیدند.
این سیستم تصفیه آب و توزیع آب عراق را که برای هدایت آن به برق وابسته بود ، کاملاً تضعیف کرد و مردم را به استفاده از آب آلوده دجله و فرات سوق داد. این آغاز فریاد مرگ برای کودکان خردسال بود ، زیرا مادران شیرده نبودند ، آنها فرزندان خود را با شیر خشک تغذیه می کردند ، اما آن را با آب ناپاک دجله و فرات مخلوط می کردند.
این بمباران زیرساخت ها ، از جمله سیستم های ارتباطی و برق ، تولید مواد غذایی ، باغبانی و سایر ملزومات اساسی زندگی را از بین برد. آنها همچنین صادرات و واردات را بسته و اطمینان حاصل کردند که عراق قادر به صادرات نفت خود که منبع اصلی درآمد آن در آن زمان بود ، نبوده است.
علاوه بر آن ، آنها سلاح جدیدی را به نام اورانیوم ضعیف شده معرفی کردند که توسط نیروهای آمریکایی برای بیرون راندن ارتش عراق از کویت مورد استفاده قرار گرفت. این مورد مجدداً در جنوب عراق در منطقه بصره مورد استفاده قرار گرفت و منجر به انباشت عظیم بقایای هسته ای شد که منجر به سرطان خون در کودکان شد و آشکار شدن آن سه ، چهار یا پنج سال طول کشید.
بنابراین وقتی در سال 1998 به عراق آمدم ، بیمارستانهای بغداد و البته بصره و شهرهای دیگر مملو از کودکانی بود که از سرطان خون رنج می بردند. در همان زمان بزرگسالان به سرطان خود مبتلا شده بودند ، عمدتا تشخیص سرطان خون نبود. به نظر ما این کودکان ، شاید 200,000 کودک ، بر اثر سرطان خون مردند. در همان زمان ، واشنگتن و لندن برخی از م treatmentلفه های درمانی را که لوسمی به آنها احتیاج دارد ، دریغ کردند ، اما به نظر می رسد ، به روشی نسل کشی ، حق زنده ماندن کودکان عراقی را نفی می کنند.
و همانطور که شما 500,000،500,000 نقل قول کردید ، این سخنی بود که توسط مادلین آلبرایت ، سفیر وقت آمریکا در سازمان ملل متحد ، که در CBS زندگی می کند ، در مورد از دست دادن 500,000،XNUMX کودک پرسیده شد ، و او گفت که از دست دادن XNUMX،XNUMX کودک "ارزش آن، "از نظر سرنگونی صدام حسین ، که تا زمان حمله نظامی سال 2003 اتفاق نیفتاد.
بنابراین نکته این است که تحریم های عراق منحصراً مجازات کننده و بی رحمانه و طولانی و جامع بود. آنها مهم نیستند مردم هر چقدر خودم یا دیگران را دوست داشته باشند ، و نه فقط من ، بلکه یونیسف و آژانس های سازمان ملل - بسیاری از ایالت ها از جمله فرانسه ، چین و روسیه - به تلخی از عواقب زندگی انسان ها و زندگی کودکان و بزرگسالان عراقی.
آرزوی من برای استعفا این بود که علنی شوم ، که این کار را کردم. ظرف یک ماه ، من در واشنگتن بودم و اولین جلسه جلسات کنگره خود را درباره پیامدهای این تحریم ها ، ناشی از واشنگتن و لندن انجام می دادم.
بنابراین من فکر می کنم ایالات متحده و مردمش ، که به این دولت ها رأی می دهند ، باید درک کنند که کودکان و مردم عراق دقیقاً مانند فرزندان ایالات متحده و انگلیس و مردم آنها هستند. آنها رویاهای یکسان ، همان آرزوهای تحصیل ، اشتغال و مسکن و تعطیلات و همه چیزهایی را دارند که مردم خوب به آنها اهمیت می دهند. همه ما یک نفر هستیم و نمی توانیم بنشینیم و به نوعی فکر کنیم ، "ما نمی دانیم آنها چه کسانی هستند ، آنها افغان هستند ، آنها ایرانی هستند ، آنها عراقی هستند. پس چی؟ آنها در حال مرگ هستند. خوب ، ما نمی دانیم ، این مسئله ما نیست ، این در جنگ اتفاق می افتد. " منظورم این است که این همه دلیل برای بی اهمیت بودن این دلیل وجود دارد.
و من فکر می کنم آن جنبه از زندگی در دنیای تحریم ها ادامه دارد ، خواه ونزوئلا باشد ، خواه کوبا ، که اکنون 60 سال است که ادامه دارد. مردم در مورد زندگی انسانهای دیگر که مشابه خود ما در اروپا یا ایالات متحده نیستند ، آگاهی ندارند یا فکر نمی کنند.
این یک مسئله ترسناک است و من نمی دانم چگونه می توان آن را حل کرد. اکنون ایران و کره شمالی را تحریم کرده ایم. بنابراین مشکل این است که زنده شویم و مردم را با مجازات بکشیم. آنها جایگزین جنگ نیستند - آنها نوعی جنگ هستند.
نیکولاس دیویس: ممنون ، دنیس. من فکر می کنم این مسئله ما را به یک س anotherال دیگر سوق می دهد ، زیرا در حالی که تحریم های عراق توسط شورای امنیت سازمان ملل تصویب شده است ، آنچه امروز در جهان به آن نگاه می کنیم ، در بیشتر موارد ، ایالات متحده با استفاده از قدرت سیستم مالی خود برای تحمیل کردن محاصره یک جانبه در مورد این کشورها ، حتی اگر ایالات متحده نیز در حداقل نیمی از دو کشور ، عمدتا در خاورمیانه بزرگ ، همچنان در حال جنگ است. من و مدیا بنیامین اخیراً ثبت شده که ایالات متحده و متحدانش در تمام این جنگ ها ، از سال 326,000 ، 2001 بمب و موشک به کشورهای دیگر انداخته اند - این بدون احتساب جنگ اول خلیج فارس است.
شما 34 سال برای سازمان ملل و سازمان ملل متحد کار کردید ، و سازمان ملل متحد به عنوان یک مجمع و نهادی برای صلح و مقابله با نقض صلح توسط هر کشور در سراسر جهان تصور می شد. اما چگونه سازمان ملل متحد می تواند به مسئله کشوری متجاوز و قدرتمند مانند ایالات متحده که به طور سیستماتیک قوانین بین المللی را نقض می کند و سپس از وتو و قدرت دیپلماتیک خود سو to استفاده می کند برای جلوگیری از پاسخگویی رسیدگی کند؟
دنیس هالیدی: بله ، وقتی با دانشجویان صحبت می کنم ، سعی می کنم توضیح دهم که دو سازمان ملل متحد وجود دارد: یک دبیرخانه ملل متحد وجود دارد ، به سرپرستی دبیرکل و توسط افرادی مانند خودم و 20,000،30,000 یا XNUMX،XNUMX نفر دیگر در سراسر جهان ، از طریق UNDP و آژانس ها. ما در هر کشوری فعالیت می کنیم و بیشتر آن توسعه ای یا بشردوستانه است. این کار خوب است ، تأثیر واقعی دارد ، خواه تغذیه فلسطینیان باشد یا کار یونیسف در اتیوپی. این ادامه دارد.
به نظر من ، جایی که سازمان ملل متحد فرو می ریزد ، در شورای امنیت است و این به این دلیل است که روزولت ، استالین و چرچیل ، در یالتا در سال 1945 ، با توجه به عدم موفقیت در اتحادیه ملل ، تصمیم گرفتند یک سازمان ملل ایجاد کنند که نهادی کنترل کننده ، که سپس شورای امنیت نامیدند. و برای اطمینان از این که منافع آنها مفید است ، می توانم بگویم ، آنها این گروه وتو پنج قدرت را تأسیس کردند و فرانسه و چین را اضافه کردند. و این پنج هنوز در جای خود است.
این سال 1945 و این 2021 است ، و آنها هنوز در قدرت هستند و هنوز هم سازمان ملل را دستکاری می کنند. و تا زمانی که آنها در آنجا بمانند و دستکاری کنند ، فکر می کنم سازمان ملل متحد محکوم به فنا است. فاجعه این است که پنج حق وتو همان کشورهای عضو هستند که منشور را نقض می کنند ، کنوانسیون های حقوق بشر را نقض می کنند و اجازه اعمال ICC در جنایات جنگی و سایر موارد سو استفاده را نمی دهند.
علاوه بر این ، آنها کشورهایی هستند که سلاح تولید و می فروشند و ما می دانیم که سلاح های جنگی سودآورترین محصولی هستند که می توانید تولید کنید. بنابراین منافع شخصی آنها کنترل ، ظرفیت نظامی ، دخالت است. این یک تلاش نو استعماری است ، یک امپراتوری در واقع ، برای کنترل جهان همانطور که می خواهند آن را ببینند. تا زمانی که این تغییر کند و آن پنج کشور عضو توافق نکنند قدرت خود را کمرنگ کنند و نقشی صادقانه داشته باشند ، فکر می کنم ما محکوم به فنا هستیم. سازمان ملل متحد هیچ ظرفیتی برای متوقف کردن مشکلاتی که در سراسر جهان با آن روبرو هستیم نیست.
نیکولاس دیویس: این یک پیش بینی بسیار لعنتی است. در این قرن ، ما با چنین مشکلات باورنکردنی ای روبرو هستیم ، بین تغییرات آب و هوا و تهدید جنگ هسته ای که هنوز بر سر همه ما آویزان است ، احتمالاً خطرناک تر از هر زمان دیگری ، به دلیل فقدان معاهدات و عدم همکاری بین قدرت های هسته ای ، به ویژه ایالات متحده و روسیه. این واقعاً یک بحران موجودیتی برای بشریت
البته اکنون مجمع عمومی سازمان ملل نیز وجود دارد و آنها با پیمان جدید منع استفاده از سلاح های هسته ای سلاح های هسته ای خود را افزایش دادند (TPNW) ، که اکنون رسماً لازم الاجرا شده است. و هر سال هنگام جلسه ، مجمع عمومی به طور منظم و تقریباً به اتفاق آرا almost برگزار می شود محکوم رژیم تحریم های آمریکا علیه کوبا.
هنگامی که کتاب خود را در مورد جنگ عراق نوشتم ، آخرین توصیه های من این بود که جنایتکاران جنگی ارشد آمریکایی و انگلیسی که مسئول جنگ هستند ، باید از نظر جنایی پاسخگو باشند ، و ایالات متحده و انگلیس باید غرامت های جنگ عراق را پرداخت کنند. آیا مجمع عمومی می تواند محلی برای حمایت از عراق برای ادعای جبران خسارت از ایالات متحده و انگلیس باشد ، یا مکان دیگری وجود دارد که مناسب تر باشد؟
دنیس هالیدی: فکر می کنم شما در هدف گیری درست هستید. فاجعه این است که تصمیمات شورای امنیت تصمیمات لازم الاجرا است. هر کشور عضو باید این تصمیمات را اعمال و احترام بگذارد. بنابراین ، اگر رژیم تحریم های وضع شده توسط شورا را به عنوان یک کشور عضو نقض کنید ، به مشکل برمی خورید. قطعنامه های مجمع عمومی لازم الاجرا نیستند.
شما فقط به یک تصمیم بسیار مهم اشاره کردید ، آن تصمیم در مورد سلاح های هسته ای است. ما در طول سالها تصمیمات زیادی در مورد ممنوعیت انواع سلاح ها گرفته ایم. در ایرلند ، ما درگیر مین های ضد نفر و موارد دیگر از این دست بودیم و این توسط تعداد زیادی از کشورهای عضو انجام شد ، اما نه طرف های مقصر ، نه آمریکایی ها ، نه روس ها ، نه چینی ها ، نه انگلیسی ها . آنهایی که بازی حق وتو را کنترل می کنند ، کسانی هستند که بازی را رعایت نمی کنند. درست مثل اینکه کلینتون یکی از پیشنهاد کنندگان دادگاه کیفری بین المللی [دادگاه کیفری بین المللی] بود ، اما وقتی که به پایان روز رسید ، ایالات متحده قبول نمی کند که این نقش در مقابل خودشان را داشته باشد و جنایات جنگی آنها همین امر در مورد سایر كشورهای بزرگ كه در این موارد طرف های مقصر هستند نیز صادق است.
بنابراین من به پیشنهاد شما درباره مجمع عمومی برمی گردم. این می تواند افزایش یابد ، هیچ دلیلی وجود ندارد که قابل تغییر نباشد ، اما به جرات کشورهای عضو نیاز دارد. این همچنین مستلزم پذیرش پنج قدرت وتو است که روز آنها به پایان رسیده است ، زیرا در واقع ، سازمان ملل متحد امروزه برای ارسال مأموریت سازمان ملل متحد به کشوری مانند میانمار یا افغانستان ، مأموریت های ناچیزی را حمل می کند.
من فکر می کنم ما هیچ قدرتی باقی نمانده ایم ، ما هیچ نفوذی نداریم ، زیرا آنها می دانند چه کسی سازمان را اداره می کند ، آنها می دانند چه کسی تصمیم می گیرد. دبیرکل نیست این افراد مثل من نیستند. شورای امنیت به ما دیکته می کند. من به طور موثر از شورای امنیت استعفا دادم. آنها رئیس من در آن دوره خاص از کار من بودند.
من سخنرانی دارم که در مورد اصلاح شورای امنیت ، ساختن آن به یک نهاد نماینده شمال و جنوب انجام می دهم ، که آمریکای لاتین و آفریقای جنوب صحرای آفریقا را درجا پیدا می کند ، و شما تصمیمات بسیار متفاوتی می گیرید ، تصمیماتی که در مجمع عمومی می گیریم: بسیار متعادل تر ، بسیار آگاه تر از جهان و شمال و جنوب آن و همه تغییرات دیگر. اما مطمئناً ، تا زمانی که پنج قدرت وتو با آن موافقت نکنند ، نمی توانیم شورا را اصلاح کنیم. این مشکل بزرگ است.
نیکلاس دیویس: بله ، در واقع ، هنگامی که این ساختار در سال 1945 با شورای امنیت اعلام شد ، پنج عضو دائمی و وتو ، آلبرت کامو ، که سردبیر روزنامه مقاومت فرانسه مبارزه بود ، یک سرمقاله در صفحه اول نوشت پایان هر ایده دموکراسی بین المللی بود.
بنابراین ، مانند بسیاری از مسائل دیگر ، ما در این کشورهای اسمی دموکراتیک زندگی می کنیم ، اما به مردم یک کشور مانند ایالات متحده فقط آنچه که رهبران ما می خواهند ما در مورد چگونگی کار جهان بدانیم ، گفته می شود. بنابراین اصلاحات شورای امنیت به وضوح مورد نیاز است ، اما این یک فرایند عظیم آموزش و اصلاحات دموکراتیک در کشورهای جهان است تا در واقع به اندازه کافی جنبش مردمی ایجاد کند که خواستار آن نوع تغییر باشد. در این بین ، مشکلاتی که با آن روبرو هستیم بسیار زیاد است.
مورد دیگری که در ایالات متحده بسیار کم گزارش شده این است که ، سرانجام ، وزیر Blinken ، از سر ناامیدی پس از بیست سال جنگ در افغانستان ، از سازمان ملل پرسید برای رهبری یک روند صلح برای آتش بس بین دولت مورد حمایت ایالات متحده و طالبان و یک انتقال سیاسی. این می تواند درگیری را به حوزه سیاسی سوق دهد و جنگ داخلی را که ناشی از حمله و اشغال ایالات متحده و کارزار بمب گذاری بی پایان است ، پایان دهد.
نظر شما در مورد آن ابتکار چیست؟ قرار است دو هفته دیگر جلسه ای به رهبری ژان آرنو ، مذاکره کننده باتجربه سازمان ملل ، در استانبول برگزار شود که در پایان جنگ داخلی ، و سپس بین کلمبیا و FARC ، به صلح گواتمالا کمک کرد. ایالات متحده به طور خاص از چین ، روسیه و ایران نیز خواست که در این روند نیز مشاركت داشته باشند. هر دو طرف در افغانستان توافق کرده اند که به استانبول بیایند و حداقل ببینند در مورد چه توافق می کنند. بنابراین آیا این نقش سازنده ای است که سازمان ملل می تواند ایفا کند؟ آیا این فرصت صلح را برای مردم افغانستان فراهم می کند؟
دنیس هالیدی: اگر من عضوی از طالبان بودم و از من می خواستند با دولتی که فقط در قدرت است مذاکره کنم زیرا توسط ایالات متحده پشتیبانی می شود ، من س wouldال می کنم که آیا این یک حقه است؟ آیا ما به همان اندازه قدرتمند هستیم ، آیا می توانیم با یکدیگر یک به یک صحبت کنیم؟ فکر می کنم جواب منفی باشد.
رئیس سازمان ملل ، هر کس که باشد ، یک مرد فقیر ، همان مشکل را دارد. وی به نمایندگی از سازمان ملل متحد ، شورای امنیت تحت سلطه ایالات متحده و سایر کشورها ، همانطور که افغان ها کاملاً آگاه هستند. طالبان مدت طولانی است که جهنم می جنگند و به دلیل دخالت نیروهای آمریکایی که هنوز در زمین هستند ، هیچ پیشرفتی ندارند. من فقط فکر نمی کنم این یک زمین بازی یکنواخت باشد.
بنابراین اگر نتیجه بگیرد بسیار تعجب می کنم. من کاملا امیدوارم که ممکن است من فکر می کنم ، از نظر من ، اگر شما می خواهید یک رابطه پایدار در داخل یک کشور داشته باشید ، باید در داخل کشور مذاکره شود ، بدون دخالت نظامی یا سایر موارد یا ترس از بمب گذاری یا حملات بیشتر یا بقیه کشورها. من فکر نمی کنم تحت چنین شرایطی ما به عنوان یک سازمان ملل معتبر باشیم. این یک شعار بسیار سخت خواهد بود.
نیکلاس دیویس: درست است. کنایه از این است که ایالات متحده کنار بگذارید منشور سازمان ملل متحد هنگام حمله به یوگسلاوی در سال 1999 برای تدوین آنچه در حال حاضر است نیمه شناخته شده کشور کوزوو ، و سپس برای حمله به افغانستان و عراق. منشور سازمان ملل متحددرست در آغاز ، در قلب خود تهدید یا استفاده از زور توسط کشوری را علیه کشور دیگر منع می کند. اما این همان چیزی است که ایالات متحده کنار گذاشته است.
دنیس هالیدی: و سپس ، باید به یاد داشته باشید ، ایالات متحده بدون هیچ گونه تردیدی ، بدون احترام به منشور ، به یکی از اعضای عضو سازمان ملل حمله می کند. شاید مردم فراموش کنند که النور روزولت با اعلامیه حقوق بشر ، دستاورد خارق العاده ای ایجاد کرد که هنوز هم معتبر است. این ابزار کتاب مقدس برای بسیاری از ما که در سازمان ملل کار می کنیم.
بنابراین بی توجهی به منشور و روحیه منشور و متن منشور ، توسط پنج عضو وتو ، شاید در افغانستان روسیه بود ، اکنون ایالات متحده است ، افغانها تا گردن خود و خارج از کشور مداخله خارجی داشته اند ، و انگلیسی ها تقریباً از قرن 18 در آنجا درگیر شده اند. بنابراین آنها عمیقاً همدردی من را دارند ، اما امیدوارم که این چیز بتواند م workثر باشد ، امیدواریم که بتواند.
نیکلاس دیویس: من این موضوع را مطرح کردم زیرا ایالات متحده با قدرت نظامی غالب خود پس از پایان جنگ سرد ، بسیار آگاهانه انتخاب کرد که به جای اینکه طبق منشور ملل متحد زندگی کند ، طبق قانون جنگل: "ممکن است درست کند"
این اقدامات را انجام داد زیرا می توانست ، زیرا هیچ نیروی نظامی دیگری آنجا نبود كه در برابر آن بایستد. در زمان جنگ اول خلیج ، الف مشاور پنتاگون به نیویورک تایمز گفت که با پایان جنگ سرد ، سرانجام ایالات متحده می تواند عملیات نظامی در خاورمیانه انجام دهد بدون اینکه نگران شروع جنگ جهانی سوم باشد. بنابراین آنها فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی را چراغ سبز این اقدامات منظم و گسترده که منشور سازمان ملل را نقض می کنند ، دانستند.
اما اکنون آنچه در افغانستان اتفاق می افتد این است که طالبان بار دیگر نیمی از کشور را کنترل می کنند. ما در حال نزدیک شدن به بهار و تابستان هستیم که جنگ به طور سنتی بدتر می شود ، و بنابراین ایالات متحده از ناامیدی سازمان ملل را فرا می خواند زیرا ، صراحتاً ، بدون آتش بس ، دولت آنها در کابل قصد دارد از دست دادن قلمرو بیشتر. بنابراین ایالات متحده زندگی با شمشیر را انتخاب کرده است و در این شرایط اکنون با مرگ با شمشیر روبرو است.
دنیس هالیدی: آنچه غم انگیز است ، نیکلاس ، این است که ، در زندگی ما ، افغان ها کشور خود را اداره می کردند. آنها سلطنت داشتند ، پارلمانی داشتند - من با وزیران زن از افغانستان در نیویورک ملاقات کردم و با آنها مصاحبه کردم - و آنها این کار را مدیریت کردند. زمانی بود که روس ها دخالت کردند و سپس آمریکایی ها دخالت کردند و سپس بن لادن اردوگاه خود را در آنجا مستقر کرد و این توجیه تخریب آنچه از افغانستان مانده بود.
و سپس بوش ، چنی و چند پسر تصمیم گرفتند ، اگرچه هیچ توجیهی برای بمب گذاری و نابودی عراق وجود نداشت ، زیرا آنها می خواستند تصور كنند كه صدام حسین با القاعده درگیر بوده است ، كه البته این مزخرفاتی بود. آنها می خواستند فکر کنند که او سلاح های کشتار جمعی دارد ، که این هم بی معنی است. بازرسان سازمان ملل بارها و بارها این حرف را زدند ، اما هیچ کس آنها را باور نمی کرد.
این غفلت عمدی از آخرین امید است. جامعه ملل شکست خورد و سازمان ملل بهترین امید بعدی بود و ما عمداً به آن پشت کردیم ، از آن غفلت کردیم و نسبت به آن بی اعتماد شدیم. وقتی ما یک دبیرکل خوب مانند همارسکولد، ما او را قتل می کنیم. او قطعاً کشته شد ، زیرا در خوابهای انگلیسیها و شاید بلژیکیها در کاتانگا دخالت می کرد. این یک داستان بسیار غم انگیز است و من نمی دانم ما از اینجا کجا می رویم.
نیکولاس دیویس: درست است ، خوب ، جایی که به نظر می رسد از اینجا خواهیم رفت ، از دست دادن قدرت آمریکایی ها در سراسر جهان است ، زیرا ایالات متحده خیلی بد است از قدرت خود سو ab استفاده کرد. در ایالات متحده ، ما مدام می شنویم که این یک جنگ سرد بین ایالات متحده و چین یا شاید ایالات متحده ، چین و روسیه است ، اما من فکر می کنم همه امیدواریم که بتوانیم برای یک جهان چند قطبی بیشتر کار کنیم.
همانطور که می گویید ، شورای امنیت سازمان ملل متحد نیاز به اصلاح دارد ، و امیدوارم مردم آمریکا درک کنند که ما نمی توانیم یکجانبه بر جهان حکومت کنیم ، که آرزو برای یک امپراتوری جهانی ایالات متحده یک رویای لوله ای فوق العاده خطرناک است که واقعاً ما را به یک بن بست سوق داده است.
دنیس هالیدی: شاید تنها چیز خوبی که از Covid-19 به دست می آید این است که آهسته درک می کنیم اگر همه واکسن نگیرند ، ما شکست می خوریم ، زیرا ما ، ثروتمندان و قدرتمندان با پول و واکسن ، ایمن تا زمانی که اطمینان حاصل نکنیم بقیه جهان از ایمن هستند ، از کوید و مورد بعدی که بدون شک در مسیر قرار دارد.
و این به این معنی است که اگر ما با چین یا سایر کشورها تجارت نکنیم ، در مورد آنها احتیاط داریم ، زیرا دولت آنها را دوست نداریم ، کمونیسم را دوست نداریم ، سوسیالیسم را دوست نداریم ، باید با آن زندگی کنیم ، زیرا بدون یکدیگر نمی توانیم زنده بمانیم. با بحران آب و هوا و سایر موارد مرتبط با آن ، ما شاید بیش از هر زمان دیگری به همدیگر احتیاج داریم و به همکاری نیاز داریم. این فقط یک عقل مشترک اساسی است که ما با هم کار می کنیم و زندگی می کنیم.
ایالات متحده چیزی در حدود 800 پایگاه نظامی در سراسر جهان ، در اندازه های مختلف دارد. چین قطعاً محاصره شده است و این وضعیت بسیار خطرناکی است ، کاملاً غیرضروری. و اکنون دوباره با سلاح های هسته ای فانتزی مجدداً نیرو می گیریم ، در حالی که ما قبلاً سلاح های هسته ای داریم که بیست برابر بزرگتر از سلاح های هسته ای هیروشیما هستند. چرا روی زمین؟ ادامه این برنامه ها فقط یک مزخرف غیر منطقی است و فقط به درد بشریت نمی خورد.
من امیدوارم که ایالات متحده شاید عقب نشینی و مرتب سازی مشکلات داخلی خود را آغاز کند ، که کاملاً قابل توجه است. من هر روز وقتی به CNN در اینجا در خانه خود نگاه می کنم ، در مورد مشکلات نژاد و سایر مواردی که شما به خوبی از آنها آگاه هستید و باید به آنها توجه شود یادآوری می شوم. پلیس بودن به دنیا تصمیم بدی بود.
نیکولاس دیویس: کاملا. بنابراین سیستم سیاسی ، اقتصادی و نظامی که تحت آن زندگی می کنیم در این مرحله نه تنها نسل کشی است بلکه خودکشی است. از شما متشکرم ، دنیس ، که صدای عقل در این دنیای دیوانه هستید.
Nicolas JS Davies محقق CODEPINK ، نویسنده مستقل و نویسنده کتاب است خون در دست ما: تهاجم آمریکا و نابودی عراق.
ZNetwork صرفاً از طریق سخاوتمندی خوانندگان آن تأمین می شود.
اهدا