Σε μια εκπληκτική, ευπρόσδεκτη, θυσιαστική κίνηση ο Cornel West εξέφρασε την πρόθεσή του να διεκδικήσει την προεδρία των ΗΠΑ το 2024. Με την πρώτη ματιά, αυτό φαίνεται σαν μια ανεύθυνη απόσπαση της προσοχής από μια θανατηφόρα σοβαρή εθνική εκλογή από ένα άτομο που δεν υπήρξε ποτέ πολιτικός και δεν έχει ελπίδα να γίνει πρόεδρος. Το να βάλει το καπέλο του στο ρινγκ έχει ελάχιστη προοπτική να προσελκύσει ψήφους εκτός από ένα αλλοτριωμένο κομμάτι του πολίτη. Ωστόσο, σε μια στενή εκλογή, όπως φαίνεται πιθανό, η Δύση ως υποψήφιος τρίτος κόμματος μπορεί να κερδίσει αρκετές ψήφους για να βοηθήσει έναν νεοφασίστα δεξιό υποψήφιο όπως ο Τραμπ ή ο Ρον Ντε Σάντις να προχωρήσει σε μια νίκη καταστροφική για τις ΗΠΑ και επικίνδυνη για τον κόσμο. Την ίδια στιγμή, ο αμερικανικός λαός δεν αξίζει μια καλύτερη επιλογή από τον Μπάιντεν εναντίον του Τραμπ; Και ο Cornel West με αξιοθαύμαστη ακρίβεια προτείνει ότι δεν πρόκειται για μια μακρινή φαντασίωση, αλλά για μια νομικά πιθανή εναλλακτική εάν η πολιτική βούληση υποστήριζε μια τέτοια νέα αρχή.
Το αντίθετο επιχείρημα υποστηρίζει ότι το να χρησιμοποιήσει ο Γουέστ τον άμβωνα μιας προεδρικής υποψηφιότητας για να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τον ερχομό του νεοφασισμού στην Αμερική μπορεί να βοηθήσει να πραγματοποιηθεί αυτό που φοβάται και απεχθάνεται περισσότερο. Είναι δεδομένο ότι πρόκειται για μια σοβαρή ανησυχία που πρέπει να συλλογιστεί, αλλά για να ενδώσει κανείς σε τέτοιες διενέξεις προϋποθέτει τη διατήρηση της σιωπής απέναντι σε βαθιά λανθασμένες επιλογές που δίνονται στο εκλογικό σώμα. Η παραίτηση από μια συμβολική προεδρική πρόκληση έχει ως αποτέλεσμα τον αποκλεισμό από την εθνική συζήτηση του ζωτικού ζητήματος της αποδεκτής πολιτικής ηγεσίας στις ΗΠΑ σχετικά με ανησυχίες όπως ο συστημικός ρατσισμός, ο ληστρικός καπιταλισμός, ο υπερ-μιλιταρισμός, η μετανάστευση/άσυλο και η οικολογική εγκληματικότητα. Αυτά, και μερικά άλλα βασικά ζητήματα, απολαμβάνουν εδώ και καιρό τη δικομματική υποστήριξη και των δύο μεγάλων πολιτικών κομμάτων, προκαλώντας κοινωνική αναταραχή στο εσωτερικό, καταστροφή στο εξωτερικό και σπατάλη ευκαιριών για την επίτευξη αφοπλισμού, οικολογικά βιώσιμης ανάπτυξης και ισότητας όσον αφορά τις οικονομικές ανταμοιβές, τις τιμωρίες και κοινωνική προστασία.
Πιο συγκεκριμένα, αυτές οι υποκείμενες πραγματικότητες περιορίζουν τους ψηφοφόρους να επιλέξουν μεταξύ μιας πολεμοχαρής προεδρίας Μπάιντεν για άλλα τέσσερα χρόνια ή να δώσουν στον απροκάλυπτα νεοφασίστα Τραμπ μια δεύτερη ευκαιρία να οδηγήσει τη χώρα προς το να γίνει ένας αυταρχικός θύλακας για την τάξη των δισεκατομμυριούχων και τις υπερεθνικιστικές μειονότητες. Ίσως, εάν οι ΗΠΑ δεν ήταν το πρώτο παγκόσμιο μιλιταριστικό κράτος στην παγκόσμια ιστορία, αλλά μόνο ένα από πολλές μεσαίες δυνάμεις, η επιλογή του Μπάιντεν θα έκανε πιθανώς αρκετή θετική διαφορά όσον αφορά τις ανθρωπιστικές αξίες ώστε να απορριφθεί η υποψηφιότητα εκτροπής της Δύσης ως παράδειγμα μιας ανεύθυνης έκθεσης ναρκισσισμού. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει εδώ.
Η απάντηση του Μπάιντεν στη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία δεν ήταν αυτή που επεδίωκε έγκαιρη κατάπαυση του πυρός και διπλωματικό συμβιβασμό. Μάλλον επέλεξε να στείλει όπλα υψηλής ποιότητας και άφθονη οικονομική βοήθεια στην Ουκρανία για να επιτρέψει, καθώς και να πείσει την κυβέρνησή της να διατηρήσει τον πόλεμο «για όσο χρόνο χρειάζεται». Το ΝΑΤΟ/ΗΠΑ φάνηκαν να έχουν λιγότερο κίνητρο από την υπεράσπιση της Ουκρανίας ή την τήρηση του κανόνα του Χάρτη κατά της επιθετικότητας παρά από το συντριπτικό ενδιαφέρον να ταπεινώσουν τον Πούτιν, να νικήσουν τη Ρωσία και να προειδοποιήσουν την Κίνα. Όχι μόνο αυτό. Ο Μπάιντεν πρόσθεσε ένα γεωπολιτικό επίπεδο συνάντησης στον καταστροφικό πόλεμο στην Ουκρανία, με την προφανή πεποίθηση ότι η ήττα στη Ρωσία θα οδηγούσε την Κίνα να εγκαταλείψει κάθε ελπίδα να ενσωματώσει την Ταϊβάν. Αυτή η ατζέντα στοχεύει πάνω απ' όλα στην επέκταση των ΗΠΑ μονοπολική Η πρωτοκαθεδρία ως μόνιμο χαρακτηριστικό του κόσμου μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, ουσιαστικά ένα «Δόγμα Monroe για ολόκληρο τον κόσμο». Μια τέτοια προκλητική πορεία δράσης αναλήφθηκε ενόψει της επικίνδυνης πυρηνικής κλιμάκωσης και της πιθανότητας ενός άλλου «αιώνιου πολέμου», που αναμφίβολα προκάλεσε στον λαό της Ουκρανίας παρατεταμένη ταλαιπωρία και συνοδευτική καταστροφή. Στο υπόβαθρο μιας τέτοιας συμπεριφοράς είναι μια φαινομενική καβαλάρης στάση απέναντι στην έναρξη ενός νέου ψυχρού πολέμου, ο οποίος βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη με τη μορφή μιας δαπανηρής, επικίνδυνης κούρσας εξοπλισμών, μη συνεργάσιμης επίλυσης προβλημάτων ως απάντηση σε μια σειρά παγκόσμιων προκλήσεων που δεν μπορούν να αντιμετωπιστεί επιτυχώς σε βάση πολιτείας.
Πάνω απ' όλα, το στυλ του κομματικού διεθνισμού του Ψυχρού Πολέμου του Μπάιντεν φαίνεται να θέτει σε κίνδυνο τους λαούς του κόσμου σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι η αποφασιστική αποκήρυξη από τον Τραμπ των βασικών πυλώνων της διαδικαστικής δημοκρατίας (σεβασμός στα εκλογικά αποτελέσματα και δέσμευση για ειρηνική μεταφορά εξουσίας, ανεξάρτητη δικαστικό σύστημα και ένα κράτος δικαίου με τη θέληση και την ικανότητα να λογοδοτούν οι πλούσιοι και ισχυροί καθώς και οι αδύναμοι και ευάλωτοι.) Ο Τραμπ απειλεί επίσης την ισότητα των φύλων και τα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών, τα δικαιώματα LGBT και την ανεξαρτησία των μέσων ενημέρωσης και παραμένει ειλικρινής υποστηρικτής του λόμπι των όπλων και φαινομενικά υπέρμαχος του ακτιβισμού της δεξιάς πολιτοφυλακής, του συστημικού ρατσισμού και της λευκής υπεροχής. Συνολικά, δεν είναι μια όμορφη εικόνα, αλλά από μια μακρύτερη, απομονωμένη, πλανητική προοπτική, λιγότερο επιζήμια για το είδος από αυτό που προσφέρει ο Μπάιντεν.
Το λεγόμενο δικομματικό σύστημα μπορεί να φαίνεται να δημιουργεί μια ουσιαστική επιλογή, αλλά είναι μια ψευδαίσθηση που καλλιεργείται από την πεποίθηση ότι ο δικομματισμός στις καταστροφικές πλευρές της δημόσιας πολιτικής μπορεί να συμβιβαστεί με τις επιταγές της ειρήνης, της δικαιοσύνης και της οικολογικής λογικής στο εσωτερικό και στον κόσμο. Ο Cornel West προχωρά για να αποκαλύψει την επικίνδυνη πλάνη που κρύβεται κάτω από τη συμβατική πεποίθηση ότι αυτές οι τοξικές δομές είναι πέρα από τη σφαίρα της πολιτικής πρόκλησης και της μετασχηματιστικής αλλαγής. Δεν είναι παρανοϊκό να συμπεράνουμε ότι η δημοκρατία είναι ότι οι ΗΠΑ έχουν γίνει περισσότερο θέμα διαδικασιών, ανταγωνισμού χρηματοδότησης και ειδικών συμφερόντων παρά ουσία αφιερωμένη στο δημόσιο καλό. Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένας κυρίαρχος προεδρικός υποψήφιος στις ΗΠΑ πρότεινε περικοπές στην άμυνα, ένας ισχυρότερος ΟΗΕ, επαναξιολογώντας τις ειδικές σχέσεις άνευ όρων υποστήριξης που παρείχαν το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία ή υποστήριξε την κατάργηση της δεύτερης τροποποίησης του Συντάγματος των ΗΠΑ που επιβεβαιώνει το δικαίωμα οπλοφορώ?
Υπήρξαν εξέχοντες υποψήφιοι τρίτων στο παρελθόν, κυρίως ένας Τεξανός ελευθεριακός επιχειρηματίας μεγιστάνας που ασχολείται με το δημόσιο χρέος, ο Ρος Περό, ένας καθαρά νοτιότερος διαχωριστής, ο Τζορτζ Γουάλας και πιο σχετικός ο Ραλφ Νέιντερ, υποψήφιος στο Πράσινο Κόμμα το 2000 Αυτοί οι υποψήφιοι μπόρεσαν να μεταδώσουν αντιφρονητικά μηνύματα, αλλά δέχθηκαν επίθεση ως spoilers, δηλαδή ως ψεύτικοι υποψήφιοι που εκτρέπουν τις ψήφους από τους πραγματικούς διεκδικητές, αλλοιώνοντας έτσι τα εκλογικά αποτελέσματα και διαβρώνοντας την αξία των εκλογών ως αντανάκλαση των προτιμήσεων των πολιτών. λαϊκή δύναμη. Ας υποθέσουμε ότι αρκετοί Βορειοαμερικανοί ψηφίζουν τον Τραμπ (ή ένα αντίστοιχο) για να νικήσει τον Δημοκρατικό αντίπαλό του, ο μεγάλος θυμός θα στραφεί στη Δύση, όπως συνέβη το 2000 όταν οι 97,121 ψήφοι του Nader στη Φλόριντα επέτρεψαν στον Τζορτζ Μπους να κερδίσει η πολιτεία με 537 ψήφους, και ως εκ τούτου να αποτρέψει τη νίκη του Αλ Γκορ (λόγω των φεντεραλιστικών ιδιαιτεροτήτων του συστήματος σταθμισμένης ψηφοφορίας του Εκλογικού Κολλεγίου των ΗΠΑ), το οποίο ουσιαστικά αγνοεί την πλειοψηφική δημοκρατία.
Έχοντας επίγνωση των πιθανών δυσμενών συνεπειών, υποστηρίζω χωρίς δισταγμό την υποψηφιότητα του Cornel West για την προεδρία το 2024, περιμένοντας πλήρως εχθρότητα και ακατανοησία από τους φιλελεύθερους φίλους μου. Ο West, ένας πιστός φίλος από την εποχή που ήμασταν συνάδελφοι στο Πρίνστον μεταξύ 1988 και 1994, κέρδισε την αγάπη και τον σεβασμό μου τότε και έκτοτε. Ο West είναι ο πιο λαμπρός δημόσιος διανοούμενος της Βόρειας Αμερικής, ένας μαγικός ομιλητής που για δεκαετίες δεν φοβάται να πει την αλήθεια στην εξουσία με μια εντελώς ανατρεπτική, δυναμωτική ρητορική. Και η αλήθεια που λέει συνδυάζει ευγλωττία, πάθος και πνευματική σοφία είναι στην παράδοση του William Du Bois, του Gandhi, του Martin Luther King, του Nelson Mandela κατά της βίας και όλων των μορφών καταπίεσης. Όπως και οι προκάτοχοί του, ο West υπόσχεται μια ανθρωπιστική επίθεση στον ληστρικό καπιταλισμό και τις μετα-αποικιακές μορφές εκμετάλλευσης εργατών, μεταναστών, καταδίκων, αυτόχθονων πληθυσμών, μειονοτήτων. Σύμφωνα με τα λόγια του Κορνέλ, «Κανένα μέρος δεν θέλει να πει την αλήθεια για τη Wall Street, για την Ουκρανία, για το Πεντάγωνο, για τη μεγάλη τεχνολογία». Η Δύση απαιτεί κοινωνική προστασία για όλους στο εσωτερικό, ένα τέλος στον γεωπολιτικό μιλιταρισμό σε όλο τον κόσμο και μια διάχυτη δέσμευση στη δικαιοσύνη, τον διεθνισμό και πάνω από όλα την αδελφότητα και την αδελφότητα της ανθρωπότητας.
Ο West για πολλά χρόνια μια ατρόμητη αφροαμερικανική φωνή δικαιοσύνης, με χριστιανικές και σοσιαλιστικές προεκτάσεις, ήταν αρχικά γνωστός για την απεικόνιση του συστημικού ρατσισμού στο βιβλίο του με επιρροή Θέματα Αγώνα (1992) ακολούθησε μια δεκαετία αργότερα από Θέματα Δημοκρατίας. Αποκαλυπτικά, ο Γουέστ επιτέθηκε ανοιχτά στον Μπαράκ Ομπάμα για τη συνενοχή του με τον αμερικανικό μιλιταρισμό και τον ηγεμονικό καπιταλισμό, τον οποίο χλεύασε ειρωνικά ως «έναν Ρεπουμπλικανό Ροκφέλερ με τα μαύρα πρόσωπα». Ο Γουέστ φαίνεται πιο κοντά στις συγγένειές του με τον Νόαμ Τσόμσκι, τον Χάουαρντ Ζιν, τον Έντουαρντ Σάιντ και τον Ζαν-Πωλ Σαρτρ, κορυφαίους λευκούς διανοούμενους, οι οποίοι μίλησαν όπως πίστευαν ανεξάρτητα από το προσωπικό κόστος. Ο καθένας ήταν υπέρμαχος της μετασχηματιστικής πολιτικής -«ένας σοσιαλισμός που θα έρθει» - παρά μιας πολιτικής σκοπιμότητας που επέλεξε να ζήσει με τα κακά του συστήματος επιλέγοντας μια πολιτική «του μικρότερου κακού».
Το ZNetwork χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των αναγνωστών του.
Κάνε μια δωρεά